məqsədilə təşkilatın strukturunda və strategiyasında ciddi
dəyişikliklərə
başlamışdır.
Bu
modernləşmə
aşağıdakılardan ibarətdir:
Əvvəla, NATO-nun strateji konsepsiyası dəyişdi.
Özünün əsas rəqibinin sıradan çıxmasından sonra Alyans
«soyuq müharibə» dövrünün bloklararası qarşıdurmasından
uzaqlaşaraq,
özünün
ənənəvi
məsuliyyət
zonası
çərçivəsindən çıxıb, humanitar müdaxilə aparmaqla daha
çox məhəlli münaqişələrlə məşğul olmağa başladı.
İkincisi, bloka yeni üzvlərin qəbulu sürətlənir-NATO
Varşava Müqaviləsi Təşkilatının dağılmasından sonra
Avropada yaranmış vakuumu doldurur. Vışeqrad qrupu
Alyansın tərkibinə qəbul edildikdən sonra Alyansın
genişlənməsinin ikinci dalğası hazırlanır, «Sülh naminə
tərəfdaşlıq» və «Aralıq dənizi dialoqu» proqramlan
çərçivəsində qarşılıqlı fəaliyyət güclənir.
Nəhayət, son onillikdə NATO-nun universallaşdırılması
və sırf müdafiə problemlərindən siyasət, iqtisadiyyat, elm
və informatika da daxil olmaqla daha geniş məsələlər
dairəsinə baxılması ənənəsi özünü göstərir. Başqa sözlə,
hazırda NATO qlobal universal təşkilat olmağa və BMT-
nin
Təhlükəsizlik
Şurasını
və
ATƏT-i
dekorativ
müəssisələr şəklinə salmaqla onlardan yan keçən
qərarların qəbulunu legitimləşdirməyə can atır.
Əfqanıstandakı hadisələr göstərdi ki, beynəlxalq
terrorizm ocağım ləğv etmək üçün hər şeydən başqa hərbi
vasitələrdən də istifadə olunmalıdır. NATO isə kifayət
qədər səmərəli və çoxdan oturuşmuş hərbi struktura
malikdir ki, onu qarşıya qoyulmuş məqsədlərə çatmaq
üçün istifadə etmək olar. Beləliklə, beynəlxalq terrorizm,
nə qədər paradoksal səslənsə də, Varşava Müqaviləsi
18
Təşkilatı buraxılandan sonra Şimali Atlantika Alyansına
legitimlik böhranını
aradan
qaldırmaqda
müəyyən
dərəcədə kömək etmişdir, məsələn, bir nömrəli terrorçu
Ben Ladenin şəxsində yeni təhlükə baş qaldıran zaman
NATO-nun
saxlanması
artıq
heç
kimdə
şub ə
doğurmurdu. Ancaq terrorizmlə uğurla mübarizə aparmaq
üçün hərbi üsullar kifayət deyildir. Xüsusi xidmətlərin ışı,
iqtisadi və siyasi sanksiyalar kimi digər mexanızmlərdən
də səmərəli istifadə olunmalıdır. Bu problemə məsələn,
2002-ci
ilin
martında
Romadakı
konfransda
toxunulmuşdur. Orada belə bir təklif səsləndirilmişdir kı,
kəşfiyyat
xarakterli
informasiya
mübadiləsi
yaxşılaşdırılmalı və kütləvi qırğın silahlarının yayılmasına
və
onlardan
müdafiə
probleminə
boyuk
diqqət
yetirilməlidir.
19
3-cü fəsil
Varşava Paktının (1955-1990) ləğvindən sonra
NATO-da keyfiyyət dəyişiklikləri
2009-cu ilin aprelində Şimali Atlantika Müqaviləsi
Təşkilatının (NATO) yaranmasının 60 ili tamam oldu.
Qərbə yönələn Sovet təhlükəsinə qarşı formalaşan təşki
lat, XX əsrin 90-cı illərində Varşava Paktının (1955-1990)
ləğvindən sonra öz fəaliyyətində keyfiyyətcə yeni
mərhələyə
qədəm
qoydu.
«Sülhün
qorunması,
müharibənin
qarşısının
alınması,
təhlükəsizlik
və
stabilliyin möhkəmləndirilməsi kimi birinci dərəcəli
vəzifələr istiqamətində siyasət həyata keçirən NATO
digər təşkilatlarla əməkdaşlıq edərək münaqişələrin
qarşısının alınmasına yardım edəcək, böhranın ortaya
çıxdığı halda isə beynəlxalq hüquq çərçivəsində onun
səmərəli nizama salınmasında iştirak edəcək...» Bu sözlər
Şimali Atlantika İttifaqının 1999-cu il, 23-24 aprel
Vaşinqton
sessiyasında
təqdir
edilən
Strateji
Konsepsiyasının «XXI əsrdə Təhlükəsizliyə yanaşma»
adlı III hissəsində ifadə edilmişdir. Müttəfiq dövlətlər bu
bəyanatla
əslində
İttifaqın
beynəlxalq
sülhün
və
təhlükəsizliyin
qorunub
saxlanmasında
böyük
məsuliyyətini və Avroatlantik regionda təhlükəsizlik və
stabilliyin təmin edilməsində mühüm rol oynadığını bir
daha təsdiq etmiş olurlar. Bu gün «təhlükəsizlik» anlayışı
bəşəriyyətin ən aktual və vacib məsələlərdən olub, ayn-
ayrı dövlətlər arasında münasibətlərin qurulması və
əməkdaşlıq edilməsində prioritet mövzu kimi qalmaqdadır.
Hətta Amerika politoloqu A.Uolfersə görə, «milli mənafe»
20
formulunun
praktik
sinonimi
«milli
təhlükəsizlik»
formuludur.
«Soyuq müharibə» qurtarandan sonra Şimali Atlantika
Müqaviləsi təşkilatının fəaliyyətində SSRİ və ABŞ-m blok
qarşıdurması zamanı təsəvvür belə edilməyən ciddi
dəyişikliklər
baş
verdi.
NATO-nun
sürətlə
modernləşdirilməsi başlandı. Bunun elementlərindən biri
də Alyansın Varşava Müqaviləsinin sabiq üzvləri və
Bloklara qoşulmamaq hərəkatının keçmiş iştirakçıları ilə
əməkdaşlığı oldu. Bu əməkdaşlıq NATO-nun 90-cı illərdə
meydana çıxan iki - «Sülh naminə tərəfdaşlıq» və «Aralıq
dənizi dialoqu» proqramlannda təcəssüm etmişdir.
Yaranma vaxtına görə ilk proqram ikinci təşəbbüsün
prelüdiyası hesab oluna biləcək Tərəfdaşlıq olmuşdur.
1994-cü il yanvarın 10-11-də NATO üzvü olan ölkələrin
dövlət və hökumət başçıları Şimali Atlantika Şurasının
Brüsseldəki sessiyasında «Sülh Naminə Tərəfdaşlıq
proqramı»nı təsis etmək təklifi ilə çıxış etdilər. 1994-cü
ildə ABŞ prezidenti B.Klintonun təşəbbüsünü qəbul edən
NATO tezliklə Avropanın bütün demokratik dövlətlərinə,
habel 1992-ci ildə təsis olunmuş Şimali Atlantika
Əməkdaşlıq Şurasına daxil olan dövlətlərə, həmçinin
ATƏM-in üzvü olan bir çox ölkələrə dəvətnamələr
göndərir. 1994-cü ildə qəbul olunmuş yekun sənədində
Vaşinqton müqaviləsinin 10-cu maddəsi xatırlanır: «Şimali
Atlantika İttifaqı bu müqavilənin prinsiplərini müdafiə və
inkişaf etdirməyə və Şimali Atlantika regionunun
təhlükəsizliyinin təmin olunmasına öz töhfəsini verməyə
qabil olan başqa Avropa dövlətlərinin üzvlüyü üçün
açıqdır». Başqa sözlə, bu proqrama namizəd ölkələrin
NATO blokuna inteqrasiyası yolunda bir növ hazırlıq
21