Unglaubliche Geschichten



Yüklə 373,99 Kb.
səhifə1/4
tarix07.12.2017
ölçüsü373,99 Kb.
#14208
  1   2   3   4

29. Landesolympiade

Latein und Griechisch in Oberösterreich




am 19. März 2015

Redoutensäle Linz

“Unglaubliche Geschichten”

Vorbereitungsskriptum

erstellt von einem Team der Arge Latein OÖ
Mag. Peter Glatz

Mag. Wilhelm Mayer

Mag. Sieglinde Mayer-Schwarz

Mag. Elisabeth Peterseil

Mag. Petra Spanos

Mag. Severin Stöllner

grossbuchstaben


latein4eu


Inhalt
Der Dieb auf dem Mondstrahl (aus: Disciplina clericalis des Petrus Alfonsi) 03



Winnie ille Pu 04

Hobbitus ille 09

De Titini et Miluli Facinoribus: De insula nigra (Comic) 12

De Titini et Miluli Facinoribus: De sigaris Pharaonis (Comic) 15

Skandale: Nero 17

Ungewöhnliche öffentliche Auftritte (Sueton, Nero 23) 17

RSDS: Rom sucht den Superstar - Wie sich Nero bei Wettbewerben verhielt 17

Unglaubliche Siege auch bei Wagenrennen (Sueton, Nero 24) 18

Der Kaiser – ein Hooligan! (Sueton, Nero 26) 18

Muttermord (Sueton, Nero 34) 19

Mordversuche 1 + 2 20

Mordversuch 3 20

Mordversuch 4 20

Geplagt vom schlechten Gewissen (Sueton, Nero 34) 21

Ein totbringender Krankenbesuch (Sueton, Nero 34) 21

Ein zutraulicher Delphin (Plin., ep. 9. 33) 22

Gibt es Gespenster? (Plin., ep. 7, 27, 5-11) 25

Einfach tierisch 27



Das gestohlene Schwein (Poggio Bracciolini, Facetiae 148) 27

Diogenes (Erasmus v. Rotterdam, Apophthegmata 3, Diogenes 85) 28

Die gefüllte Sau (Petronius, Satyrica 49) 29

Iocosa Romana 31

Zwei Irre ernten Birnen (Bebel, Facetiae 3,149) 31

Der enge Schuh (nach Plutarch, Aemilius Paullus 5) 31

Sie altert nicht (Quintilian, Inst. or. VI 8, 73) 32

Weibliche Neugier (Gellius, Noctes Atticae I 23, 4-13) 32

Der Dichter Simonides wird durch Kastor und Pollux vor einem Hauseinsturz gerettet

(Cicero, de oratore 2, 86, 352-354) 34

(Quintilian, Institutio oratoria 11, 2, 11–16) 36

Die Sibyllinischen Bücher (Aulus Gellius, Noctes Atticae 1, 19; gek.) 37

Die Kraniche des Ibykus (Erasmus v. Rotterdam, Adagia 822) 38

Das Testament des Hundes (Poggio Bracciolini, Facetiae 36) 39

Ein Rabe entscheidet den Kampf, Gellius, Noctes Atticae 9,11 (gekürzt) 40

Gesta Romanorum 42

De memoria mortis / Der Totenkopf (Gesta 56) 42

Quod est vigilandum contra fraudes diaboli, ne nos decipiat / Den Seinen gibt’s der Herr im Schlaf… (Gesta 106) 45

Drei Wünsche vor dem Galgen (Gesta 200) 47

Ausgewählte Apophthegmata des Erasmus von Rotterdam 48

Menschen und ihre Eigenheiten 48

Erkenntnisse und Einsichten 49

(Ehe-)frau und Familie 51

Der Dieb auf dem Mondstrahl



Diese Erzählung entstammt der Disciplina clericalis des Petrus Alfonsi, der ältesten Novellensammlung des Mittelalters. Der Autor lebte um die Wende vom 11. zum 12. Jahrhundert in Huesca/Nordspanien. Er war ein jüdischer Arzt, der 1106 zum Christentum übertrat und Leibarzt des Königs Alfons I. von Aragon wurde. Dabei legte er seinen bisherigen Namen Moses Sephardi ab und nahm seinen neuen Namen an zu Ehren des Königs.

