Arz'dan Arş'a Evrenin Sırları, Sınırları 2 Zİg-zag'dan sunuş

İLERİ BİLGİLER -1
TÜMEVARMAK MI; TÜMDEN GELMEK Mİ?

Yedi Mesâni "iç-içe katlanmış saklı yedi boyut" demektir. Bunun ayrıca bir de "simetrisi" olan ikinci yediler boyutu vardır. Bir evrende 4 boyut açılmış, yedi boyut üst-üste katlanarak saklı kalmışsa, karşıt bir simetride de 4 boyut saklanmış, yedi boyut açılmıştır.

Tayf mekaniğinde beyaz ışığın yedi rengin bileşkesi olması neyse, yedi mesâni de bir tür boyutlar tayfıdır. Katlanmış yedi boyuttan ARTANI açılmıştır (dört boyutlu genel relativite olarak evrenimizde ortaya çıkmıştır).

Yedi mesâni bir mekân (somut: x, y, z koordinatları ve buna karşı gelen) soyut mekân (yani zaman küre = -x, -y, -z) koordinatlarının BİLEŞKESİ olan yedinci boyutu vermektedir. Dört boyutlu evren x, y, z ve (zaman yerine geçen) t ile kaimdir.

Beş boyutlu evrende ise ayrıca -y koordinatı vardır ki, bunun görevi magnetizmayı oluşturmak, üstün kütle içermek, çekimi oluşturmak ve nötrinoları spinleştirmektir. Bütün bunların üzerine altıncı boyut -z koordinatını da eklersiniz, tünelleri elde edersiniz. Tüneller biri somut üç boyutlu; diğeri soyut üçboyutlu olan 3 x 2 mesâni'nin 7 ncisi (iki evrenin BİLEŞKESİ) YEDİNCİ BOYUTTUR.

Eğer kaba bir örnekle: Dünyayı x, y, z üç boyutu ve öteki dünyayı (Meselâ Ahireti) -x, -y, -z gibi grafikte negatif bir yönde bir başka uzay-zaman temsil eder. Bizim uzayımız örneğin (8) metrekare (60) metreküp ise, ötesini (-8) metrekare ve (-60) metreküptür. Sıfırdan küçük bir uzay alanı ve hacmi ne ifade eder? Bunun cevabı şudur: Kim hangi evrende, hangi uzayda ise "ORASI GERÇEKTİR".

Artı yetmiş (+70) kg. bir insan artı yetmiş metrekare bir arsaya sahipse, eksi yetmiş (-70) kg. (sıfırdan 70 birim daha küçük ve artıdan 140 birim daha küçük) bir insan ise eksi 70 metrekare bir arsaya sahiptir.

Bu iki aritmetik dizge (somut ve soyut sayılar) birbiriyle toplanmaz ama, birbiriyle bir ÖRGÜ olarak AYRILMADAN BİR BİLEŞİM oluştururlar. Bunun için Einstein'ın uzay-zamanı; birbirinin aynı olmayan ama birbirinden hiç ayrılmayan üç somut mekân (x, y, z) ve bir soyut zaman (-t) dörtlüsüdür. Bunun karşıtı bir uzayda ise üçü soyut (-x, -y, -z) mekân ve biri de SOMUT (reel) zaman olan (t) dörtlüsüdür. Böyle bir uzayda zaman, ileri akacağına ters akar!

Yedi Mesânî = "İkişerden yedi" anlamına geldiğinde işte böyle bir uzay ile karşılaşırız: Bir tarafta (x, y, z) karşı tarafta (-x, -y, -z) simetrik uzayları vardır ve bunlardan bir boyutun diğerine bileşmeye geçmesiyle ZAMAN (Yedinci boyut, Yedinci Mesâni) ortaya çıkmaktadır.

Yedi mesânî olayında, 11 düğümlü ipin dört düğümü çözülmüş, yedi düğümü ise çözülmemiştir. Bağdadî'nin mesajı budur: Uzay-zamanın dört boyutu büyük patlama ile çözülerek dışa açılmış ve Zariat-47. âyet gereği "Genişlemiş"tir. Ama yedi boyut açılmamış, kıvrılıp kalmıştır. Buna bağlı olarak gölge madde de kıvrılıp kalmıştır.

Şimdi yeniden hatırlamak üzere "Süper çekim teoremine" dönelim: 1972-1976 yılları boyunca ortaya konan Süper çekim teoremi "Standart model" oluşturmak için, çekimin kuantlaştırılması sonucu "Graviton" denen kuvvet taşıyıcı parçacıkları öngörmektedir.

Süper çekim teoreminin zaferini engelleyen ve onu tıkanıp bıraktıran, T=Zaman simetrisinin nasıl kullanılacağının bilinmemesidir. CPT birleşik simetrilerinde T=Zamanın iki yönüne göre, iki ayrı sonuç almaktayız. (*)

(*) Bu iki sonuç bilim adamlarının o güne kadar akıl edemediği iki evrensel ipucudur. Bu nedenle kendi gruplarımız bile çelişkiye düştüler: Örneğin T-I simetrisine göre Penrose ve T-II simetrisine göre Hawking gibi ayrılmaz bir ikili bile karşı karşıya geldiler. Evren üzerinde nedensellik, belirsizlik, simetri ilkeleri "duruma göre" tek tek, duruma göre bitişik olarak hâkimdirler. Fakat (T) simetrileri TEK YÖNLÜ ZAMAN OKU nedeniyle "Nedensellik ilkesini" (ya ortadan kaldırmakta ya da tersine çevirerek) ters-yüz etmekle, "Ölümü" doğumdan önceye almaktadır. Fakat neden=sonuç birleşmesi olan T-III simetrisi de vardır. Buna "uzay-zamanın doğası" bölümünde değineceğiz ve Hz. Hızır, Hz. İsa, Deccâl ve Ye'cûc ile Me'cûc'un zaman yolculuklarını sunacağız. Bu bölümde simetrileri de iyice açacağız.

