MüNDƏRİcat
Yüklə 1,37 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- PHILOSOPHY and
|
AZƏRBAYCAN FƏLSƏFƏ VƏ SOSİAL-SİYASİ ELMLƏR ASSOSİASİYASI (A F S E A) 
FƏLSƏFƏ və sosial-siyasi elmlər
PHILOSOPHY andSOCIAL-POLITICALSCIENCESФИЛОСОФИЯиСОЦИАЛЬНО-ПОЛИТИЧЕСКИЕНАУКИ
Bakı - 2010 
Redaksiya Şurası: Akademik Ramiz Mehdiyev (red. şurasının sədri), akad. Fuad Qasımzadə, prof. Anna-Tereza Timineçka (ABŞ), prof. Kə- nan Gürsoy (Türkiyə), prof. Korkut Tuna (Türkiyə), prof. Ş.Teoman Duralı (Türkiyə), akademik V.A.Lektorski (Rusiya), prof. David Evans (İngiltərə), prof. Əbdümalik Nısanbayev (Qazaxstan), prof. Rəbiyyət Aslanova, prof. İlham Məmmədzadə, prof. Rəfiqə Əzimova, prof. Əli Həsənov, prof. A.N.Çumakov (Rusiya), f.e.d. Könül Bünyadzadə (məsul katib), Prof. Səlahəddin Xəlilov (baş redaktor). 
ISSN 1810-9047 AFSEA-nın və Redaksiyanın ünvanı: Bakı AZ1014, Bülbül prospekti, 33 Tel.: (994-12) 498-17-45; Faks: (994-12) 598-13-01 E-mail: jurnal@felsefedunyasi.org ©AFSEA, 2010 ©Azərbaycan Universiteti, 2010
MÜNDƏRİCAT REDAKSİYA ŞURASINDAN Ramiz Mehdiyev– Təfsirçinin təfsiri 203 İ Ç İ N D E K İ L E r 210 Təfsirçinin təfsiri 203
Redaksiya Şurasından Ön söz əvəzi: Fəlsəfə, elm və siyasət Azərbaycanda inkişafın, siyasi sabitliyin indiki mərhələsində elmi ictimaiyyəti düşündürən məsələlərin müzakirəsinə böyük ehtiyac var. Mövcud vəziyyət bu müzakirələrin səmərəli olmasına imkan verir, konkret nəticələr əldə ediləcəyinə inam yaradır. Belə məsələlərdən biri də fəlsəfə, elm və siyasətin qarşılıqlı əlaqəsi məsələsidir. Əgər elm dünyanın, obyektiv gerçəkliyin dərk olunmasına, fəlsəfə bizim ideallarımızın formalaşmasına xidmət edirsə, siyasət gerçəkliyi ideallarımız və maraqlarımız əsasında yenidən qurmağa, ictimai münasibətlərin daxili potensialını müvafiq məcraya yönəltməyə xidmət edir və bu istiqamətdə real fəaliyyət göstərilməsini nəzərdə tutur. Bu mənada siyasət sadəcə hakimiyyət uğrunda mübarizə olmayıb, həm də bu hakimiyyətdən sosial idealların realizasiyası üçün istifadə edilməsi, ictimai iradənin təzahürüdür. Hakimiyyət isə, heç də F.Nitsşenin təqdim etdiyi kimi, sadəcə özünütəsdiq olmayıb,1 həm də M.Fukonun baxışlarına uyğun olaraq mürəkkəb strateji situasiyada sosial subyektlərin fəaliyyətini tənzim edən güc sahəsidir.2 İ.Priqojin də belə hesab edir ki, siyasi nizam ancaq qanun və sərəncamlarla əldə edilmir; ilk növbədə ictimai sistemlərin daxili özünütənzimləmə tendensiyaları nəzərə alınmalıdır.3 Bunun üçün isə öncə elmi tədqiqata ehtiyac yaranır. Ölkədə elmin inkişaf etdirilməsi üçün bütün dövlət miqyasında həyata keçirilən vahid elm siyasəti olmalıdır. Təsadüfi deyil ki, Prezident İlham Əliyev tərəfindən qarşıya qoyulan əsas vəzifələrdən biri də elmin və təhsilin milli inkişaf konsepsiyasının hazırlaması ilə yanaşı, onların realizasiyası üçün konkret tədbirlər həyata keçirilməsindən ibarətdir. Bu, ölkənin inkişafı üçün son dərəcə mühüm məsələdir və onun intellektual potensialının səfərbər olunmasını tələb edir. Ən əsası odur ki, ölkəmizdə elmin inkişaf etdirilməsi üçün qətiyyətli mövqe, siyasi iradə vardır. Bu iradənin fəaliyyət proqramına və siyasi kursa çevrilməsi istiqamətində fəaliyyət artıq başlanmışdır. Belə bir siyasi kursun hazırlanması və gerçəkləşdirilməsi işində filosofların da üzərinə böyük məsuliyyət düşür. Belə ki, bunun üçün öncə elmin fəlsəfəsi və sosiologiyası