Die Juden in Spanien waren besonders geeignet, zwischen der islamisch-arabischen und der christlichen Kultur zu vermitteln. Weil die verschiedenen Völker der iberischen Halbinsel damals längere Zeit friedlich zusammenlebten, konnten dort die materiellen und geistigen Schätze beider Seiten ausgetauscht werden. Auf diese Weise kam Erzählgut aus fernen Ländern, so z.B. aus Indien und Arabien, nach Europa und fand weite Verbreitung.

Latro quidam ad domum cuiusdam divitis venit furatum. Ascendens tectum ad fenestram apertam pervenit et auscultavit1, si quis intus vigilaret. Quod dominus comperiens uxori voce parva ait: „Interroga me magna voce, unde venerint mihi tantae, quas habeo, opes! Quod ut inquirendo reperias, omnem operam da!“ Tunc illa magna voce ait: „Domine, unde tibi sunt tantae opes, cum numquam mercator fueris?“ At ille: „Fruere eis, quae deus donavit, neque inquiras, unde mihi tanta pecunia venerit!“ Uxor autem, ut ei iussum erat, eum interrogando urgebat.

Demum tamquam precibus uxoris coactus: „Vide“, inquit, „ne cuiquam secreta nostra detegas! Latro fui et per urbem vagatus sum praedatum2.“ Ipsa ait: „Mirum mihi videtur te tantam pecuniam rapinis acquirere potuisse neque umquam deprehensum esse.“ At ipse: „Quidam vir sapiens docuit me carmen3, quo usus sum. Quotiens tecta ascendebam, veniens ad fenestram accipiebam radium lunae manu et septies carmen dicebam, scilicet ‚saulem‘, et ita descendebam et quidquid inveniebam, arripiens domum deferebam. Nam eodem modo revertebar. Sed nunc me dormire permitte, quoniam fatigatus sum.“ Et ut furem potius deciperet, stertere4 coepit.

Auditis talibus verbis fur gavisus est. Capto radio lunae manu et septies5 carmine dicto per fenestram praeceps cecidit et fracto crure6 bracchioque gemuit. At dominus quasi nesciens dixit: „Tu quis es, qui ita cecidisti?“ Tum latro: „Ego sum ille fur infelix, qui tuis credidi falsis verbis.“



Ergänzungsfragen:

1. Die Form ‚furatum‘ (Z.1) ist ein Supinum auf -um. Informiere dich darüber in deiner Grammatik.

2. Suche aus den folgenden Sätzen ein Beispiel für ein Supinum auf -um:

- Mirum est numquam furem deprehensum esse.

- Custos furem deprehensum venit.

- Iudex furem deprehensum damnavit.

3. Suche aus dem Text alle Deponentien und Semideponentien; bestimme ihre Form!

4. Übersetze die folgenden Sätze, bestimme die Sinnrichtung der cum-Sätze und ihr Zeitverhältnis zum Hauptsatz:

a. Latro, cum pecuniam magnam ibi esse coniceret, ad domum divitis venit.

b. Cum tectum ascendisset, fenestram apertam vidit.

c. Domino, cum numquam mercator fuerit, tantae opes sunt.

d. Cur tu, cum pecuniam tantam rapinis acquisivisses, numquam deprehensus es?

5. Der Handlungsverlauf beruht auf der plötzlichen Intuition des dominus. Sie kann aber nur wirken, weil der dominus und der latro eine unterschiedliche Einstellung zur Zauberei haben. Überlege mögliche Ursachen für diesen Unterschied!

Winnie ille Pu

Pu der Bär (englisch Winnie-the-Pooh) ist ein Kinderbuch des Autors Alan Alexander Milne aus dem Jahr 1926, benannt nach der Hauptfigur, einem Bären „von sehr geringem Verstand“. Das Buch ist bis heute international sehr erfolgreich, zog umfangreiche Folgeliteratur nach sich und diente als Anregung für Lebensratgeber aller Art. Die Disney-Adaption Winnie Puuh trug wesentlich zum Erfolg und zur Bekanntheit bei.

Milne schrieb die Geschichten für seinen kleinen Sohn Christopher Robin Milne, dessen Stofftiere als Vorbilder für die Figuren des Buches dienten. Im Mittelpunkt steht Winnie der Pu alias Pu der Bär, ein gutmütiger, etwas langsamer und vergesslicher Zeitgenosse, der im Hundert-Morgen-Wald lebt, gern Honig nascht und kleine lustige Lieder singt.

Pus bester Freund ist „Ferkel“ (englisch Piglet), ein ängstliches, niedliches Schweinchen.

