Bu "Nağıllar" kitabının digər nağıllar kitabından fəqrli gözəl cəhəti
Yüklə 496,42 Kb. Pdf görüntüsü
|
Həlimə oğlanlarına tapşırdı ki, bu barədə heç kimə bir şey danışmasınlar. «Birdən Məhəmmədə ziyan toxundurarlar. Mənə elə gəlir ki, Məhəmməd adi uşaq deyil», deyib oğlanlarını başa saldı.
Sonra Həlimə ərinə dedi: - «Biz uşağa nəzarət edə bilmərik, gəl onu anasının yanına aparaq».
Beləliklə Məhəmmədin beş yaşı olanda
anasının yanına apardılar. Məhəmmədin gəlişindən azca sonra Aminə öldü.
Məhəmmədi babası Əbdül Mütəllib tərbiyə etməyə başladı. O, Kəbə ətrafındakı tayfaların rəhbərləri ilə vacib məsələləri müzakirə edəndə balaca Məhəmməd də onun yanında oturardı.
Amma Əbdül Mütəllib də çox yaşamadı. O, Məhəmmədi Əbu Talibə tapşırıb vəfat elədi.
Əbu Talib Məhəmmədi oğlu kimi sevdi və qayğısını çəkdi.
Həmin zamanlarda adamlar karvanlarla səyahətə çıxardılar. Göz işlədikcə uzanan, ucsuz- bucaqsız səhralarda su quyusu
çox az olardı. Adamlar su tapana qədər uzun - uzadı yol qət edərdilər. Dəvələr qumlu səhralarda, yandırıcı Günəşin isitisi altında günlərlə ac - susuz yol gedərdilər. Hürgüclərində toplanmış qida, mədələrində toplanmış su dəvələri uzun,
əzablı səyahətlərdə susuzluqdan və aclıqdan xias edərdi.
Səhrəlarda tez - tez tufan qopar, qum burulğanı qabağına çıxan hər şeyi məhv edərdi. Belə vaxtlarda dəvələr diz üstə çöküb gözlərini yumar, tufan sakitləşənəcən gözləyərdilər. Bütün bunlara görə dəvələr səhrada ən yaxşı gediş -
Məhəmmədin on iki yaşı olanda o öz əmisinə qoşulub karvanla Dəməşqə səyahətə yollandı. Karvan Bəsrə adlı yerdə yolüstü dayandı və Əbu Talib adamları ilə kahinlərə məxsus kilsəyə getdi.
Kahinlərdən Boheyra adlı birisi diqqət edib gördü ki, göydəki bulud parçası Məhəmmədin başı üstündə fırlanıb onu Günəşin yandırıcı şüalarından qoruyur. Bu qeyri- adi hal Boheyranı maraqlandırdı. Ağlına gələn fikri yoxlamaq üçün ağacın altında oturmuş Məhəmmədə yaxınlaşa nda, Boheyra daha da heyrətləndi. Ağac əziz qonağına öz ehtiramını bildirirmiş kimi aşağı əyilmişdi. Kahin lap yaxınlaşıb uşağın üzündəki cizgilərə diqqətlə baxdı.
Məhəmmədi əməlli - başlı müşahidə edəndən sonra Boheyra onun iki kürəyinin arasında göyərçin yumurtası boyda bir xal aşkar elədi. «Bu Ərəbistanda gözlənilən Peyğəmbərdi» - öz- özünə dedi.
Bir azdan Əbu Talib və adamları kilsədən qayıtdılar. Boheyra sevinc və həyəcan içərisində onların qabağına qaçdı:
«Özüdür ki, var, bu İsanın dediyi Peyğəmbərdir. Bir baxın, bu xal Peyğəmbərlik əlamətidir. Uşaqdan muğayat olun, onu xata -baladan qoruyun», dedi.
Günlər keçdi, Məhəmməd böyüyüb yaraşıqlı və ağıllı bir cavan oldu. O, çox ədalətli, səmimi, mərd olduğuna görə adamlar onu «Əl - Əmin» - yəni
«İnanılmış» adlandırırdılar.
Ömründə Məhəmmədin dilinə yalan gəlməzdi. Buna görə ona həm də «Sadiq» - yəni «Düzdanışan» deyirdilər.
