Stiven Kinq Yaşıl Mil
Yüklə 3,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
| www.vivo-book.com
1 Stiven Kinq – Yaşıl Mil www.vivo-book.com
2 Birinci hissə ĠKĠ QIZ MEYĠTĠ 1
Bu, 1932-ci ildə, Ģtatın həbsxanası hələ Kold Mauntində (Soyuq Dağda) olanda baĢ verib. Elektrik stulu da, təbii ki, hələ orada idi. Ġnsanların qorxduqları, amma qaçılmaz olan Ģeylər haqqında danıĢdıqları kimi, məhbuslar da elektrik stulu haqqında zarafatlar edirdilər. Məhbuslar onu öz aralarında Qoca Qığılcım, yaxud Yağlı Tikə adlandırırdılar. Onlar elektrik sərfolmasına görə gələn hesablar haqqında, rəis Mursun arvadı Melindanın ağır xəstə olduğundan, ġükran Günü münasibətilə özünün bu payız biĢirəcəyi yeməklər haqqında zarafatlar edirdilər. Nə vaxtsa bu stula oturacaqlarını öyrənən məhbusların yumor hissi anında yox olurdu. Mən Kold Mauntində iĢlədiyim müddət ərzində yetmiĢ səkkiz edama rəhbərlik etmiĢəm (bu mənim heç nə ilə qarıĢdırmadığım yeganə rəqəmdir, bu rəqəmi ölüm yatağında belə xatırlayacağam) və düĢünürəm ki, bu insanların əksəriyyəti baĢlarına nə gələcəyini məhz topuqları Qoca Qığılcımın möhkəm palıd
www.vivo-book.com
3 ayaqlarına bərkidilən anda dərk edirdi. Onların öz ayaqları artıq yolun sonuna çatdığını məhz o an anlamağa baĢlayır (bunu onların gözlərinin dərinliyindən qalxan soyuq dəhĢətdən anlamaq olar). Onların damarlarında hələ də qan axır, əzələləri hələ də güclüdür; amma nə fərqi var, hər Ģey bitib, çünki onlar daha çöldə gəzə, kənddə iməcilik və Ģənliklərində qızlarla rəqs edə bilməyəcəkdilər. Qoca Qığılcımın müĢtəriləri yaxınlaĢan ölümü topuqlardan üzüyuxarı anlamağa baĢlayırlar. Bir də rabitəsiz və anlaĢılmayan son sözlərdən sonra onların baĢlarına geyindirilən qara ipək torba var. Hesab edilir ki, bu torba onlar üçündür, amma mənim fikrimcə, o torba bizim üçündür ki, dizləri bükülmüĢ halda öləcəklərini dərk etdikləri an onların gözlərində görünən dəhĢətli qorxunu görməyək. Kold Mauntində ölümə məhkum edilmiĢlər üçün kamera yox idi, yalnız baĢqa dörd kameradan təcrid edilmiĢ və onlardan təxminən dörd dəfə balaca olan “E” bloku vardı. Bu blok taxta əvəzinə kərpicdən idi. Onun metal damı yay günəĢinin altında hədəqəsindən çıxmıĢ qəzəbli göz kimi parlayırdı. Blokun içində, enli mərkəzi dəhlizin hər tərəfində üç kamera olmaqla, altı kamera vardı. Bu kameraların hər biri, o biri dörd blokdakı kameralardan təxminən iki dəfə böyük olsa da, onlar təkadamlıq idi. Burada məhbuslar üçüm əla Ģərait vardı, amma buranın məhbusları (xüsusilə də otuzuncu illərdə) o biri bloklardakı kameralara keçmək üçün çox Ģeylərindən keçərdilər. Ġnanın mənə, bunun üçün həqiqətən çox Ģeyi qurban verərdilər.
