TüRKÇE’ de ve rusçA’ da viRGÜl kullaniminin karşilaştirmali analiZİ Zulfiya Şahin1, Tuğba Aydoğdu Yüksel
Yüklə 63,41 Kb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Anahtar Kelimeler
- Keywords
- Noktalamanın Türkçe’ de ve Rusça’ da tarihsel gelişimi
- Türkçe ve Rusça Dilbilim geleneğinde noktalama terimleri ve virgülün tanımı
- Türkçe’ de ve Rusça’ da virgülün görevi
- Tablo 17.
- Tablo 18.
|
TÜRKÇE’ DE VE RUSÇA’ DA VİRGÜL KULLANIMININ KARŞILAŞTIRMALI ANALİZİ Zulfiya Şahin1, Tuğba Aydoğdu Yüksel2 Özet Sözlü iletişimde anlatmak istediğimiz bir düşünce için sözlü dilin tüm imkânlarını kullanmaktayız. Düşüncenin bilgilendirici özelliklerini dilin anlamsal ve sözdizimsel araçlarıyla, duygusal özelliklerini ise tonlamalar, vurgular ve çeşitli duraklamalar gibi sesbilimsel araçlar yardımıyla karşı tarafa aktarabilmekteyiz. Aynı şekilde yazılı bir metinde de gerek yazarın düşüncesinin doğru bir şekilde aktarılması gerekse de okurda istenilen etkinin yaratılması açısından yazılı dilin imkânları kullanılmaktadır. Yazılı dilde düşüncenin bilgilendirici özellikleri yine dilin anlamsal ve sözdizimsel araçlarıyla, duygusal özellikleri ise bileşenleri olan tonlama, vurgu ve duraklamalar gibi sesbilimsel araçların yazılı bir biçimi olan noktalama işaretleri yardımıyla verilmektedir. Noktalama, bir ifadenin anlamsal, sesbilimsel ve sözdizimsel özelliklerini yazılı dilde yansıtan ve ifadenin düzenini içeren özellikler doğrultusunda onu biçimlendiren işaret dizgesidir. Kısa bir noktalama tarihçesinin de verildiği bu çalışmada karşılaştırmalı bir yol izlenerek Türkçe ve Rusça’ da kullanımına en çok başvurulan virgülün, biçem açısından paralellik gösteren metinlerde işlevsel özellikleri ve farklılıkları belirlenmekte, kullanımda yer alan düzenli ve düzensiz karşılıklar, bazen de karşılığı bulunmayan durumlar incelenmektedir.
We use all the means of verbal language for a thought that we want to express in verbal communication. We can convey the informative features of thought by semantic and syntactic means of language and the emotional properties with the help of phonological means such as intonation, emphasis and various pauses. In the same way, in written text, written language means are used in order to convey the author's thoughts correctly and to create the desired effect on reader. The informative features of written thought are also given by semantic and syntactic means, emotional characteristics are conveyed by the punctuation marks, which are written forms of the phonological features such as intonation, emphasis and pause. Punctuation is a signal system that reflects the semantic, phonological and syntactic features of an expression in written form and shapes it in the context of features that include an ordering. In this study, that includes a short history of punctuation, the similarities and differences of comma usage, regular and irregular correspondences of comma usage and peculiarities of comma usage in Turkish and Russian are examined through parallel texts.
Herhangi yazılı bir metnin amacı sadece yaşamın olgularını ve olaylarını okura aktarmak değil, her şeyden önce okurda bilgilendirici, psikolojik ve duygusal bir etki yaratmaktır. Bu amaca ulaşmak için yazılı dilin imkânları kullanılmaktadır. Yazılı bir metnin etkisi büyük ölçüde yazarın niyetini ve özgün fikrini ne denli doğru bir şekilde aktardığına bağlıdır, noktalama ise yazarın düşüncesinin yansıtılmasının önemli bir bileşenidir. Noktalama, bir ifadenin anlamsal, sesbilimsel ve sözdizimsel özelliklerini yazılı dilde yansıtan ve ifadenin düzenini içeren özellikler doğrultusunda onu biçimlendiren işaret dizgesidir. Noktalama işaretlerinin tarihsel gelişimlerine bakıldığında noktalama dizgesinin mekanik bir kurallar dizisi olmadığı, aksine “canlı, hareketli ve gelişmekte olan bir dizge” olduğu gözlemlenmektedir (Valgina, 2004: 5). Noktalama işaretleri arasında en sık kullanılan işaret olan virgül, hem Türkçe’ de hem de Rusça’ da geniş bir işleve ve belli bir oranda seçim özgürlüğüne sahiptir. Çalışmanın amacı Türkçe’ de ve Rusça’ da virgülün işlevselliği hakkında bilgi vermektir. Bu hedef doğrultusunda, biçem açısından paralellik gösteren Türkçe ve Rusça metinlerde virgülün işlevsel özellikleri ve farklılıkları, düzenli ve düzensiz karşılıklar, bazen de karşılığı bulunmayan durumlar belirlenmeye, ayrıca iki dilde yer alan özel durumlar karşılaştırma yöntemi ile netleştirilmeye çalışılmaktadır. Yukarıda bahsedilen durumların tespit edilmesi için Türk yazarların eserleri ve bu eserlerin Rusça’ ya çevirileri incelenmiştir. Aynı eserlerin Türkçe ve Rusça olarak ele alınması, incelenen metinlerin biçemsel, sözbilimsel ve tarihsel açılardan paralelliğini korumak adına bilinçli bir şekilde yapılmıştır. Yapısal açıdan farklılık gösteren Türkçe ve Rusça arasında ‘benzer yapı’ ibaresinin kullanılmasının ancak nispeten mümkün olduğunun bilinciyle, virgülün Türkçe ve Rusça metinlerde benzer yapılarda kullanıldığı ve kullanılmadığı durumları karşılaştırmak için Orhan Kemal’in eserleri ve bu eserlerin R. Fiş, İ. Peçenev, L. Medvedko tarafından yapılan çevirileri; Sabahattin Ali’nin R. Fiş, L. Medvedko tarafından yapılan çevirileri, Yakup Kadri Karaosmanoğlu’nun ve M. Malışev, V. Garbuzova tarafından yapılan çevirirleri; Reşat Nuri Güntekin’in İ. Peçenev, M. Malışev tarafından yapılan çevirileri: Fakir Baykurt’un T. Melikov, M.Paster ve A.İbragimov tarafından yapılan çevirileri incelenmiştir. Bu çalışmanın sonucunda elde edilen bilgilerin, Rusça noktalamanın Türk öğrencilere karşılaştırmalı yöntemle öğretiminde kullanılabilecek materyaller arasında yer alma potansiyele sahip olmasıyla birlikte eğitimin verimini de artırabileceği düşünülmektedir. Türkçe ve Rusça noktalama işaretlerinin güncel durumunu daha iyi anlayabilmek ve değerlendirebilmek için, noktalamanın tarihsel gelişimine bakmak gerekmektedir.
