Phaedri Augusti Liberti Fabulae

Phaedri Augusti Liberti Fabulae

Liber Primus

Prologo

Aesopus auctor quam materiam repperit,

hanc ego polivi versibus senariis.

Duplex libelli dos est: quod risum movet

et quod prudenti vitam consilio monet.

Calumniari siquis autem voluerit,

quod arbores loquantur, non tantum ferae,

fictis iocari non meminerit fabulis.

I. Lupus et Agnus

(Malefacere qui vult, nusquam non causam invenit)

Ad rivum eundem lupus et agnus venerant,

siti compulsi. Superior stabat lupus

longeque inferior agnus. Tunc fauce improba

latro incitatus iurgii causam intulit;

'Cur' inquit 'turbulentam fecisti mihi

aquam bibenti?' Laniger contra timens:

'Qui possum, quaeso, facere quod quereris, lupe?

A te decurrit ad meos haustus liquor'.

Repulsus ille veritatis viribus:

'Ante hos sex menses male', ait, 'dixisti mihi'.

Respondit agnus: 'Equidem natus non eram'.

'Pater hercle tuus' ille inquit 'male dixit mihi';

atque ita correptum lacerat iniusta nece.

Haec propter illos scripta est homines fabula

qui fictis causis innocentes opprimunt.
IV. Canis per Fluvium Carnem Ferens

(Avidum sua saepe deludit aviditas)

Amittit merito proprium qui alienum adpetit.

Canis, per flumen carnem cum ferret, natans

lympharum in speculo vidit simulacrum suum,

aliamque praedam iam ab altero ferri putans

eripere volvit; verum decepta aviditas

et quem tenebat ore dimisit cibum,

nec quem petebat adeo potuit tangere.
V. Vacca et Capella, Ovis et Leo

(Potentioris societatem fuge)

Numquam est fidelis cum potenti societas;

testatur haec fabella propositum meum.

Vacca et capella et patiens ovis iniuriae

socii fuere cum leone in saltibus.

Hi cum cepissent cervum vasti corporis,

sic est locutus partibus factis leo:

'Ego primam tollo; nominor quoniam leo;

secundam, quia sum fortis, tribuetis mihi;

tum, quia plus valeo, me sequetur tertia;

malo adficietur si quis quartam tetigerit'.

Sic totam praedam sola improbitas abstulit.

VI. Ranae ad Solem

Vicinis furis celebres vidit nuptias

Aesopus et continuo narrare incipit:

Uxorem quondam Sol cum vellet ducere,

clamorem ranae sustulere ad sidera.

Convicio permotus quaerit Iuppiter

causam querellae. Quaedam tum stagni incola

'Nunc' inquit 'omnes unus exurit lacus,

cogitque miseras arida sede emori.

Quidnam futurum est si crearit liberos?'

VII. Vulpis ad Personam Tragicam

Personam tragicam forte vulpes viderat;

'O quanta species' inquit 'cerebrum non habet!'

Hoc illis dictum est quibus honorem et gloriam

Fortuna tribuit, sensum communem abstulit.
VIII. Lupus et Gruis

Qui pretium meriti ab improbis desiderat,

bis peccat: primum quoniam indignos adiuvat,

impune abire deinde quia iam non potest.

Os devoratum fauce cum haereret lupi,

magno dolore victus coepit singulos

inlicere pretio ut illud extraherent malum.

Tandem persuasa est iureiurando gruis,

gulaeque credens colli longitudinem

periculosam fecit medicinam lupo.

Pro quo cum pactum flagitaret praemium:

'Ingrata es' inquit 'ore quae nostro caput

incolume abstuleris: en mercedem postulas?'.
IX. Passer ad Leporem Consiliator

(Ne insultes miseris)

Sibi non cavere et aliis consilium dare

stultum esse paucis ostendamus versibus.

Oppressum ab aquila, fletus et dantem graves,

leporem obiurgabat passer 'Ubi pernicitas

nota' inquit 'illa est? Quid ita cessarunt pedes?'

Dum loquitur, ipsum accipiter necopinum rapit

questuque vano clamitantem interficit.

Lepus semianimus: 'Mortis en solacium!

Qui modo securus nostra inridebas mala,

simili querella fata deploras tua'.

XII. Cervus ad Fontem

(Utilissimum saepe,quod contemnitur)

Laudatis utiliora quae contempseris

saepe inveniri haec asserit narratio.

