Microsoft Word \336airnameler doc
Yüklə 133,34 Kb. Pdf görüntüsü
|
| 1
ŞAİRNAMELER *
Dr. Doğan KAYA Âşıklar tarafından genellikle on bir hece ile yazılan / söylenen, çağdaşı yahut kendilerinden önce yaşamış olan şairlerin mahlaslarına ve onları niteleyen birtakım vasıflarına yer verilen şiirlerdir. “Âşıklara Methiye, Âşıklar, Âşıklar Destanı, Âşıklar Serencâmı, Âşıknâme, Ozanlar, Ozanlar Şiiri, Tekerleme, Şairler Destanı, Şairname” gibi adlarla anılan şairnameler, divan şairlerinden bahseden Şuarâ Tezkireleri kadar olmasa da şairlerimizin memleketi, adı, tarikati, fiziki ve ruhi yapısı gibi vasıflarını yansıtmaları bakımından asıl önemlisi de bir şairin başka şair tarafından değerlendirilmesi bakımından önem kazanırlar. Sözü edilen şaire ait ipuçları bir araya getirildiğinde, o şair hakkında yeni bilgiler elde etmek mümkün olur. Ayrıca, hangi şairlerin kendisinden sonraki şairlerce tanındığını ve şöhret bulduğunu, hangi sıfatlara sahip olduğunu yine bu eserlerde görmemiz mümkündür. Şairnamelerde, sözü edilen belli bir şaire ait ipuçları bir araya getirildiğinde, o şair hakkında yani bilgiler elde etmek mümkündür. Sözgelişi, kıymetli halkbilimci M. Sabri Koz, Yazıcı hakkında bilgi toplarken, şairnamelerden faydalanmıştır. 1 Bu yüzdendir ki şairnameler, şairler hakkında yapılacak araştırmalarda önemli bir kaynak niteliğindedir. Fakat bir şair hakkında verilen hükümde şairname sahibinin şahsi kanaatinin bulunacağından, bilgiyi ihtiyatla karşılamak gerekir. Yeri gelmişken, edebiyatımızda ilk şair namenin kime ait olduğu açıklık getirmek gerekir. Buna cevap olarak, elimizdeki örneklerden hareketle, divan şairi İşretî
(XVI. yüzyıl)’nin ilk şair name sahibi olduğunu söyleyebiliriz. Âşık Edebiyatında ise, ilk şairname örneğini Âşık Ömer ortaya koymuştur. Sadettin Nüzhet Ergun’un Âşık Ömer Hayatı ve Şiirleri adlı kitabında 38 dörtlük olarak yayımladığı bu şiir daha sonra Şükrü Elçin tarafından 59 dörtlük olarak tekrar yayımlanmıştır. Elçin, Halk Edebiyatı Araştırmaları I, adlı eserinde (Ankara, 1988) Gubarî’nin, Hızrî’nin, Noksanî ve Sun’î’nin dört şairnamesini daha yayımlayarak bu alanda yapılan çalışmalara önderlik etmiştir. Üzerinde durmamızı gereken iki şairname de yine XIX. yüzyılda ortaya konulmuş olup, bunlar da Bosnavî ve Şem’î’ye ait şairnamelerdir. İlk şairnamelerde Halk ve Divan şairleri birlikte zikredilmiştir. Bu, bizi, bugün tefrik edilmeye çalışılan şairlerin ilk zamanlar birlikte mütalaa edildiği fikrine götürdü. Ancak geçen zaman içinde şairleri birlikte mütalaa etme fikri-Fuzulî, Nesimî, Niyazî gibi birkaçının dışında giderek zayıflamış, yerini bugünkü fikir almıştır. Şairnamelerde salt âşıklara / halk şairlerine değil, aynı zamanda (Fuzulî, Nef’î, Necatî) gibi divan şairlerine; (Hurşit ile Mahmihri, Elif ile Mahmut, Leylâ ile Mecnun, Ferhat ile Şirin) gibi halk hikâyeleri kahramanlarına; (Hz. Yusuf, Hz Süleyman) gibi peygamberlere, (Hallac-ı Mansur, İbrahim Edhem, Hacı Bektaş Veli)