www.vivo-book.com
4 Mənim nəzarətçi iĢlədiyim dövr ərzində bu altı kameranın eyni vaxtda dolu olduğunu heç görmədim – bu lütfünə görə Allaha Ģükür edirəm. Ən çoxu dörd məhbus – ağ və qaradərili (Kold Mauntində “gəzən ölülər” arasında irqi mənsubiyyətinə görə fərqləndirmə yox idi); amma yenə də bura cəhənnəmi xatırladırdı. Məhbuslardan biri Beverli Makkol adlı bir qadın idi. O, qaratoxmaq tuz kimi qara və sizin heç vaxt iĢləməyə cürət etməyəcəyiniz günah kimi gözəl idi. Ərinin onu döyməsi ilə altı il barıĢsa da, onun sevgi macəraları ilə bir gün belə barıĢa bilməmiĢdi. Ona xəyanət etdiyini (ola bilsin, bu, bir gecəlik sevgili idi) öyrənəndən sonra bir axĢam o, dostlarının Həkkak adlandırdığı zavallı ərini onun bərbərxanasından yuxarıdakı mənzilə aparan pilləkənin üst meydançasında gözətləmiĢdi. O, əri xalatını soyunana və ayaqqabılarının üstünə xəyanətkar bağırsaqlarından qaz buraxanadək gözləmiĢ və Həkkakın öz ülgücündən istifadə etmiĢdi. Qoca Qığılcıma gətirilməzdən iki gün öncə qadın məni kamerasına çağırıb, öz afrikalı mənəvi atasının yuxusuna girərək, ona kölə adından imtina etməyi və azad adla – Matuomi adı ilə ölməyi əmr etdiyini söylədi. O xahiĢ etdi ki, ölüm hökmünü ona Beverli Matuomi familiyası ilə oxusunlar. Deyəsən, onun mənəvi atası ona ad verməmiĢdi, ya da o özü bunu mənə söyləməmiĢdi... Mən razılaĢdım. Türmədə iĢlədiyim illər mənə məhbusların xahiĢlərini rədd etməməyi öyrətmiĢdi, əlbəttə, qadağan olan xahiĢlər istisna olmaqla. Beverli Matuominin məsələsində bunun artıq heç bir fərqi yox idi. Ertəsi gün
www.vivo-book.com
5 təxminən gündüz üç radələrində qubernator zəng edib onun ölüm hökmünü, “Otlu Vadi” qadın islah koloniyasında çəkməklə, ömürlük cəza ilə dəyiĢdi. “Yalnız cəza və heç bir əyləncə” – o vaxt biz belə deyərdik. Növbətçi masasına yaxınlaĢanda, Beverlinin yumru arxasının sağ tərəf əvəzinə, sola döndüyünü görəndə, mən həqiqətən sevindim. Təxminən otuz beĢ il sonra mən bu adı bir qəzetin nekroloq səhifəsində, sağanağının küncləri straz – süni daĢlarla bəzədilən eynək taxmıĢ ağsaçlı, arıq zənci qadının Ģəklinin altında gördüm. Bu, Beverli idi. Nekroloqda deyilirdi ki, o, ömrünün son on ilini azadlıqda yaĢamıĢ və Reynz Folz adlı kiçik qəsəbənin kitabxanasını məhv olmaqdan, demək olar ki, təkbaĢına xilas etmiĢdi. O, həmçinin, kilsə məktəbində dərs deyirmiĢ və onu bu sakit məkanda çox sevirlərmiĢ. Nekroloqun baĢlığı belə idi: “KĠTABXANAÇI ÜRƏK ÇATIġMAZLIĞINDAN HƏYATINI ĠTĠRDĠ”, aĢağıda isə gecikmiĢ bir fikir kimi, xırda Ģriftlə yazılmıĢdı: “qətlə görə iyirmi ildən artıq türmədə yatıb”. Təkcə küncləri straz daĢları ilə bəzədilmiĢ eynəyin arxasından baxan iri və parıldayan gözlər dəyiĢməmiĢdi. Bu gözlər, hətta yetmiĢ yaĢında belə, məcbur olarsa, ülgücünü bir an belə tərəddüd etmədən dezinfeksiya məhlullu stəkandan çıxarmağa hazır qadının gözləri idi. Həyatlarını kiçik, mürgüləyən qəsəbələrdə kitabxanaçı kimi bitirsələr belə, qatilləri hər zaman tanımaq mümkündür. Mənim kimi ömrünün uzun illərini qatillərlə keçirənlər üçün, əlbəttə ki, bu su içmək kimi bir
Yüklə 3,44 Mb. Dostları ilə paylaş:
|