Ad fontem cervus, cum bibisset, restitit

et in liquore vidit effigiem suam.

Ibi dum ramosa mirans laudat cornua

crurumque nimiam tenuitatem vituperat,

venantum subito vocibus conterritus,

per campum fugere coepit et cursu levi

canes elusit. Silva tum excepit ferum,

in qua retentis impeditus cornibus

lacerari coepit morsibus saevis canum.

Tunc moriens vocem hanc edidisse dicitur:

'O me infelicem! qui nunc demum intellego,

utilia mihi quam fuerint quae despexeram,

et, quae laudaram, quantum luctus habuerint'.
XIII. Vulpes et Corvus

(Laudatore nihil insidiosius)

Qui se laudari gaudet verbis subdolis,

sera dat poenas turpes paenitentia.

Cum de fenestra corvus raptum caseum

comesse vellet, celsa residens arbore,

vulpes hunc vidit, deinde sic coepit loqui:

'O qui tuarum, corve, pinnarum est nitor!

Quantum decoris corpore et vultu geris!

Si vocem haberes, nulla prior ales foret'.

At ille stultus, dum vult vocem ostendere,

emisit ore caseum, quem celeriter

dolosa vulpes avidis rapuit dentibus.

Tum demum ingemuit corvi deceptus stupor.

Hac re probatur quantum ingenium valet;

virtute semper praevalet sapientia.

XVI. Ovis Cervus et Lupus

(Fideiussorem infidum cave)

Fraudator homines cum advocat sponsum improbos,

non rem expedire, sed malum augere expetit.

Ovem rogabat cervus modium tritici

lupo sponsore. At illa praemetuens dolum:

'Rapere atque abire semper adsuevit lupus,

tu de conspectu fugere veloci impetu:

ubi vos requiram, cum dies advenerit?'
XVIII. Mulier Parturiens

Nemo libenter recolit qui laesit locum.

Instante partu mulier actis mensibus

humi iacebat flebiles gemitus ciens.

Vir est hortatus corpus lecto reciperet

onus naturae melius quo deponeret.

'Minime' inquit 'illo posse confido loco

malum finiri quo conceptum est initium'.

XX. Canes Famelici

(Stultitia plerumque exitio est)

Stultum consilium non modo effectu caret,

sed ad perniciem quoque mortales devocat.

Corium depressum in fluvio viderunt canes.

Id ut comesse extractum possent facilius,

aquam coepere ebibere; sed rupti prius

periere quam quod petierant contingerent.

XXI. Leo Senex, Aper, Taurus et Asinus

(Miser vel ignavissimo cuique ludibrio est)

Quicumque amisit dignitatem pristinam,

ignavis etiam iocus est in casu gravi.

Defectus annis et desertus viribus

leo cum iaceret spiritum extremum trahens,

aper fulmineis venit ad eum dentibus

et vindicavit ictu veterem iniuriam.

Infestis taurus mox confodit cornibus

hostile corpus. Asinus, ut vidit ferum

impune laedi, calcibus frontem extudit.

At ille exspirans: 'Fortis(/es) indigne tuli

mihi insultare; te, Naturae dedecus,

quod ferre in morte cogor, bis videor mori'.

XXIV. Rana Rupta et Bos

(Potentes ne tentes aemulari)

Inops, potentem dum vult imitari, perit.

In prato quondam rana conspexit bovem

et tacta invidia tantae magnitudinis

rugosam inflavit pellem; tum natos suos

interrogavit an bove esset latior.

Illi negarunt. Rursus intendit cutem

maiore nisu, et simili quaesivit modo,

quis maior esset. Illi dixerunt 'bovem'.

Novissime indignata, dum vult validius

inflare sese, rupto iacuit corpore.

XXV. Canes et Corcodili

Consilia qui dant prava cautis hominibus,

et perdunt operam et deridentur turpiter.

Canes currentes bibere in Nilo flumine,

a corcodilis ne rapiantur, traditum est.

Igitur cum currens bibere coepisset canis,

sic corcodilus: 'Quamlibet lambe otio;

noli vereri'. At ille: 'Facerem mehercule,

nisi esse scirem carnis te cupidum meae'.

Liber Secundus

IV. Aquila, Feles et Aper

(Vir dolosis seges est mali)

Aquila in sublimi quercu nidum fecerat;

feles cavernam nancta in media pepererat;

sus nemoris cultrix fetum ad imam posuerat.