ilə bağlı olan bir sıra fundamental məsələlərə aydınlıq gətirilməlidir. Güman edirik ki, ölkəmizdə elmşünaslığın müstəqil bir fənn kimi formalaşmasına, bir tərəfdən, elm və təhsilin, digər tərəfdən də, elm və ictimai həyatın daha optimal şəkildə əlaqələndirilməsi işində elmşünaslığın nailiyyətlərinə və qabaqcıl ölkələrin praktikasına istinad edilməsi çox vacibdir. İstənilən nəzəri elm sahəsi ilk növbədə öz tətbiqi ilə dəyər kəsb edir. Uzun müddət fəlsəfəni praktikadan uzaq, ifrat mücərrəd və metaelmi bir sahə kimi başa düşənlər ictimai hadisələrin gedişinə daha böyük tarixi zaman intervalında baxsalar, fəlsəfi təlimlərin də gec-tez praktik nəticələrə gətirdiyinə əmin ola bilərlər. Həm də bu nəticələr bütövlükdə dövrün ab-havasını müəyyən edir, tarixin gedişatına, strateji inkişaf istiqamətlərinə təsir göstərir. Məlum olduğuna görə, tarixən fəlsəfi fikir ümumiyyətlə insan düşüncəsinin, nəzəri idrakın sinkretik ifadəsi olmuşdur. Bütün elmlər zaman-zaman fəlsəfədən ayrılmışdır. Dəqiq elmlərin, təbiətşünaslığın müstəqil tədqiqat sahəsi kimi formalaşması, sosial müstəvidə institutlaşması və ictimai tərəqqinin strukturunda müstəqil yer tutması əslində Qərb sivilizasiyasının formalaşmasına gətirib çıxarmışdır. Bütün müasir elmi-texniki nailiyyətlərin, innovasiyaların, nou-xauların təməlində məhz bu böyük ayrılma, bəlkə də daha dəqiq demiş olsaq, doğuluş prosesi dayanır. Qərb dünyasında bu doğuluşun tarixi XVII-XVIII əsrlər göstərilir. Məhz həmin dövrdə – Avropada elm dinin təsirindən azad olmaqla yanaşı, fəlsəfədən də ayrılmışdır. Orta əsrlərdən başlayaraq ilahiyyatın təsiri altına düşmüş fəlsəfənin özü də bundan sonra dinə nəzərən müstəqillik əldə etmiş, daha çox dünyəviləşmişdir. Sonrakı mərhələdə dinşünaslığın da nisbi müstəqil elm sahəsi kimi ayrılması fəlsəfəni xeyli yüngülləşdirmiş və o öz inkişafının daha azad bir mərhələsinə qədəm qoymuşdur. Öz predmetini xeyli konkretləşdirən və artıq yükdən azad olan fəlsəfə artıq elmlə paralel inkişaf etməyə başlamışdır. Lakin XIX-XX əsrlərdə fəlsəfədən ikinci böyük ayrılmalar başlandı. Pedaqoji elmlər, hüquq elmləri, psixologiya, sosiologiya, politologiya – hamısı əvvəlcə fəlsəfənin bətnində yetişmiş və məhz kifayət qədər yetişdikdən, metodoloji təmələ malik olduqdan sonra müstəqil surətdə inkişaf edərək ictimai həyatın və dövlət-hüquq sisteminin nəzəri-konseptual və tətbiqi-elmi bazası kimi formalaşmışdır. XX əsrdən etibarən artıq yeni diferensiallaşma prosesləri gedir. Nə vaxtsa fəlsəfədən ayrılmış elmlər artıq o qədər uzaqlaşmışlar ki, onların metodoloji bazasını təmin etmək üçün yeni ayrılmalar baş verir. Məsələn, fəlsəfə ilə pedaqogikanın qovşağında etika fənni, fəlsəfə ilə sənətşünaslığın qovşağında estetika fənni artıq kifayət dərəcədə nisbi müstəqillik əldə etmişdir. Fəlsəfə ilə təbiət elmləri arasında mövqe tutan elmin metodologiyası, elmin sosiologiyası və nəhayət, elmşünaslıq da xeyli dərəcədə müstəqil tədqiqat sahələrinə çevrilmişdir. Dəqiq elmlərin özlərinin hədsiz dərəcədə diferensiallaşması və fəlsəfədən uzaqlaşması ilə yanaşı, həm də onların yenidən öz ilkin təməlinə qayıdışı istiqamətində inteqrativ proseslər gedir. Yəni yeni əlaqələndirici və sinkretik elm sahələri, yeni universal metodologiyalar yaranır. Başqa sözlə desək, elmin metodologiyası da fəlsəfədən ayrılaraq müstəqillik qazanmağa çalışır. Bir zamanlar