Bağırov Əlisalam başlanğICDAN başlanğica və ya ruhun keçDİYİ yol
Yüklə 2,64 Kb. Pdf görüntüsü
|
163 lər üçün sərf edilən ağıl təkamül prosesində irəliyə doğru gedən inkişafda insanın ən yaxşı vasitəsidir. Lakin bütün bunlarla yanaşı qeyd olunmalıdır ki, insan instinktsiz yaşaya bilməz. Çünki ümumiyyətlə götürdükdə, ağıla malik hər hansı bir var- lıq doğulduğu vaxtdan həyat təcrübəsi imkanı əldə edənə qədərki müddət ərzində varlıqların təkamül prosesində keçdikləri mər- hələləri bir qədər qısa şəkildə keçmiş olurlar. Məsələn, dünyaya gələn hər hansı ağıllı olmaq imkanına malik olan varlıq hökmən həyat uğrunda mübarizə aparmaq imkanına malikdir və yaşadığı müddət ərzində bundan istifadə edir. Digər tərəfdən isə, bu varlıq öz zəruri ehtiyaclarını ödəməyə və nəsil mövcudluğunu saxlama- ğa can atır. Həyatla bu cür mübarizə instinktiv bir şəkildə özünü göstərir. İnsan şüura malik olsa da yaşamaq üçün müəyyən həyat təcrübəsi toplayana qədər bu iki qeyri-iradi yaşamağa can atma- lardan istifadə edir. Əgər insan bunlardan istifadə etməsə, müəy- yən həyat təcrübəsi toplayıb ağılla özünü idarə etmək mərhələsinə qədər gəlib çata bilməz. Odur ki, insan instinktsiz yaşaya bilməz. Düzdür, ağıl müəyyən səviyyəyə çatandan sonra instinktdən demək olar ki, çox az istifadə olunur. Hətta, belə bir hal insanda instinktiv qüvvənin zəifləməsinə səbəb olur. Lakin bu heç də o demək deyil- dir ki, ağıllı insan bir daha instinktdən istifadə etmir. İnsan ağılın həyatla mübarizədə müəyyən çaşqınlıq vəziyyətində instinktdən və intuisiyadan istifadə edir, hətta həyat uğrunda qeyri-iradi müba- rizə də bəzən köməyə gəlir. İnsan bədən və ruhdan ibarət olan bir varlıqdır. Lakin bədənlə ruhun bir yerdə yaşaması bir insan ömrü- nün daxilindədir. Ruh dəyişməzdir, bədən isə dəyişikliklərə məruz qalan bir materiya növüdür. İnsanın həyat təcrübələri əldə etmək imkanından sonra ruh tədricən bu həyat təcrübələri zamanı yaranan yeni materiya növünə bürünür. Bu materiya növü yaxşı əmələ görə nur, pis əmələ görə zülmət şəklində ruhu bürüyür. Beləliklə, ruh insan bədəni içərisində tədricən öz gələcək forma və məzmunu- nu əldə etməyə başlayır. İnsanın bədəni xarici mühitin təsirlərinə müqavimət göstərənə qədər, bu proses davam edir. Bu yeni ma- teriya növü həyat təcrübəsi həm də yaddaşdır. Deməli, nə vaxtsa 164 insan bədənindən azad olan ruh bir insan ömrü daxilində qazanıl- mış həyat təcrübəsinə və yaddaşa malik olur. Ruh qazanılmış həyat təcrübəsi və yaddaşla bədəni tərk edəndə parlaq nuru çoxsa ən ali varlığa qovuşmağa bir xeyli də yaxınlaşır, qaranlığı-zülməti çoxsa, daha aşağı pillələrə enir. Parlaq nuru ilə qara zülməti təxminən bə- rabərdirsə, bir daha sınağa çəkilmək üçün təkrar insan kimi həyata qayıdır. Üçüncü hal az-az baş verir. Çox maraqlıdır ki, üçüncü hala malik olan ruh başqa bir bədəndə həyata qayıdanda öz əvvəlki yad- daşını və həyat təcrübəsini özündə saxlayır. O, əvvəllər kim oldu- ğunu, harada yaşadığını, nə vaxt vasitə kimi istifadə etdiyi bədəni tərk etdiyini çox yaxşı xatırlayır. İkinci halda, yəni ruh aşağı pil- lələrə düşəndə, daha çox qaralıq ruhu sıxıb ona əzab verir. Ya ruh əbədi bu əzablara dözməlidir, ya da xilas olmağın yeganə yolu hər hansı bitkinin, heyvanın bədənində dünyaya gəlib yaşamaqdır. Bu yaşamaq ağrılı olur. Ona görə ki, hissiyyatla bağlı olan bu varlıqla- rın quruluşu o dərəcədə mükəmməl deyildir ki, onlar şüurlu olmaq imkanına malik olsunlar və