Akademikin Son eseri
Yüklə 0,89 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- KÖHNƏ DƏFTƏRİN YAZISI
Alimin ona çoxdanın tanışı kimi, belə ciddiyyətlə yanaşması Murad üçün gözlənilməz idi. Onun doğulduğu yerlə, oxuduğu fakültəylə, valideynləriylə, ana dilini mükəmməl bilməsinin səbəbləriylə maraqlandı. Murad: – Evimizdə başqa dildə danışmırlar, – dedi. – Hələ ki arxivlərin hamısı məhv edilməyib. Yaxın tariximizdə oynanan qanlı oyunları üzə çıxarmaq borcumuzdur. Böyüklərinin taleyini araşdırmaq burdakılardan daha çox sənin boynuna düşür. Danışığından gördüm ki, ağıllı oğlansan. Murad utana-utana təşəkkürünü bildirdi. Alimin təşəkkür gözləmədiyi açıq-aydın görünürdü: – Yadından çıxarma, yalnız güllə ilə və ya müharibədə öldürmürlər xalqı. Biz faşizmə qalib gəldik, ancaq bizə qarşı aparılan müharibə hələ qurtarmayıb. Bu müharibəni hər adam görə bilməz, onun silahları səssizdir. Molla Nəsrəddin demiş: “Səsi sonra çıxacaq!” Erməni də pas atmış silahlardan biridir, başqa müasir silahlar da var: unutqanlıq, yadlaşdırma, gen və dil düşmənçiliyi ... hara baxırsan, qan iyi gəlir. Dünya bir dəstə lotunun əlindədir. Ən çox əzilən də bizik, millətin ağlı kəsənləri. – Akademik öz yaşıdıyla danışırmış kimi danışırdı. – Gənclərimizə ümidim böyükdür. Bu müharibəni yalnız elmlə udmaq olar. Murad taleyinə şükür eləyirdi. Allah onu belə bir adamla rastlaşdırmışdı. Akademik onu tariximizin hansı dövrünə yönəltmək istədiyini başa salandan sonra aspiranturanın elan ediləcəyi vaxtadək nə iş görməli olduğunu izah elədi, onun tez və səviyyəli yazmalı olduğunu xüsusi vurğuladı. Sözünə sərt yekun vurdu: – Dediklərimi nəzərə al. Bura baş girləmək yeri deyil. Mənim də xasiyyətimi hamı bilir. Güzəşt adlı şey yoxdur. Gecə-gündüz çalışacaqsan! Murad deyə bilmədi ki, Qazaxıstanda kəndin ağır həyatı onu uşaqlıqdan çətin işlərə öyrədib və atası da uşaqlarına güzəştə gedən deyildi. Bakıya qaçmaqda bir məqsədi də onun tələbkarlığından yayınmaq olub: “İndi sizə rast gələndə atama haqq qazandırır və sevinirəm”, – ürəyindən keçdi. Alim: – Həftənin tək günləri işim çox olur, ikinci, ya dördüncü günlərdən birində gələrsən, plan tutarıq. Muradın çiynindən yük götürülmüşdü. Həftənin ikinci günü yenə alimin qəbul otağında idi. Aralı qapıdan onun bərkdən danışığı eşidilirdi: – Sizi hardan tapıb yığıblar bura? On ilə bir dissertasiyanı yaza bilmirsən, bu necə elmi işçilikdir? Qapı aralananda Muradı gördü və sanki həmən hirslənən adam deyilmiş kimi, “gəl” işarəsi verdi. Qanının arasına girdiyi aspirant onun yanından sürüşüb, pörtmüş halda otaqdan çıxdı, ancaq alimin hirsi soyumamışdı. Bəlkə Murada da dərs verirdi: – İşə bax, gör elmimizi kimlərə tapşırırlar. Haradan yığılıb bu havayıyeyənlər? İki eşşəyin arpasını bölə bilmir, alim olmaq istəyir. Akademiya qalacaq bu mama uşaqlarının ümidinə. Sonra Akademiya rəhbərliyiylə mübahisənin davamı kimi ürəyini boşaltdı: – Mən həmkarlarıma açıq deyirəm. Sizi elm maraqlandırırsa, bu vərdişinizdən əl çəkin! “Həmkarlar” kim idi, görəsən? Akademikin elmimizin gələcəyi ilə bağlı qayğısını onunla paylaşması bu məqamda daha çox tapşırıq kimi səslənirdi: – Ya gərək millətin ən istedadlı gənclərini yığıb əsl elm ocağı yaradaq, ya da bu institutlar yuxarıdakıların ailə üzvlərinin bəzənib-düzənib gəldikləri seyrəngaha çevrilsin... Beş-on ailənin Akademiyası... Alim, sanki ona bəslədiyi ümidlə, bir az əvvəl otağından çıxmış “mama uşaqları”ndan qisas alacaqdı. Bu açıq söhbətlər Murada cəsarət verirdi: Ürəkləndi: – Babamdan qalma bir dəftər var, köhnə əlifbayladır. Sizdə bunu oxuyan tapılarmı? Mən bu əlifbanı yeni öyrənirəm. Alim əlini uzadıb: – Ver, görüm nə tapmısan! – deyə dəftəri ondan aldı. Açan kimi: – Bu öz dilimizdədir, niyə oxuya bilmirsən, – soruşdu? – Çətin xətlə yazılıb. Alim dəftəri o üz-bu üzünə çevirib baxdı. Sonra təbəssümlə gözünü onun gözünə zilləyərək: – Özümçün oxuyum, yoxsa sən də dinləmək istəyirsən? Murad qızardı. Bu boyda akademikə necə desin ki, mənim dərdim orda nə yazıldığını bilməkdir. Söz yox ki, alim onun ürəyindən keçənləri duymuşdu. Dəftərin kimə aid olduğunu, əlinə hardan düşdüyünü soruşub öyrənəndən sonra Qurban adlı işçisini çağırtdırdı: – Bu cavan oğlanla tanış ol. Aspirantımız olacaq! Məncə, bu dəftərdə elə bir gizli şey... – sonra sözünə ara verib – dövlət sirri-filan yoxdur. Oxumağına kömək elə. Yaxud özün indiki əlifbaya çevirib ver ona... – dedi. KÖHNƏ DƏFTƏRİN YAZISI “Yer üzündə olmuş və olacaq bütün mövcudatın, göylərdə gördüyümüz və görmədiyimiz bütün aləmlərin tərtibi və yaranışı uca Allahın hökmünə bağlıdır. Yaradan və Yaşadan odur! Öz tükənməz xəzinəsini açıb insanlığın istifadəsinə verən, onun dili və sevgisiylə özünü tanıtdıran Böyük Allah yaratmaqla kifayətlənmədi, yaratdığına xüsusi bir məna verdi, birdən-birə insan göz açıb gördüyü hər şeyin mükəmməl və pozulmaz bir nizam içində olduğunu və əsas işinin bu nizama bağlı yaşamaqdan, bu nizamı qorumaqdan ibarət olduğunu anladı; ruhunu gözəlliyə kökləmək istədi. Ancaq gözümüzü açıb-yumunca keçən qısa ömrümüzü baltalayan zalımların zülmü bitmədi. Hamımızı dabanbasma izləyən Əzraili unudub bir-birinin peşinə düşən insanlar Allah qarşısında cavab verəcəklərini yaddan çıxartdılar. Dünyanın qurtaracağında, dağın başında, aza qane ola-ola günümüzü sovub, uşaqlarımızı böyütməyimizi də bizə çox görür, balaca yuvalarımızı da başımıza uçurmaq istəyirlər. Dinini, məzhəbini, dilini bilmədiklərimizin biri gedir, biri gəlir. Onsuz da qara olan günümüzü daha da qaraldıblar. Buna da dözmək olardı. Məlumumuzdur ki, insan dünyaya daim yağ- bal içində üzməyə gəlməyib! Bu həyat sənə verilibsə, onun hər üzünə şükür eləyəcəksən. Ancaq bu dəfə haqsızlığın hədəfi olan, incidilən biz deyilik, Allahımızdır; dinimiz, peyğəmbərimizdir. Elə bil dünyanın sonudur. Bunları bilməsək, şərin meydanını daha da genişləndirmiş olarıq. Bunları yazıb nəvə- nəticələrimizə çatdırmalıyıq ki, imkanları əl verdikcə, kafirə boyun əyməsinlər, zülmlə barışmasınlar. Baxıb görsünlər ki, xalqımız harda günah işlədib, harda səhv eləyib ki, indi onun cəzasını çəkir. Bu səhvi düzəltməsək, tövbə edib haqq yoluna qayıtmasaq, Allah bizi bağışlamaz və düşdüyümüz bəlalardan xilas ola bilmərik. İnşallah, bu dəftər anlamaz əlinə keçməz, öz yerini tapar. Təzə bir şey deyil. Şeytan çoxdan adamların başını xarab eləyib. Günlərin birində mənim də qapımı döymüşdü. “Xoş gəlmisən!” deməkdən başqa çarəm yox idi. Onsuz da sovetləşmədən bəri ayaq çəkmirlər bizim kəndlərimizdən. Başımıza çox oyun açıb, bizə çox zülm ediblər. Hələ onu demirəm ki, Bakıdan gələn böyük vəzifə sahiblərindən biri, kəndin gələcək köçürülmə planlarını qura-qura gözaltı ailələrimizə də göz qoyurmuş. Bu boyda vəzifə sahibinin belə ucqar dağ kəndinə dalbadal bir neçə dəfə gəlməsi inandırıcı bir iş deyil. Sonra məlum oldu ki ilk gəlişində kəndin ayağındakı bulaqdan su içərkən gözü qonşumuz Mirheydərin qızı Yüklə 0,89 Mb. Dostları ilə paylaş:
|