Müstəsna ev
Məsumə Səbukxiz
Sepah qurulan vaxtlarda Əbdülhüseyn başını qaşımağa
vaxt tapmırdı, çox vaxt Sepahda olurdu. Əvvəllər maaş
almırdı, sonralar aldığı maaş da ehtiyaclarımızı ödəmirdi.
Buna görə bənna işi də qəbul edirdi. Əsasən, gecələr
bənnalıqla məşğul olurdu.
O zaman evimiz Məşhədin qədim məhəllələrindən olan
hövzə tələbələri məhəlləsində, yalnız 40 kv. metrdən
46
ibarət bir ev idi. Ona neçə dəfə demişdim ki, bu ev bizə
dardır, beş uşağımız var, gərək yavaş-yavaş bir şey
fikirləşək. Lakin heç düşünməyə də macal olmadı, nəinki
həyata keçirməyə. Əvvəllər gələcəyə ümidvar idim,
müharibə başlayandan sonra isə ondan ümidimi üzdüm.
Bir ay təlimə getdi. Özüm işə girişib evi satdım və
yaxındakı dördyolda böyük bir ev aldım. Həmin günü
yada salmaq mənə çox şirin gəlir. Əşyalarımız çox deyildi.
Uşaqların köməyi ilə onları bir yük maşınına yığıb yeni
evimizə apardıq.
Yolda Əbdülhüseyni gördüm. Baxışından təəccüb
yağırdı. Bir ay idi onu görmürdüm. Bizə yaxınlaşdı,
salamlaşıb hal-əhval tutandan sonra soruşdu ki, haraya
gedirsiniz?
Dördyolu göstərib dedim ki, orada bir ev almışam.
Güldü.
– Yəqin ki qabaqkından böyükdür.
– Hə.
Yenə güldü.
– Pulunu haradan tapacaqsan?
– Pulu üçün nə iş olsa, çalışacağam. Allah kərimdir.
Bir söz demədi. Əmin idim ki, buna görə narahat
olmayacaq. Yeni evi görəndə həm də sevindi; çiy
kərpicdən idi, həyətinə plitə döşənməmişdi, divarları da
palçıqdan idi. Hər yerə diqqətlə baxıb dedi: «Uşaqlar üçün
əla və genişdir».
Daşınma
işi
bitəndən
sonra
Əbdülhüseyn
düşündüyümdən də tez cəbhəyə yollandı.
Yeni evimizdə bir neçə gün rahat qaldıq, yağış yağanda
isə problem başlandı. Otaqda oturduğum yerdə birdən
başımın islandığını hiss etdim. Tavana baxdım. Su
damırdı. Özümü itirdim. Bir neçə saniyədən sonra bir qab
47
gətirib altına qoydum. Düşündüm ki, problem həll oldu.
Birdən, «ana, buradan da su tökülür» cümləsini eşitdim.
Yağış gücləndikcə daha çox yerdən su damırdı. Bütün
qablarımızı tavandan axan damcıların altına qoyduğumuzu
desəm, bəlkə də doğru demişəm. Yağış dayanana qədər
çox əziyyət çəkdik. Ondan sonra günləri sayırdım ki,
Əbdülhüseyn nə vaxt gələcək.
Nəhayət, cəbhədən qayıtdı; amma özü gəlmədi,
gətirdilər. Ən çox ayaqları yaralanmışdı. Ertəsi gün Qəzali
və bir neçə pasdar onu ziyarətə gəldilər. Təsadüfən, yağış
yağmağa başladı. Qəzali elə bildi ki, təkcə onların
oturduqları otaqdan su damır. Uşaqlardan soruşdu ki,
qonaq otağınız hansıdır?
Qonaq otağını göstərdilər. Girdi və tez çıxdı. Ora da
digər otaqlardan geri qalmırdı. Qabları gətirməyə başladıq.
Az sonra onlar da sağollaşıb getdilər.
Bir saat ötməmiş onların biri qayıdıb ağa Burunsini
çağırdı. Dedim ki, onun halı yaxşı deyil, siz ki bilirsiniz.
– Biz özümüz onu maşınla aparacağıq.
– Olmaz ki, başqa vaxt gəlsin?
– Yox, ağa Qəzalinin vacib işi var. Dedi ki, tez hacını
oraya aparaq.
Sepahdan qayıdanda qaşqabaqlı idi. Məsələnin nə
olduğunu bilmək istəyirdim. Bir neçə dəqiqədən sonra
bunu soruşanda isə ah çəkdi.
- Heç nə, əmr etdi ki, daha cəbhəyə getməyim.
Təəccübdən gözlərim bərəldi.
- Daha cəbhəyə getməyəsən?!
Başını yelləyib yavaşca dedi: «Hə, evi düzəltməyincə
cəbhəyə getməyə qoymayacaqlar».
Soruşdum ki, başqa nə dedi?
Mənalı təbəssüm etdi.
48
- Bilmək istəyirdi ki, sən bu vəziyyətə görə
narahatsanmı? Mən də dedim ki, yox, mənim yoldaşım
razıdır.
Evin düzəlib-düzəlməyəcəyini bilmək istəyirdim.
Soruşdum ki, axırı nə oldu?
- Dediyim kimi, evi düzəltməyincə cəbhəyə gedə
bilməyəcəyəm.
Susub fikrə getdi. Bir qədər sonra dilləndi.
- Sepahdan gəlsələr, de ki, vəziyyətimiz yaxşıdır, bu evi
mən özüm almışam, burada qalmaq istəyirəm, yaxşı ev də
istəmirəm.
Narahat halda soruşdum ki, bu sözləri nə üçün
deməliyəm?
O, məndən çox narahat idi.