* Yayımlandığı yer: Âşık Edebiyatına Giriş, Bişkek, 2003, s. 187-202. 1 M. Sabri KOZ, XVII. Yüzyıl Şairlerinden Yazıcı Üstüne, Sivas Folkloru, 6 (70), Kasım 1978, s. 15-17 2
gibi sofilere, ( Seyyid Nesimiî, Şah Hatayî, Şemseddin Sivasî) gibi tekke şairlerine ve (Kemalettin Kamu, Abdülhak Hamit, Feyzi Halıcı, Mehmet Yardımcı) gibi şairlere ve (Hafız, Nevai, Cami, Sa’dî, Firdevsi) gibi İran şairlerine de yer verildiği olmuştur. Elimizdeki şairnamelerin dörtlük sayısı 3-59 arasında değişmektedir. En hacimli şairname olarak dörtlük sayısı 59 olan Âşık Ömer’le, Gubarî’nin şairnamesini görmekteyiz. Bunları dörtlük sayısına göre şu âşıkların şairnameleri izlemektedir: Hızrî (51), Noksanî (35), Bosnavî (34), Şem’î (32), Şeref Taşlıova (26), Sun’î (21), Sabri Dil (19), Kul Gazi (18), Kul Semaî (17), Baharözlü Feryadî (16), Tokatlı Püryanî, Gürünlü Gülhanî (15), Âlimî, Çobanoğlu ve Nurşah (14). Diğer taraftan bazı âşıklar, birden fazla şairname yazdığı olmuştur. Gürünlü Gülhanî, Hasan Güldiken (Coşarî) ve Eskişehirli Nurşah’ın 4, Akın, Cemal Hoca, Devranî, Pervanî, Reyhanî, Ruhsatî, Sefil Selimî ve Sümmanioğlu gibi âşıkların da 2’şer şairnamesi vardır. Şairnameler, koşma tipinde söylenilen/yazılan şiirlerdir. Gerçi burada kaydettiğimiz örnekler içinde sekiz heceli veya divani tarzda ortaya konulmuş olanları da vardır. Ancak bu genel durumu değiştirmez. Yazılış sebebi ne olursa olusun, muhteva yönüyle şairleri konu edinen şiirlerdir. Bu bakımdan gerek hacim ve gerekse muhteva yönünden değerlendirildiğinde, şairnameleri destan türü içinde mütalaa edebiliriz. Âşık edebiyatındaki kadar olmasa da şairlerin konu edildiği şiirlere Divan Şiirinde de rastlamaktayız. Ne var ki, bunların Divan Edebiyatında başlı başına ele alındığı nadirdir. Divan şiirinde şairlerden söz edilmesi genellikle müstakil olarak değil herhangi bir bölümde yer vermek suretiyle olur. Sözgelişi Yenipazarlı Vâlî (1571/72- 1598/99), Hüsn ü Dil Mesnevîsi’nin “Hatime” bölümünde, yad ettiği şairlerden on bir şairin adını zikretmiştir. Zâtî ve Celilî vü Mu’idî Sağ olsa olurdı müstefidi
Hamdî ile Lâmi’î, Fuzulî Urur idi hatm-i Kabulî
‘Âlî dahi ‘Ârifî vü Yahyâ Tahsîn ile olur idi gûyâ
Rûmî şu’arâda mesnevî-gûy Meşhur hünerdür iy hüner-cûy
Her birine sada hezâr rahmet Kim eylediler bu resme himmet 2
2 M. Fatih KÖKSAL, Yenipazarlı Valî’nin Hüsn ü Dil Mesnevîsi (İnceleme-Metin-Sözlük), Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kayseri, 1996, s. 455-456 (Basılmamış Yüksek Lisans Tezi).