həyat təcrübəsi əldə edib özləri üçün ən yaxşı rahatlıq halı yaratsınlar. Özü də qəribə burasıdır ki, ruhun yaddaşı bu yaşantıda özündə qalsa da o öz bədəninin daha mükəm- məl olmaması nəticəsində heç bir şey aydınlaşdıra bilmir. Nəhayət, çəkilən əzablar qaralığı ruhdan ayırır və sonda sərbəstləşən ruh iti- rilmiş pis həyat təcrübəsindən xilas olub təzədən insan bədənində yenidən sınağa çəkilir. Birinci halda isə parlaq nuru daha çox olan ruh ən ali varlığa bir qədər də yaxınlaşır. Belə olan təqdirdə insan bədəni bizi əhatə edən maddiliklə bağlı bəzən ruhun son məkanı olur. İnsan kimi yaşayarkən isə əsil insan olmaq üçün öz hərəkət- lərinə cavabdeh olmalısan. Bu, xüsusilə ekstrasenslərə aiddir. Eks- trasens xalqın hörmət və inamını doğrultmaq və qazanmaq üçün öz hərəkətlərinin hər birinə xüsusi diqqət etməlidir ki, kiçik yanlışlığa yol verməsin. Öz hərəkətlərinə xüsusi diqqət edən ekstrasens ən ali varlıq tərəfindən də xüsusi diqqət və ehtirama layiq görülər ki, bundan gözəl insan həyatı təsəvvür etmək olmaz. Nöqsansız şəxs yoxdur həyatda, yalnız öz yaxşı və pis əməllərinə görə bir-birin- dən fərqlənən insanlar var həyatda . Həyata insan kimi gəlmisənsə, 165 xoşbəxtsən demək, çünki insandan daha aşağı bir varlıq kimi də gələ bilərdin həyata. Lakin həyata insan kimi gəlməyin özündə də bir qüsurluluq var. Çünki bizi əhatə edən aləmin maddiliyi ilə bağlı səndə nə isə varsa, deməli, hissiyyatla bağlılığın var. Hissiyyatın tələblərini ödəmək isə səndən asılı olmayaraq xarakterdən yaranan haldır. Maddiliklə bağlı ən ideal göstərici orqanizmin nəsil artımını davam etdirmək və ən zəruri ehtiyaclarını ödəməkdir. Lakin ha- radasa bu işlərdə də maddiliyə meyil var. İnsan dünyaya gəlibsə, müəyyən fəaliyyətlə məşğul olmalıdır. Ən azı hökmən həyat uğrunda mübarizə aparmalıdır. Təbiidir ki, hər hansı bir işlə məşğul olan kəs haradasa müəyyən əməl sa- hibidir. Düzdür, məqsədli istiqamətdə yalnız öz zəruri tələbatını ödəmək şərtilə görülən iş və üstəgəl ümumi bəşəriyyətin məna- feyinə xidmət etmək prinsipinə əməl etməklə, yaxşı əməl sahibi olmaq mümkündür. Lakin canlıdan qada əskik olmadığı kimi, nöq- sansız da ömür sürmək mümkün deyildir. Burada insanın qarşısın- da yeganə çıxış yolu qalır ki, imkanı daxilində, bacardığı qədər daha az nöqsanlara yol versin. Çünki kainat böyük, insanın dərk səviyyəsi isə kainatda baş verən hadisələrlə müqayisədə ölçüyə- gəlməz dərəcədə kiçikdir. Ona görə də insan öz dərk səviyyəsində yaxşı əməllərlə məşğul olsa, nisbi götürdükdə etdiyi əməllər nöq- sansız olar. Lakin müəyyən dərk olunması vacib olan işlər var ki, insan bu işlərin dərk olunmasına səy etməlidir. Əks təqdirdə öyrə- nilməsi vacib olan işlərin öyrənilməməsi ən ali varlıq tərəfindən bağışlanılmaz. İnsanın həyatda səhvi iki cürdür, bilərəkdən və ya bilməyərəkdən edilən səhvlər. Bilərəkdən edilən səhvlər hökmən şər işə xidmət edən məqsədli olur və nəticəsi şəri qüvvətləndirir. Ən ali varlıq heç vaxt bilərəkdən edilən səhvləri bağışlamır və bilərəkdən edilən səhv sahibləri layiq olduğu cəzanı alır. Bilərək- dən edilən səhvlər insanın tam hissiyyata xidmətidir. Qəlbin his- siyyat qapıları tam açılanda, ağıl qapıları tam bağlanır. Bir də var insanın bilməyərəkdən etdiyi səhvlər. İnsanın bilməyərəkdən səhv- lərə yol verdiyi hallar çox vaxt onların dərk səviyyəsinin aşağı ol- masından, düşüncə dairəsinin məhdudluğundan irəli gəlir. Lakin Yüklə 2,64 Kb. Dostları ilə paylaş:
|