Quo in capite Pu ac Porcellus venatum7 prodeunt et paene vusillum captant
Porcellus in domo magnifica media in fago habitabat, fagus media in silva erat et Porcellus media in domo vivebat. Apud domum tabula quaedam fracta erat, ita inscripta: 'TRANSITUS VE'. Cum Christophorus Robinus Porcellum rogavit, quid hoc significaret, iste dixit, id nomen avi esse et per longum tempus in familia fuisse. Negavit Christophorus Robinus aliquem 'Transitus Ve' vocari posse, sed Porcellus in sententia perseveravit, quia scilicet avus suus ita vocabatur et erat 'Transitus Vehi' breviter complexus, quod erat 'Transitus Vehilius' breviter complexus. Avo duo nomina fuerant ne uno amisso innominatus eveniret - Transitus post patrem et Vehilius post Transitum.
'Etiam mihi,' dixit neglectim Christophorus Robinus, 'duo sunt nomina.'
'Ecce tibi, quod demonstrandum erat,' dixit Porcellus.

Die quodam hiberno sereno, cum Porcellus nivem ante domum deverreret8, casu suspiciens Winnie ille Pum adspexit. Pu in orbe termini circumfluentis reciproco gressu ibat alia mente agitans, et cum Porcellus eum vocavit, non desiit ambulare.


'Heu!' dixit Porcellus. 'Quid tu istic?'
'Venor,' dixit Pu.
'Venaris quid?'
'Aliquid vestigiis sector,' dixit Winnie ille Pu mystice.
'Sectaris quid?' dixit Porcellus appropinquans.
'Interrogo ipse me. Ipse me interrogo: quid?'
'Quid existimas te tibi responsurum esse?'
'Me expectare oportet, donec animal assecutus ero,' dixit Winnie ille Pu. 'Nunc age, vide!' Digito terram ante se monstravit. 'Quid hic vides?'
'Vestigia,' dixit Porcellus. 'Vestigia ungularum.' Vagitum brevem excitatumque emisit. 'O Pu! Credis ea vusillum9 significare?'
'Significare possunt,' dixit Pu. 'Modo significant, modo autem minime. De vestigiis semper dubitandum est.'

Hic paucis verbis vestigia persequi pergebat et Porcellus uno aut duobus punctis temporis interpositis eum propere insecutus est. Winnie ille Pu enim repente constiterat et confuso quodam modo supra vestigia inclinatus erat.