Evrensel iki sonuç Kur'an çiftlerinden bir başkasıdır:

1. Ya TÜMEVARIMLI YÖNTEMİ izler, Kozmik bir sabırla Vahdaniyete ulaşırız ki bunun için milyonlarca yıl gerekebilir ve binlerce özel durum teorileri, seçilmiş gerçekler (Örneğin Süper çekim teoremi) ile zaman kaybederiz;

2. Ya da TÜMDENGELİRİZ. (Tepeden inme, her-şeyi kapsayan, en genel, en evrensel yapıyı buluruz!)

Bu iki yoldan (İlk defa fark ettik ki, şimdiye kadar bilimin vazgeçilmez yöntemi olan) TÜMEVARMAK bir sonuç getiremeyecek, süper çekim teoremi tıkanıp kalacaktır. Tıkanıklığı önlemek için, bilimde ilk kez "TÜMDENGELMEK" yöntemini kullanmalıydık.

Fakat bu, fizikçilerin "ÇOĞU" için saçma gelmektedir. Çünkü tümevarmak deneye dayanır; tümdengelmek ise deneylenemez, sadece SALT MATEMATİK DENKLEMLERE dayanır. Tümdengelmek için salt fizikçi değil ayrıca MATEMATİKÇİ olmak gereklidir. Tümevarmak bir dağın tepesine çıkmak, tümdengelmek ise aşağı inmektir. Tümevarmak için daima bir deney yapmak mümkündür, tümevarmak bilimsel deney sonuçlarına dayanmaktadır.

Tümdengelmemin büyük zorluğu "Deneylenemez, sınanamaz" vahdaniyet, tekillik noktalarından aşağı doğru "SADECE MATEMATİK" ile başlayıp, aşağıda fizik ile buluşmasıdır. Fakat deneylenemeyen, o kadar... "Galilei", zihninden bir cismi uzaya taşımış ve ilkelerini bulmuştur. Einstein, "Genel relativite"sini deneylemeden, zihinsel jimnastikle (idealize deneyle) yapmıştır. Termodinamik yasalara göre evrenin ilk yaratıldığı katrilyonda-bir saniyeleri deneylemeden tanımlıyorduk.

Evrenin yaratılışının en başında bir mini TEK kuant iken sonradan açılması demek, tümdengelmesi, zamanla genişleyerek, tümevarmalı açılması demektir. Birleşik alanlar kuramlarının tamamı da bir anlamda TÜMDENGELİMLİ'dir, deneyleri ise tümevarımlıdır.

Tümdengelimli yöntemi bu kadar bol kullanabildiğimize göre, "şimdi" niçin kullanmayalım? Evreni yaratıldığı ilk aknoktacık merkezine, yoğun tekillik noktasına yani TÜME vardırabiliyorsak, oradan da ''Aşağı" gelebiliriz.

Evrenin TEKİL aknoktacık olarak İLK AN konumu 11 boyutlu SÜPER SİMETRİ gerektirir. Bunun ötesinde ise Süper uzayda (Tardyon-Lukson-Takyon) TÜM BİLEŞİM denen bir HYPER SİMETRİ olduğunu bulmuştuk: Süper Uzay (Misâl âlemi) 26 boyutludur.

Süper uzaydan aknoktacığa doğru 15 boyut eksilir ve aknoktacıkta 11 boyut SÜPER SİMETRİ oluşturur. Aknoktacık tam patladığı anda (apsis, eksen, ordinat boyutları ile zaman) dört boyutlusu açılır ve genişlerken, diğer 7 MESANİ boyut da saklı kalır, açılmaz bir KASIRGA HORTUMU gibi kuant mesafesinin altında dolanır, tünel olur.

Yahudi fiziğine göre, evren, sadece açılmış olan dört boyutludur. Fakat Zig-Zag fiziğine göre Kaluza, Kozirev, Klein ve "Helis" denen sarmallar (Tüneller) matematiğimiz ise çok boyutlara dayanır.

Biz tümdengelmek; ötekiler tümevarmak zorundadırlar ve artık yollarımız temelli ayrılmıştır: Ya Süper çekim teoremi doğrudur; ya da ANKEBUT yani "İplikçik" teoremi doğrudur. Üstelik hızlı ve pratik olan mutlaka "ANKEBUT iplikçik" teoremidir.

Çünkü diğer tümevarımlı teoremler çok YAVAŞ, deneye-yanıla ilerlemekte ve tekniğin gelişmesini beklemektedir (ki sağlıklı deneyler yapılabilsin.) Bu yüzden 1905 yılı özel Relativite teoreminden bu yana 80 küsur yıl geçtiği hâlde, hâlâ diğerleri ORADA KALMIŞLARDIR. (*)