Türkçe’ de noktalama işaretleri Avrupa’da yaygınlaştıktan çok daha sonra kullanılmaya başlanmıştır. Her ne kadar ilk Türk devletlerinin alfabelerinde ve yazıtlarda bazı noktalama işaretlerine, sonrasında İslami dönemde yer alan eserlerde Arap alfabesindeki harekelere rastlansa da, noktalamanın tamamen kabul edilip Türk edebiyatına girmesi uzun zaman almıştır (Gökşen, 1955). İlk örneklerine Tanzimat Dönemi’ nde ki eserlerde rastlanan noktalama işaretleri, geliştirilerek ve kısmen değiştirilerek günümüze kadar ulaşmış olan işaretlerin temelini oluşturmaktadır. Türk edebiyatında noktalama işaretini, ilk kez İbrahim Şinasi “Şair Evlenmesi” (1860) adlı eserinde kullanmıştır. Bu eser üzerine ilk kuramsal çalışmayı ise Şemsettin Sami “Usul-i Tenkit ve Tertip” eseriyle gerçekleştirmiştir. Şemsettin Sami noktalama işaretlerinin tarihinden bahsederek giriş yaptığı kitabında bu işaretleri maddeler halinde tanıtarak ve dönemin ünlü eserlerinden örnekler vererek açıklamaya çalışmıştır (Kalfa, 2007).“Şair Evlenmesi” nden sonra 1871 yılında noktalama işaretlerinin daha fazla kullanıldığı Direktör Ali Bey’in “Ayyar Hamza” adlı eseri yayınlanmıştır. Her iki eserde de dikkat edilmesi gereken nokta hem Şinasi’nin hem de Ali Bey’in noktalama işaretlerini eserlerinde kullanmalarının yanı sıra kullandıkları işaretleri ve bu işaretlerin görevlerini adı geçen eserlerde açıklamış olmalarıdır (Gökşen, 1955). Noktalama işaretlerinin ayrıntılarıyla ele alındığı dönem Servet-i Fünun Dönemi olmuştur. Tevfik Fikret, Halit Ziya Uşaklıgil ve Cenap Şahabettin noktalama işaretleri üzerine eğilerek eserlerinde kullanmışlar ve bu işaretlerin kullanımını geliştirmek için çeşitli çalışmalar yürütmüşlerdir. En çok kullandıkları işaretler ise; iki çizgi, üç nokta, ünlem ve soru işareti olmuştur (Dizdaroğlu, 1962). Cumhuriyet Dönemi, noktalama işaretlerinin kullanımının, sayı ve çeşit bakımından artırıldığı bir dönemdir. Türk Dil Kurumu 1928 yılında gerçekleştirilen Harf İnkılabı’ ndan sonra 1929 yılında yeni harfler kullanarak “İmla Lügati” yayımlamıştır. Bu eserden yola çıkılarak noktalamaya ilişkin fikirler edinilmiş ve bu bilgiler sonraki bütün çalışmalara ışık tutmuştur (Kalfa, 2007). Ancak 1941 yılına kadar noktalama işaretleri kılavuzlarda kullanılmamıştır. İlk defa 1941’de noktalama işaretleri bağımsız bir konu olarak Türk Dil Kurumu tarafından yayınlanan “İmla Kılavuzu” nda kullanılmıştır. Toplamda 17 adet noktalama işaretine yer verilen kılavuz, 2005 yılında yayınlanan “Yazım Kılavuzu” na kadar kullanılagelmiş, 2005 yılında ise bazı eklemeler ve çıkartmalar yapılarak yeni kılavuz yayınlanmıştır (Kalfa , 2007). İsmet Gönülal’ın, üzerinde yaklaşık yedi yıl çalıştığı ve dört yüze yakın eseri gözden geçirerek hazırladığı “Noktalama” (1961) isimli kitap, Türkçe’de bu alanda hazırlanan en kapsamlı eser olma özelliği taşımaktadır. (Dizdaroğlu, 1962). Rusça’ da noktalamanın oluşumunu A.B. Şapiro bir monografisinde Rusya’da matbaacılığın doğuşuyla ilişkilendirir (Şapiro, 1955:6). Buradan yola çıkarak matbaacılığın XVIII. yy. başında önem kazandığı ve Rusça’ da noktalamanın bir dizge olarak oluşumunun da aşağı yukarı bu döneme denk geldiği sonucu çıkarılabilir. XVI. yy. a kadar Rus elyazması eserler bir metnin bölünmesi ya gerçekleştirilmemiş ya da herhangi bir dizge olmaksızın gelişi güzel bir şekilde gerçekleştirilmiştir. “Kadim Rus eserlerinde noktalama işaretleri (bu işaretlerin sayıları oldukça sınırlıydı: nokta; üç nokta, tırnak işareti; dört nokta ve köşeli parantez) anlamsal bir işleve sahip değillerdi ve “duraklama, durma, nefes alma” amacıyla koyularak, metnin bölündüğünü işaret ederlerdi” (Valgina, 2004:8). Rusça ’da noktalamanın ilk sistemleştirilme denemeleri M. Grek, L. Zizaniy, M. Smotritskiy, M.V. Lomonosov tarafından gerçekleştirilmiştir. M.V. Lomonosov Rus noktalamasının kuramsal temelini oluşturan ve “bu işaretlerin kullanım kurallarının, dilin anlamsal ve yapısal yönlerine dayanarak temel prensiplerini oluşturan” ilk kişidir (Valgina, 2004:8). Lomonosov bu işaretlerin tanımlarını belirleme konusunda oldukça başarılı olmuştur. Bilim adamı tarafından ortaya koyulan tanımların bu güne dek güncelliğini koruduğu bir gerçektir. N. Kurganov ve A.A. Barsov ise, M.V. Lomonosov’un açıklamaya çalıştığı kuralları daha detaylı bir şekilde ele almışlardır. A.A. Barsov, noktalama dizgesinin sesbilimsel yönüne değinen ilk bilim adamı olmuştur. Rusça’da ki noktalamanın sonraki gelişimine katkıda bulunan diğer önemli isimler ise N.İ. Greç, A.H. Vostokov, İ.İ. Davidov, F.