Daunlots 83 korr

213 

 

Hui! bat is dat do ’n Gesiuse 

Schiuwen, Stiuwen un Gebriuse. 

Hin un hiär un run un rop, 

Gäit et flott Hals üwer Kopp. 

 

Äiner buselt imme Schnaie, 

Met der Nase, un twäi, draie, 

Schlatt ne lustgen Holterbock 

Met dem Schi- un Rodelstock. 

 

And’re siuset van der Eren 

Düär de Luft taum Schweymlichweren. 

’t wert mey all ganz seltsen flau – 

Pheylip, halt de Augen tau! 

 

Ach, et is en roor Vergnaigen, 

Sau op Schnaischau hen te flaigen. 

Backen raut, un Augen blank – 

Weerst deyn Liäwenlank nit krank. 

 

Un de Astenbiärg, dai alle, 

Lachet bey diäm Häxenballe, – 

Schüddelt seynen witten Kopp, 

Settet sik de Pätzel op. – 

 

 

 

W

INTER

-B

RUMMELKEN

 

[Winter-Brombeeren] 

 

Ach Winter, laiwe Winter, 

Wat hiäst diu schlecht bedacht 

Us arme Menskenkinger 

Dütt Johr met deyner Pracht! 

 

Gewiß weer’ vey verlaisen 

Dat schoine Winterfäst, 

Wann diu’t nit balle fraisen 

Un düchtig schniggen läßt. 

---

214 

 

Vey wachtet, stoint un söchtet; 

De Teyt wert us te lank, 

Bit dat de Biärge löchtet 

Ganz blitzewitt un blank. 

 

De Schliegels sind verbuagen, 

Taum gröttesten Verdrüt 

Het sik de Schnaischauh taugen 

Strack as’ ne Flidderwiet*. 

 

 

             

*schlanke Pappel

 

 

Statt Flocken danzet Müggen! 

Kain Fuast hiät mehr Gewalt, 

Me maint, me hörte schriggen 

Den Kuckuck iutem Wald. 

 

Wat nutzt mey niu dat flotte 

Un schicke Sportkostüm; 

Et frietet doch de Motte 

Trotz Naphthalin-Parfüm. 

 

Ach Winter, hör diän Kummer, 

Besinn dik deyner Pflicht, 

Und pfusk diäm warmen Sumer 

In seyn Geschäfte nit! 

 

 

 

 

L

UILINGS

-R

EVELLUTZIAUNE

 

 

Twäi Faut daip un äinundraiverrel Toll 

Laggte de Schnai, et was ganz wuat te doll, 

Hai winßelte über de Sülle. 

Et knapp’re im Baum, et knark’re im Buß, 

Bey drüttain twäidrüddel Grad Celsius, 

De Luie, se quieken vüar Külle. 

 

Do schläik iut Hawerkamps Hiusdiälendüär 

Ganz sacht’ de Buer met dem Puister hervüär, 

---

215 

 

Woll grade no’m Hähneken greypen. – 

Beym Schopestall, in diäm Wittdören· Hust, 

Do waß en Gepladdere in der Luft, 

En Spatzen-Scharjaulen un -Peypen. 

 

Niu nahm dai Senior-Luiling dat Woort: 

„Hey, Hawersack, hör us, un dat saufoort! 

Anstatt us vam Huste te knallen. 

Bat hiäst diu gistern in Giästgarben saggt? 

Nit ’ne Buttelke härre vey Nutzen dey bracht? 

Dat lote vey us nit gefallen! 

 

Hiäst saggt, vey mächten viel unnütz Geschrai, 

Wören Kötten unger dem Fiärenvaih, –·  

Diu gäfftest us niks mehr te friäten? 

Us, dai ok im Hiärwest bey dey nau blit, 

Wann jeder Fittek vam Hawerkamp tütt, 

Us weste sau schnoie vergiäten? 

 

Hef vey dey nit schoine den Bußhaup verwahrt? 

De Daakrenne putzet, de Schwalen verspart, 

Dai no Afrika gengen te plengen? 

Trotzdiäm vey hallet de Nester ’ne warm, 

Spielt Nachtwächter, Hiusmester, Weckuhr, Schandarm, 

West diu sau üwer us schengen? 

 

Vey het dik warnet vüär Riägen un Schnai 

Drai Dage vüärhiär! Is dat unnütz Geschrai? 

Awwer üm en paar knatschfiule Kirßen 

Schütest diu meynen Schweygersuhn daut, 

Dem Kättken taum Froihstück beym Äntenschlaut; 

Härr’ ik Tiäne, dann könn ik doch knirsken! 

 

De Baukfinken singet nit schoiner as’ vey, 

Diän schliepeste jeden Dag Haisoot herbey, 

De Giälgoiskes läßte nit schmachten! 

Ne schlechten Huaf, bo de Spatzen sind schroh, 

Un dann weste imme Gemainderoh’ 

De äiste Rolle nau pachten?“ – – 

---

216 

 

Dat stäig diäm Hawerkamp waarme te Kopp; 

Hai genk in Gedanken tem Fruchtbühne rop, 

Diän Luilingen Hawer te ströggen: 

„Op meynem Huawe sall schmachten kain Spatz, – 

Doch maak ey im Froijohr den Schwalen kain Platz, 

Dann sall ug meyn Puister wier blöggen!“ 

 

 

H

ÄIMATSCHUTZ DEM 

S

UERLANNE

 

 

Häimat, Häimat, schoinste Klang, 

Klingest ase Harfensang, 

O sau wundersaite! 

Un meyn Hiärte weert sau frauh, 

Kaine Musik dringet sau 

Daip mey int Gemaite. 

 

Wual! De Welt is schoin un graut, 

Doch äin Plätzken git et blaut 

Op der weyen Eren, 

Bo ik glücklich liäwen kann 

Un, wann’t Guatt gefällt, ok dann 

Well begrawen weren. 

 

Met dem Paradeys verwandt 

Genk hervüär iut Guares Hand 

As’ en Mesterstücke 

Un en Kunstwiärk seyner Macht 

Use Suerland, reyk an Pracht, 

Freude, Lust un Glücke. 

 

Jo! Dütt Land is wunderbar! 

Un vey druwet et saugar 

Use Häimat nennen. 

Lieblich, as’ en Bielerbauk; 

Doch vey Mensken motter ’t auk 

Duien un liäsen können. 

Diusendfältge Bielerpracht 

Is, dai us entgiegen lach’t 

---