Daunlots 83 korr
Yüklə 4,04 Mb. Pdf görüntüsü
|
237
F ÄSTE FIEERN (II)
Diär fahle Blar te slurfen met bedächtegem Gange, Op liege Feller kucken lange – bange, De leßten Biären plücken, schui, met sachter Hand, De leßten Gruiße wenken – afgewandt in ‘t Hiärwestland, En Kopp näo äinmol liähnen an ne kahlen Bäom, De leßten Blaumenkinger singen in Slop un Dräom, De Faite fastehallen loten van Gerank: Dät is, Natiuer, use leßte, beste Dank.
H AISCHRECKE
Ohne Knecht un Begleiter, Ohne Sarel, ohne Bügel, Ohne Täom, ohne Tügel, Mäket liuter Galopp, Mäket Sprünge richtop, Fället pucks op de Nase, Hütt sik bey imme Grase, Springet mirren in ‘t Hai, Gier’ et en gräot Geschrei: Sittet do en Jüngelken Op ‘me Büngelken, Springet op un laipet, Strecket ‘n Finger iut un raipet: „Haischrecke, gif mey Salwe! Süss snie ik dey ‘n Hals af!“
H IÄRGUATTSSCHREYWERLEIN
Ik sin nit gräot un ok nit klein. Still is meyn Daun un slicht meyn Woort. Ik giewe nix fiär Prunk un Stoot.
238
Ik schreywe, weyl ik schreywen mott. Ik singe ok, wann ‘t Hiärte blott. De Klänge tütt diär Wiese un Feld, Se sind nix fiär de gräote Welt.
Ik sin säo ‘n Hiärguattsschreywerlein Un lote mik nirgends, nirgends saihn. Meyne Baiker liät im Äskenspind, Meyne Laier singet biuten de Wind.
N IEWWEL
Längs de Biärge tütt de Niewwel, Greys liät Duarp un Feld. Slopreg kucket Boime un Giewwel In de duistre Welt.
Üewer kleinen Hiäwen liuert Scharp ne Hawek, prot taum Fange. Middag kium, do stäiht un triuert Still ‘ne Henne, lange, bange.
Twäie statt im greysen Niewwel, Wachtet op ne Sunnenstrohl, – Swor Geschicke, Kieen un Kniewwel! – Statt beynäin taum leßtenmol.
W AT DAIT DÄT WÄIH
Van Snäi üwerschutt, wat dait dät wäih! Allerleßte Räosenpracht Begrawen in äiner äinzegen Nacht.
Dunkelräoe Räosenglaut – – Junge Hiärten un Edelblaut – – – Snäi op ‘en Knospen, Snäi im Hoor, Wat dait dät wäih! Wat is dät swor!
239
M ÜHLRAD
Mühlrad, bliff mol stille stohn, Meyne Gedanken sind met dey gohn, Gengen met dey wuahl Johr un Dag. Met dey genk meyn Hiärtensslag.
Mühlrad, ik sin maie woren, Späte Räosen blögget im Goren, Stiärwelaier singet de Fink, Singet van me terbruokenen Rink.
Mühlrad, bliff doch äinmol stohn! Well dey ganz wuat Schoines verroen: Äinmol kümmet de leßte Nacht; Mühlrad, dann weert Fierowend macht.
M ON -N ACHT
Silwerne, bläike, Wäike
Monscheyn bey Nachte: Suih, ik wachte Stunne op Stunne, Dät de glöggenege Sunne Iähr Strohlenkläid afliett Un „Gur’ Nacht“ siett, Dät all dai Dageslast, Suarge un Unrast Met iähr te Berre gäiht, – – Un ok meyn Hiärteläid.
Silwerne, wäike, Bläike Monscheyn bey Nachte: Wat ik Schoines jemols dachte, Wat ik schräif un Gures saggte, Diu wörst et, dai ‘t machte.
240
Diusend Wunder wecket deyn Lecht. Wat bey Dage slecht un recht Im Wiärkeldage stäiht, Im Arbetskierrel gäiht, Tütt niu ne Silwermantel aan, Foihert in Schiepp udder Kahn, Swiäwet frey in der Luft, Steyget op iut ‘er Gruft.
Silwerne, bläike, Wäike Monscheyn bey Nachte: Niehmmest wiäg, wat swor op mey laggte, Spinnest Droime Ümme Boime, Weckest Gäisterdänze, Bingest Silwerkränze. Niewwelfruggen Läßt diu Brüggen buggen, Wiäwest Höllenspauk In ‘t Niewweldauk, Läßt Wunder opstohn, still un sachte, Silwerne, bläike, Wäike
Monscheyn bey Nachte!
T ÜSKER M UAREN
- UN
O WENDRÄOT
Un tüsker Muaren- un Owendräot, Do liett ne langen Dag. Do fruiset manneg en Hiärte däot, Un manneg äint driepet ne Slag.
Un äint gerätt in lechten Brand, Dät genk ganz sachtkes aan, – Un weyer äint, dät gäiht biuter Land Un kümmet op schaiwe Bahn.
241
Un tüsker Owend- un Muarenräot – Wann Nacht op Eren liett – Is mannegmol näo gröttere Näot, Dai keiner ‘me anderen siett.
Do krämpet sik ne mannege Hand, En manneg Hiärte inäin. – Vertellen könn wuahl mannege Wand Un manneger Muierstäin.
C RUZIFIGE
Gäiht äiner bo stille Wiäge, dai ‘n wänneg afseyts liät, Weyl dät am Weltengetümmel hai kein Gefallen hiät, Un frögget sik stille an Boimen, an Water, Sunne un Wind, Un is en Spierken anders, ase de mäisten Luie sind: Cruzifige!
Un glitt mol äiner iäwen vam rechten Wiäge af – Seyn Hiärte was wuahl elend, duister as Nacht un Graw – Un sturchelt op irren Wiägen un finget sik nit wier t’rechte, Kann nit alläine opstohn, biu geren hai ok möchte: Cruzifige!
Un hiät bo wai im Fruammseyn ‘ne schuie, stille Art, Dai üwerfruamme Luie säofoortens nit gewahrt, Un fället de Hänne anders, ase ‘t gerade diän’ gefället, Wann hai üwergens näo säo ehrlek tau usem Hiärguatt hället: Cruzifige!
Is äiner aarme woren, dai in Sammet un Seyde genk Un diäm an jedem Aanne ‘ne Kar vull Frönne henk, Un was hai fifteg Johre ne aangesaihenen Mann: Hai is verkofft un verroen, säoballe hai nit mehr kann. Cruzifige!
Yüklə 4,04 Mb. Dostları ilə paylaş:
|