3
XVI. yüzyıl şairlerinden İşretî (Öl. 1566/67) de âşık şiirinde olduğu gibi bir şairname örneği ortaya koymuştur. Metinde İran’daki şairlerden söz edilmiş, bazı özelliklerine yer verilmiştir. Maârif bahrinin yokdur eğerçi hadd ü payânı Velî nâdânı söyletsin temam etmiş geçer anı
Budur bî-bahr-ı bî-pâyân muhit olmaz anı insan Hüdadır cümlesin âlim budur Sünnîler imânı
Muradullah olup bu bahr-ı fülk-i nazm ile tezyin Getirdiler melekler ehl-i Nazmî bir yere anı
Tekellüf etdiler anlara fülk-i nazmın esbabın Belâgat kûhuna azm eyledi her tab-ı nûrânî
Varup sa’y-i beliğin bezl idüp şâir-i Horasani Getirdi her ne ise ma-hasal takdir-i Yezdanî
Hemandem tîşe-i hikmet salındı dest-i kudretden Taalluk eyledi keşti-i nazma sun’-ı Rabbanî
Biçüp sandal ağacı levhalar Sâdî Gülistânı Anın idlaını kavs-ı kazhıdan etdi Hakânî
Hasan meşk ile ibrişimdir etdi kır u kettanı
Nihal-i bağ-ı cennetdir direkler dikdi Firdevsî Serenler kesdi şah-ı sadreden Assar-ı sehbanı
Anasırdan sütuna Unsurî bir bad-ı bân etdi Gülüp gül gibi gülen etdi Camî mihr-i rahşanı
Kemaleddin resen takdı hayal-i zülf-i dilberden Mücevher yelken etdi Hace Selman ebr-i nisanı
Şua-i mihrden etdi görükler Kasım-ı envâr Dümen etdi Hilâlî mah-ı nevden ol kerem-kânı
Meh-i tabanı fanus etdi ana Nuri çün filhâl Kevakibden alemler dikdi Hüsrev cümle sultânı
Ana top atdı ra’d-ı can-güdâzı Hatifî yer yer Tüfenkler atdı yer yer Azerî her berk-i cevzani
4
Eder kıble-nüma âyine-i İskender-i Hocu Ki keşti olmaya güm-rah olursa Nuh tufanı
Gemiye
Kâtibî nakş etdi Bismillah-i mecreyha Yüridi ol sefine oldı bir taht-ı Süleymanî
Kılağuzdur Zahir ol keştiye gam yok bihamdillah Açar
Hafız hemişe ol gemide fal-ı Kur’an’ı
Nizamî, Rudekî, Molla Siyamî cümle fazıllar Kapudanlardır anlar her birinin akl-ı hayranı
Elimden gelse yüz bin can ile ben haste-yi miskin Olurdum ol geminin İŞRETÎ sandâl oğlanı
Necat ehlidir anlar cümlesinin ruhu şad olsun Saadetdir biri ben hake etse meyl-i ruhani *
Divan Edebiyatında şairname tarzında ortaya konulmuş bir şiir de Antepli Aynî (1766–1839)’ye aittir. Aynî divanının sonunda (Mefâîlün Mefâîlün Feûlün) kalıbıyla yazılmış 134 beyitlik mesnevî şairname özelliği göstermektedir. Mesnevî Mehmet Arslan tarafından tanıtılmıştır. 3 Aynî sırayla, Arap şairlerinden (9 şair); Arap şairlerinin tabakalarından (19); Fars şairlerinden (36), şair olan Osmanlı padişahlarından ve şehzadelerinden (14), vezirlerinden (22), şeyhülislam şairlerden (9); Enderun (15), İstanbul (70), Anadolu ve Rumeli şairlerinden (18); kadın şairlerden (4) bahsetmiştir. Daha ziyade Divan Edebiyatı alanında eserler veren Tahirü’l-Mevlevî (Tahir Olgun, İstanbul, 1877–1951) de Şair Anıtları adlı eserinde şairleri söz konusu etmiştir. Yazar yakınen tanıdığı 24 şair hakkında biyografik bilgiler vermiş ve ölümlerine tarihler düşürmüş, bunları ölüm tarihlerine göre sıralamıştır. Eserin üzerinde yazılış tarihi olarak 6 Kânunıevvel 1944. Eser müellif hattı olup Ali Emirî (Millet) Kütüphanesinde (Şer’iye 1168) de kayıtlıdır. Eserde yer alan şairler sırasıyla şunlardır: Bursalı Eşref Paşa, Ebu’l-Burhan Mehmed Celaleddin Dede Efendi, Rıza Saffet Bey, Şair Eşref Efendi, Ahmet Mithat Efendi (Ahmet Remzi Efendi’nin Kardeşi), Yaşar Şadi Bey, Ali Emirî Efendi, Bergamalı Cevdet Efendi, Şeyh Elif, Hüseyin Vassaf Bey, Şeyh Ali Fakrî Efendi, Tokadîzade Şekib Bey, Cenap Şahabeddin Bey, Babanzade Ahmet Naim, Şeyh Abdül Efendi, Sezaî Bey, İhsan Mahvî Bey, Mehmet Akif, Giritli Ali İffet Bey, Abdülaziz Mecdî Efendi, Elmalılı Mehmet Hamdi Efendi, Kalkandelenli Sabrî Bey, Ömer Ferid Bey, Şeyh Ahmet Remzî Efendi . 4
