Daunlots 83 korr

232 

 

Et hiät nit Vatter, nit Mutter, 

Nit Vatters Vatter don. 

Se hiät all hundert Johre 

Un näo viell länger stohn. 

 

Se weyset bläot äine Stunne, 

Se weyset de Mitternacht, 

Un hiät mey met stummen Munne 

En erensthaft Wöreken saggt: 

 

„Frönd, düse Stunne was meyne. 

Hey dee ik diän leßten Slag! 

Un äine van dü’n is de deyne. 

Bedenk et doch jeden Dag!“ 

 

 

K

AFFEMÜTTERKEN

 

 

Ik heww’ en stäinalt Moierken kannt, 

Diäm was nix laiwer ase ‘n Driäpken Smand 

Imme Schölken gurren Kaffe. 

Un kam dann ok näo ‘n Klümpken drin, 

Gnäiser ‘t vergnaiglek viär sik hin: 

Jo, Kaffekuaken verstah veʼ. 

 

En tinnen Lieppelken, schaif un krumm, 

Im me Köppken ohne Hengel, rumdidumm, 

Un ‘ne Tweyback intebrocken: 

Dät Moierken härr fiär Silver un Gold 

Met keinem Küninge tiusken wollt 

Un ‘t slaip in usem Schoppen. 

 

 

M

ARLÄINE

 

 

Marläine, Marläine, wat heww’ ik dey doon? 

Marläine, biu konnst diu van mey gohn? 

Meyn Hius is liegg, de Disk te gräot, 

Meyn Herdfuier iute, un diu bis däot – 

Marläine! 

---

233 

 

An deynem Grawe im grainen Kläi, 

Marläine, wat dait meyn Hiärte wäih! 

‘t is keiner, dai trui de Hand mey drücket, 

Un nix un nix mehr, wat mik beglücket – 

Marläine! 

 

De Hiemmel is duister, de Welt is swuart, 

Un swor liett op mey Guares Gebuat. 

Säo ganz alläine im Liäwen te stohn! 

Marläine, biu konnst diu van mey gohn! 

Marläine! 

 

 

G

ROßMUTTER

 

 

„Großmutter, is dät würklech wohr: 

Kreyg ek äok näomol greyse Hoor 

Un im Gesichte säo ‘n runzelech Fell? 

Siett dann äok wai: ‚Großmutter, vertell‘? 

 

Biewwert dann ok meyne Hänne säo? 

Sin ik dann kein- un keinmol mehr fräoh? 

Sind dann all meyne Kinnekes däot? 

Heww’ ik dann ok en klein Änneken op em Schäot?“ 

 

Großmutter boggte dät stille Gesicht 

Diäl tau ‘m Pappelmuilken dicht: 

„Giewwe dey Guatt en laif Enkelkind, 

Wann de äigenen all im Hiemmel sind!“ 

 

 

 

T: Koch 1992 [Lyrikband: Koch 1924]. 

Hochdeutsche Übersetzungshilfe: Bürger 1997; daunlots nr. 3*. 

 

L: Bürger 1993; Knoppe 2005; Im reypen Koren 2010, S. 342-348; 

daunlots nr. 2*; daunlots nr. 59*; daunlots nr. 72*. 

 

---

234 

 

Sunnenried 

Gedichte 

in sauerländischer Mundart 

[Auswahl] 

(1929) 

 

 

S

IUERLANDSART

 

 

Stiuer asse ‘n Aikenbäom, 

 

 

 

          

→S. 124

 

Wäik asse ‘n Laiwesdräom, 

Trui asse Dännengrain, 

Gräot – un doch wier klein, 

Am rechten Platze hart 

Is Siuerlandsart. 

 

Stille asse Sumernacht, 

Erenst asse Winterpracht, 

Klor asse Sterenlecht, 

Wohr, slicht un echt, 

Am rechten Platze hart 

Is Siuerlandsart. 

 

 

 

W

ACHTELN

 

 

Im Koren, im reypen Koren 

Sin vey junk un gräot woren: 

Het jeden Dag sat giäten 

Un in der Swumske siäten, 

Het kuiern lohrt un singen, 

Reype Roggenkeren fingen, 

Literaturgeschichte hoort, 

Reym un Rhythmus kennen lohrt. 

Bikwerwik! Bikwerwik! 

Wat ‘n Glück! Wat ‘n Glück! 

 

---

235 

 

Im Koren, im reypen Koren 

Sin vey klauk un erfahren woren: 

Kämen allerhand Luie, 

Kämen Kinger, Ellern un Bruie, 

Gengen sachte üwer’n Pad, 

Kuiern düt un kuiern dat. 

De Hälfte heww’ vey verstohn, 

De Hälfte heww’ vey roen. 

Bikwerwik! Bikwerwik! 

Wat ‘n Glück! Wat ‘n Glück! 

 

 

I

ULEN

 

 

Klawitt! Klawitt! De Nacht is schoin, 

Do kann me grade am besten saihn. 

Klawitt! Klawitt! Vey hasset ‘n Dag, 

Am allermäisten im Diuwenslag. 

Klawitt – klawitt – klahu-u-uh! 

 

Vey sind en alt Profäitengeslecht, 

Studäiert viell un spriäket Recht. 

Vey foihert de Kronik op Sunnenried 

Un suarget, dat dät Alle erhallen blitt. 

Klawitt – klawitt – klahu-u-uh! 

 

Vey wietet ok, biu ‘t später gäiht, 

Wann dät Nigge met diäm Allen im Bunne stäiht. 

Use Häimatland, use Siuerland, 

Dät weert näo weyt un bräit bekannt. 

Klawitt – klawitt – klahu-u-uh! 

 

 

D

UARPKAPELLEN

 

 

Üwer Duarpkapellen 

Liett ‘ne stille Fier. 

Kleine Klockenwellen 

Swinget wier un wier, 

---

236 

 

Gatt bit an drei Lingen, 

Dai am Wiäge statt. 

Dät dai niu mutt singen, 

Wundert dik dat? 

 

 

O

P STILLEN 

W

IÄGEN

 

 

Op stillen Wiägen goh ik ganz alläine, 

Un diusend Wunder kummet op mik aan. 

Se ranket ümme Läggen, ümme Stäine 

Un swinget iäk tau lufteger Swiäwebahn. 

 

Se hütt iäk bey in half verschutten Wiägen, 

An schaiwen Aiwers, wasset nigge jede Nacht; 

Op Brüggen wachtet se, op smalen Stiägen, 

Un gatt nit, bit se mey „Gu’n Dag“ het saggt. 

 

Un diusend Wunder blögget in der Wiesen, 

Un diusend reypet sachte im Korenfeld, 

Un näomol diusend hiät mey ‘t Water wiesen: 

Van liuter niggen Wundern vull is meyne Welt. 

 

 

S

TÄIHT 

‘

NE 

M

ÜHLE

 

 

Stäiht ‘ne Mühle im Grunne, 

Gäiht klipp-di-klapp. 

Liett ne Jungen in der Sunne, 

Singet ripp-di-rapp! 

 

Witte Schiumflocken fugget 

Im Mühlendeyk. – 

En Glückskind bugget 

Seyn Küninkreyk. 

 

 

---