kibernetikanın oynadığı rola müvafiq olaraq, ümumi sistem nəzəriyyəsi və sinergetikanın inkişafı sayəsində fəlsəfə ilə xüsusi elmlər arasında sanki yeni körpülər salınır. İndi ekologiya, davamlı inkişaf nəzəriyyəsi və s. bu kimi sahələr də özlərinin əlaqələndirici mövqeyinə görə fənlərarası elm statusu kəsb edirlər. Bu ayrılma hadisələrindən sonra “fəlsəfə öz missiyasını artıq bitirmişdir”, indi daha metafizik düşüncələrə vaxt ayrılmasına ehtiyac yoxdur, – deyənlərin sayı artmışdı. XX əsrdə fəlsəfəyə münasibət doğrudan da dəyişmiş, bəzi ölkələrdə fəlsəfənin konkret əməli-tətbiqi elmlər olan ictimai-siyasi fənlərlə əvəz edilməsi tendensiyası üstünlük təşkil etmişdir. Lakin təcrübə göstərir ki, bütün bu ayrılmalara baxmayaraq, fəlsəfənin potensialı nəinki tükənməmiş, hətta o, yeni funksiyalar kəsb etməklə, daha da aktuallaşmışdır. Diferensiallaşma artdıqca, ayrı-ayrı elmlərin tədqiqat sahələri konkretləşərək məhdudlaşdıqca, bu sahələrin əlaqələndirilməsinə ehtiyac da artmış, əks proses olan inteqrativ tendensiyalar üçün də zərurət yaranmışdır. İctimai həyatın müxtəlif rakurslarının vahid dünyagörüşü mövqeyindən nəzərdən keçirilməsinə, dəyərləndirilməsinə və yönəldilməsinə olan ehtiyac ancaq fəlsəfi tədqiqatlar sayəsində ödənilə bilər. Avropa və ümumiyyətlə Qərb dünyası ara-sıra fəlsəfəyə və mənəvi amillərə göstərilmiş etinasızlığın acısını indi-indi duyur. Son dövrlərdə Qərbin mənəvi böhranı, Avropanın süqutu mövzularında tədqiqatlar xeyli artmışdır. Orada indi mənəviyyatın prioritetliyinə qayıdış istiqamətində geniş miqyaslı tədbirlər həyata keçirilir. Bizdə isə Avropanın təcrübəsini nəzərə almaq, ibrət götürmək əvəzinə, bu səhvləri təkrar etmək cəhdləri müşahidə olunur. Ölkəmizdə demokratikləşmə və vətəndaş cəmiyyəti quruculuğu, elmin təşkili və idarə olunması, habelə elmi-fəlsəfi yaradıcılıq potensialının inkişaf etdirilməsi üçün yeni imkanlar açır. Qərbin təcrübəsi göstərir ki, maarifçilik fəaliyyəti və fəlsəfi biliklərin yayılması məsələləri təkcə dövlətin deyil, cəmiyyətin də vəzifələri sırasına daxildir. Müxtəlif yaradıcılıq birliklərinin, qeyri-hökumət təşkilatlarının fəaliyyətində fəlsəfəyə maraq öncül yerlərdən birini tutmalıdır. Təəssüf ki, bizim ölkədə Yazıçılar Birliyi, Bəstəkarlar İttifaqı, Rəssamlar İttifaqı, Aşıqlar Birliyi və s. bu kimi təşkilatlar geniş miqyaslı fəaliyyət imkanlarına və ənənələrinə malik olduqları halda, fəlsəfə sahəsində hələ də buna bənzər qurumlar yoxdur. Düzdür, bu sahədə də bir sıra qeyri-hökumət təşkilatları yaradılmışdır. Lakin təəssüf ki, bu təşkilatlara kifayət dərəcədə ictimai dəstək verilmir. Fəlsəfə klassiklərinin dilimizə tərcüməsi, fəlsəfi biliklərin yayılması, mətbuatda və televiziyada təbliği ilə bağlı layihələr çox azdır və nəzərə alsaq ki, beynəlxalq fondlar bu cür layihələri həvəslə maliyyələşdirmir, onda alternativ maliyyə dəstəkləri axtarılmalıdır. Lakin təəssüf ki, qeyri-hökumət təşkilatlarına dəstək məqsədi ilə yaradılmış xüsusi dövlət qurumunun imkanlarından da milli fəlsəfi fikirlə bağlı fəaliyyətin gücləndirilməsi işində, demək olar ki, istifadə olunmur. Bunun səbəbi heç də dövlətin fəlsəfi ictimaiyyətə və ictimai-siyasi elm nümayəndələrinə etinasızlığı ilə bağlı deyil. Əsas səbəblərdən biri bu sahədə çalışan alimlərin öz iş yerlərindən və vəzifə borclarından fərqli olan ictimai fəaliyyət ənənələrini kifayət