(*) Neredeyse geçen yüzyılın bulgularıyla zevk için oynuyor, hâlâ deniyorlar, yahudi fiziğinin bin yılda bir kez yakaladığıyla kendi kendilerini tatmin ediyorlar. Oysa Zig-Zag fiziği, 1917 yılında Schwarzchild ve iki yıl sonra Kaluza'nın katılmasıyla dev bir hamle yapmış, birleşik alanları, ayar teoremlerini, güçlü kuvveti, zayıf kuvveti bulmuştur. Gluonları, kuarkları, renk dinamiğini, takyon teoremlerini gündeme getirmiştir. Beşinci boyut=Bilinci bulmuş, neredeyse bilinç olaylarını bile açıklamaya başlamıştır. Fakat diğer "Deneysel" gruplar, hâlâ 1905 yılını yaşayan GERİCİLER olmaktan öteye geçememişlerdir. Oysa Zig-Zag öğretisi olarak sunduklarımız, bütün dünya BİLİM DÜZEYİNİN ÜSTÜNDE'dir. Bu öğretinin amacı HERŞEYİ vermek, bir müslümanı ya da okuru "Hiç bir fikrim yok, nereden öğreneceğimi bilmiyorum" dedirtmemeyi amaçlamak; "Batılı bilim adamından daha, sonsuz, anomali, süper çok bilmesini, ona tepeden bakmasını" temin etmek... Yeter ki gayret sevgideğer okurlarımızdan gelsin, gerisi kolay! Sonsuz, anomali süper simetri, ilkeler vb. ne olursa olsun, her konuda bilgili olmamız gerekiyor. Çünkü, ekleri izleyerek sunacağımız "HERŞEY TEOREMLERİ" ile evrenin şimdiye kadar bilinmedik yapısını izleyeceğiz ve anlayacağız.

İLERİ BİLGİLER- 2
EVREN HATTI MI EVREN YÜZEYİ Mİ?

P. A. M. Dirac, Newton'dan sonra Britanya'nın yetiştirdiği en büyük fizikomatematikçidir. Kuantum fiziği, genel rölativite ve kozmoloji konusunda hemen her dalda mutlaka doğru bulgu ve ispatları yanında bir o kadar da "Kant" gibi şakacıdır: Filozofların sonuncusu olan Kant da kendi tezlerine karşıt tezler ileri sürerdi ve bilim adamlarını ikisiyle birlikte uğraşmaya mecbur tutardı. Einstein'ın "kozmolojik sabit" şakası da yanlışına rağmen halen süper çekim teoreminde kullanılır.

Dirac, "Evrenin genişlediğini" onaylamakta birlikte, bir gün aklına esti ve "Sabit evrende küçülen boyutlar" biçiminde bir evren modeli ortaya attı. Zamanla atomik boyutların küçüldüğünde, sabitelerin değiştiğinden söz eder ve sabit bir evrende küçülen bizlerin, yine Hubble "Kırmızıya kaymasını" görebilirdik. Bu tür Dirac şakaları genellikle yanlış çıkıyordu, aksini ispatlıyorduk. (*)

(*) Bir önceki ciltte "Evren durur; biz küçülürüz" modelini sunmuştuk.

Buna karşılık "Bazı şakalarının" doğru çıkması da söz konusu oluyordu. Örneğin Dirac muzipliklerinden biri olan fakat ciddi bulduğu "Schrödinger'in elektron dalga mekaniği" formüllerinin iki sonucu olması yani eksi yüklü bildiğimiz elektronun antimaddesi olan negatron (pozitron, antielektron) bile önce şaka sanılmış sonra ise "antimaddenin ilk habercisi" olmuştu.

Dirac'ın ortaya attığı "şakalardan" biri de "Evren Tabakası = World Sheet" idi. Oysa Kuantum teoreminin baş mimarlarından ikincisi olan Dirac'ın mutlaka "Noktasal kuantlara" inanması gerekmektedir (Çünkü kendisiyle çelişir). Kuantum teoremi, ilk döneminde bu noktasal kuantlar (Boyutsuz koordinat noktaları) üzerine kuruludur.

Dört boyutlu uzay-zaman içinde nokta biçiminde bir kuant bir noktadan ötekine HAREKET ettiğinde "Bir evren hattı = World line" çizmektedir. Çünkü fermion ya da bozon, her şey bir noktadan ibarettir. (Tüm temel parçacıkların nokta yani boyutsuz olması, uzayda herhangi bir boyutlarının olmaması demektir.) Bu koordinat noktalarından biri "dört boyutlu uzay-zamanda" hareket ettiğinde, TEK BOYUTLU bir evren hattı çizerler. Evren hattı (World line) klâsik kuantum teoremlerinin continuum denen süreklilikleridir, dinamizmi yani hareketi açıklamaktadır.

Bir yandan da matematik açmazlar bulunmaktaydı. Örneğin bir doğruda kaç tane nokta vardır? Bir düzlemde kaç tane doğru vardır? Bir hacımda kaç tane düzlem vardır? Bu soruların cevabı sonsuzdur. Oysa sonsuz olmamalıdır!

Sonsuzu sınırlamak için ilk ayar teoremini ortaya attığımızda, karadeliklerde kesintiye uğrayarak sonsuza sıçramalı giden sürekliliği (tehir edilmiş sonsuzu) bu temel sorulara kullanmak istediysek de bir sonuç alamadık.

Sonuçsuz kalan her teslim noktasında, mutlaka Kur'an'ı TARAMA gibi bir alışkanlığımız vardır. Nitekim bazı âyetleri yakaladık: "Denizler mürekkep olsa tüm ağaçlar yontulup kalem yapılsa, ALLAH'ın sözlerini yazmaya yine de yetmeyeceği" âyeti üzerinde kafa patlatıyorduk.

Evrensel en basit "kalem yazısı" herhalde NOKTA olmalıdır: Çünkü evren bir noktadan yaratılmıştır. Nokta sıfırdır ve boyutsuzdur. Yani uzay-zamanda bir yer tutmaz, uzunluğu yoktur.

Bu âyeti tefekkür ederken, "bir doğruda sonsuz nokta olduğunu" anlıyoruz. Fakat yine de ALLAH, gerçek, mutlak sonsuzundan değil; "Dünyadaki tüm denizlerden ve dünyadaki tüm ağaçlardan" yani kısıtlı bir sonsuzdan söz ediyordu. Bu ALLAH'ın sözlerinin asla tükenmeyeceğini, fakat İNSAN BİLİNCİNE YÖNELİK sözlerinin insanın -hâşâ- tanrı kapasitesinde olmaması yüzünden, "Kalil" aklımıza göre "Sonlu bir sonsuz" olduğunu, "Bilenlerin anlayacağı misâller" gereği bulmuştuk.