* Şiir Araştırmacı Rasim Deniz’deki bir cönkte (Cönk no: 16, Varak: 8/a) bulunmaktadır. 14.4.2001 günü Kayseri’de okuyup buraya aldığımız bu şiirin daha önce yayımlandığını sanmıyoruz. Bir vesile ile Rasim denize içten teşekkürlerimi sunuyorum. (D.K.) 3 Mehmet ARSLAN, Aynî’nin “Şairname” Özelliği Taşıyan Mesnevîsi Üzerine, Yedi İklim, S. 4, Temmuz 1992, s. 21-27. 4 Atilla ŞENTÜRK, Tahir’ül Mevlevî Hayatî ve Eserleri, İstanbul, 1991, s. 105-106. 5
Divan şiiri tarzında ortaya konulmuş bir şairname günümüz bilim adamlarından Cem Dilçin’e aittir. Şiir Şairname- Kaside-i Kâr-ı Natık Der-Hakk-ı Şuara- yı Sabık
başlığını taşımaktadır. Cem Dilçin şiirinde mahlas olarak adını kullanmıştır. Şiir, 162 beyittir ve Fâilâtün Fâilâtün Fâilâtün Fâilün kalıbıyla yazılmış olup 20 Ağustos 1993 tarihinde tamamlanmıştır. Şairnamede Divan Şiirinin önde gelen isimleri konu edinilmiştir. Bunlar; Mevlâna, Yunus, Kadı Burhaneddin, Necatî, Ali Şî Nevaî, Fuzulî, Bâkî, Ruhî, Nefî, Nailî, Nâbî, Nedim, Şeyh Galib’dir. Cem Dilçin şiirinde, zikrettiği şairler hakkındaki kanaatlerine yer vermiş ve bunu da oldukça ayrıntılı olarak işlemiştir. 5
onları bir tasnife tâbi tutmak gerekir. Aşağıdaki tasnif, eldeki şairnâmelere göre yazılmış bir tasniftir. Ancak şairnamelerle ilgili bu tasnifin ileride eser sayısı çoğaldıkça ve bunların gösterdiği özelliklere göre değişebileceğini de unutmamak gerekir. 1. Elifname düzeninde şairnameler a. Arap alfabesindeki harf sırasına göre şairnameler b. Latin alfabesindeki harf sırasına göre şairnameler 2. Bektaş î inancı ile yazılmış ş airnâmeler
3. Âşıkların yakınen tanıdığı şairlerden bahseden şairnâmeler a. Şairlerin tanıtıldığı ve özelliklerinin konu edildiği şairnameler b. Kıyasa dayalı şairnâmeler c. Âşıkların dertlerinin konu edildiği şairnâmeler
4. Yöre âşıklarını konu alan şairnâmeler 5. Âşık kolunu konu alan şairnâmeler
6. XX. Yüzyıl âşıklarını konu alan şairnâmeler 7. Âşıklık geleneğini konu edinen şairnameler
8. Âşık karşılaşması olarak şairnameler Şairnâmelerin yazılma sebebi nedir? Bir şâirin ileride bunun bir kaynak olabileceğini düşünmesi; üzüntülü bir anında, kendisi gibi dertli olan şairleri zikrederek derdinin hafifleyeceğini umması; bir âşığın, şairlerin başından geçen hadiseleri şiir diliyle kendisinden sonrakilere yansıtmak fikri; yahut birisinin arzusunu yerine getirmek için kaleme alınmış olması akla ilk gelen ihtimallerdendir.
5 Cem DİLÇİN, “Şairnama- Kaside-i Kâr-ı Natık Der-Hakk-ı Şuara-yı Sabık”, Journal of Turkish Studies (Türklük Bilgisi Araştırmaları), Harvard University, 1996, s. XIII-XXIII. 6
Burada örnek olması bakımından iki önemli şairnameyi örnek olarak vermek istiyorum.
ÂŞIK ÖMER (Gözleve / Kırım, Öl. 1707) Şairnâme Olmak ister isen gönül zû-fünûn Derûnî zikreyle ganî Yezdân’ı Be-emr-i sâni’i sun’i Kâf u Nun Yarattı âlem-i kevn ü mekânı
Geldi dil bülbülü medh-i lisâne Kasd-ı şuarâyı çekmek beyâne Gör ne âşıklar var gelmiş cihâne Dilde yad edelim hep şâirânı
Sultan Nesîmî’dir cümleye serdâr Esrâr-ı aşkı ol eyledi izhâr Derisin yüzdüler etmedi inkâr Cânâna erince terk etti canı
Ahmed-i Küfrî’nin kem namı kaldı Küfür sözleriyle çok zarar buldu Mansûr da Enelhak tablını çaldı Kaygusuz belürsüz etti mekânı
Hâfız-ı Şîrâzî, Rûmî, Fuzûlî Anları geçince yeğdir Usulî
Okunur dillerde nazm-i Kabûlî
Her demde şâd ola rûh-ı revanı
Eğer görmedinse yüzün Kamî’nin Kelâmın gûş ettikte Kelâmî’nin Fârisî güftesi Molla Câmî’nin Nazm-ı dürer bârı tuttu cihânı
Zatî’nin kormuyam san’atın meğer Beyânî’nin fazlı cihânı değer Koca
Necâtî’yi sorarsan eğer Oldur şuarânın pîr-i irfânı
Lutfî sözleriyle tuttu İshak’ı Yahşî Firkatnâme söyler Firâkî
Sultan Süleyman’ın devriydi Bâkî
İşretle geçirdi vakt ü zamânı 7
Ârifler Hayâlî
* nazmın beğendi Sultan Selim Han’a kılup pesendi Semend-i tab’ile Yahyâ Efendi
Nice dem cüst ü cû kıldı Meydânî(?)