Allahın əmri ilə Məhəmməd ən böyük Peyğəmbərlərə xas olan ən yaxşı keyfiyyətlərə malik idi.
Məhəmməddə
Adəmin dürüst əxlaqı, Asəfin dərin zəkası, Nuhun ağlasığmaz cəsarəti, İbrahimin tükənməz mərhəməti, İsmayılın bəlağətli nitqi, Latın heyrətamiz bəsirəti, Yaqubun müəmmaları dərk etmək qabiliyyəti, Yusifin misilsiz gözəlliyi,
Musanın sarsılmaz dəyanəti, İsanın dönməz inadı, Davudun təmənnasız xeyirxahlığı topanmışdı.
Heç bir savadı olmayan Məhəmməd danışarkən elə bil ağzından söz əvəzinə dürr tökürdü. Məhəmmədin bəlağətli nitqi hamını heyrətə gətirirdi.
Əvvəllər onun nitqinə sadəcə qulaq asanlar, sonralar bu kəlamları yazmağa, eşitdiklərini başqalarına çatdırmağa
başladılar.
Məhəmməd həm də gözəl lirik şerlər yazırdı. Onun biri - birindən maraqlı şerlərinə qulaq asmaqdan kimsə doymazdı.
Məhəmməd camaata öyrətməyə çalışırdı ki, hamı əmin - amanlıqda yaşasın, insaflı olsun, qadınları incitməsinlər. Heç vaxt yalan danışmasınlar, heç kimi qarət etməsinlər, yetimlərin malını mənimsəməsinlər.
Ərəblər cəsur, lakin amansız idilər. Onlar üçün adam öldürmək adi bir şeydi. Qaba oyunlar oynayır, içkidən, erotik rəqslərdən doymurdular. Zəhmət çəkib işləməyi özlərinə ayıb sayır, sələmlə pul borc verib dolanmağa üstünlük verirdilər.
Məhəmməd belələrinə öyüd nəsihət verir, «Yoxsul adamlara sələməylə borc verməyin», - deyib, onları insafa çağırırdı.
Çılpaq gəzməyi xoşlayan ərəblər (Kəbə ətrafında) xoşları gələndə hətta analıqlarını belə almaqdan çəkinmirdilər.
Ərəblərin «uşaqöldürmə» adlı dəhşətli bir mərasimləri vardı. Onlar yeni doğulmuş uşaqları diri - diri torpağa basdırırdılar. Bu vəhşi mərasim ərəbləri bir az da amansız edirdi. Uzaq - yaxın ölkələrə karvan aparıb - gətirən ərəblər qul alveri ilə də məşğul olurdular. Onlar aldıqları qullarla yaxşı rəftar etmirdilər. Kənizlər tapşırılan işləri yerinə yetirməkdən imtina etdikdə onlara ağır cəza verirdilər.
Qəbilələr arasında vuruşmalar olur, elə
vaxt olurdu ki, bir qəbilə digərini tamamilə məhv edirdi.
Dövrün zəka sahibləri Məhəmmədi tərif etməkdən doymurdular. Onun ağzından çıxan hər kəlməni əzbərləməyə, yadda saxlamağa çalışırdılar. Yaza bilənlər isə yazır, yazdıqlarını başqalarına paylayırdılar.
Peyğəmbər tərif ummazdı. «Mən də sizin kimi insanam», deyərdi. Fərqimiz
bircə ondadır ki, Allahdan mənə vəhy gəlir. Mən sonuncu Peyğəmbərəm. Məndən qabaq bir neçə Peyğəmbər olub. Adəm, Nuh, İbrahim, İsmayıl, Zəkəriyyə, İsa. Onlar Allahın kəlamlarını insanlara çatdırmışlar. İndi növbə mənimdir.
Bir dəfə Məhəmməd dilənən bir adamı görüb ona dedi:
- Niyə dilənirsən?
Tanrı sənə görən göz, sağlam bədən, əql - zəka
verib, nəyə görə özünə zəhmət verib işləmirsən?
Həmin adam ağladı:
- Mənim heç nəyim yoxdur, ona görə də dilənirəm.
- Ola bilməz sənin heç nəyin olmasın, - Məhəmməd ona dedi. Yüklə 496,42 Kb. Dostları ilə paylaş:
|