Öte yandan, bu noktaların, hangi doğru üzerinde yer aldığını ararken, KALEM ile karşılaştık. Çünkü "kalem" sonsuz sayıda noktaların üst-üste dizilmesi olan bir uzunluk MİSALİYDİ. İslâm verilerine göre, "Kalem'e ALLAH, YAZ" diye buyurmuş, kalem ise yazıp, mürekkebi bitince KURUMUŞ, BOZULMUŞ, TÜKENMEZ KALEM olmaktan çıkmıştı.

Öyleyse, bir doğrudaki sonsuz nokta da SONLU olmalıydı. Böylece Kalem sembolü (Misâli) bizi kalemin yazacağı kâğıt üzerine götürdü. "Kâğıt" (göksel katta Levhi Mahfuz, yer katında ise) iki boyutlu bir yüzeydir. Nokta hareket ettiğinde bir kalem uzunluğu ortaya çıkmaktadır.

Beşinci boyutta, kalem hareket ettiğinde de kendiliğinden bir "Kâğıt tabakası" benzerinde YÜZEY ortaya koyar. (ALLAH kalem ile mutlaka bir şeyin üzerinde yazmalıdır. O şey ise iki boyutlu (yüzey, evren tabakası) olan kâğıttır.) Her bir kâğıt ise "Rabbil âlemîn'in bir EVREN TABAKASI"dır. Örneğin "Mahşer sahrası" böyle bir iki boyutluya hapsolduğumuz kâğıt yüzeyidir. (Rahman-33)

Kâğıdın sırrı ise "Enbiya-104. âyet"ti. Bu âyette, "Kıyametle birlikte göklerin bir kitap sayfası gibi dürülüp, nasıl yaratıldıysa öylece iade edileceği" bildiriliyordu. Eğer uzay kıvrılmasaydı, eni-boyu (yüzeyi) olacaktı. O zaman, "Bir hacımda kaç yüzey olacağı" da sonsuz çıkacaktı.

Fakat Enbiya-104. âyet uyarınca Schwarschild hunisi (Kâğıt külah) biçiminde kıvrılan bir kâğıt uzayın, Gauss matematiğe göre "Bir izafi çapı" vardır ve sonludur (T sayısı uyarınca).

Öyleyse bir hacımda sonsuz düzlem olmamalıdır! Evren sınırlı, sonlu sonsuzlardan oluşmaktadır. Hacım ise (Kürsi, Arş'ın dört direği gereği) üç boyutludur yani eni-boyu-yüksekliği vardır, kalınlık derinlik boyutu da içermektedir.

Kur'an ile bu irdelememiz sonucu "Dirac'ın şakasının" yâni "Evren hattı yerine" evren tabakası oluşması GERÇEK çıktı. (*)

(*) 1968 yılında "Güçlü nükleer kuvveti" ANKEBUT teoremiyle açıkladığımızda hiç zaman kaybetmemiştik ama, kimseyi inandırmak mümkün değildi. Britanyalılar "Lordçuluk" oynuyor; Amerikalılar da gönüllü İsrail vatandaşı olarak ısrarla deneysel tümevarımlı dört boyutlu uzay-zamanın peşinden gidiyorlardı. Fransa'dan ise "Tıss" çıkmıyordu. Fakat orada Scherk bulunuyordu ki, hepsine bedeldi.

Süper çekim teoremi de "dört boyutlu uzay-zaman" sonucuydu. Oysa bizim bu teoremden alacağımız önce "Gravitonlar" sonra da "Süper" kelimesi olacaktı. Gerisi boştu. Graviton spininin (2) olması, kendisinin kütlesiz bozonlardan olması doğruydu. Ama süper çekim teoreminde kalan her şey seçilmiş "Özel bir gerçek"ten ibaretti. Oysa bizim amacımız "EN GENEL EN DOĞAL VE TEK İHTİMALLİ BİR YAPIYI BULMAK" olmalıydı.

Simetrilere göre evren sonsuz boyutludur. Bu sonsuzun azaltıldığı bizim Hyper simetrimize göre evren 26 boyutludur. Süper simetriye göre ise 11 boyutludur ve bunun üzerinde sayılar içeremez.

Fakat evren kaç boyutlu olursa olsun bunların dördü büyük patlamayla açılmış; diğerleri "Heiberg helisleri" olarak kıvrılıp kalmıştır. Bu açılamamış boyutlar TEKİLLİK LİMİTİ (Hilbert-Planck sayıları sınırında) içinde burulup kalmış, tünelleşmiştir.

Dirac'ın "Şakası" bizi "Evren tabakası=World Sheet" fikrine götürünce, "Güçlü çekirdek kuvvetinin (Süper uzay karadelik tünelleri gibi) bir İPLİKÇİK biçiminde birbirine düğümlenerek, ANKEBUT AĞI=Uzay zaman yüzey filesi biçiminde bir evren tabakası oluşturduğunu" önermiştik. (1967- 1968)

1972 yılında başlatılan "SÜPER ÇEKİM BUNALIMI" tümevarmakla değil; tümdengelmekle çözümlenebilirdi. Sadece "Güçlü çekirdek kuvveti" için bulduğumuz ANKEBUT AĞI öngörmesi, STANDART MODEL için her kuvvete de uygulanabilirdi. Örneğin çekim parçacığı olan GRAVİTON, kütlesiz bir bozon, aynı zamanda bir Ankebut ağı iplikçiğidir. Bu bütün evreni boydan boya bir ağ örgüsü evren tabakası üzerinde tutmaktadır. Bu AĞIN üzerinde de Fermion denen madde dalgaları yer almaktadır. Bozon ağı statik; fakat fermionlar dinamiktir. Bozon ağı bir EVREN TABAKASI olan ANKEBUT örgüsüdür. Bu Ankebut örgüsünün kuantları noktasal değil; bir iplikçik gibi uzunluk sahibidir. Fakat iplikçikler o kadar miniciktir ki (10^-32 cm) pratikte ağdan çok yüzey zarına (MEMBRANE) benzetilebilir.