Nâmın ma’rifetle andırdı Fevrî Ulvî gûne gûne gösterdi tavrı Meşhûrî âlemdir hecv ile Cevrî Yâveye üns olmuş anın lisanı
Suûd Efendi ol müfti-i İslâm İlm ile âlemde buldu hoş makam İns ü cinne fetvâ verdi bir eyyâm Bir nesne olmazdı andan pinhânî
Âlî’de derc oldu aşkın künûzu Nef’î ile Nev’î kopardı tozu Molla
Garîbî’nin garâîb sözü Eksik olmaz Figânî’nin figânı
Askerî âleme gulgule saldı Kadılar sadrında hükûmet kıldı Molla Celâleddin ilm ile doldu Hakikat bahrinin gevher-i kâni
Fazlî üstâdıdır tarz-ı îcâdın Bahâyî dâmenin komaz inadın Tıflî Çelebi’dir Sultan Murad’ın Yâr-ı vefâdârı hem kıssahanı
Nedîmî gelince tarz-ı îcâda Hudûdî **
süremez ola piyâde Rahşanî’nin *** tab’ı gayet küşâde Şuarâ bezminde şan verdi Şânî
Atâyî, Hatayî Kâmil hünerver Sâderû sözlerle Hüsnî mu’teber Mecdî’nin ****
divanı gerçi muhtasar Agâhî’ye sordum beğendi anı
* Sadettin Nüzhet Ergun: Hayâtî ** Ergun: Hudûdu *** Ergun: Rahşanlı’nin **** Elçin: Muhammed 8
Behiştî, Nâimî, Feyzî, Dühurî Sabrî hakikatte hem dahi Nurî Ubeydî, Mesihî, Emrî, Sürûrî Emîrî
, rindane * Şuhûdî kânî
Âhi gark eyledi nûra cismini Hüsn ü dilde nazar eyle resmini Mahlas edinmişler cennet ismini Firdevsî, Cenneti, Adnî, Cinânî
Hakikatten söyler Allâhî, Sabrî Aciz kodı niçe şâirî Hayrî Gerçi zimmî idi sûretâ Gebrî Dahl edemem belki müslim Nihânî
Hâşimî müseddes yapmağa Tâlib Rahmî’nin sözleri hâle münâsib Okunsa dinledir ehl-i irfânı
Şemseddin’in candan gelir sedâsı Hoca Çelebi’nin nâzik edâsı Fisebîlillahdır Veysî nidâsı Tebrîzî sözleri bir hoşça mani
Hayretî meydanın geçirdi merdi İmamlar medhini başa çıkardı Hâletî çok türlü sırlara vardı Gülşenî’den tutup dest ü dâmeni
Niyâzî hakikat kılmada niyâz Yunus her dem eder keşif ile râz Yok
Eşrefoğlu’nun sözünde güdâz Nutkî irşâd eder işiten cânı
Fehmî’den kılalım hatmin kelâmın Halil de lezzetin aldı o câmın Âlî gazel ile meşhurdu nâmın Tamâm eyleyelim bu dâsitânı
Bu denlü cem edip akl-ı perîşan Yazdık isimlerin oldukça imkân
* Ergun: Rindî hem 9
Asrımızda olan sâhib-i divân Dinle bizim şehrimizde olanı
Şerifî değil mi cümleye üstâd Ol değil mi bizi eylelen irşâd Hâşimî şi’rine verdi özge tad Birinin yeğreği Kandî, Lisânî
** ma’rifetle buldu devleti
Adlî çekti niçe dürlü mihneti Bursa’dan meşhurdur Derviş Uzletî Zârî’yi beğendim dursun kalanı
Seleften geçenin muhtasar iyân İsm ü resmi ile eyledik beyân Bunlar ol şair-i sahib-i divan Görmedi saz çalıp söz çağıranı
Evvel Kâtibî’den idelim âğaz Kâmil’in sözlerin derûnuna yaz Koroğlu çalardı perdesizce saz Kuloğlu’nun belli nâm ü nişânı
Kayıkçı’nın ikrarını güderler Hüsam’ın ziyade medhin ederler Varat gazasında şehit(tir) derler Din uğruna feda eyledi canı
Demiroğlu dolu destinde demler Süremez piyade yanında kemler Gezdi
İvaz ile bir nice demler Köroğlu’nun dağlar oldu mikanı
Pervizoğlu âlemde muradın aldı Bir zaman meydana velvele saldı Hacıoğlu akıbet Aydın’da kaldı Anda severdi bir kaşı kemanı
Kul Balî’nin tatlı kelam dilinde Kul Himmet’in aşk silahı belinde Geda Muslî gidip bağdat elinde Şehit oldu deyü söylerler anı
