Carl gustav jung
Yüklə 3,33 Mb. Pdf görüntüsü
|
GtRtŞ 15
dayalı. Kırmızı, et gibi, insan başı gibi bir tepesi var; ancak henüz biçimi ni almamış bir baş bu; bir de deliği var gibi, şeytan gözünü andıran. İlk kez böyle bir düş görüyordu, neydi bunun anlamı? Duyduğu şey panikti.
Düş burada sona eriyordu. Jung kafa yormuş, am a anlamını br türlü çıkaramamıştı. Yalnız, salon yer altındaydı, dem ek ki, günlük bir yaşantı değildi bu, işin içinde bir iş vardı besbelli. Jung, bu düşü ilk kez, karısına altmışbeş yaşındayken anla tacaktı. Kendi anlaşılmamış olsa bile, düşün, karşısındaki tipik, içedönük bu davranışa, bilinçdışının bu güçlü etkisine yanıt vermesi söz konusuydu. Çocuk zihni, eleştirici değildir; Jung d a oturup, uzun boylu düşünmüş değildi bu düş üzerine. Ancak kesin olan, düşün sıradan günlük olaylar yansıtm adığıydı. Bu tür izlenim bırakan düşler, doğrudan doğruya, kendiliğinden, bilinçdışından çıkarlar, günlük olay larla ilgileri yoktur; etkileri hem en duyulur ama, bilinçle kavranmasa da, içlerinde inandırıcı nitelik taşırlar. Çocuklar sık sık böyle düşler görür; nedeni de, geldikleri yere, bilinçdışının ilkel dünyasına henüz yakın olmalarıdır. Jung, nice sonra açıklayabilmişti bu düşün anlamını. Düşünde gördüğü o ağaç kütüğünü andıran nesne, yaratıcılık ilkesini, erkeklik organını simgeliyordu. 1
C.G. Jung-A niela JafTfc; C ollins and Rout- L edge and K egan Paul, Londra, 1963. s. 26.
16 GİRİŞ
Sekiz dokuz yaşlarındayken, yoğun bir izlenim yaratan bir olay yer alıyor. Basel’deki evinin birkaç kilometre ötesinde, eski çağlardan kalma bir atlı araba görmüştü; rokoko tarzında süslü bu atlı arabanın yaldızlı karoserisi, tekerlekler arasına gerilmiş iki geniş kayış üzerine oturtulmuştu. O gün için tuhaf bir yanı yoktu bunun; arabanın geldiği yer, Kara Orman bölgesiydi; Jung, Kara Orman'da oturanların tıpkı kendi ana-babası gibi, Onsekizinci Yüzyıl yaşamını sürdürdüklerini biliyordu. Baktıkça, araba onda tanıdığı bir görüntüye dönüşmüştü. Araba ve Onsekizinci Yüzyıl ile kendi arasında bir ilişki vardı sanki, kendi de mi o çağa aitti yoksa? Böylece, bir yandan kendi içinde bulunduğu çağın insanıyken, öte yandan Onsekizinci Yüzyıla aitti. Arabayı görür görmez gelmişti bu aklına. Bu ne bir korku, ne de bir acı yaratmıştı onda, yalnızca ilgisini çekmiş, ona huzur vermişti. Bu olguyu yaşarken, gördüğü gerçek miydi, yoksa fantezi miydi, anlaya mamıştı; düşünceleri arabanın kendisi gibi somuttu. Doğal olarak yaşantıyı zihniyle kavramış değildi; her çocuk gibi, o da, geleni olduğu gibi benimsemişti. Demek ki, şimdiyi yaşarken, aynı zamanda geçmişe de aitti; yaşamı genişliyor, büyük mutluluk duyuyordu. On yaşındayken, Jung'un alışkanlıklarından biri, bahçedeki bir kaya parçasının üstüne oturup, düşüncelere dalmakmış. Kendi kendine bazı sorular sorarm ış: «Ben kim im ? Kayanın üzerinde oturanım desem, kaya ne der peki? O da, seni taşıyanım, demez mi?» Derken şu soru çıkıyordu karşısına: «Ben kendim miyim, yoksa ağırlığımı taşıyan üzerine oturduğum kaya mıyım?» Bu, çağın ünlü düşünürü Levy Brühl'ün participation mystique dediği, bilinçdışı kişiliğinin ortam la kaynaşıp bir olduğu yaşantı durumuydu. Jung, on iki yaşlarındayken, dünya görüşünü büyük çapta etki leyecek bir düş görür. Bu, ömrünün en önemli düşü olacaktı belki de. Yeraltı salonu gibi, aklından bir türlü çıkmayacaktı. Jung, şöyle anlatıyor düşünü: Basei'de lise avlusundayım. Lise, Orta Çağ'dan kalma güzel bir mimarlık anıtıdır. Derken, atlı arabaların girdiği büyük kapıya doğru GtRtŞ 17
aktarılmış dam üzerindeki kiremitlerde pırıl pırıl yanıyor; görülecek şey doğrusu! Bir de ne göreyim, Katedral'in üzerindeki bir tahtta Tanrı oturmuyor mu! N e görkemli şey! diyorum kendi kendime; hârika şey bu dünya! Nasıl da mükemmel, tam ve uyum içinde! Derken, beklen medik bir olay oluyor: Çok kötü bir şey ve uyanıyorum. Devam ediyor Jung: Gördüğüm şey üzerine düşünmeme izin vermiyorum kendime; düşünecek olsam, her şeyi gördüğüm gibi benimsemem gerekecek ki, bu olanakdışı. Unutmak için elimden geleni yapıyorum. Olmuyor. Gene, saldırısına uğradığım bir ara, yatakta uzanmış bir kez daha seyrediyordum: Korkunçtu! Ertesi gün, annem , benzimi uçuk görmüş olacak ki, telâş içinde sordu bana, okulda bir şey mi oldu, dedi. Yoo, dedim, hiçbir şey olmadı. O gece gene aynı düşüncelerin saldırısına uğradım. Jung, düşün korkunç yanı diye nitelendirdiği görünüm üzerine düşünem iyor, aklına geldikçe, tir tir titriyordu. Önce, günahı, babasının kendisine uygulamış olduğu Hıristiyan eğitimine yüklemişti. İşlediği günahın kefaretinin nasıl ödeneceğini bildiği gibi, H ıris tiyanlık konusunda da epey şey biliyordu. O görünüm üzerine düşünse, sanki bağışlanamaz bir suç işlemiş olacaktı. Üçüncü gece, kendi kendine şöyle demişti: «Ola ki, Tanrı sınıyor beni, ille de düşüneyim istiyor bu konu üzerinde.» Düşünceler rahat bırakmıyordu onu: «Böyle korkunç bir şey nereden gelir ki? Şeytan mı ola kaynağı? Öyle ise, Şeytan, Tanrı'dan daha mı büyük yani?» Sonra şöyle diyordu kendi kendine: «Tanrı sınıyor beni. O korkunç düşünceyi benimsersem, O'na olan inancım kanıtlanmış olmaz mı? N e ola ki kaynağı? Babam mı? Olanaksız, özü sözü doğru bir insandır o. Hayır, anam da olamaz, bu gibi şeylere kafa yormaz ki o. Ya büyük babam? O da hekimdi, uğraşmazdı bu tür düşüncelerle. Yoksa, yoksa annemin babası mıydı kaynağı? Hayır, o
Yüklə 3,33 Mb. Dostları ilə paylaş:
|