Bu sonuçları 1972 yılında K. M. Allein'a (Borges) ilettiğimizde, bize ve Paris'ten Scherk'e direktif geldi: Scherk'in tüm bilim çevreleriyle "Çok samimi ilişkileri" vardı. Scherk özellikle seçilmişti. Scherk'e verilen ipucu Tümdengelimli, bütün evreni kapsayan bir ANKEBUT ağının nasıl düğümlendiğini bulmak görevi Scherk'e düşüyordu.

Böylece (1976'da tıkanıp kalacak olan) "Tümevarımlı, özel ve seçilmiş süper çekim teoremi" yerine EN GENEL tümdengelimli ve HERŞEYİ KAPSAYAN bir evrensel teorem ile STANDART MODELİ kurabilecektik. Nitekim 1984 yılına kadar tedavülde geçer akçe olarak kalan Süper çekim teoremi aşılacak, ünlü ANKEBUT teoremi ortaya konacaktı.

Böylece K. M Allein (Borges) bize bu teoremle TÜNELLERİN nasıl bir görevi ve yapısı olduğunu soruşturmamızı, karadelik tünel teoremimle kuant tünel teoremimi birleştirmeyi salık veriyor, fakat Scherk'e klâsik ve Zig-Zag dışı bilim adamlarını da kullanarak, başka bir yoldan "Ankebut" teoremini tevdî ediyordu.

Borges'in Scherk ve bizi "koordine" etmesiyle yüzyüze görüşemeden, sadece şifreli mektuplarla bir "ikili" çalışma ekibi oluşmuştu. Çünkü Scherk izleniyordu. Örneğin "Ankebut" yerine (Almanca) Angebot diyor; "Evren hattı" yerine "Sırat", evren tabakası yerine "Mahşer" şifreleriyle postadan çalınsa bile anlaşılamayacak bir sembolizm kurmuştuk.

"Saklı" karşılığında (yine eski saklılardan) Scherk'in öne çıkarılması gerekiyordu. Dolayısıyla tüm bulgularımızı ona aktarmak zorundaydık. Önce Kur'an-bilim birlikteliği için şunları misalledik:

Nokta (Boyutsuz), Kalem (Uzunluk, evren hattı, örümcek ipi), Levhi mahfuz (Evren tabakası, membrane denen evren zarı), Kürsî (Üst boyutlar) mantığını yürüterek, evrenin sonlu sonsuzlar içerdiğini karmaşık yollardan bulup, Scherk'e yazmıştık:

Bir doğruda sonsuz nokta vardır: (Evren hattında sonsuz tane kuant noktacığı vardır.)

Bir düzlemde sonsuz tane doğru vardır: (Evren tabakasında sonsuz tane evren hattı vardır.)

Bir hacımda sonsuz tane düzlem vardır: (Evren hacminde sonsuz tane evren tabakası vardır.)

Fakat bu çözüm vermediğinden, sonucu sonsuz çıktığından "İmkânsızın ötesine geçmeyi" denemiştik: Örneğin (a) uzunluğunun karesi (a2) kübü (a3) gibi bir de (a4) düşündük. Bu (a4)'te (a3)'den sonsuz tane olmalıdır klâsik mantığa göre... (a4) sezgiyle göz önünde canlandırılamaz bir soyut uzay geometrisidir ve soru şudur: "Bir üst boyutta hacımdan kaç tane vardır?" Klâsik matematiğe göre sonsuz tane, fakat sonsuzötesi matematiğe göre sonsuzun ötesine geçildiğinden kısıtlı bir sayı çıkması gerekmektedir.

Borges'in Elif noktaları, Hilbert uzay matematiği ve Cantor setleri birleşik kullanıldığında içinde (q)'dan 246.016 tane vardır (16 sayısı bizim dört boyutlu uzayımızın karesidir). Sonsuz ötesinde yeniden kendi sayılarımıza indiğimizde, sonuç olarak bu sayının karekökü olan 496 çıkar. Bundan yine dört-boyutlunun (16) sayısını ayıklarsanız geriye (31) kalır. Yani anahtar sayı 16x31=496'dır. Bu sayı aynı zamanda evrendeki parçacık sayısını belirlemeye yaramaktadır. Süper simetride ise iki katı olan 992 sayısı kullanılır. Bu sayı belirlediğimiz bu değer ile tastamam birleşiyordu. Matematik ile çekim teorisini birleştirdiğimizde ise yine başka bir sonuç veriyor: Pi sayısını (3,14159) eğer bir çemberin çevresiyle orantılarsanız size çapın uzunluğunu verir. Siz burada yarıçap için 7'yi kullanacaksınız: Çünkü çap 7 mesani (2x7=14) olduğundan, bunun yarısı büzüşüp kalmış olan saklı yedi boyutu temsil eder. Bu matematiksel olarak pi sayısı ile 7 rakamının çarpımı olan +21,99113 sonucudur: Fakat bu salt matematiğe bir de geometrik çekim faktörünü eklerseniz, bu sayı 22,271057 olur ki karesi yine 496 etmektedir. Çünkü evrende çekim etkisi dışarlanamaz olduğundan bir ideal çember, tam yuvarlak küre elde edemezsiniz. Cisimler mutlaka dünyamız gibi kutuplardan basık olurlar. Bunun gidermek için çekim dışarlama faktörü katsayısı ekleriz. Bu karmaşık hesaplar sonucu çekimden arındırılmış çember çevresi pi sayısına göre 22, 271057 karesi 496 26 boyutlunun çekim sabitinin (11 boyutluda 1/10^28'i hatırlayınız) çekim faktörünü tamamen levitation hâline getirmektedir. Öyleyse 11 boyutluya izin veren SÜPER SİMETRİ gereği sadece 496 sayısını kullanabiliriz. Eğer bu sayı formüllerde elimize değmezse, asla çok boyutlu bir uzay-zaman teoremi kuramayız.