** Ergun: Anlar 10
Benli Ali’n, Küçük Ali’n, Kul Ali’n Derler miydi her şaire ne halin Bilmez misin ya Pir Sultan Abdal’ın Durgut illerinde var mı mekânı
Emirzâde evliyâya verdi şan Beğzâde nüshasız olmazdı revân Âhî ile Gedâyî de bir zaman Bursa’da sürdüler dem ü devrânı
Bursalı Halil’de sâdedir lisân Güzel medhetmede yok ana akran Birgün câm içerken sâkî-i devrân Öldürüp zehr ile sundu Yegânî
Budur münâcâtım Rabb-ül-Mecîd’e Murâd edenleri müstedâm ede Yazıcı gark oldu Bahr-ı sefîde Hak nasîb eylesin hûr-ı cinânı
Bîçâre Meylî de cihanda melîl Bir zaman gurbette süründü zelîl Gençlikte el çeküp hürmet-i Halîl
Türk eyleyip gitti köhne cihânı
Semudî, Seyyidyar yar-ı muvafık Seyyid Kethimeli bir hoşça natık Hasan’ın sözleri hale muvafık Çağrılsa dinletir ehl-i irfanı
Cennetî’le Harbî söze gelince Derviş hasımından dönmez ölünce Göz mü açtırır rüzgârın bulunca Karabatak ise yave harmanı
Bir zaman gurbete sürüldü Vefâ Ayaklar altında çok çekti cefâ Nice şâirlerin Dağlı Mustafa Kopardı sözünen tozu dumanı
Öksüz Âşık deyişleri aseldir Karac’oğlan ise eski meseldir Ezgisi çığrılır keyfe keseldir Bir şâir saymayız öyle ozanı
11
Kabakoğlu sözceğizi açıktır Kimi uzun kimi hem kısacıktır Cünunî’nin çeneciği kaçıktır Fark edemez yahşı ile yamanı
Âşık Mustafa da hakiki âşık Çarkacı seyahat sahib-i sadık Camcı Esir anılır namıyla Çalık Şimdi Haşimî de tuttu mizanı Deli Balta hasma gösterir hüner Arapça sözlerle Urfa’ya sefer Sipâhî’dir cümlesine ser-nefer Mekân tutup kıldı ol Karaman’ı
Kör Ömer’in hüner gelir elinden Kör İbrahim hoşnut kendi halinden Kör Mustafa şaşmaz doğru yolundan Yine paktır köstebekten iz’anı
Kör Hamza Kör Bektaş hoşça şakırlar ...............................başa kakarlar Türkü geçmez ise ilahi okurlar Hele hele getirir bir lokma nanı
Muhlis şeş ciheti kılsa der-aguş Tabiat anınla her dem eder cûş Hicabî’nin hicabı nesine uymuş Hele gör Hicranî’nin hicranı
Kör Muhammet düştü yahşi çağına Kör Sefer kaildir sözün sağına Uğran şairlik Tekfur Dağına Yahşî anlar bilir Kör Aleksan’ı
Yeni peydaları beyan etmeziz Azizî’nin hakkın inkâr etmeziz Çoktur ama aramıza katmazız Deyiş uğrusu kafiye bozanı
Sözün eri ol durma çalış var Hasma sataşırsın yad var biliş var Şairdir sözünde başka geliş var Latifî, Mustafa, Şehrî, Dumanî
12
Müslimî de hoştur hünerkârında Lâkin nefes değil iştiharında Şimdi Karabatak çıraklarında Açıktan tutarlar Nalça Hasan’ı
Cevherî’nin hoş nutkunu işittim Mahmud’un sözlerin hatırda tuttum Kara Mustafa’yla ünsiyet ettim Mekân tutmuş bekler Sulucahan’ı
Mestlikte haline olmayan Dehrî Nûş-ı felekten yek kase zehri Yitirmiş aklını bu yolda Mihrî
Divanedir Meylî arar divanı
Elmas-ı ahmerdir destinde seyfi Sevdayî, Sipahî, Zahirî, Hayfî Küçük âşıklardır canımın canı
Beli dedikleri her câne kalmam Bin cevap söylese aynıma almam Kâmil’in yanında bir nesne bilmem Hele ben böylece ettim iz’ânı
Âşık-ı sadıkın dünya katında Bir şeyi kalildir eşya katında Bir katreyiz bunca derya katında Arzulayıp gidiyoruz ummanı