İ. Buslayev ve Y.K. Grot” dur. Bu isimlerden Y.K. Grot, noktalamanın mantıksal-anlambilimsel yönüne değinen ilk kişidir. Rusça ‘daki noktalama problemlerinin orijinal çözümlemelerini ise A.M. Peşkovskiy ve L.V. Şerba’nın çalışmalarında görmek mümkündür. A.M. Peşkovskiy, noktalamanın temelini, dilin ritmiksel ve ezgisel yönlerinin, başka bir deyişle dilin ritmomelodik yönlerinin oluşturduğu fikrini öne sürmüştür (Şapiro, 1955:51). L.V. Şerba, ritmomelodiğe “düşüncelerimizin akışını bölen ve bazı anlamsal ahenkler katan özellik” şeklinde bir tanım yapmayı denemiştir (Şapiro, 1955:52). N.S.Valgina kendi monografisinde Rusça’ da ki noktalama işaretlerinin tarihsel gelişimini betimleyerek, şu sonuca varır: “bir metnin ritmomelodik bölünmesi bu metnin noktalama işaretleri yardımıyla bölünmesiyle çoğu zaman örtüşmemektedir. Tarihsel gelişim çerçevesinde oluşan noktalama işaretlerinin kullanımı, noktalamanın ritmomelodiğe doğrudan ve bütünüyle bağlı olmadığını göstermektedir, çünkü ritmomelodik her ne kadar genel dil kurallarına uygun bir şekilde işlese de daima öznel ve bireyseldir. Sadece ritmomelodiğin temelinde oluşan noktalama, hiçbir zaman yaygınlık ve süreklilik gibi gerekli ve önemli nitelikler edinemezdi” (Valgina, 2004:11). Sonraki yıllarda noktalama kuramı farklı açılardan gelişim göstermiştir. Noktalama kuramında dilbilgisel, anlamsal ve sesbilimsel yaklaşımlar ortaya çıkmıştır. Günümüzde Rus dilbiliminde noktalama alan çalışmalarında dilbilgisel ve anlamsal yaklaşımların hakim olduğunu söylemek mümkündür. Bu durum bazı dilbilimcilerin tek bir yapısal-anlamsal veya anlamsal-dilbilgisel ilke çerçevesinde görüşlerini birleştirmelerine olanak sağlamıştır (Valgina, 2004:12). Günümüzde noktalama konusunun ayrıntılı bir şekilde S.İ. Abakumov, A.B.Şapiro, V.F. İvanova, B.S. Şvartskopf, D. E. Rozental ve N.S. Valgina ‘nın çalışmalarında ele alındığı görülmektedir. Görüldüğü üzere her iki dilde noktalama işaretleri üzerine gerek kuramsal gerekse uygulamalı alanlarla ilgili çeşitli çalışmalar yapılmıştır. Yapılan çalışmalar ışığında her iki dilin ihtiyacı çerçevesinde tarih boyunca noktalama işaretlerinde ve kurallarında değişiklikler meydana geldiği saptanmıştır. Bir dilin kullanım alanı geliştikçe var olan kurallarda yeni düzenlemelerin yapılması kaçınılmazdır. Bununla birlikte Rusça ve Türkçe noktalama dizgelerinin tarihsel gelişiminin araştırılması sürecinde sadece virgülün fonksiyonunu içeren bağımsız çalışmaları belirlemenin mümkün olmadığı gözlemlenmiştir.
Her şeyden önce noktalama (пунктуация) ve virgül (запятая) terimlerinin kıyaslanmasıyla doğrudan ilgilenildiğinde anlambilimin temelinde noktalama teriminin hem Türkçe ’de hem de Rusça ’da “nokta” (Lat: punctum) kelimesinden türediği fark edilmektedir. Rusça dilbilim kılavuzlarına göre noktalamanın tanımlanmasında iki temel yaklaşım yer almaktadır. V.D. Stariçenok, O.S. Ahmanova, N.S. Valgina, L.V. Vedenina gibi dilbilimciler büyük ölçüde dilbilimsel-sözdizimsel olarak, A.V. Şapiro ve diğer dilbilimciler ise tanımlamada anlambilimsel bir yön belirlemişlerdir. V.D. Stariçenok noktalamayı “Noktalama, işaretlerin kullanım kuralları dizgesidir” olarak tanımlamıştır (Stariçenok, 2008:507). V.D. Stariçenok’ a göre “noktalama işaretlerinin kullanımları ve anlamları, anlamsal, dilbilgisel ve sesbilimsel ilkeler temelinde, cümlenin yapısını, anlamını ve ritmik düzenini dikkate alarak, düzenli ve herkes için geçerli imla kurallarıyla belirlenir” (Stariçenok, 2008:507). O.S. Ahmanova, dilbilgisi sözlüğünde “1. Noktalama işaretlerini kullanma kuralları. 2. Noktalama işaretleri” şeklinde bir açıklama yapmıştır (Ahmanova, 1966:363). N.S.Valgina için noktalama “İlk olarak noktalama işaretlerinin kullanım kuralları bütünüdür, ikinci olarak yazılı bir metnin yapısını ve metinde ayırmayı belirleyen işaretler” dir (Valgina, 2004:7). A.B. Şapiro’ ya göre “Noktalama, yazarın yazılı bir metinde vermek istediği ahenk ve anlamı belirlemeye yardım eden araçtır. Okur da, yazarın ifade etmek istediği anlam ve ahenkleri yazılı metinde yer alan noktalama işaretleri yardımıyla algılamaktadır” (Şapiro, 2006:58). A.B. Şapiro’ nun bu düşüncesi Türk dilbilimciler tarafından da ifade edilmektedir. Örneğin G. Karaağaç’ a göre “Yazıda okumayı ve anlamayı kolaylaştırmak için bir takım işaretlerinin kullanılmasına noktalama denir” (Karaağaç, 2013:600). Ayrıca, G. Karaağaç tanımlamayı detaylandırarak dil üstü unsurlar ve noktalama işaretleri arasında paralellik kurmaktadır. “Konuşmada, dilin sözlü kullanımında jest ve mimiklerden vurgu ve tonlamaya bütün beden dili unsurlarından bolca yararlanır. Dilin yazılı kullanımında sözlü dilin bu imkânlarından yaralanmak mümkün değildir. İşte noktalama işaretleri, konuşma diline katkıda bulunan beden dili öğelerinin yazı dilindeki karşılıklarıdır” (Karaağaç, 2013:600). Z. Korkmaz için “Noktalama, yazıda okumayı kolaylaştırmak için bir takım işaretlerin kullanılması” dır (Korkmaz, 1992:159). Vecihe Hatipoğlu ise dilbilgisi terimler sözlüğünde, “Yazının daha iyi anlaşılması için, belirli işaretlerin gereken yerlerde kullanılması” şeklinde bir tanımlama yapmıştır (Hatipoğlu, 1974). Böylelikle noktalama tanımının anlam bilimsel alanının Türkçe’ de ve Rusça’ da yakın sınırlara sahip olduğu sonucu çıkarılabilir. Her iki dildeki tanımlarda noktalamanın dilbilgisel ve sözdizimsel özellikleri yanında anlam bilimsel özellikleri de yer almaktadır.