qədər mənimsəyə bilməmələri, qüvvələrin bu istiqamətdə səfərbər olunmamasıdır. Digər tərəfdən, Nizamnaməsinə görə eyni mərama xidmət edən həddindən artıq çoxlu təşkilat yarandıqda, kimə dövlət dəstəyi vermək məsələsi də çətinləşir. Məsələn, Milli Elmlər Akademiyasının Fəlsəfə və Siyasi Hüquqi Tədqiqatlar İnstitutu, o vaxt institut belə adlanırdı, 2002-ci ildən fəaliyyət göstərən Azərbaycan Fəlsəfə və Sosial-Siyasi Elmlər Assosiasiyasının işinə dəstək vermək əvəzinə, alternativ qurumlar yaratmaqla qüvvələri xeyli dərəcədə parçalamış oldu. İnstitutda görülməli olan işlər ictimai təşkilatın fəaliyyəti ilə qarışdırıldı. Bir dənə sanballı jurnal buraxmaq əvəzinə, institutda paralel surətdə 4-5 jurnal buraxılırdı ki, onların da əsas vəzifəsi dissertantların elmi ekspertizadan keçməyən məqalələrini öz pulları ilə çap etməkdən ibarət idi. Halbuki, bizcə, institutun Elmi Xəbərlərinin ciddi elmi meyarlar əsasında çap olunması çoxlu sayda keyfiyyətsiz jurnalların buraxılmasından daha məqsədəuygundur. Bu deyilənlər Bakı Dövlət Universitetinin Fəlsəfə fakültəsinə də aiddir. Onun vəzifəsi sadəcə tədrislə məhdudlaşmır; fakültə ölkəmizdə fəlsəfi və ictimai fikrin təbliğində də fəal iştirak etməlidir. Son illərdə Azərbaycan ali məktəblərinin tədris planlarında fəlsəfəyə və ictimai-siyasi fənlərə ayrılan saatların azaldılması, bu fənlərin bir çoxunun ixtisar edilməsi, orta məktəblərdə “İnsan və cəmiyyət” fənninin tədrisi üçün hələ də müəllim kadrlarının hazırlanmaması, kütləvi informasiya vasitələrində fəlsəfi fikir tariximizə və ümumiyyətlə mənəvi təkamülə, dünyagörüşünün genişlənməsinə xidmət edən verilişlərə çox az yer ayrılması, habelə, mədəniyyətşünaslıq və maarifçilik yönlü verilişlərin azlığı, mədəni-mənəvi dəyərlərin yetərincə təbliğ olunmaması – bütün bunlar bizi narahat edir. Gənc nəslin siyasi təfəkkür mədəniyyətinin formalaşması həm də tarixi həqiqətlərinin üzə çıxarılması ilə sıx surətə bağlıdır. Azərbaycanın ictimai-siyasi fikir tarixində və siyasi həyatında ən mühüm dövrlərdən biri ötən əsrin 20-ci illəridir. Həmin dövrdə yaranmış mürəkkəb şəraitin, ideoloji və geosiyasi mənzərənin və ideya mübarizəsinin işıqlandırılması böyük əhəmiyyətə malikdir. Jurnalımızın bu sayında böyük mütəfəkkir, ictimai-siyasi xadim və dövlət xadimi Nəriman Nərimanovun anadan olmasının 140 illiyinə həsr olunmuş məqalələr işıq üzü görür. Fəlsəfi fikir ya elm vasitəsilə, ya əxlaqi-mənəvi dünyagörüşü, ya da ictimai şüura və sosial-siyasi fəaliyyətə yön verməklə son nəticədə insanların cari həyatına öz təsirini göstərmiş olur. Elə şəxsiyyətlər də vardır ki, ideyadan başlayaraq onun ictimai həyatda gerçəkləşməsinə qədər bütün mərhələlərdə fəal iştirak edir, dünyanı kənardan seyr etməklə qalmayaraq dünyaya fəal münasibətin parlaq nümunəsini göstərirlər. N. Nərimanovun həm bir maarifçi, həm özünəməxsus əqidə sahibi, həm də öz əqidəsini ictimai-siyasi həyatda gerçəkləşdirən bir şəxsiyyət kimi milli fəlsəfi fikir prizmasından tədqiq olunmasına böyük ehtiyac var. İndiyədək Nərimanovun ya bir yazıçı və maarifçi kimi, ya da dövlət xadimi kimi fəaliyyəti az-çox dərəcədə öyrənilmiş olsa da, onun məfkurəsinin özünəməxsus cəhətləri araşdırılmamış və ona kor-koranə surətdə bir bolşevik kimi yanaşıldığına görə onun şəxsiyyəti və ictimai-siyasi statusu arasındakı ziddiyyətlər öz düzgün izahını tapa bilməmişdi. Bu