Der ki Âşık Ömer sâde sözleriz İlm-i hakikatte biz can özleriz Postumuzun abdalıyız gözleriz Tekye-i aşk içer yolu erkânı 6
6 Şairnameler adlı kitabımın ilk baskısında 38 sekiz dörtlük olarak yayımladığım şiiri, Sadettin Nüzhet Ergun’un Âşık Ömer’in Hayatı ve Şiirleri (Semih Lütfi Matbaası ve Kitabevi, İstanbul, 1936, s. 431-434.) adlı kitabından aktarmıştım. Bu nüsha British Museum’daki bir yazma divandan içinde yer almaktadır. Prof. Dr. Şükrü Elçin de Millî Kütüphanede Fahri Bilge Yazmaları arasında bu şairnamenin bir başka nüshasını bulmuştur. Bu nüshadaki şiirin dörtlük sayısı ise 59’dur. Buradaki metin, her iki nüshanın karsılaştırılmasıyla ortaya konulmuştur. Ancak dörtlüklerden birisi okunamadığından buraya alınmamıştır. Sadeddin Nüzhet ERGUN, Âşık Ömer Hayatı ve Şiirleri, İstanbul (1936), s. 431–434. / Şükrü ELÇİN, Halk Edebiyatı Araştırmaları I, Ankara, 1988, s. 319-333.
13
BOSNAVÎ (XIX. Yüzyıl)
Âşıklar Destanı Bahr-ı hakikate garik olanlar Bârî’ye hamd etmek hezar demişler Rûz u şeb aşık ile refik olanlar Dâr-ı dünyâ hep zehr-i mâr demişler
İbtida mevlâ’ye şükür edelim Ruz u şeb hazretin zikir edelim Mevti unutmayıp fikir edelim Mevt âdemi hergün arar demişler
Nice kim âşıklar geldi cihana Lâzım oldu getirelim dihâna Nihân olmaz bir şey ehl-i irfâna Cahile aşikâr olmaz demişler
Harf-i hece ile eyleyelim yâd Ruhlarını Mevlâ dâim ede şâd Cümlemizi Allah eyledi irşâd Âşıkın gönlünde esrâr demişler
Ecrî’den edelim ey yâr feth-i bâb Usulî’nin bağrı olmuştur kebâb İshâkî aşk ile olmuştur bitâb Ahû olmuşdurur nâmdâr demişler
Beyanî’nin sözü kamu bî-hemta Bâkî, Beyanî’den dediler âlâ Bahayî öğrendi allemü’l-esmâ Basrî bir lutfu girdigâr demişler
Türâbî’nin kelâmını beğendim Tamamî demiştir aşktan usandım Tâibî’n sözüne aldanıp yandım
Tebrizî’de imân ikrar demişler Senayî etmekte sena ruz u şeb Sebatî de feda etti varın hep Sebabî (?) ariftir hem de ehl-i şeb Sabit’te çokdürür raz-kâr demişler
14
Celalî celil eyleye rahmet Cevrîyâ kendinden eyledi nefret Camî’ye vermiştir Hüda çok hikmet Cünunî aşk ile ağlar demişler
Âşıklara oldu Hayatî sertaç Halimî derdine bulmadı ilaç Hamdi’yi dediler rehnüma mizaç Hafızî sever bir dildar demişler
Huldî bir aşk ile etmekte efgan Halilî’ye himmet eyleye Rahman Hıdıvî dediler bir ehl-i divan Hüdayî sohbette karar demişler
Delilî olmuştur dillerde destan Dehrî de dehirde tekâmül ey can Demirci olmuştur bir merd-i meydan Daima ağlıyor zâr zâr demişler
Zatî’yi aşk ile velvele saldı Zakirî derler aşk rahında kaldı
Zikrî ahir sazı yarlara çaldı Zekayî de sahip kibar demişler
Raşidî âşıktır cihanda nadir Rüstemî’den oldu marifet sadır Ruhî de dasitan yapmaya kadir Recaî de sever bir yar demişler
Zühdî’nin kelamı bir hoşça makam Zarî bir âşık-ı sadıktır tamam Zeminî kalender söylerdi müdam Zerde ile pilav uyar demişler
Seyranî değildir fehm ile irfan Sülukî olmuştur merd-i sühendan Suzî’nin başına gelmiştir tufan Salimî’yi anma zinhar demişler