TDK tarafından hazırlanan Çağdaş Türkçe Sözlük’ te virgül tanımı şu şekilde verilmektedir: “Yazılı cümlelerde birbiri ardınca sıralanan eş görevli kelime ve kelime grupları arasına konulan, kısa bir durmayı göstermek için kullanılan noktalama işaretinin adı” (TDK). F. O. Atasoy şöyle bir tanımlama yapar: “Virgül karışmayı önleyen ayırıcı işarettir. Okuyucunun yazılanı doğru anlamasını sağlar. Okuyana, ses tonunu ayarlayabilmesi, yazılanları doğru okuyabilmesi için yol gösterir” (Atasoy, 2009). V. Onan ‘a göre “Virgül yazı dilinde, dilin parçalar üstü birimlerinin cümle içerisindeki seyrine yön vererek bilgi akışını ve odaklanmayı denetleyen fonolojik bir belirleyicidir.” (Onan, 2006) Ayrıca Onan, “Okuyucu, virgül sayesinde şairin duygu ve düşünce dünyasına müdahil olur.” (Onan, 2006) şeklinde bir açıklama da yapmıştır. Bütün bu verilenlerden yola çıkılarak, hem Türkçe ‘de hem de Rusça ‘da virgülün terimsel alanda ayırıcı görevi vurgulanmaktadır. Virgülün görevinin temelinde cümlenin fonolojik özelliklerini yansıtmak ve anlamı ayırmak gibi özellikler yer almaktadır. Rusça ‘da virgülün ayırma görevi ayrıca bir sonraki başlıkta incelenecektir.
Rus dilbilim geleneğinde noktalama işaretlerinin kuramında iki temel görev belirtilmektedir: Ayıran (отделительная) ve Belirten (выделительная) . Noktalama işaretleri ya bir metnin parçalarını birbirinden ayırır ya da bir cümle içinde anlamsal olarak bağımsız olan kısmı belirtir (Valgina,2004:49). Buna bağlı olarak işaretler iki ana gruba ayrılmaktadır. Ayıran işaretler: Nokta, ünlem işareti, soru işareti, noktalı virgül, iki nokta, üç noktadır. Belirten işaretler ise parantez ve tırnak işaretidir. Virgülün özelliği her iki görevi de yerine getirebilmesidir. Virgül tekli kullanıldığında ayırma görevini, ikili kullanıldığında belirtme görevini görebilmektedir. Şayet belirtilen yapı, cümle başında ya da sonunda yer alıyorsa tek bir virgül ile belirtilmesine rağmen yine belirtme görevini yapmış kabul edilir. Belirtme ve ayırma durumları daha detaylı bir açıklama gerektirmektedir. Bu iki terim Türkçe’ de noktalama işaretlerinin görevleriyle paralellik göstermektedir, ancak Rusça’ da sınıflandırıldığı şekil olan belirten ve ayıran görevleri temel alındığında kısmen anlamsal alan (семантическое поле) kısmen de sözel eksiklik (лакунарность) problemi ortaya çıkmaktadır. Çünkü выделение (belirtme) ve отделение (ayırma) kelimeleri Türkçe ‘de tek bir kelime ile ifade edilmektedir. Выделение с. 1. ayırma, tahsis etme; ayrılma, tahsis edilme; çıkarma; ~ в самостоятельную организацию ayrı bir teşkilat kurmak üzere ayrılma; ~ денег на строительство inşaat için para tahsis etme (или para tahsisi, para ayrılması); 2. (пота, мочи и т.п.) boşaltım; 3. мн. ~ения физиолог. çıkartı; гнойные ~ения cerahat, irin; 4. хим. ayrılanma; ~ ительный физиол. boşaltım – (s)i; ~ ительные органы boşaltım organları (Rozental, 2005:122). Отделение с. 1. ayırma, ayrılma, ayrılış; ~ церкви от государства dünya işlerini din işlerinden ayrı tutma; layik olma; 2. (слюны и т.п.) sökme; 3. (шкафа, стола и т.п.) bölme, göz; сколько ~ий в этом портфеле? bu çantanın kaç gözü var?; 4. bölüm, şube; koğuş (в больнице); ~ банка banka şubesi; 5. (концерта и т.п.) bölüm, kısım(smı); 6. воен. manga; стрелковое ~ avcı mangası (Rozental, 2005:563). “Ayırma” sözcüğü Türkçe ‘de bütün virgül tanımlamalarında olduğu gibi bu her iki görevi de birleştirmektedir. Bunu doğrulayan olgu Türkçe ‘de ki virgül kullanım düzeninde de tekli ve eşli virgül kullanımının varoluşudur. Cümlenin eş görevli ögelerinin veya birleşik cümlelerde basit cümlelerin ayrılması için tekli virgül kullanılırken, ara söz veya ara öbeklerin ayrılması için ikili virgül kullanılmaktadır. Türk dilbilimi geleneğinde noktalama işaretleri görev açısından asıl ve yardımcı (katma) olarak sınıflandırılmaktadır. T. Banguoğlu virgülü asıl işaretler grubuna dâhil ederek, bu işaretlerin sözdizimi ile ilgili olduklarını belirtir ve şu şekilde sıralar: nokta, virgül, noktalı virgül, iki nokta, kesme noktaları, soru işareti, ünlem işaretidir. Katma işaretleri ise asıl noktalama işaretlerine yardımcı ve daha çok yazı ve basımla ilgili işaretler olarak açıklar. Bunlar ise; birleşme çizgisi, çizi, noktalı çizi, tırnak, parantez, köşeli parantez ve paragraftır (Banguoğlu, 2011:128). Çalışmanın hedefi doğrultusunda Türkçe ve