baxımdan da jurnalımızda bu mövzunun tədqiqinə start verilmiş, milli-fəlsəfi və ideya-siyasi fikrin tarixinə dair yeni araşdırmaların təməli qoyulmuşdur. Son vaxtlar azərbaycanlı sosial fəlsəfə və sosiologiya tədqiqatçılarının beynəlxalq elmi forumlarda iştirakı müntəzəm xarakter almışdır. Sosiologiya doktoru Ə.Süleymanovun Göteborqda (İsveç) keçirilən XVII Ümumdünya Sosiologiya Konqresində, prof. S.Xəlilov və f.e.d. K.Bünyadzadənin Bergendə (Norveç) 60-cı Beynəlxalq Fenomenologiya Konqresində təmsil olunması buna daha bir sübutdur. Jurnalımızda bu elmi forumlar barədə məlumat verilmişdir. Azərbaycan fəlsəfi fikrinin dünya fəlsəfəsinə inteqrasiyası daha bir hadisə ilə təsbit olunmuşdur. Jurnalımız The Philosopher`s İndex-ə daxil edilmişdir. Bundan sonra çap etdiyimiz bütün məqalələr haqqında qısa məlumat ingilis dilində bütün dünya kitabxanalarına çatdırılacaqdır. Bu isə həm müəlliflərin, həm də Redaksiya Şurasının məsuliyyətini daha da artırır. Ramiz MEHDİYEV AFSEA-nın prezidenti, Redaksiya Şurasının sədri, akademik Nəriman Nərimanov – 140 
Nəriman Nərimanov 1870-ci ildə Tiflis şəhərində anadan olmuşdur. 1890-cı ildə Qori seminariyasını, 1908-ci ildə Novorossiysk (Odessa) Universitetinin tibb fakültəsini bitirmişdir. 1905-ci ildə Sosial-Demokrat "Hümmət" təşkilatınnın rəhbərliyinə daxil olmuş, Rusiya Sosial-Demokrat (bolşeviklər) Partiyasının (RSDF(b)P məramnaməsini türk dilinə çevirmişdir. 1909-cü ildə həbs olunaraq Həştərxan şəhərinə sürgün edilmişdir. 1913-cü ildə Bakıya qayıdan Nərimanov ictimai-siyasi fəaliyyət və maarifçiliklə məşğul olmuşdur. Artıq 1917-ci ildə N.Nərimanov "Hümmət" Təşkilatı Mərkəzi Komitəsinin sədri və RSDF(b)P Bakı Komitəsinin üzvü, "Hümmət" qəzetinin baş redaktoru idi. 1918-ci ilin martında Nərimanov Bakı Sovetində şəhər təsərrüfatı üzrə xalq komissarı təyin olunur. Həmin ilin iyun ayında ağır xəstəliklə əlaqədar olaraq Həştərxan şəhərinə müalicəyə göndərilir. Sağaldıqdan sonra həmin şəhərdə bir sıra partiya orqanlarında çalışır. N.Nərimanov 1919-cu ildə Moskvaya çağırılaraq RSFSR Xalq Xarici İşlər Komissarlığında (XİN) Şərq məsələləri üzrə Xalq komissarının müavini vəzifəsinə təyin edilir. 28 aprel 1920-ci ildə Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti süqut etdikdən və Azərbaycan SSR elan edildikdən sonra N.Nərimanov Azərbaycan SSR Müvəqqəti İnqilabı Komitəsinin Sədri və Xalq Komissarları Sovetinin Sədri (Baş nazir) vəzifəsini tutur. 1922-ci ildə SSRİ yarandıqdan sonra, Lenin və partiya qarşısında xidmətləri nəzərə alınaraq, SSRİ Mərkəzi İcrayyə Komitəsinin Həmsədrlərindən biri seçilir. N.Nərimanov 1925-ci ildə Moskvada müəmmalı şəkildə ölmüş və Kremlin divarları yaxınlığında dəfn edilmişdir. Milli istiqlal və sosial ədalət ideallarının uzlaşdırılması yolu Səlahəddin Xəlilov Təəssüf ki, biz hələ də qütbləşmiş düşüncə tərzindən xilas ola bilmirik: – “Ya hər şey, ya da heç nə!”, “ya ağ, ya qara”. Aradakı bütün rəng spektri nəzərdən qaçırılır. Gerçək həyatın bütün zənginliyi unudulur, inkişafın məhz ziddiyyətlərdən doğduğu da unudulmuş olur. Biz sözümüzü ona görə təfəkkürdə qütbləşmə sindromundan başlamadıq ki, belə bir təzad guya Nərimanov şəxsiyyətinə və dünyagörüşünə də aiddir; xeyr, tam tərsinə. Nərimanov bütün həyatı və yaradıcılığı boyu vahid və ardıcıl bir əqidə nümayiş etdirmiş, bütün amalı öz xalqına, millətinə sədaqətlə