Tum fortuitum feles contubernium

fraude et scelesta sic evertit malitia.

Ad nidum scandit volucris: 'Pernicies' ait

"tibi paratur, forsan et miserae mihi:

nam fodere terram quod vides cotidie

aprum insidiosum, quercum vult evertere,

ut nostram in plano facile progeniem opprimat.

Terrore offuso et perturbatis sensibus

derepit ad cubile s(a)etosae suis;

'Magno' inquit 'in periclo sunt nati tui:

nam, simul exieris pastum cum tenero grege,

aquila est parata rapere porcellos tibi'.

Hunc quoque timore postquam complevit locum,

dolosa tuto condidit sese cavo.

Inde evagata noctu suspenso pede,

ubi esca se prelevit et prolem suam,

pavorem simulans prospicit toto die.

Ruinam metuens aquila ramis desidet:

aper rapinam vitans non prodit foras.

Quid multa? Inedia sunt consumpti cum suis

felisque catulis largam praebuerunt dapem.

Quantum homo bilinguis saepe concinnet mali,

documentum habere hinc stulta credulitas potest.
VI. Aquila et Cornix

(Potentiam malitia adiutam, quis effugiat?)

Contra potentes nemo est munitus satis;

si vero accessit consiliator maleficus

vis et nequitia quicquid oppugnant, ruit.

Aquila in sublime sustulit testudinem;

quae cum abdidisset cornea corpus domo

nec ullo pacto laedi posset condita,

venit per auras cornix et propter volans:

'Opimam sane praedam rapuisti unguibus;

sed, nisi monstraro quid sit faciendum tibi,

gravi nequiquam te lassabit pondere.'

Promissa parte suadet, ut scopulum super

altis ab astris duram inlidat corticem,

qua comminuta facile vescatur cibo.

Inducta verbis aquila, monitis paruit,

simul et magistrae large divisit dapem.

Sic tuta quae Naturae fuerat munere,

impar duabus occidit tristi nece.
VII. Muli Duo et Raptores

(Plura timenda divitibus)

Muli gravati sarcinis ibant duo:

unus ferebat fiscos cum pecunia,

alter tumentes multo saccos hordeo.

Ille onere dives celsa cervice eminet

clarumque collo iactat tintinabulum;

comes quieto sequitur et placido gradu.

Subito latrones ex insidiis advolant

interque caedem ferro mulum sauciant:

diripiunt nummos, neglegunt vile hordeum.

Spoliatus igitur casus cum fleret suos:

'Equidem' inquit alter 'me contemptum gaudeo:

nam nil amisi, nec sum laesus vulnere'.

Hoc argumento tuta est hominum tenuitas;

magnae periclo sunt opes obnoxiae.

Liber Tertius

IV. Lanius et Simius

Pendere ad lanium quidam vidit simium

inter reliquas merces atque obsonia;

quaesivit quidnam saperet. Tum lanius iocans:

"Quale" inquit "caput est, talis praestatur sapor." Ridicule magis hoc dictum quam vere aestimo;

quando ut formosos saepe inveni pessimos,

ita turpi facie multos cognovi optimos.

V. Aesopus et Petulans

(Erit, ubi poenas det procax audacia)

Successus ad perniciem multos devocat.

Aesopo quidam petulans lapidem impegerat.

"Tanto" inquit "melior!" Assem deinde illi dedit,

sic prosecutus: "Plus non habeo mehercule,

sed unde accipere possis monstrabo tibi.

Venit ecce dives et potens: huic similiter

impinge lapidem, et dignum accipies praemium."

Persuasus ille fecit quod monitus fuit;

sed spes fefellit impudentem audaciam:

comprensus namque poenas persoluit cruce.

VI. Musca et Mula

Musca in temone sedit et mulam increpans:

"Quam tarda es!" inquit. "Non uis citius progredi?

Vide ne dolose collum conpungam tibi."

Respondit illa: "Verbis non moveor tuis;

sed istum timeo, sella qui prima sedens

tergum flagello temperat lento meum

et ora frenis continet spumantibus.

Quapropter aufer frivolam insolentiam;

ubi non tricandum est ultro currendum scio."

Haec derideri fabula merito potest

qui sine virtute uanas exercet minas.

VII. Lupus ad Canem

(Liber inops servo divite felicior)

Quam dulcis sit libertas, breviter proloquar.