Rusça’ da virgül kullanımının kuralları ayrıntılı bir şekilde incelenerek düzenli ve düzensiz karşılıklar belirlenmeye çalışılacaktır3. Bunun için Türkçe’ de virgül kullanımının kuralları üzerinde durulacak ve virgül kullanımının Rusça’ da dilbilgisel-sözdizimsel paralel yapılardaki karşılığının olup olmadığı durumlar gözlemlenecektir. Farklı yapılardaki dillerin çevirilerinde dilbilgisel-sözdizimsel yapıların korunmasının mümkün olmadığı veya son derece nadir mümkün olduğu gerçeğine dayanarak daha çok birbirine paralel yapıların sadece bir kısmı ve sadece virgül kullanımını kapsayan kısımları ele alınacaktır4. TDK tarafından virgülün kullanımı ile ilgili oluşturulan kurallardan ilki ve en yaygın olanı eş görevli kelimeler arasındaki kullanımıdır. Bu kurala göre virgül birbiri ardınca sıralanan eş görevli kelime ve kelime gruplarının arasına konmaktadır (TDK). Aynı kural Rusça’ da “sadece tonlama yardımıyla bir birine bağlanan eş görevli ögeleri arasına genellikle virgül konur” şeklinde karşılık bulmaktadır (Rozental, 2005:136).
Tablo 1. Virgülün eş görevli kelime ve kelime grupları arasında kullanımı Yukarıda verilen orijinal metinlerle, eş görevli öğelerin sıralamasını koruyan bu metinlerin çevirileri kıyaslandığında, virgülün her iki dilde eş görevli özneler, yüklemler, nesneler ve tümleçler arasında ayırma görevinde kullanıldığı gözlemlenmektedir. Ayrıca, sıralı tekli “ve”(“и”) bağlacının eş görevli ögeler arasında kullanıldığında virgül kullanılmadığı kuralı da aynen geçerlidir. Örneğin:
Tablo 2. “ve” bağlacı kullanımında virgülün durumu Türkçe’ de bu kural sıralı eş görevli nitelemeler için de geçerlidir. Rusça’ da da sıralı eş görevli nitelemeler virgülle ayrılmaktadır. Fakat Rusça’ da ki eş görevli nitelemeler ve eş görevli olmayan nitelemeler5 konusu ayrıca incelenmesinde yarar görülen özel bir konudur, çünkü Türkçe’ deki eş görevli nitelemeler her zaman Rusça’ da eş görevli nitelemelerle oluşturulmazlar. Örneğin:
Tablo 3. Eş görevli olan ve eş görevli olmayan nitelemeler arasında virgül kullanımı Örneklerden de görüldüğü gibi Rusça’ da eş görevli olmayan nitelemeler arasına virgül konulmaz, sadece eş görevli olan nitelemeler birbirlerinden virgülle ayrılır. Virgül ile ayrılan niteleme ve niteleme ile ilişkili olan durumların Rusça’ da özel bir yere sahip olduğuna daha önceden değinilmişti. Buradan yola çıkarak özellikle niteleme ile bağlantılı olduğunda bu durumun Türkçe’ de ve Rusça’ da virgül kullanımının büyük ölçüde tutarsızlık gösterdiği bir durum olarak gözlemlenebilir. Rusça’ da virgülün iki temel fonksiyonu yerine getirdiğinden bahsedilmişti: biri cümlenin eş görevli ögelerini birbirinden ayıran, diğeri de cümle içinde herhangi bir yapıyı ayıran fonksiyondur. Tekli virgüller eş görevli ögelerin sayısına bağlı olarak kullanılır: iki eş görevli öge varsa bir tane, üç eş görevli öge varsa iki, dört eş görevli öge varsa üç vb. Fakat bir cümlenin herhangi bir ögesini ayırıyorsa veya cümle içine başka herhangi bir yapı ekleniyorsa, ikili virgül kullanılır: ilki ayrılan yapının başladığı yeri belirtmek için, ikincisi de bittiğini göstermek için koyulur. Türkçe’ de hitap, ara söz veya ara öbekler virgülün eşli kullanımına örnek olarak gösterilebilir. Rusça’ da sadece tekli sıfatlar değil aynı zamanda sözcük öbekleri, edatlı isimler, ortaç öbekleri, kısaca sözcük grupları da cümlede niteleme görevini üstlenebilirler. Bazı durumlarda bu öbekler her iki tarafından virgülle ayrılır. Özellikle niteledikleri sözcükten sonra geldikleri konumlarda virgülle belirtilir. Türkçe’ de niteleme bir kural olarak, niteleme sözcüğünden önce nadiren de bu sözcükten sonra kullanılır. Rusça’ da nitelemeler sözcükten hem önce hem sonra ki pozisyonda olabilir, sonraki pozisyonda olan nitelemeler önceki pozisyondan daha sıklıkla ayrılırlar. Rusça’ da niteledikleri sözcükten sonra gelen ve cümlede niteleme görevini üstlenen ortaç öbekleri daima ikili virgülle ayrılırlar. Örneğin:
Tablo 4. Nitelenen sözcükten sonra gelen ve niteleme görevi gören ortaç öbeklerinde virgül kullanımı Fakat Rusça ‘da nitelediği sözcükten önce gelen ortaç öbekleri Türkçe’ de de olduğu gibi virgüllerle ayrılmazlar6:
Tablo 5. Nitelenen sözcükten önce gelen ortaç öbeklerinde virgül kullanımı Rusça ‘da cümlenin sentaks yapısında ekleme7 (приложение) kavramı bulunur. Ekleme, niteleme görevini üstlenen isimdir. Ekleme, ya nitelemeye paralel başka bir ad veren ya da nitelemeyi tamamlayan, isimle belirtilen nitelemenin özel biçimidir. Türkçe’ de benzer cümle ögeleri ayrı bir cümle öğeleri grubunu oluşturmamaktadır. Ekleme çoğu zaman nitelendirdiği sözcükten sonraki konumda yer alır. Rusça’ da eklemelerin virgülle ayrılması konusunda bir dizi kural yer almaktadır. Rusça’ da eklemenin nitelendirdiği sözcük şahıs zamiriyle belirtilmiş olduğu durumda, ekleme iki virgülle ayrılır. Aynı şekilde ekleme öbekleri de virgüllerle ayrılır. Örneğin:
Tablo 6. Ekleme öbeklerinde virgül kullanımı Türkçe’ de virgül “sıralı cümleleri birbirinden ayırmak için de konur.” (TDK) Rusça’ da bağlaçsız sıralı cümlelerde sadece eş zamanlı veya sıralı zamanlı cümleler bir birinden virgülle ayrılır (Babaytseva, 1999:273). Bu durumun iki dilde kısmen karşılık bulduğunu söylemek mümkündür. Örneğin:
Tablo 7. Eş zamanlı ve sıralı cümlelerde virgül kullanımı Rusça’ da sıralı cümleler arasında virgül kullanım kuralı sadece bağlaçsız sıralı birleşik cümleler için geçerli değildir. Aynı zamanda bağlaçlı sıralı birleşik ve bağlı birleşik cümlelerde de bu kural uygulanmaktadır. Bahsettiğimiz kuralın Türkçe’ de çoğu zaman karşılık bulmadığını görmek mümkündür. Türkçe’ de özellikle bağlı birleşik cümlelerde yan tümcelerin her zaman virgülle ayrılmadığı gözlemlenirken, Rusça’ da ise bağlı birleşik cümlelerde yan tümce daima virgülle ayrılmaktadır. Rusça’ da bu görevde kullanılan virgül basit cümleler arasında sınır belirleme işlevi görmektedir. Çalışmanın başlangıcında da belirtilmiş olduğu gibi karşılaştırılan dillerin farklı yapıları ve çevirilerin anlamsal odaklı olmasından dolayı metinlerin dilden dile çevirileri esnasında dilbilgisel ve sözdizimsel yapılarında sık sık farklılıklar meydana gelir. Aşağıda yer alan örnekte bağlaçsız sıralı birleşik cümlenin, çeviri sırasında bağlaçlı sıralı birleşik cümle biçimi aldığını görmek mümkündür.
Tablo 8. Bağlaçsız sıralı birleşik cümlenin, bağlaçlı sıralı birleşik cümle haline gelmesi Virgül kullanımı ile ilgili ele aldığımız bir sonraki kural da öznenin virgül yardımıyla ayrılması için konulduğu kuraldır. Türkçe’ de virgül uzun cümlelerde yüklemden uzak düşmüş olan özneyi belirtmek için konur (TDK). Rusça ile kıyaslandığında Türkçe’ deki bu kullanım oldukça özel bir durum teşkil etmektedir. Şöyle ki, Rusça’ da özneden sonraki konumda olan kıyaslama öbeği, ortaç öbeği, ulaç öbeği, yan tümce vd. gibi farklı sözdizimsel özelliklerde olan öbekler virgüllerle ayrılır ve bu ayrılma ikili virgülle yapılır. Ancak Türkçe’ de ikili virgülle ara öbekler değil, tekli virgülle özne ayrılır. Bu kuralın iki dilde nasıl işlediğini aşağıdaki örneklerden de görmek mümkündür.
Tablo 9. Yüklemden uzak düşmüş özneyi belirtmede virgül kullanımı Hitap sözcüklerinin virgülle ayrılması gerektiğini belirten kural, Türkçe’ deki imla kurallarının bir diğerini oluşturur. Bu kural virgülün Rusça’ da kullanımıyla tamam uyum göstermektedir. Rusça’ da ve Türkçe’ de hitap sözcükleri her iki taraftan da virgülle ayrılır(Rozental, 2005:233).
Tablo 10. Hitap sözcüklerinde virgül kullanımı Türkçe’ de hitap sözcüğünün genellikle cümlenin başında, nadiren de cümlenin ortasında yer aldığı ve neredeyse hiçbir zaman cümlenin sonunda kullanılmadığı görülür. Rusça’ da ise hitap sözcüğünün konumu değişkenlik göstermektedir. Her iki dilde bulunan virgül kullanımıyla ilgili kurallar arasında zarf-fillere yönelik kural da yer almaktadır. Türkçe’ de bu kurala göre cümle içerisinde birden fazla zarf-fiil veya art arda gelen zarf-fiil eki almış kelimelerden sonra virgül konur (TDK). Kural sonrasında yapılan bir açıklamaya göre tek bir zarf-fiil veya zarf-fiil öbeği virgülle ayrılmaz. Böylece Türkçe’ de zarf-fiillerin cümle içerisinde cümlenin genel yapısından ayrılmadıkları sadece kendi aralarında ayrıldıkları sonucuna ulaşılabilir. Rusça’ da benzer yapılarda virgül kullanımı farklılık göstermektedir. Daimi tümleç görevini üstlenen zarf-fiiller ve zarf-fiil öbekleri yükleme göre konumu ne olursa olsun genellikle ikili virgülle ayrılır, başka bir deyişle Rusça’ da zarf-fiil öbeği yüklemin önceki konumunda veya sonraki konumunda oluşu fark etmeksizin ikili virgülle ayrılır (Rozental, 2002:176). Böylece Türkçe’ de tek zarf-fiil öbeği virgülle ayrılmazken, Rusça’ da her zaman virgüllerle ayrılır.