qulluq etmək, xalqını maarifləndirmək, onun sosial vəziyyətini yaxşılaşdırmaq, fərdi və ictimai miqyasda sağlam mühit yaratmaq və bunun sayəsində milli intellektual potensialı buxovlardan xilas edərək onun özünüifadəsi üçün şərait yaratmaqdan ibarət olmuşdur. İstər ədəbi-bədii, istər maarifçilik və istərsə də ictimai-siyasi fəaliyyətində, iqtidarda olduğu dövr də daxil olmaqla, o həmişə bu amala xidmət etmişdir. Bəs biz hansı ikiləşmədən, hansı qütbləşmədən danışırıq? Söhbət Nərimanovun özündən yox, onun dövründə ictimai-siyasi mühitdəki qütbləşmədən gedir və eyni zamanda söhbət hələ indi də Nərimanova münasibətdə olan tamamilə fərqli, bir-birinə zidd mövqelərdən gedir. N.Nərimanovun bəzən bolşevik kimi dəyərləndirilməsi və bu ideologiyaya xas olan bütün nöqsanların ona da aid edilməsi birtərəfli yanaşma olmaqdan ziyadə, kökündən qüsurlu olan bir münasibətdir. Əvvəla, Nərimanovun dünyagörüşü, əqidəsi ancaq kommunist ideologiyasının, ələlxüsus bolşevizmin təsiri ilə formalaşmamışdır. O, Lenin məktəbinin yetirməsi olmamışdır. Nərimanov hələ Platondan üzü bəri davam edən və böyük Fərabilərin, Nizamilərin tərənnüm etdiyi sosial ədalət və bərabərlik ideallarının təmsilçisi idi. Digər tərəfdən, Nərimanov böyük bir millətçi və vətənpərvər idi. Hansı isə bir qrupun, partiyanın maraqlarından deyil, ilk növbədə milli maraqlardan çıxış edən, milli dövlətçilik idealını təmsil edən böyük bir türkçü idi. O, öz milli maraqlarını sosial-siyasi görüşləri ilə uzlaşdırmağa və ictimai fəaliyyətini də məhz bu kontekstdə qurmağa çalışırdı. Nərimanov müəyyən bir məqamda, tarixin müəyyən bir en kəsiyində, müəyyən bir coğrafi-siyasi şəraitdə zamanın bir gerçəkliyi olan sosial-demokratik hərəkatın və daha sonra kommunist ideologiyasının təsir sferasında və bu hərəkatın sosial-energetik potensialından bəhrələnərək öz şəxsi əqidəsini və milli ideallarını həyata keçirirdi. Bəzən biz Nərimanovu bolşevik və ya leninçi kimi təqdim edənlərin sadəcə onu nə dərəcədə kiçiltdiklərinin fərqinə varmırıq. Bu böyük şəxsiyyəti ideyası xaricdən, Rusiyadan qaynaqlanan bir hərəkatın kortəbii davamçısı və ya transferçisi kimi qəbul etsək, sonradan onun bəraəti naminə nə qədər fikirlər söyləsək və faktlar gətirsək də, xeyri olmayacaq. Amma kommunist ideologiyası xaricində milli ruhun təmsilçisi olan bir ədib və mütəfəkkirin ictimai-siyasi təbəddülatlar dövründə sadəcə seyrçi kimi qalmayaraq, mövcud siyasi proseslərdən milli istiqlalın bir vasitəsi kimi istifadə etmək cəhdləri tamamilə anlaşılandır. Bu başqa məsələ ki, həmin dövrdə milli istiqlalın alternativ yolları var idi. Birincisi, xalqın müəyyən bir təbəqəsində sosial ədalətsizliyə qarşı mübarizə əhval-ruhiyyəsi və əhvalın Rusiyadakı proseslərlə əlaqəsinə, bölgədəki coğrafi-siyasi duruma rəğmən ancaq milli maraqlardan çıxış etmək və millətin müstəqil surətdə özünü idarə etmək hüququnu reallaşdırmaq mövqeyi, – bu, Rəsulzadələrin, Əhməd bəy Ağayevlərin yolu idi; ikincisi, milli istiqlala sosial-demokratik hərəkat dalğasında, ictimai ədalətsizliyin aradan qaldırılması uğrunda gedən mübarizə kontekstində nail olmaq, – bu, N.Nərimanovun yolu idi. Maləsəf, o bu yolda tək idi və sadəcə xalqa güvənirdi. Düzdür, Sultanməcid Əfəndiyev, Həmid Sultanov, Dadaş Bünyadzadə və s. kimi şüurlu siyasi xadimlər Nərimanovu anlayır və onu müdafiə etməyə çalışırlardılar, amma Azərbaycan