İLERİ BİLGİLER-3
ÖNCÜ STRİNG (YAYLI-SİCİM) TEOREMİ

1974 yılma kadar Scherk'e diğer ilgili bulgularımızı da devrettik. Bu bulgular ("Güçlü çekirdek kuvvetinin" nasıl ki ANKEBUT AĞ ŞEBEKESİ üzerinde durduğunu göstermişsek, çekim dâhil) bütün Standart model kuvvetlerinin de böyle bir ağ içerdiği önermesi üzerinde kuruluydu. Örümcek ağının iplikçikleri "Esas" idi. Ağın örülmesi için ise "Düğüm" şartı vardı. Düğüm tıpkı, "Gök yılanının sonsuz ince kuyruğunun birden büzüşüp kendi üzerine dolanması" olgusuyla aynıydı.

Gökyılanı (Gök çatlağı) her ne kadar kürreler (Genel rölativite) fiziğini ilgilendiriyorsa da kuyruk o kadar inceydi ki, hem kuantum limiti olan Planck sabitinin altına iniyor, hem de bundan daha küçülerek Hilbert uzayının derinliğine (Süper uzaya) giriyor ve orada dolanıp helis ve düğüm tüneli oluyordu. Bu bulgumuz makro ve mikrofiziğin BİRLEŞMESİ olmuştu!

"Angebot" (Ankebut'un şifre adı) artık Zig-Zag camiasının dilinden düşmez olmuştu. Çünkü kuantlar artık nokta değil; birer uzunluklu iplikti. (Hızır tezkiresinin sonradan gelen bölümleri de bunu doğrulamıştı.) Matematik uzaylarda distorsiyon için gösterdiğimiz geometrik grafik şekil olan ağ, GERÇEKTE EVRENİN YÜZEY YAPISINDA yer alıyordu. (*)

(*) Bu fikri bize Dirac'ın şakası vermiş ve 1968'de de "Örümcek ağından oluşmuş" Güçlü kuvveti göstermiş; kuarklar örümcek ise, bir gluon örümcek ağının üzerindeki madde dalgalarıdır! Örümcek ve yuva ikilisi, S. Hawking'in "The brief story of time" isimli kitabının 204. sayfasında da şöyle bir cümle vardır: "Tanecikle; arasındaki güçlü nükleer kuvvet, aynen ÖRÜMCEK ağı benzerinde öbür kuvvetlerin iplikçik parçacıkları üzerindeki yaylar gibidir."

1974 yılına kadar Scherk ve biz bir mektup iletişimiyle ayrıca bir ortaklık kurmuştuk. Kaluza-Klein'ın beş boyutlu genel rölativitesinin beşinci boyutunun bir daire içinde kıvrılıp kaldığını, fakat bunun bir kasırga hortumunun dairesel kesiti olduğunu zaten mektuplaşmıştık.

Bu mektuplarda Scherk'e iki önemli ispat daha ulaştırmıştık: Birincisi sihirli 31x16 sayısı; ikincisi de Süper simetrinin tavanının 11 boyutla sınırlandığını (bunun üstünde bir HYPER SİMETRİ olduğunu ve onun da 26 boyutla sınırlandığını) göstermiştik. Scherk bunu hemen özel matematikçi dehasıyla dünyaya duyurdu. (Fakat onun bu muhteşem bulgusuna kimse inanmak istemedi. Weinberg bile karşı çıkmış, Einstein dört boyutlusu dışında bir evren olmayacağını savunmuştu.)

Ortaya koyduğumuz bulgu, noktaların, bir yerden bir yere hareketi sırasında kendileri boyutsuz oldukları halde hareket çizgilerinin BOYUT olduğu üzerine kuruludur. Eğer kuantlar noktasal değil de böyle tek boyutlu minicik iplikçikler ise, o zaman ilk görüş (Evren hattı) iptal olur; yerine evren yüzeyi gelir.

Evren yüzeyinin simetrileri vardır. Bunu süper simetri durumuna getirince de ortaya string'in (iplikçiklerin) SÜPER STRİNG denen bir modeli olduğu ortaya çıkabilirdi. Fermion ve bozonları birleştiren Süper simetri gereği, fermionlar ve bozonlar birbirine dönüştüklerinden, dolayısıyla ikisi TEK BİR YAPI'dır. (Ayrı kategoriler birleşemez.)

Genel rölativite teoremine göre Süper simetri sonucu "Çekim" oluşmaktadır. Öyleyse "Süper sicim" kullanıldığında çekim kuvveti için de bir KUANTUM TEOREMİ sağlanabilmektedir.

Kurulan sayısız denklemin tamamında "Sonsuzluklar" vardı ki bunları simetrilerle giderdiğimiz anda, bu kez anomaliler karşımıza çıkıyordu. Onları giderdiğimde de yeni anomaliler ile "Sürmenaj olmak" üzereydik. Anomalileri "Takyon fiziği" için zevkle çok net kullanabilirsiniz, fakat tardyon fiziğinde asla bu zevki yaşayamazsınız.