Cani perpasto macie confectus lupus

forte occucurrit. Dein, salutantes invicem

ut restiterunt:" Vnde sic, quaeso, nites?

Aut quo cibo fecisti tantum corporis?

Ego, qui sum longe fortior, pereo fame."

Canis simpliciter: "Eadem est condicio tibi,

praestare domino si par officium potes."

"Quod?" inquit ille. "Custos ut sis liminis,

a furibus tuearis et noctu domum."

"Ego vero sum paratus: nunc patior nives

imbresque in silvis asperam vitam trahens;

quanto est facilius mihi sub tecto vivere,

et otiosum largo satiari cibo!"

"Veni ergo mecum." Dum procedunt, aspicit

lupus a catena collum detritum cani.

"Vnde hoc, amice?" "Nihil est." "Dic, quaeso, tamen."

"Quia videor acer, alligant me interdiu,

luce ut quiescam et vigilem nox cum venerit;

crepusculo solutus, qua visum est, uagor.

Adfertur ultro panis; de mensa sua

dat ossa dominus; frusta iactant familia,

et, quod fastidit quisque, pulmentarium.

Sic, sine labore venter impletur meus."

"Age, abire si quo est animus, est licentia?"

"Non plane est" inquit. "Fruere quae laudas, canis:

regnare nolo, liber ut non sim mihi."
IX. Socrates ad Amicos

Vulgare amici nomen, sed rara est fides.

Cum parvas aedes sibi fundasset Socrates

(cuius non fugio mortem, si famam adsequar,

et cedo invidiae, dummodo absoluar cinis),

ex populo sic nescio quis, ut fieri solet:

"Quaeso, tam angustam talis vir ponis domum?"

"Vtinam" inquit "veris hanc amicis impleam!"

XII. Pullus ad Margaritam

In sterculino pullus gallinaceus

dum quaerit escam, margaritam repperit.

"Iaces indigno quanta res" inquit "loco!"

Hoc si quis pretii cupidus vidisset tui,

olim redisses ad splendorem pristinum.

Ego cur te inveni, potior cui multo est cibus?

Nec tibi prodesse nec mihi id quicquam potest."

Hoc illis narro qui me non intellegunt.
XVII. Arbores in Deorum Tutela

(Fructu, non foliis, arborem stima)

Olim, quas vellent esse in tutela sua,

divi legerunt arbores. Quercus Iovi

et myrtus Veneri placuit, Phoebo laurea,

pinus Cybebae, populus celsa Herculi.

Minerua, admirans, quare steriles sumerent

interrogavit. Causam dixit Iuppiter:

"Honorem fructu ne videamur vendere."

"At, mehercules, narrabit quod quis volverit,

oliva nobis propter fructum est gratior."

Tum sic deorum genitor atque hominum sator:

"O nata, merito sapiens dicere omnibus!

Nisi utile est quod facimus, stulta est gloria."

Nihil agere, quod non prosit, fabella admonet.
XVIII. Pavo ad Iunonem de voce sua

(Tuis contentus, ne concupiscas alienum)

Pavo ad Iunonem venit, indigne ferens

cantus luscinii quod sibi non tribuerit;

illum esse cunctis avibus admirabilem,

se derideri, simul ac vocem miserit.

Tunc consolandi gratia dixit dea:

"Sed forma vincis, vincis magnitudine;

nitor smaragdi collo praefulget tuo

pictisque plumis gemmeam caudam explicas."

"Quo mi" inquit "mutam speciem, si vincor sono?"

"Fatorum arbitrio partes sunt vobis datae:

tibi forma, vires aquilae, luscinio melos,

augurium corvo, laeva cornici omina,

omnesque propriis sunt contentae dotibus."

Noli adfectare quod tibi non est datum,

delusa ne spes ad querelam recidat.
XIX. Aesopus Respondet Garrulo

(Multi homines nomine, non re)

Aesopus domino solus cum esset familia,

parare cenam iussus est maturius.

Ignem ergo quaerens aliquot lustravit domus,

tandemque invenit ubi lucernam accenderet.

Tum circum eunti fuerat quod iter longius,

effecit brevius: namque recta per forum

coepit redire. Et quidam e turba garrulus:

"Aesope, medio sole quid cum lumine?"

"Hominem" inquit "quaero", et abiit festinans domum.