KP-də, xüsusən Bakı təşkilatında gürcü eserləri və erməni daşnakları üstünlük təşkil edirdi və bəzi azərbaycanlıların da onların tərəfini saxlaması mübarizəni olmazın dərəcədə çətinləşdirirdi. Lenin ideyaları, bolşevizm dalğalarında siyasi hərəkata qoşulan R.Axundov, M.Hüseynov, Ə.Qarayev və s. nəinki nərimanovçu deyildilər, hətta Nərimanova qarşı mübarizədə anti-Azərbaycan qüvvələri ilə birləşirdilər. N.Nərimanov onların bu mövqeyini “ifrat inqilabçılıq” və “ifrat beynəlmiləlçilik” adlandırırdı. Milli məfkurə və istiqlaliyyət ideallarına yabançı olan və ideya-nəzəri tezisləri əslində öz hakimiyyət uğrunda mübarizəsində sui-istifadə edən praktik bolşevizm nərimanovçuluğun ən qəddar düşməni idi və kor-koranə surətdə onlara qoşulan bəzi “milli” bolşeviklər də onların təsiri altına düşürdülər. Biz hələ indiyədək yetərincə araşdırılmamış nərimanovçuluq ideologiyasının təfərrüatına getmədən, sadəcə belə bir məqamı vurğulamaq istəyirik ki, məqsəd və amal baxımından nərimanovçuluq milli-demokratik hərəkatla eyni platformada dururdu. Məqsəd milli istiqlal və sosial ədalət idi. Böyük planda götürdükdə, Nərimanov daha çox dərəcədə Rəsulzadə ilə bir cəbhədə idi, nəinki Ə.Qarayev kimilərlə. N.Nərimanova bir bolşevik kimi yox, milli siyasi xadim kimi, xalqını təmsil edən bir dövlət adamı kimi baxmaq nümunəsini yüksək tribunadan birinci dəfə Heydər Əliyev bəyan etdi və onu həm felən, həm də xatirələrdə heykəlləşdirdi. Necə dəyərlər, “zər qədrini zərgər bilər!” N.Nərimanovun millət və xalq qarşısında rolunu daha aydın təsəvvür etmək, “millətçilərin” “arqumentlərinin” nə dərəcədə əsassız olduğunu göstərmək üçün belə bir fikri eksperiment aparaq: fərz edək ki, o dövrdə Nərimanov yox idi. Bir milli istiqlalçılar var idi, bir də bolşeviklər. Onda hadisələr hansı istiqamətdə cərəyan edə bilərdi? Xalq Cümhuriyyəti artıq qurulmuşdu, hakimiyyət onların əlində idi və onlar nə edə bilərdilərsə, etdilər (bəlkə də, daha nə isə edə bilərdilər, – amma bu, artıq başqa bir mövzudur). Bolşeviklərin gəlişi əslində xarici intervensiya idi və bu, Nərimanovlu da olacaqdı, Nərimanovsuz da. Yəni, Rusiyanın işğalçı siyasətinin, XI Qızıl Ordunun qarşısını almaq mümkün idisə, bunu Nərimanov deyil, o vaxtkı iqtidar etməli idi. Mümkün deyildisə, belə şayiələr buraxmaq ki, guya ordunun dəvət olunmasında Nərimanov da iştirak etmişdi, bunlar siyasi naşılıqdır, çünki rus ordusu üçün dəvət səbəb deyildi, bəhanə idi və bu bəhanəni onlar həmişə uydura bilərdilər. Onsuz da həyata keçən bu prosesdə S.Şaumyanla, S.Orconikdze ilə, S.M.Kirovla və bizim onlardan betər “milli” bolşeviklərlə yanaşı, Nərimanovun da iştirakı olmasaydı, onda bütün erməni planlarının və rus imperialist siyasətinin tam həcmdə gerçəkləşəcəyinə heç bir şübhə ola bilməzdi. Amma bir böyük azərbaycanlı lazım olan məqamda lazım olan yerdə tapıldı və onların əksər planlarını pozdu. Bəs olmasaydı, o da cümhuriyyətçilərin içərisində olsaydı və onlarla birgə mühacir olsaydı, sürgün edilsəydi, onda necə? Kim deyə bilər ki, Nərimanovun bütün bu xidmətləri təsadüfi idi, o olmasa idi də, bir başqası (“bu bolşevik olmasın, o bolşevik olsun”) da onun gördüyü işləri görə bilərmiş. Bəs onda kim? Həmin dövrdə həmin şəraitdə Nərimanovu çıxdıqda yerində tam bir boşluq, qaranlıq qalır. Məqsədimiz bu qaranlığı işıqlandırmaq və nərimanovçuluğun məhz fərqli bir hadisə