qanizminin normal fəaliyyət göstərməsinə lazım deyil, həm də
onun tarixən formalaşan tələbatlarının bütün müxtəlifliyi ilə
birlikdə normal fəaliyyət göstərməsi üçün, onun mədəni varlıq
kimi yaşaması, özünün fiziki və mənəvi həyatının mənbəyi kimi
təbiətdən hərtərəfli istifadə etmək üçün şəraitdir.
Qeyd etmək lazımdır ki, «təbiət» anlayışı fəlsəfənin tarixi
tipləri - antik, orta əsrlər, yeni dövr fəlsəfəsində öz məzmununa
görə köklü surətdə dəyişmiş, müxtəlif fəlsəfi cərəyanlar və
sistemlər daxilində fərqli izah edilmişdir. Bu anlayışın mənası bu
kontekstdə həm də onun antonimlərindən, məna oppo-
zisiyalarından asılıdır. «Təbii» anlayışı «fövqəltəbii» anlayışının
əksi hesab olunur. Təbii və yaxud ağıl vasitəsilə əldə edilən bilik
İlahi biliyə (Allah kəlamına) ziddir. «Təbii» müstəsnalıqdan
fərqli olaraq adi, normal olmaq deməkdir, anadangəlmə
keyfiyyətdir. Bir də var həyatda yeni qazanılan əlamətlər.
Fəlsəfədə «təbiət» anlayışı ənənəvi olaraq bütün mövcud olanın
(kosmosun, universumun, dünyanın) məcmusu, təbii- elmi
idrakın obyekti kimi işlədilmişdir. Bu mənada «təbiət» Dekartda
«materiya»nın sinonimi kimi tədqiq edilmişdi.
Cəmiyyət hansı mərhələdə olmasından asılı olmayaraq,
coğrafi mühitdən kənarda yaşaya və inkişaf edə bilməz.
Dostları ilə paylaş: 