Hoc si molestus ille ad animum rettulit,

sensit profecto se hominem non visum seni,

intempestive qui occupato adluserit.

Liber Quartus

I. Asinus et Galli

Qui natus est infelix, non vitam modo

tristem decurrit, verum post obitum quoque

persequitur illum dura fati miseria.

Galli Cybebes circum in questus ducere

asinum solebant baiulantem sarcinas.

Is cum labore et plagis esset mortuus,

detracta pelle sibi fecerunt tympana.

Rogati mox a quodam, delicio suo

quidnam fecissent, hoc locuti sunt modo:

"Putabat se post mortem securum fore;

ecce aliae plagae congeruntur mortuo!"

III. De Vulpe et Vva

(Spernit superbus, quae nequit assequi)

Fame coacta uulpes alta in vinea

uvam adpetebat summis saliens viribus;

quam tangere ut non potuit, discedens ait:

"Nondum matura est; nolo acerbam sumere."

Qui facere quae non possunt, verbis elevant,

adscribere hoc debebunt exemplum sibi.

VIII. Serpens ad Fabrum Ferrarium

(Maledico maledicens peius audiet)

Mordaciorem qui improbo dente adpetit,

hoc argumento se describi sentiat.

In officinam fabri venit vipera.

Haec, cum temptaret si qua res esset cibo,

limam momordit. Illa contra contumax,

"Quid me," inquit, "stulta, dente captas laedere,

omne adsuevi ferrum quae conrodere?"
IX. Vulpes et Caper

(Improbi ne pereant, perdunt)

Homo in periclum simul ac venit callidus,

reperire effugium quaerit alterius malo.

Cum decidisset uulpes in puteum inscia

et altiore clauderetur margine,

devenit hircus sitiens in eundem locum;

simul rogavit, esset an dulcis liquor

et copiosus. Illa fraudem moliens:

"Descende, amice; tanta bonitas est aquae,

voluptas ut satiari non possit mea."

Inmisit se barbatus. Tum uulpecula

evasit puteo nixa celsis cornibus,

hircumque clauso liquit haerentem vado.

X. De Vitiis Hominum

(Fallit quemquam caecus amor sui)

Peras imposuit Iuppiter nobis duas:

propriis repletam vitiis post tergum dedit,

alienis ante pectus suspendit gravem.

Hac re videre nostra mala non possumus;

alii simul delinquunt, censores sumus.
XII. Malas Esse Diuitias

Opes invisae merito sunt forti viro,

quia dives arca veram laudem intercipit.

Caelo receptus propter virtutem Hercules,

cum gratulantes persalutasset deos,

veniente Pluto, qui Fortunae est filius,

avertit oculos. Causam quaesivit pater.

"Odi" inquit "illum, quia malis amicus est

simulque obiecto cuncta corrumpit lucro."
XVII. De Capris Barbatis

Barbam capellae cum impetrassent ab Iove,

hirci maerentes indignari coeperunt

quod dignitatem feminae aequassent suam.

"Sinite," inquit, "illas gloria vana frui

et usurpare vestri ornatum muneris,

pares dum non sint vestrae fortitudini."

Hoc argumentum monet ut sustineas tibi

habitu esse similes qui sint virtute impares.
XX. Serpens Misericordi Nociva

Qui fert malis auxilium, post tempus dolet.

Gelu rigentem quidam colubram sustulit

sinuque fovit, contra se ipsum misericors;

namque, ut refecta est, necuit hominem protinus.

Hanc alia cum rogaret causam facinoris,

respondit: "Nequis discat prodesse improbis."
XXIV. Mons Parturiens

Mons parturibat, gemitus immanes ciens,

eratque in terris maxima expectatio.

At ille murem peperit. Hoc scriptum est tibi,

qui, magna cum minaris, extricas nihil.
XXV. Formica et Musca

(Nihil agere quod non prosit fabella indicat.)

Formica et musca contendebant acriter

quae pluris esset. Musca sic coepit prior:

"Conferre nostris num potes te laudibus?

Ubi immolatur, exta praegusto deum;

moror inter aras, templa perlustro omnia;

in capite regis sedeo, cum visum est mihi,

et matronarum casta delibo oscula;

laboro nihil atque optimis rebus fruor.

Quid horum simile tibi contingit, rustica?"

"Est gloriosus sane convictus deum,

sed illi, qui invitatus, non qui invisus est.