1974 yılında (Zig-Zag'dan olmayan büyük yeteneklerden) Amerikalı John Schwarz, Scherk ile birleşip yeni bir ikili oluşturdular. Gündemdeki konu "Ankebut Güçlü kuvvet ağını ÇEKİM kuvvetine uygulamak"tan ibaretti. Ağın iplikleri (Onlar string=yaylı iplik dediler) ile bir teori oluşturulmuştu. 1974 yılında yayınlanan bir makalede stringlerin (iplikçik) boyunun 10^-33 cm ve standart modele uygun çekim kuvvetinin ağ ŞEBEKESİNİN her bir iplikçiğinin ise 10^39 ton basınca dayanabilme özelliği öngörülüyordu. (Oysa 1968'deki Güçlü çekirdek kuvvetinin her bir string'i sadece on tonluk bir gerilime dayanabilmektedir. Aradaki farkı düşününüz.)

Böylece "Genel rölativite teoremlerinin normal uzunluk kestirimleriyle aynı sayı bulunmuş" oluyordu. Fakat 10^-33 cm gibi minicik bir aralıkta genel rölativiteden ayrılıp kuantum teoremine girecek olan sicimlerle ne şiş yanacaktır ne de kebap!

10^-33 cm sıklığında dokunmuş "iplikçikler" örgüsü benim Ankebut ağı ve Dirac'ın evren tabakasıyla aynı şeydi. Büyük birleşim enerjisinin (10^19 GeV) limitine kadar dayanıklı bu yaylı ağı sadece bir karadelik delebiliyordu. Böylece Kur'an'da bildirildiği gibi "Gökler hem çok sağlam, çatlaksız" hem de "Bir örümcek ağı kadar dayanıksız" oluyordu.

"Schwarz ile Scherk" ile "String=Sicim, iplikçik" teoreminin "ilk üç aşamasını" oluşturmuştuk. Scherk'e inanan sadece Schwarz idi. Tümdengelimli modelimize itibar sıfırdı, içimizden Weinberg ve bazı gruplar bile "Dört boyut" dışında deneylenemeyecek uzay boyutlarına karşı çıkıyorlardı.

Bütün ağırlık sadece "Süper çekim teoremine" verilmişti. Süper çekim teoremi de tümevarımlıdır, deneyseldir, dört boyutludur ve kuantlar NOKTA biçiminde sadece EVREN hattında hareket ederler. (Evrenin bir tabakası olduğu da saçmadır!)

1976'da bu teoremin de sınanamaz, deneylenemez olduğu ortaya çıktı. Süper çekim teoreminden başka tek "Çekim teoremi" alternatifi Scherk'in "String=Sicim" teoremiydi. (Bunun değeri ta 1984 yılı gibi yakın bir tarihte anlaşılacaktı.)

Scherk müslümandı, dört boyutlu Einstein dokunulmazlığına karşı çıkıyordu. Zig-Zag öğretisinin kokusu sezinlenildiğinde bilim mafyası hemen o teoremleri "gözardı" ediyor, kasıtlı olarak "dikkat çekmemiş" gibi davranıyordu.

Zaten o yıllarda Zig-Zag grupları da gözleme dayalı olan gluon-kuark üzerinde yoğunlaşmıştı. (Hızır tezkiresi, James Joyce mısraları ve kahverengi topu hatırlayınız.) Hemen ardından ise 1976'ya kadar süper çekim teoremiyle birlikte "Standart model" denen büyük birleşim kuvvetine yönelmişlerdi.

Gerek süper çekimcilerin gerek biz sicimcilerin başı "Sonsuzluklar ve anomaliler" ile ciddi beladaydı. 1974'de yayınlanan "Sicimci" çekim kuvvetini diğer üç kuvvet ile birleştirmek için öteki "Noktacılarla" yarış halindeydik. Onlar üç kuvveti birleştirmiş, dördüncü Süper çekim ile yamamamaya çalışırken, biz sadece "Güçlü çekirdek kuvvetinin örümcek ağını" oluşturmuştuk. Yani tersine diğer üç kuvveti de hızla "Sicim teoriye" katmamız gerekiyordu.

Scherk'in görevi "Çekim sicimlerini" oluşturmaktı. (Geriye sadece iki kuvvet kalıyordu ki, onları çözümlemek kolaydı. Daha sonra standart modele girecektik.) Evrende 60 tane parçacığı açıklayan 496 ve iki katı olan 992 sayılarının sihirli rolü vardı: 496 bir kez daha karşımıza çıkmıştı. (Bu kez evrendeki değişik tiplerdeki kütlesiz parçacıkların sayısını belirlemeye kullanılmaktadır.) 496 sayısıyla "Standart modeli" kurabilirsiniz. Bunun dışında TÜMDENGELMEK İÇİN HİÇ BİR ŞANSINIZ YOKTUR. Ayrıca bunun iki katı olan 992 de bir başka denklemde karşınıza çıkacaktır. Böylece çifte standartlı bir sayı kullanmadan TÜMDENGELEBİLİRSİNİZ!

1972-1976 yılları arasında TÜMEVARMAYA ÇALIŞANLAR ise süper çekimi başarmış, fakat standart model için diğer kuvvetlerle birleştirmeye kalkıştıklarında yine sonsuzlarla başları belaya girmişti. Bunları ayıklamışlardı. Fakat denklemlerin güvenli olması için başka sonsuzlar olup olmadığı (gizli şeker hastalığı gibi soruşturulması gerekiyordu. Yüzbinlerce hesap yanında bilgisayarların ve insanların en az 16 yıl bu işin üzerinde çalışması gerekiyor) bırakıldı. Böylece süper çekim teoremi de bırakılmış oldu. Nedeni: Anomaliler!..