'Quid est rei?' rogavit Porcellus.
'Valde mirificum est,' dixit ursus. 'Nunc animalia duo esse apparent! Istud – quodcumque fuit – alterum – quodcumque fuit – assecutum est et ambo nunc una procedunt. Veni mecum Porcelle, quia fieri potest ut animalia hostilia sint!'
Porcellus auriculum lepide adscalpens10 dixit se usque ad diem Veneris 11vacare et libentissime se esse comitem, si profecto vusillus esset.
'Vis dicere, si duo vusilli essent,' dixit Pu; et Porcellus dixit, se utique usque diem Veneris otio frui posse. Ideo ambo in viam se dederunt.
Erat illuc nemus parvulum laricum12 et evidenter vusilli, si vusilli fuerunt, gyros circum nemus duxerant. Itaque nemus orbe circumscribentes Pu et Porcellus eos secuti sunt. Porcellus tempus ducebat13 Puo quid avus suus -TRANSITUS VE fecisset ad rigorem post insectationem levandum14, et quomodo avus TRANSITUS VE, supremis suis in annis ex angustia respirationis laboravisset atque alia magni momenti argumenta narrans; Pu autem scire cupivit quid 'avus' esset et si forsitan nunc geminos avos sequerentur et si alterutrum domum ferre posset ac sibi habere et quid Christophorus Robinus dicturus esset. Vestigia autem ante eos nunquam intermittebant.
Repente Winnie ille Pu constitit et digito aliquid ante se monstravit:
'Heu, adspice!'
'Quid?' dixit Porcellus subsultans15. Deinde, ne se timefactum monstraret, bis aut ter exercitii instar subsultavit.
'Vestigia!' dixit Pu. 'Animal tertium se aliis duobus coniunxit!'
'Pu,' exclamavit Porcellus, 'credis hoc insuper unum vusillum significare?'
'Minime,' dixit Pu, 'quia diversa reliquit vestigia. Sunt aut duo vusilli et unus, ut videtur, visillus16, aut duo visilli et unus, ut patet, vusillus. Pergamus sequi!'
Itaque pergebant, subtimentes ne animalia ante se animum hostilem haberent.
Porcellus vehementer cupivit avum suum 'Transitum Vem' non alibi, sed praesentem esse et Pu mente fingebat quomodo exsultaret gaudio, si in Christophorum Robinum repente at fortuito incideret, sed solum quia Christophorum Robinum tantopere diligebat. Postea autem ex improviso Winnie ille Pu iterum constitit et nasi primoris acumen refrigerans17 lambit, quia plus caloris et timoris sensit quam unquam alias. Quattuor animalia ante se erant!
'Videsne Porcelle? Adspice vestigia eorum! Tres, evidenter vusilli et unus, evidenter visillus. Alius etiam vusillus se iisdem coniunxit!'
Sane ita apparebat. Aderant vestigia, modo inter se occursantia, modo intermixta, sed distincte huc et illuc quattuor paria ungularum concurrentium.
'Puto,' dixit Porcellus, etiam nasi primoris acumen lingens18, quod ei parum solacii adferre videbatur, 'puto mihi alicuius negotii in mentem venisse. Mihi alicuius negotii in mentem incidit, cuius heri oblitus eram, et quod cras perfici nequit19. Itaque existimo mihi revertendum esse et illud statim perficere.'
'Post meridiem faciemus et ego te comitabor,' dixit Pu.
'Non est negotium pomeridianum20,' dixit cito Porcellus. Est negotium peculiare antemeridianum quod non nisi mane perfici potest, inter horas - quota, quaeso, hora est?'
'Circiter meridiem,' dixit Winnie ille Pu, solem contemplans.
'Inter, inquam, duodecimam horam ac meridiem et quinque. Itaque, reapse21, Pu vetule et carissime, habe me excusatum - Quid est?'
Pu oculos in coelum vertit, deinde sibilo iterum audito oculis sursum22 intentis ramos magnae quercus scrutatus est 23et amicum suum quendam conspexit.
'Est Christophorus Robinus,' dixit.
'Tum vero omne tibi bene evenit,' dixit Porcellus. 'Cum eo tutus eris. Vale!' et gaudens periculum effugere, citato cursu, quam velocissime poterat domum iit.
Christophorus Robinus lente de arbore descendit.
'Ursule stultule vetule,' dixit, 'quid fecisti? Primum solus bis circuitum totius luculi fecisti, deinde Porcellus te secutus est et coniunctim circuitum fecistis, deinde autem quarta vice. . . .'
'Mane paulisper,' dixit, ungulam elevans Winnie ille Pu.
Consedit et quam cogitabundissime potuit, meditatus est. Deinde solea24 vestigium ingressus est ... deinde naso bis perfricato25 sese erexit.
'Ita est,' dixit Winnie ille Pu.
'Nunc demum intellego,' dixit Winnie ille Pu. 'Stultus et delusus fui,' dixit, 'et ursus sine ullo cerebro26 sum.'
'Optimus ursus mundi es,' dixit consolabunde Christophorus Robinus.
'Serion27' dicis tu?' dixit Pu in spem sublatus et iam vultu, renidens. 'Utcumque tamen,' dixit, 'hora fere prandii est.'
Itaque pransuri28 domum ierunt.http://mek.oszk.hu/kiallitas/lenard/irasok/winniepu/nyomkeresok.jpg

Fragen zur Interpretation:

1. Vergleiche den ersten Teil dieser Geschichte mit dem englischen Originaltext und finde heraus, welche Unterschiede dazu im lateinischen Text vorliegen.



THE Piglet lived in a very grand house in the middle of a beech-tree, and the beech-tree was in the middle of the forest, and the Piglet lived in the middle of the house. Next to his house was a piece of broken board which had: "TRESPASSERS W" on it. When Christopher Robin asked the Piglet what it meant, he said it was his grandfather's name, and had been in the family for a long time. Christopher Robin said you couldn't be called Trespassers W, and Piglet said yes, you could, because his grandfather was, and it was short for Trespassers Will, which was short for Trespassers William. And his grandfather had had two names in case he lost one--Trespassers after an uncle, and William after Trespassers.

"I've got two names," said Christopher Robin carelessly.

"Well, there you are, that proves it," said Piglet.
2. Finde einen passenden Namen für Ferkels Großvater.