olduğunu nəzərə almaqdır. Bəzi müəlliflər Nərimanovun siyasi baxışlarının həyatının sonunda dəyişilməsindən bəhs edirlər. Halbuki, bizim fikrimizə görə, dəyişən Nərimanovun baxışları deyildi, dəyişən Kremlin siyasəti idi. Nərimanov özü mövqeyinin mərkəzlə uyğun gəlməməsini bolşeviklərin səhv siyasəti ilə izah edirdi.1 Bu, peşmançılıqdan daha çox, etiraz idi. V.B.Leninin siyasi səhnədən getməsi, İ.V.Stalinin və onun kimilərinin partiya rəhbərliyində möhkəmlənməsi daha artıq fəlsəfi və ideya-siyasi arqumentlərlə haqqın müdafiəsini mümkünsüz edirdi. Bəli, Nərimanov daha artıq dəyişilmiş siyasi kursu qəbul edə bilmirdi. Bu kurs marksizmə və Leninin vədlərinə açıq-aşkar zidd idi. İndi çoxları Nərimanovun mövqeyini peşmançılıq kimi dəyərləndirir, amma bizcə, söhbət daha çox dərəcədə təəssüf hissindən gedir. Və bu təəssüf hissini yaşayan tək Nərimanov deyildi. Sonrakı dövrlərdə gerçək marksizmi, sosializm ideallarını dərindən mənimsəmiş bütün tərəqqipərvər ziyalılar bu böyük idealın saxtalaşdırılması, sosial ədalət uğrunda, “xalq hakimiyyəti” uğrunda mübarizənin partiyada liderliyi ələ keçirmiş bir qrupun, daha sonra isə tək bir şəxsin hakimiyyəti ilə əvəz edilməsi əslində çox ağrılı bir proses idi. Təkcə minlərlə, milyonlarla insanların repressiyası və qətli baxımından deyil, işıqlı bir ideyanın eybəcərləşdirilməsi və idollaşdırılması baxımından da. Düzdür, hələ Leninin sağlığında da marksizmdən uzaqlaşma və rus şovinizmi, volyuntarizm özünü göstərirdi, amma hələ ki, sosialist idealları ön cəbhədə idi. Bu dövrə qədər N.Nərimanovun tutarlı arqumentləri ilə hesablaşmamaq mümkün deyildi. Və o, məhz kommunist ideologiyasından, xalqı səfərbər edən əsas vədlərdən, sosialist tezislərindən, o cümlədən beynəlmiləlçilik və millətlərin öz müqəddəratını təyin etmək prinsipindən çıxış edərək, müəyyən uğurlar qazanmağa çalışırdı. Bəli, Lenin heç də bütün vədlərində səmimi deyildi. Amma “üz üzdən utanar”, – deyirlər. Marksizmin öz təməl qüsurlarına, V.İ.Leninin lap əvvəldən marksizmdən uzaqlaşması hallarına, qopmalara baxmayaraq, əsas xətt – sosialist konsepsiyası ortada idi və Lenin bir inqilabçı və hakimiyyət ovçusu olduqdan öncə, həm də bir əqidə, ideya adamı idi. Onunla ideya dilində danışanda, hesablaşmalı olurdu və Nərimanov da bu dili gözəl bilirdi. 1923-cü ildə Leninin siyasi səhnədən faktiki olaraq uzaqlaşdırılmasından sonra isə geriyəçəkilmələr, əsas idealdan sapmalar sürətlə artmağa başladı. Stalin epoxası başlanırdı və məhz belə bir siyasi riyakarlıq dövründə nəinki Nərimanov, bütün əqidəli kommunistlər ideal və gerçəklik arasında fərqi görərək, nəinki sadəcə təəssüf hissi keçirdilər, hətta ideya faciəsinin bütün sarsıntılarını yaşamaq zorunda qaldılar. Bəli, bu məhz faciə idi – amma peşmançılıq deyildi. Çünki Nərimanov gözəl bilirdi ki, inqilabın ilk illərində o, siyasi proseslərə təsir göstərməsə idi, hər şey daha pis ola bilərdi. Bu “daha pislər” haqqında, tək bir şəxsin sayəsində nələrdən xilas olduğumuz haqqında H.Həsənovun və digər tədqiqatçıların kitablarında ətraflı məlumat verilmişdir. Güman edirik ki, onun bu nömrədə oxucularımıza təqdim etdiyimiz və faktiki materialla zəngin olan “Nəriman Nərimanov: milli ruh və siyasi təfəkkürün vəhdəti” adlı məqaləsi də bu problemlə bağlı bir çox suallara aydınlıq gətirilməsinə xidmət edəcəkdir. Yüklə 1,37 Mb. Dostları ilə paylaş:
|