Дырнаг вә тире ишарәләри фәрглидир, һамысы ејни формаја салынсын
Yüklə 1,76 Mb. Pdf görüntüsü
|
| Kiçik bir
vəzifə Məsumə Səbukxiz Təxminən axşam saat doqquz idi. Qapının səsinə yerimdən hoppandım. Nədənsə özümdən asılı olmadan, qorxdum. Çadramı başıma çəkib tez qapıya getdim. Qapının önündə bir motosiklet vardı, üstündə iki kişi oturmuşdu. Hər ikisi üzlərini cəfiyə ilə örtmüşdülər, yalnız gözləri görünürdü. Onların biri çox nəzakətlə salam verib soruşdu: «Ağa Burunsi evdədir?» – Yox. – Haradadır? Düşündüm ki, yəqin döyüş yoldaşlarındandır. – Bir yerə gedib. – Nə vaxt gələr? – Bilmirəm. Çıxış etməyə gedib, nə vaxt dönəcəyi bəlli deyil. – Bağışlayın, hacı xanım, biz onun cəbhə yoldaşlarındanıq. Onu görmək üçün nə vaxt gəlməliyik? – Məzuniyyətə çıxanda özümüz onu zorla görürük. Sualları bitmək bilmirdi. – Bu axşam saat neçədə gələr? – Mən daha saatını bilmirəm, qardaş. 122 Bir neçə saniyə susdu. Mən içəri girmək istəyəndə yenidən dilləndi: «Bağışlayın, hacı xanım, cənab Burunsinin adı nə idi?» Daha özümü saxlaya bilməyib qışqırdım. – Siz onun yoldaşlarısınızsa, adını da bilməlisiniz axı! Bunu deyən kimi sükanın arxasında oturan adam tez motosikleti işə salıb qaz verdi və sağollaşmadan getdilər. Saat ona yaxın Əbdülhüseyn gəldi. Yanında bir nəfər də vardı. Salam verən kimi dedi ki, yemək gətirin yeyək, çox acmışıq. Motosikletçilərin gəlişini söyləməyə tələsirdim. Sanki onun sözünü eşitməmiş kimi dedim: «İki nəfər gəlmişdi, səninlə işləri vardı». – Nə vaxt? Kim? – Üzlərini şal ilə örtmüşdülər, özləri də kim olduqlarını demədilər. Əbdülhüseynlə dostu bir-birinə baxdılar. Baxışları mənalı idi. Məndə böyük maraq yarandı və narahat halda soruşdum: «Məgər nə olub?» Əbdülhüseyn özünü itirdi. – Heç... heç nə. Onlar yoldaşlarımız idilər. Susdu, nəsə fikirləşib yenidən soruşdu: «Bəs nə deyirdilər?» Onlarla olan bütün söhbətimi xırdalığına qədər danışdım. Gülüb dedi: «Axırda yaxşı cavab vermisən». Həmin gecə məsələnin nədən ibarət olduğunu öyrənməyə çalışsam da, faydası olmadı. Ertəsi gün səhər tezdən qonşumuzun mağazasına getdim. Bir qadının idi, adətən, uşaqlara ondan süd alırdım. Məni görən kimi salam verər-verməz dedi: «Gördün, axşam ərini terror etməyə gəlmişdilər». Rəngim qaçdı. 123 – Te... terror?! Nə üçün? Mənə bir stul gətirdi. Qeyri-iradi olaraq, oturdum. – Narahat olmağa dəyməz, Allaha şükür, yaxşı keçdi. Bir qədər sonra özümə gəlib bütün hadisəni danışmasını istədim. – Səninlə danışan motosikletçilər əvvəlcə buraya gəldilər. – Nə üçün? – Sizin ünvanınızı soruşurdular. – Sən də dedin? Haqlı görkəm aldı. – Mən haradan bilim ki, o dinsizlər nə üçün gəliblər?! Mağazasına bir müştəri gəldi. Onu tez yola salıb sözünə davam etdi: «Amma bilirsən Yadullah mənə nə qədər hirsləndi?!» Yadullah onun oğlu idi, dayısı uşaqları ilə birgə Əbdülhüseynin yanında döyüşürdü. – Yadullah deyirdi ki, nə üçün ünvanı dedin? Onlar ağa Burunsini öldürmək istəyirlər. Bir qədər dayandıqdan sonra sözünə davam etdi: «Doğrusu, məndə sual yaranıb: Bu ağa Burunsi nəçidir ki, onu öldürmək istəyirlər?» Çox qorxmuşdum. Məndə də sual yaranmışdı ki, məgər Əbdülhüseyn nəçidir? Hər şeydən bixəbər adamlar kimi dedim: «Mən bilmədim ki, o motosikletçilər nə üçün gəlmişdilər». – Oğlum Yadullah axşam Bəsicə gedib məsələni xəbər verdi, səhərə qədər evinizin ətrafında keşik çəkdilər. Gözlərim bərəlmişdi. Dodaqaltı mızıldadım: «Gör ha!» Başqa bir söz gözləmədim. Südü alıb tez evə, birbaş Əbdülhüseynin yanına yollandım. – Mən səndən çox incimişəm. 124 – Nə üçün? – Sən onların terror məqsədilə gəldiyini bilirdin, amma mənə heç nə demədin. Güldü. Soyuqqanlı və çox təbii şəkildə dedi: «Məgər mən kiməm ki, məni öldürmək istəsinlər?!» Üzü ciddiləşdi. – Bunu sənə kim deyib? – Yadullahın anası. Başını yelləyib asılqana sarı getdi, pencəyini çiyninə atıb evdən çıxdı. Bir neçə dəqiqədən sonra gülə-gülə qayıtdı. – Yox, əşi, mənimlə işləri yox imiş. Onlar başqa bir Burunsini öldürmək istəyirmişlər, mənimlə səhv salıblar. Yalanını çıxarmaq istədim. – Bəs Bəsic də səni səhv salıb? – Necə məgər? – Çünki səhərə qədər evimizin ətrafında keşik çəkiblər. Əminliklə dedi: «Yalan deyirlər. Məgər mən kiməm ki, Bəsic vaxtını mənə sərf etsin?!» Sepahda kiçik bir vəzifəsinin olduğunu belə demədi. Şəhid olandan sonra öyrəndim ki, həmin gün Yadullahın yanına gedib. Yadullah deyirdi: «Ağa Burunsi məndən çox incimişdi. Məni danladı ki, nə üçün qadınlara belə sözlər deyirsən?! Onlar da mənim mühüm adam olduğumu düşünürlər». Yadullah deyirdi: «Həmin gün səhər çağı hacı ağa ilə anamın yanına getdik və onun fikirlərini tamamilə dəyişdik». Şəhid Burunsiyə qarşı bir dəfə də terror planı hazırlamışdılar. Maşında olanda atəş açmışdılar. Eşitdiyimizə görə, bir nəfər şəhid olmuşdu. Bunu da danışanda qətiyyətlə inkar edib dedi ki, şayiədir. |