Şakirî olmuştur dehre ser-efraz Şevkî de dediler âşık-ı mümtaz Şem’î dükkanında eyleyor avaz
Şahidî sahib-i vekar demişler 15
Suphî sözlerini sahih eyledi Sabahî de bir hoş gazel söyledi Salihî aşk ile gör ki n’eyledi Sadıkî sahib-i esrar demişler
Zaifî kendini eyledi zaif Ziya’nın kelamı gayetle şerif Zaif aşk bahrine dalmıştır nahif Ziyaî dağları aşar demişler
Tuluî cihana geldi bî-bedel Tahirî söyledi bir hoşça gazel Taristan ilinde çokdürür güzel Taş yalınız olmaz divar demişler
Zahirî destanı tuttu âlemi Zuhurî olmuştur onun hemdemi Zarifî methettim sanur âdemi Zulm ile mülk olmaz paydar demişler
Âşık Ömer oldu cümleye sultan Âlemî dediler bir hub-ı zaman Âdlî’nin remzini anlamaz her can Ukulî meddahtır her bar demişler
Gafurî’ye vacib oldu ma’rifet Gaffarü’z-zünubsun eyle mağfiret Gailî de dağı tuttu meskenet Gam yiyip çekmesin gubar edmişler
Fehmî’nin kelamı cümleden âlâ Feyyazî’nin olsun mekanı bâlâ Fuzulî başında bir kuru belâ Fevzî’yi affetsin Gaffar demişler
Kabulî’ye çoktan âlimdir dendi Kadirî’ye eylemişler pesendi Kadimî’yi her işiten beğendi Kaimî âşık-ı serdar demişler
Gevherî sahib-i belâgat ayân Kenzî’ye dediler şair-i cihan Kemalî nadide bulunur revan Kâtibî’nin başı pınar demişler
16
Lüzumî olmuştur candan feragat Lamiî’de çoktur meyl-i muhabbet Latifî dilberi eyledi ülfet (?) candan bîzâr demişler
Mahzunî cihanda söylenir müdam Mahfî de olmuştur sahib-i ikram Bulunmaz Mevzunî gibi vesselâm Meramî’nin sözü uyar demişler
Nebatî’de çoktur aşk ile sevda Niyazî’ye rahmet eyleyen Hüda Nakşî’nin sözleri nakşeder peyda Nesimî bulmuştur esrar demişler
Vücuhî’yi sahib-i divan dediler Vehbî’ye âlemde iyan dediler Vefayî sahib-i iz’an dediler Vahyî’dir hub-ı güftar demişler
Haşimî’ye Hak’tan oldu hidayet Hebayî ruz u şeb bîzâr-ı hasret
Hevesî sahib-i irfan be-gayet Hemdemî söyledi ihbar demişler
Yarî kelamını duyup beğendim Yazıcı’ya lâyık olmuş pesendim Yeksanî olmuştur bugün efendim Yanbolu’da oldu pazar demişler
Sana şükür olsun ey Rabbü’l-enam Bu destanı çünkü eyledin itmam Nazire verene hasıl-ı kelam Aferinler olsun hezar demişler
Âşıkları şükür zikir eyledik Bahr-i aşka varıp fikir eyledik Hüdâ’nın lutfuna şükür eyledik Bosnavî de sâhip eş’âr demişler 7
7 Mehmet Halit BAYRI’nın ifadesine göre şiirin orijinali kendisindedir ve Âşık Çınarî’nin oğlu Hacı Haşim’in destan defterinden istinsah edilmiştir. Tamım1 34 dörtlüktür ve hemen hemen her dörtlükte mısraların başında ilgili harfle adı başlayan âşıkların adları zikredilmiş ve özelliklerine yer verilmiştir. Destanda şöhretli şairlerin yanı sıra ilk defa adından söz edilen şairler de bulunmaktadır. Bunların yanında Karacaoğlan, Dertli ve Erzurumlu Emrah gibi ünlü âşıklardan söz edilmemesi dikkat çekicidir. M. Halit BAYRI, Âşıklar Destanı, Çınar, Aylık İlmî Edebî İçtimaî
17
Mecmua,
Ankara, yıl:1, S.1, Mart 1941, s. 3-6. / Sadettin Nüzhet ERGUN, Bektaşî – Kızılbaş Alevi ve Nefesleri, C. III, İstanbul, 1956, 159. Yüklə 133,34 Kb. Dostları ilə paylaş:
|