Tablo 11. Zarf-fiil öbeği ile virgül kullanımı Rusça’ da tekli zarf-fiil daha çok yüklemden önce ki durumda virgülle ayrılır (Babaytseva, 1999:242).
Tablo 12. Yüklemden önceki tekli zarf-fiilin virgülle kullanımı Rusça’ da sıralı bileşik öbeği oluşturan tekli zarf-filler de virgüllerle ayrılır (Babaytseva, 1999:242).
Tablo 13. Sıralı bileşik öbeği oluşturan tekli zarf-fillerin virgülle kullanımı Rusça’ da zarf-fillerin virgüllerle ayrılması konusunda istisnayı oluşturan durumu bildiren tekli zarf-fiiller ve deyimi oluşturan zarf-fiilleridir. Bunlar cümlede virgüllerle ayrılmaz. Örneğin:
Tablo 14. Tekli zarf-fiiller ve deyimi oluşturan zarf-fiillerle virgül kullanımı Türkçe’ de özne olarak kullanılan bu, şu, o zamirlerinden sonra virgül konur: işaret zamiri veya kişi zamiri olarak kullanılan özneden sonra virgül kullanımı Türkçe’ ye özgü bir kuraldır. Rusça’ da öznenin yüklemden ayrılması sadece cümleye farklı sözdizimsel öbeklerin eklenmesi sonucu mümkün olabilir, fakat basit bir cümle çerçevesinde öznenin yüklemden virgülle ayrılması kabul edilemez.
Tablo 15. işaret zamiri veya kişi zamiri olarak kullanılan özneden sonra virgül kullanımı Türkçe’ de olduğu gibi Rusça’ da da cümleye bağlı olarak ret, kabul ve teşvik bil diren hayır, yok, evet, peki, pekâlâ, tamam, olur, hayhay, baş üstüne, öyle, haydi, elbette gibi kelimelerden sonra virgül konur (Rozental, 2005:239).
Tablo 16. Ret, kabul ve teşvik bildiren kelimelerle virgül kullanımı Anlama güç kazandırmak için tekrarlanan kelimeler arasına konulan virgül hem Türkçe’ de hem de Rusça’ da virgül kullanım kuralları arasında yer almaktadır. Bu kullanım, sözcükler arasındaki epik vurguyla ve duraklamanın tonlama yansımasıyla alakalıdır.
Tablo 17. Tekrarlanan kelimelerle virgül kullanımı
Türkçe’ de ve Rusça’ da noktalama işaretlerinin kullanımından bahsederken yazarların bu işaretleri özgün kullanımına da değinmemiz gerekmektedir. Günümüz Rus dilbilim geleneğinde “Yazar noktalama işaretleri” şeklinde adlandırılan bu kullanım iki farklı yaklaşıma dayandırılmaktadır. Birinci yaklaşıma göre yazar noktalaması, yazılı dil dizgesinde var olan işaretlerin yazar tarafından değiştirilmesi veya görevlerinin genişletilmesidir. Bu yaklaşım çerçevesinde yapılan değişiklikler genel imla kurallarıyla uyum sağlamaktadır. (Rozental, 2005:342) Diğer yaklaşımda yazar noktalaması bilinçli bir şekilde var olan noktalama kurallarından ve yazılı metinlerde noktalama işaretlerinin kullanımından sapma olarak yorumlanır” (Rozental, 2005:342). Sıklıkla hem Türkçe’ de hem Rusça’ da, basılı veya el yazması metinlerde, var olan imla kurallarının ihlal edildiğini, fakat yapıtın üslup, biçem, bağlam gibi nedenlerden kabul edildiklerini görmek mümkündür. Bu öznel kullanımda virgül de bir istisna değildir. Bu iki yaklaşım arasında kesin bir çizgi belirlemek zordur ve her iki açıdan da yazar noktalamasını değerlendirmek mümkündür. Ancak bu çalışmanın amacı yazar noktalaması olmadığından yalnızca bu uygulamanın her iki dilde var olduğunu belirtmekle yetineceğiz.
Tablo 18.Yazar Noktalaması
Türkçe ve Rusça metinlerde yer alan virgül kullanımının karşılaştırılması sonucunda düzenli karşılıklar ve karşılığı olmayan durumlar gözlenmiştir. Düzenli karşılıklar arasında cümlenin eş görevli ögelerinin ayrıldığı, ara sözlerin ve ara öbeklerin ikili virgülle ayrıldığı, hitap sözcüklerinin de ikili virgülle ayrıldığı, ret, kabul ve teşvik bil diren sözcüklerin, aynı şekilde ünlem sözcüklerinin ayrıldığı durumlar bulunmaktadır. Bununla beraber sıralı birleşik cümlelerde de basit cümleleri bir birinden ayırma görevi kısmen düzenli karşılık sınırları içerisinde bulunmaktadır. Düzenli karşılığı bulunmayan durumlar arasında ise Rusça’ da sıfat-fiil ve zarf-fiil öbeklerinin ikili virgülle ayrıldığı, aynı şekilde Rusça ‘da tek bir zarf-fiilin ayrıldığı, Türkçe’ de öznenin vurgulanmak için tekli virgülle ayrıldığı, yine Türkçe ‘de öznenin cümlenin genel yapısından tek virgülle ayrıldığı, Rusça’ da birleşik bağlı cümlelerde bağlı cümlelerin daima ayrıldığı, aynı şekilde Rusça’ da bazı durumlarda bağlaçlı sıralı birleşik cümlelerde basit cümlelerin ayrıldığı durumlar yer almaktadır. Düzenli karşılığı bulunmayan durumlar Türkçe’nin ve Rusça’ nın yapısal farklılıklarıyla olduğu kadar virgül kullanım yaklaşımında ki farklılıklarla da açıklanabilir. Virgülün her iki dilde kullanılmasında anlamsal-sözdizimsel ve anlamsal-sesbilimsel şeklinde iki temel ilke yer almaktadır. Fakat Türkçe’ de anlamsal-sesbilimsel ilke daha baskınken, Rusça’ da anlamsal-sözdizimsel ilkenin daha baskın olduğu görülmektedir. Virgül kullanımının her iki dilde yer alan genel eğilimleri değerlendirildiğinde Türkçe’ de daha serbest Rusça’ da ise daha kurallı olduğu fark edilmiştir. En belirgin özelliklerinden biri olarak da virgülün cümle düzeninde Rusça’ da Türkçe’ ye göre daha sık yer bulduğu gösterilebilir.