Reges commemoras et matronarum oscula:

ego granum in hiemem cum studiose congero,

te circa murum pasci video stercore.

Aras frequentas: nempe abigeris, cum venis.

Nihil laboras: ideo, cum opus est, nihil habes.

Super etiam iactas, tegere quod debet pudor.

Aestate me lacessis; cum bruma est, siles.

Mori contractam cum te cogunt frigora,

me copiosa recipit incolumem domus.

Satis profecto rettudi superbiam."

Fabella talis hominum discernit notas

eorum qui se falsis ornant laudibus,

et quorum virtus exhibet solidum decus.

Liber Quintus

III. Caluus et Musca

(Sponte peccanti, nullus est veniae locus)

Calvi momordit musca nudatum caput;

quam opprimere captans alapam sibi duxit gravem.

Tunc illa inridens: "Punctum volucris paruulae

volvisti mortem ulcisci; quid facies tibi,

iniuriae qui addideris contumeliam?"

Respondit: "Mecum facile redeo in gratiam,

quia non fuisse mentem laedendi scio.

Sed te, contempti generis animal improbum,

quae delectaris bibere humanum sanguinem,

optem necare vel maiore incommodo."

Hoc argumento docet ei veniam dari

qui casu peccat; nam qui consilio est nocens

illum esse quavis dignum poena iudico.
VI. Calvus et quidam aeque pilis defectus

(Non omnibus omnia congruunt)

Invenit caluus forte in trivio pectinem.

Accessit alter, aeque defectus pilis.

"Heia" inquit "in commune quodcumque est lucrit

Ostendit ille praedam et adiecit simul:

"Superum voluntas favit; sed fato invido

carbonem, ut aiunt, pro thesauro invenimus."

Quem spes delusit, huic querela convenit.
APPENDIX

A, 7 (n1 112) Aesopus et scriptor

Aesopo quidam scripta recitarat mala

in quis inepte multum se iactaverat.

Scire ergo cupiens quidnam sentiret senex,

"Numquid sum verbis visus tibi superbior

aut vana nobis ingeni fiducia est?"

Confectus ille pessimo volumine:

"Ego" inquit "quod te laudas vehementer probo,

namque hoc ab alio numquam contiget tibi."

A, 11 (n1 116) Aesopus et victor gymnicus

Quomodo comprimatur aliquando iactantia.

Victorem forte gymnici certaminis

iactantiorem Phryx cum vidisset sophos,

interrogavit an plus adversarius

valuisset nervis. Ille: "Ne istud dixeris;

multo fuere vires maiores meae."

"Quod" inquit "ergo, stulte, meruisti decus,

minus valentem si vicisti fortior?

Ferendus esses, arte si te diceres

superasse et animo, qui esset melior viribus."
A, 12 (n1 117) Asinus et lyra

Quomodo ingenia saepe calamitate intercidant.

Asinus iacentem vidit in prato lyram.

Accessit et temptavit chordas ungula;

sonuere tactae. "Bella res est mehercules;

male cessit, ego" ait "artis quia sum nescius.

Si reperisset aliquis hanc prudentior,

divinis aures oblectasset cantibus."

Sic saepe ingenia calamitate intercidunt.
A, 17 (n1 116) Scrofa parturiens et lupus

Premente partu scrofa cum gemeret iacens,

accurrit lupus et obstetricis partibus

se posse fungi dixit, promittens opem.

Quae vero nosset pectoris fraudem improbi,

suspectum officium repudiavit malefici

et "Satis est" inquit "si recedis longius."

Quodsi perfidiae se commisisset lupi,

raptos dolose feta deflesset suos.
A 19 (n1 124) Equus abactus

Ferendum esse aequo animo, quicquid acciderit.

Equum e quadriga multis palmis nobilem

abegit quidam et in pistrinum vendidit.

Productus ad bibendum cum foret a molis,

in circum aequales ire conspexit suos,

ut grata ludis redderent certamina.

Lacrimis obortis "Ite felices," ait;

"celebrate sine me cursu sollemnem diem;

ego, quo scelesta furis abstraxit manus,

ibi sorte tristi fata deflebo mea."
A, 22 (n1 127) Cornu fractum

Pastor capellas cornu baculo fregerat;

rogare coepit ne se domino proderet.

"Quamvis indigne laesa reticebo tamen;

sed res clamabit ipsa quid deliqueris."

Non qui fuerimus, sed qui nunc simus vide.