3. Welchen eigenartigen Lebewesen geht Pu nach? Was kann er sich dabei nicht erklären? (‚Valde mirificum est…‘

4. Was versteht Pu unter einem ‚avus‘? Was möchte er mit einem ‚avus‘ machen? (Finde die betreffende Textstelle)

5. ‘Pergamus sequi!‘: Was fürchten Pu und Ferkel dennoch?

6. Welche Ausrede lässt sich Ferkel einfallen, um sich den ‚unheimlichen‘ Fußspuren nicht weiter stellen zu müssen?

7. ‘Habe me excusatum‘: Finde eine passende moderne Übersetzung

8. Wie reagiert Pu, als ihn Christopher Robin auf seinen Fehler aufmerksam macht? Was sagt ihm daraufhin Christopher Robin? Was macht den besonderen Charme dieser Geschichte aus?

Hobbitus ille



Im idyllischen Auenland im Westen des fiktiven Kontinents Mittelerde wohnt das menschenähnliche Volk der kleinen, gemütlichen, friedfertigen und sesshaften Hobbits.

Eines Tages taucht der Zauberer Gandalf und in seinem Gefolge 13 Zwerge in der Wohnhöhle Bilbo Beutlins auf, um bei ihm einzukehren. Durch dieses Ereignis stellt sich die bisher wohlgeordnete Welt des Hobbits auf den Kopf. Weil ihn selbst kurz die Abenteuerlust packt, sieht er sich plötzlich zum Meisterdieb ernannt: Er soll den Zwergen helfen, ihren von dem Drachen Smaug gestohlenen Schatz wieder zurückzugewinnen. Als Bezahlung soll er ein Vierzehntel des Schatzes erhalten. Nicht nur, dass für Hobbits die Existenz von Drachen fraglich erscheint und Abenteuer von ihnen verabscheut werden: Der Berg Erebor, in dem der Drache mit dem gestohlenen Schatz lebt, befindet sich noch dazu in einem weit entfernten Land im Osten von Mittelerde. Trotz aller Zweifel und der später immer wiederkehrenden Reue bricht Bilbo gemeinsam mit den Zwergen und Gandalf nach Osten auf.

Die beschwerliche Reise führt durch unheimliche Landschaften und Gebirge, die von seltsamen Wesen unsicher gemacht werden. An einem Abend, als es schon beinahe Nacht wird und sie beschließen Rast zu machen, bemerken sie, dass Gandalf nicht mehr bei ihnen ist. In einem kleinen Wäldchen entdecken sie einen Feuerschein und schicken Bilbo aus, um den Ort auszukundschaften. Dort sind drei große Trolle dabei, Hammelfleisch zu braten. Sie entdecken Bilbo und fangen die Zwerge ein. Doch bevor die Trolle dazu kommen, ihre Gefangenen zu verspeisen, werden sie von Gandalf überlistet und erstarren schließlich zu Stein, als die Morgensonne aufgeht. Schließlich finden sie die Höhle der Trolle, in der diese ihre Beute versteckt hatten. So kommt Bilbo zu seinem Elbenkurzschwert Stich.

Die Gemeinschaft sucht nach diesem Erlebnis Bruchtal auf, einen Ort an dem Elrond der Halbelb mit seinem Elbenvolk lebt, der in deren Sprache Imladris genannt wird. Dieses Heim wird das letzte Heimelige Haus östlich des Meeres genannt. Dort erfahren sie durch Elrond, dass sich auf der Karte Thorin Eichenschilds, die ihm sein Vater Thrain hinterlassen hatte, eine geheime Inschrift befindet. Sie ist mit Mondrunen geschrieben und lässt sich nur an einem bestimmten Tag lesen. So erfahren sie von der Nebentür in der Flanke des Berges Erebor.

Die Reisegesellschaft macht sich auf den Weg, um das Nebelgebirge zu überqueren. Sie wollen eine Rast einlegen und finden eine Höhle, in der sie übernachten wollen. Dort werden sie jedoch von Orks (im englischen Original meist Goblins genannt) überrascht und gefangen genommen. Der Zauberer Gandalf initiiert einen Fluchtversuch, bei dem Bilbo verloren geht und sich allein in dem Höhlensystem wiederfindet. Gandalf und die Zwerge entkommen den Orks.

In einem abgelegenen Gang findet Bilbo einen Ring und nimmt ihn an sich. Am Rande eines unterirdischen Sees trifft er auf Gollum, ein mysteriöses und listiges Geschöpf, das auf einer kleinen Insel in der Mitte des Sees lebt.