Ahmanova, Olga Sergeyevna. Slovar lingvistiçeskih terminov. Yyy: yy, 1966. Ali, Sabahattin. İçimizdeki Şeytan. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları, 2014. Ali, Sabahattin. Kuyucaklı Yusuf. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları, 2013. Ali, Sabahattin. Kürk Mantolu Madonna. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları, 2013. Ali, Sabahattin. İzbrannoye (Çev. Radi Fiş ve diğer.), Moskova: Hudojestvennaya Literatura,1990. Atasoy, Faysal Okan. Türkçede noktalama Sorunlar- Çözümler –Teklifler. Yayımlanmış Doktora tezi. İstanbul: Marmara Üniversitesi,2009. Babaytseva, Vera Vasilyevna ve Çesnokova, Liliya Dmitriyevna. Russkiy yazık. Yyy: Drofa, 1999. Banguoğlu, Tahsin. Türkçenin Grameri. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları, 2011. Baykurt, Fakir. Keklik. İstanbul: Remzi Kitabevi, 1977. Baykurt, Fakir. Zbornik (Çev. T. Melikova ve diğer.), Moskova: Raduga,1987. Dizdaroğlu, Hikmet. "Noktalama Üzerine İsmet Gönülal: Noktalama." Türk Dili Dil ve Edebiyat Dergisi, S. 127, s.639-641,1962. Gökşen, Enver Naci. "Noktalama İşratelerinin Dünü ve Bugünü". Türk Dili Dil ve Edebiyat Dergisi, S. 47, s.665-669, 1955 Güntekin, Reşat.Nuri. Çalıkuşu. İstanbul: İnkılap Kitabevi, 2014. Güntekin, Reşat Nuri. Pitiçka Pevçaya (Çev. İ. Peçenov). Moskova: Hudojestvennaya Literatura,1986. Hatipoğlu, Vecihe. Dilbilimi Terimleri Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları, 1974. Hengirmen, Mehmet. Türkçe Dilbilgisi. Ankara: Engin, 1998. Kalfa, Mahir. “Şemseddin Sami ve Noktalama Anlayışı”, VIII. Uluslararası Büyük Türk Dili Kurultayı Bildirileri, 25-28 Eylül 2013, Tiran, s.82-95 Karaağaç, Günay. Dil Bilimi Terimleri Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları, 2013. Karaosmanoğlu, Yakup Kadri. Fse ta je pesnya (Çev. V. Garbuzova). Leningrad: Hudojestvennaya Literatura,1980. Karaosmanoğlu, Yakup Kadri. Hep O Şarkı. İstanbul: İletişim Yayıncılık, 2009. Karaosmanoğlu, Yakup Kadri. Yaban. İstanbul: İletişim Yayıncılık, 2012. Kemal, Orhan. Murtaza(Çev. M. Malışev). Moskova: Progress,1975. Kemal, Orhan. Murtaza. İstanbul: Varlık Yayınları, 1964. Korkmaz, Zeynep. Gramer Terimleri Sözlüğü. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları, ty. Lomonosov, Mihail Vasilyeviç. Rossiskaya gramatika. Moskova-Leningrad: Akademiya Nauk SSSR, 1952. Nesin, Aziz. Biz Adam Olmayız. İstanbul: Nesin Yayınevi, 2011. Nesin, Aziz. Raskazı dilya vas (Çev. M. Tıkaçev ve diğer). Moskova: Hudojestvennaya Literatura,1976. Ojegov, Sergey İvanoviç. Slovar russkogo yazıka. Moskova: Oniks, 2004. Onan, Bilginer. “Ses Olgusunun Denetlenebilirliği Bağlamında Dil Becerilerinin Geliştirilmesinde Etkili Olduğu Düşünülen Fonolojik Yönlendiriciler: Noktalama İşaretleri”. Türklük Bilimi Araştırmaları, S. 20, s. 141-163,2006. Rozental, Ditmar Elyaşeviç. Spravoçnik po russkomu yazıku. Punktuatsiya. Moskova: Oniks, 2002. Rozental, Ditmar Elyaşeviç. Russkiy yazık. Moskova: Mir i obrazobaniye, 2005. Stariçenok, Vasiliy Denisoviç. Bolşoy lingvistiçeskiy slovar. Rostov- na-Donu: Feniks, 2008. Şapiro, Abram Borisoviç. Osnovı russkoy punktuatsii. Moskova: Akademiya Nauk SSSR, 1955. Şapiro, Abram Borisoviç. Sovremennıy russkiy yazık. Punktuatsiya. Moskova: KomKniga, 2006. Tıkaçenko, Larissa Nikolayevna. “Avtorskaya Punktuatsiya i otkloneniye ot normı”.Pyatigorsk: Universitetskiye Çteniya, S. 4, s. 1-4,2010. Türk Dil Kurumu(TDK). http://tdk.gov.tr/index.php?option=com_content&view=article&id=187:Noktalama-Isaretleri-Aciklamalar&catid=50:yazm-kurallar&Itemid=132, 24.06.2017 Valgina, Nina Sergeyevna. Aktualnıye problemı sovremennoy ruskoy punktuatsii. Moskova: Vışşaya şkola, 2004. 1 Yrd. Doç. Dr. Ankara Üniversitesi, Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi, Slav Dilleri ve Edebiyatları Bölümü, Rus Dili ve Edebiyatı A.B.D. , zulfiya.sahin@ankara.edu.tr 2 Ar. Gör. Ankara Üniversitesi, Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi, Slav Dilleri ve Edebiyatları Bölümü, Rus Dili ve Edebiyatı A.B.D. , tugbaaydogduyuksel@gmail.com Yüklə 63,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|