Bu anomaliler "Ayar alanları=Gauge field" elektrozayıf kuvvet ile güçlü kuvvete de uygulanabiliyor ve üç kuvvet birleşebiliyor. (GUTs'un anlamı bu!) Üstelik Zig-Zag'ca bulduğumuz "QCD = Kuantum Kromodinamik" denen güçlü kuvvet teoremini ayar kuramıyla ayarladık. Fakat çekim kuvvetinin evren eğriliği nedeniyle relativiteye bağlı olması ve kuantum teoremleri olmasa da kendine yetmesi karşısında "Ayar kuramlarımız" Süper Çekim=Gravitonları önermekten öte geçemiyordu.

En başta, sadece dalga özelliği olan, tanecik içermeyen çekimin "Gravitonlar" aracılığıyla iletildiğinin doğru olup olmadığını bilemeyiz çünkü bunu ayırt etmek neredeyse imkansız. (Çekimin cazibesini on rakamı yanına 39 sıfır koyup, sonra bunu kendisiyle çarpınca; pusulanın, kuzeyi bir gıdım göstermek üzere bir gıdım oynaması için gereken kuvveti ancak elde edebilirsiniz.)

Tek bir kuvvetin tanımını yaparken sonucu sonsuz çıkan denklemleri "SİMETRİ" ilkesiyle birbirine giderebilirsiniz. (Bu konuda başarılıydık.) Fakat iki kuvveti birleştirmeye kalkıştığınızda sonsuzlukları öyle kolayca gideremiyorsunuz. Örneğin denklemde iki sayısının sıfıra bölünmesi gerekiyor. O zaman "Simetri" etkisiz olduğunda "Süper simetri" modeline yöneliyorsunuz.

Evrensel bir yasa olan simetri ilkelerince birleşme olamadığından süper simetrilerle denklemlerdeki sonsuzları yok ettiğiniz anda, bu kez karşınıza "Negatif ihtimaller" veren anomali çıkıyor. Bunun için hayatınızdan dört yıl daha geçmiş bulunuyor. (4 yılda Tünel=Evren tüpünü böyle bulmuştuk.)

Sonsuzları gidermek için kullandığınız Süper simetri gidericileri size 'Anomali' denen anormal bir işlemle geri dönünce, onları normalleştirirken bakarsınız ki dört yıl daha geçmiş. Ama her zaman sonuç olduğunuz gibi olmuyor ve emekler boşa da gidebiliyor. Bütün bunlar bilginin çilelerinden biridir. Siz anormalitelerle uğraşırken, dışarıdaki "Normal" insanlar da size deli diye bakabiliyor.

Scherk ve Schwarz bu konuda çok başarılı "Deli"lerdi. 1980 yılına kadar sonsuzları elemişler, "Sicimci" yolu açmışlar, noktacıları ve Süper çekim teoremini yarışta geri bırakmışlardı. Sicimci teori Einstein'ın dört boyutlu genel rölativitesine karşı çıkmıştı. Hem ona benzer biçimde onboyutlu ve bükümlü bir çekim teorisi getiriyor hem de Kuantum teoreminin ayar alanının sonucu olarak açıklayabiliyordu. Böylece gerçek anlamda "Genel Relativite ile Kuantum teoremlerini" birleştiriyordu. Dolayısıyla bir yandan da fermion ve bozonları birleştiren "Süper simetri" gibi evrensel bir grup da kullanılabiliyordu. Standart modelin cevaplandıramadığı sorular da çözüm bulmaya başlamıştı. Bu sorular, "Niçin temel parçacıklar gözlemlediğimiz kütlelere sahiptirler? Niçin atomda çekirdeği oluşturan kuarklar ile elektronları oluşturan iki ayrı aile vardır?" diye özetlenebilir. Ankebut teoremi Süper simetri açısından bu soruları cevaplandırıyordu.

Süper simetri, fermion (madde tanecikleri) ile bozon (alan tanecikleri) birleşimi demektir. Yani bozonlar fermionlara (ya da tersine) dönüşebilirler ki bu da standart model gereğidir. Bozonlar kuantumun minik uzay-zaman mesafeleri içinde kalırlar. Çekim ise genel relativite gereği dev bir uzay-zaman mesafesi içinde kaldığından, çekim de aynı işlemlerden geçirilince SÜPER SİMETRİNİN tabii bir sonucu olduğunu belli eder.

Öyleyse, kuantum teoremiyle genel relativite teoremi birleşiyordu.

1980 yılında tam bu aşamada birden "Camiamızı" derin kedere boğan bir beklenmedik ölüm haberi geldi: Scherk'de önceki dâhiler gibi insülin şokundan öldü. Daha doğrusu yalnız bulunduğu bir anda öldürüldü. Kendisinin şeker hastalığı yoktu, fakat gizli şekeri olduğu teşhisi konması için özel doktoru satın alınmıştı. Aynı olayın Kozirev'in ve Jordan'ın da başına geldiğini düşünürsek, bunun bir tabii ölüm olduğuna inanamayız. Nitekim inanmadık. Fakat görgü tanıkları yine Scherk'in peşinde kara haham takım elbiseleri giymiş kimselerden kurulu bir çete olduğunu ve birinin elinde "Tıb çantası" olduğunu belirtmekteydi. Her nedense en gerekli anda özel doktor sırra kadem basmıştı ve o gün maksatlı olarak Scherk koca evinde yapayalnızdı.

Scherk'e inanan tek insan olan Schwarz yapayalnız kalmıştı. Onun "Sicim=String, yaylı iplik" teoremini her ne pahasına olursa olsun yürütmeye soyunmuştu. (Bu sırada biz "Evren tünellerini" öngörmüş, kendi başımıza bir yol tutturmuştuk.) Schwarz, Scherk'in esrarengiz ölümünün ardından kendisine inanan, uyumlu olduğu Britanyalı Michael Green ile işbirliği kurdu.