Cum Bilbo oculos aperuisset, num id egisset miratus est; nam res ipsae tam tenebrosae quam illis clausis fuerunt. nemo prope eum uspiam adfuit. modo metum eius concipias29! nulla audire, nulla videre, et nulla praeter solum30 saxeum sentire potuit.

Lentissime surrexit et quadrupes31 circum exploravit donec murum cuniculi32 tetigit; sed neque sursum neque deorsum aliqua invenire potuit; omnino nulla, nullum signum gobelinorum, nullum signum nanorum33. capite versato nequaquam certus est etiam qua progressi essent cum decidisset. quam optime potuit rem coniecit34, et prorsum longe reptavit35, donec subito manus sua cuidam, quem similem anulo parvulo metalli frigidi esse sensit, iacenti in solo cuniculi obviam iit. quae res fuit cardo36 in officio eius, sed ille id nesciuit. vix sine cogitatione anulum, qui certe tempore ipso in nullo modo utilis esse visus est, in sinum37 posuit. multo ulterius non iit, sed in solo frigido consedit atque diu se miseriae omnino dedit.

http://jeffreyklyles.files.wordpress.com/2012/12/the-hobbit-bilbo-baggins-and-the-one-ring-precious.jpg

lylesmoviefiles.com

Post tempus nonnullum fumisugium38 temptavit. quod non est fractum, quod aliquantum bonum fuit39. tum saccum temptavit, in quo aliquantum tabaci fuit, quod aliquantum melius fuit. tum fila sulphurata40 temptavit, sed nulla invenire potuit, quod spes eius omnino fregit. quae res sibi bona fuit, ut, cum mentis suae esset, assentatus est41. nam nemo scit quae ab inflammando filorum sulphuratorum atque ab odore tabaci e foraminibus42 atris in isto loco horribili elata sint. nihilominus illo tempore se valde opprimi sensit. sed dum omnes sinus verberat atque circum ipsum fila sulphurata temptat, manus sua capulum43 parvi ensis44 invenit – parvi pugionis45, quem e trollis cepit, et cuius omnino oblitus est; qui fortunate, a gobelinis non aspectus erat, quia eum intra bracas 46induit.

nunc eum eduxit. qui ante oculos eius pallidus atque hebes47 fulsit. “ita item lamina dryadum48 est,” cogitavit; “et gobelini non multum adsunt, tamen non satis longe absunt.”

sed nescio quo modo se consolatus est. induere laminam factam in Gondeline49 propter bella-gobelinorum50, de quibus multa carmina cantaverant, fuit res splendidior; et quoque talia arma valde commovere gobelinos, qui illis subito supervenerunt, animadverterat.

hic in profundo51 iuxta aquam atram vetus Gollum, parvum mucosum52 animal, vivebat. unde veniret nescio, nec quis aut quod esset. Gollum fuit – tam tenebrosum quam tenebrae, oculis magnis rotundis pallidis in facie eius tenui exceptis. parvam scapham53 habuit, atque satis tacitus circum in lacu remigabat54; nam lacus fuit, latus et profundus et letaliter frigidus. pedibus magnis super latus eius pendentibus scapham impulit, neque umquam ab eo aqua fluctuata est55. non ab eo. ex oculis pallidis, lucernis56 similibus, pisces caecos petebat, quos cum digitis longis tam celer quam cogitans cepit. caro57 quoque ei placuit. putavit Gobelinum esse bonum, quandocumque eum acquirere potuit; sed cavit ne illi ipsum umquam invenirent. a tergo aliquem, qui umquam solus limini aquae propinquavit dum is circum praedatur58, strangulavit. raro propinquaverunt gobelini, nam senserunt aliquid foedum latere in profundo, in radicibus ipsis montis.http://images2.fanpop.com/image/photos/14000000/gollum-smeagol-smeagol-gollum-14076787-960-406.jpg www.fanpop.com

Fragen zur Interpretation:

1. Was sieht Bilbo, sobald er die Augen öffnet?

2. Wie findet Bilbo den Ring? Welche Gedanken macht er sich dabei?

3. Inwiefern findet sich Bilbo damit ab, keine Streichhölzer mehr zu finden?

4. Fühlt er sich vor den Orks in Sicherheit? Welche Vorstellung ist für ihn tröstlich?

5. Beschreibe Gollum in eigenen Worten. Welche Jagdtechnik bevorzugt er?



Yüklə 373,99 Kb.

Dostları ilə paylaş:
  1   2   3   4




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə