nəticəsində bir-birindən aralı ayrı-ayrı məhəllələrdən ibarət dağınıq formalı kəndlər
getdikcə sıxlaşır və məhəllələrarası sərhəd yox olurdu.
Şimali Azərbaycanın mərkəzi rayonlarında yerləşən bəzi iri kəndlər istisna
olunmaqla kəndlərin çoxu öz keçmiş strukturunu saxlamışdı. Belə ki, kəndlər
əsasən yaşayış evlərindən, həyət və təsərrüfat tikililərindən ibarət idi. Yeganə
ictimai bina bəzi kəndlərdə mövcud olan məscidlər, mollaxanalar, məktəb və
mədrəsələr idi. Bəzi kəndlərin ətrafında hündür yerlərdə gözətçi məntəqələri var
idi. Kəndlərdə əhaliyə xidmət etmək üçün müalicə məntəqəsi, xəstəxana, mədəni-
maarif ocaqları, ticarət və məişət xidməti müəssisələri, demək olar ki, yox idi.
Kənd yolları, küçələr ensiz və dar idi. Şübhəsiz ki, Şimali Azərbaycan kəndlərində
feodalizm cəmiyyətinin, feodal münasibətlərinin məhsulu kimi meydana gəlib
formalaşmış olan və əsrlər boyu davam edən bu cür həyat tərzi, məişət forması,
onun bəzi əlamətləri kapitalizm inkişafı yoluna təzəcə qədəm qoyan bir ölkədə
həmçinin, onun müstəmləkəsində qısa müddətdə və tezliklə aradan qaldırıla
bilməzdi.
XIX əsrin ikinci yarısında Şimali Azərbaycan kəndlərinin məişətinin
səciyyəvi cəhətlərindən birini heyvandarlıqla məşğul olan əhalinin müəyyən
hissəsinin heyvanların yaylaq şəraitində saxlanması ilə əlaqədar olaraq yay
aylarında yaylaqlara çıxması və müvəqqəti yaşayış məskənləri salıb orada
yaşaması təşkil edirdi.
Maldar əhali yay aylarında yaylaqlara 10-15 ailəni birləşdirən obalar
halında gedir və onlar müvəqqəti yaşayış məskənləri salırdılar. Bu müvəqqəti
yaşayış məskənləri oba adlanırdı. Onların yaylaq yaşayış evləri isə alaçıqdan, musxur
və dəyədən ibarət idi.
Kəndli yaşayış evlərinin əsas formalarından birini ikimərtəbəli və kürsülü
çoxotaqlı (çoxgözlü) evlər təşkil edirdi. Kəndli yaşayı evlərinin bu forması
kapitalizmin inkişafı ilə əlaqədar olaraq daha geniş yayılmağa başlamışdı. Böyük
Qafqaz dağlarının ətəklərində Quba-Xaçmaz zonasında yaşayan əhali əsasən daş və
kvadrat formalı çiy kərpicdən tikilmiş ikimərtəbəli, çoxgözlü evlərdə yaşayırdı. Bu
evlərin ikinci mərtəbəsindən təsərrüfat məqsədilə də istifadə edilirdi. Evin birinci
mərtəbəsindən əhali həm heyvanları saxlamaq üçün pəyə, həm də anbar və habelə
mətbəx kimi istifadə edirdi.
Evlərin işıqlandırılması üçün əhali qara və ağ neftlə, yağla yanan çıraqlardan
istifadə edirdi. Kapitalizmin inkişafı ilə əlaqədar olaraq ölkədə nəqliyyatın inkişafı,
xüsusilə də onun ən mühüm növü olan dəmir yol nəqliyyatının meydana gəlməsi
nəticəsində Bakı neftinin Şimali Azərbaycanın müxtəlif yerlərinə aparılması xeyli
asanlaşmışdı. Bakı-Tiflis dəmir yol xəttinin çəkilişi bu işi daha da yaxşılaşdırmışdı.
Əhalinin xeyli hissəsi, xüsusilə, varlılar evlərində onluq, iyirmilik və otuzluq çıraq
yandırırdı. Belə ailələrdə paltar ütüləmək üçün kömür və odunla qızdırılan ağır dəmir
ülüdən istifadə edilirdi. Kəndlilərin ev avadanlıqları, məişət avadanlıqları yerli
avadanlıq və əşyalardan ibarət idi. Kənd əhalisi qab-qacaq, yorğan-döşək və palaz-
paltar yığmaq üçün evdə rəfdən, yükaltından, taxçadan, sandıqdan, məfrəşdən
istifadə edirdi. Əhali əsasən yerdə yatırdı. Adətən evlərin içinə xalça-palaz döşənir,
onun üstünə kiçik döşəkçələr qoyulur, bardaş qurub, yaxud yastıq və mütəkkəyə
söykənib otururdular. Onlar yeməyi də yerdə oturub yeyirdilər. Həmin palazın və
xalçanın üstündə də yer salıb yatırdılar. Lakin XIX əsrin sonlarında varlı ailələrdə
taxta çarpayıdan, taxta masa və kürsüdən, dolabdan və digər məişət
avadanlıqlarından istifadə edilirdi.
Kənd əhalisinin geyimi başlıca olaraq yerli materiallardan hazırlanan,
sənətkarlar və əhalinin özü tərəfindən tikilən paltarlardan ibarət idi. Kəndli kişi baş
geyimi quzu dərisindən tikilmiş müxtəlif formalı papaq, pambıq və yun parçadan, bir
çox hallarda yer xanasında qadınların toxuduğu şal (yun) parçadan tikilmiş şərq
formalı üst paltarları - pencək şalvar, çuxa, arxalıq, habelə kətandan tikilmiş alt
paltarlarından ibarət idi. Kişi ayaq geyimi kimi əsasən göndən hazırlanmış müxtəlif
formalı çarıq və başmaq, habelə yun ipdən müxtəlif formada toxunmuş corablar geniş
yayılmışdı. Lakin bu dövrdə Şimali Azərbaycan kəndlərində bəy, ağa və varlı
təbəqələrin geyimində əsaslı fərq mövcud idi. Belə ki, ağa, bəy və kəndli varlı
təbəqələrinin digər nümayəndələri mahud çuxa, mənkülə arxalıq, qaragül cinsli
quzuların dərisindən tikilmiş və əhali arasında ―buxara papağı‖ kimi məşhur olan
bahalı papaq, uzunboğaz xrom çəkmə geyir, bellərinə gümüş kəmər bağlayırdılar.
Kəndli qadın geyimi isə pambıq və ipək parçadan, əsasən, qadınların özlərinin
evdə tikdiyi uzunluğu ayağın üstünə qədər və altı-yeddi taxtadan olan gen tuman,
habelə kofta, nimtənə, güləcəzıbını, köynək və s. ibarət idi. Qadınlar başlarına baş
örtüyü və geyimi kimi ipək yaylıq, kəlağayı, çutka, araqçın, yaşlı qadınlar isə dingə,
habelə bəzi yerlərdə çarşab-çadra örtürdülər. Qadınlar adətən həya əlaməti kimi
örpəyin ucu ilə ağızlarını da yaşmaqlayırdılar. Onlar, kənar adamların və böyüklərin
yanında heç vaxt başlarını açmır və başıaçıq, yaşmaqsız gəzmirdilər.
Qadınların ayaq geyimi əsasən yüngül başmaq olardı. Bu dövrdə qadınlar
müxtəlif ziynət və bəzək şeylərindən istifadə edirdilər. Qadınların zinəti qızıl üzük,
tənə, boyunbağı, bilərzik, bazubənd, mirvari, enli gümüş kəmər, müxtəlif muncuqlar
və s. idi.
Kişilər arasında olduğu kimi, qadınlar arasında da varlı ailələrlə yoxsul
ailələrdə qadınların geyimi bir-birindən əsaslı surətdə fərqlənirdi. Belə ki, qızıl və
qiymətli daş-qaşlardan hazırlanmış bahalı bəzəklərdən, habelə ipək parçalardan
tikilmiş paltarlardan hakim sinfə, varlı təbəqələrə mənsub olan qadınlar istifadə edə
bilirdilər.
Məişətin mühüm məsələlərindən biri uşaqların tərbiyəsi idi. Kəndlərdə
mədəni-maarif ocaqları olmadığından və ya çox az qisim kəndlərdə məktəb
olduğundan geniş kəndli kütlələri arasında uşaqların tərbiyəsi əsasən ailənin üzərinə
düşürdü və onların fiziki tərbiyəsinə fikir verilirdi. Uşaqlar hələ kiçik yaşlarından ev və
təsərrüfat işləri görür, həmin sahələr üzrə müəyyən əmək vərdişləri qazandıqları və
müstəqil fəaliyyət göstərə bildikləri halda, onların zehni tərbiyəsi, mənəvi inkişafı