- Onlar mənə pul vermək istəyirlər ki, yeni dəbli bir ev
tikim, mənsə bu işi görmək istəmirəm.
Sözünün üstünə bir söz deməyi sevmirdim. Müştərək
həyatımız boyu onu tanımışdım. Çalışırdı ki, heç vaxt
Allahın razılığı olmayan bir iş görməsin.
Sepahdan gəldilər. Evə dəvət etdi. Birinin əlində çanta
vardı. Hamı oturandan sonra çantanı açdı, içindən bir neçə
iri pul paketi çıxarıb Əbdülhüseynin önünə qoydu. Ürəyim
bərk döyünürdü. O qədər pul gözləmirdim. Nə edəcəyini
gözləyirdim. Bir az gözlərini pullara dikdi. Baxışından
bəlli idi ki, ciddi bir qərar verir. Birdən pulları götürüb
hamısını yenidən çantaya tökdü. Sepahdan gələnlər də
mənim kimi heyrət içində idilər. Qərarlı və ciddi şəkildə
dedi: «Bu pullar beytülmalındır (dövlət əmlakıdır). Mən
əsla razı deyiləm ki, uşaqlarım bu qədər pulla rifah içində
yaşasınlar».
Dedilər: «Amma...»
49
Bərkdən dedi: «Amması yoxdur, mənim uşaqlarım belə
yaşayacaqlar».
- Bəs Qəzaliyə nə deyək?
- Ona deyin ki, özüm ev haqda bir şey fikirləşəcəyəm.
Nə qədər israr etdilərsə, faydası olmadı.
Bir neçə gün keçdi. Halı yaxşılaşmışdı, amma daha
bənnalığa görə deyildi. Evin bir tərəfini sökmək istədiyini
deyəndə inanmağım gəlmədi. Dedim ki, yəqin zarafat
edirsən.
– Yox, çox ciddiyəm.
– Bu vəziyyətinlə bənnalıq sözünü heç dilə gətirmək
olmaz.
– Allahın köməyi ilə həm sözünü deyərik, həm də işini
görərik.
İsrarım təsir etmədi. Həmin gündən başlayıb evin bir
tərəfini uçurdu. Yavaş-yavaş material toplayıb bir neçə
nəfərin köməyi ilə iki otaq tikdi.
İki-üç gecə sonra güclü yağış yağdı. Uşaqlar başlarını
yuxarı qaldırmışdılar və gözlərini tavandan ayırmırdılar.
Mən də onlardan geri qalmırdım. Bir qədər sonra hamımız
əmin olduq ki, bir damla da gəlmir. İlk gündən bilirdik ki,
işinə söz ola bilməz.
Ona dedim: «İndi ki halın yaxşılaşıb və sabah cəbhəyə
getmək istəyirsən, get, amma inşallah, gələn dəfə gələndə
evin o biri tərəfini də tikərsən.
– İnşaallah.
Yeni otaqlarda həyatın ləzzətini dadar-dadmaz birdən
həyətdə gurultu qopdu. Tez bayıra qaçdıq. Mənzərə
dəhşətli idi: palçıq hasarın bir tərəfi uçmuşdu. Dönüb
Əbdülhüseynə baxdım. Güldü.
– İnşaallah, gələn dəfə gələndə bunu da uçurub
kərpicdən hasar hörəcəyəm.
50
– Sizin aldığınız 5-6 gün məzuniyyətlə bir iş görmək
olmaz.
– Gələn dəfə 20 gün məzuniyyət alacağam, narahat
olma.
Səhər tezdən cəbhəyə yollandı.
***
Təxminən iki aydan sonra gəldi. Salamlaşandan sonra
20 günlük icazə aldığını söylədi.
Çox tez işə başladı. Birinci gün kərpic gətirdi, ikinci
gün bütün hasarı uçurub sökdü. Digər işlərə başlamaq
istəyəndə
Sepahdakı
yoldaşlarından
biri
gəldi.
Əbdülhüseyn onu evə dəvət etdi, o isə dedi: «Yox, bir
dəqiqəliyə bayıra gəlsən, yaxşıdır».
Getdi və tez də dönüb gözlərimə baxdı.
– Mühüm bir iş çıxıb, getməliyəm.
Soyuqqanlılığımı itirmədim.
– Eybi yoxdur, get, amma tez qayıt.
Səsi bir az da mehribanlaşdı.
– İş şəhərdə deyil.
– Bəs haradadır?
Ehtiyatla dedi: «Cəbhəyə getməliyəm».
Dərhal üzümdə hərarət hiss etdim. Çox narahat oldum.
Bizim evimiz küçədə barmaqla göstərilirdi, məclislərin
mövzusu olmuşdu. Ətrafıma baxdım.
– Sən məni bu qədər uşaqla bu qapısız və hasarsız evdə
qoyub getmək istəyirsən?!
Bir söz demədi.
– Heç olmasa, hasarı uçurmazdın.
Belə hallarda həmişə gülərdi.
51
– Narahat olma, sənə söz verirəm ki, bu evin damına
hətta bir pişik də çıxmayacaq.
Bir az da hirslənib üzümü turşutdum.
– Həyətin hasarı uçubsa, uçub, nə olsun ki?!
Ağlamaq istəyirdim.
– Yəni mənim bu qədər kiçik uşaqla bu hasarsız evdə
qalmağım düzgündür?!
Yenə məni sakitləşdirməyə çalışdı, amma faydası
olmadı. Getdikcə hirsim artırdı. Üzündən gülüş getdi,
ciddiləşdi, lakin səsindən yenə mehribanlıq yağırdı.
– Bax, mən uşaqlıqdan nə kiminsə evinin damına
çıxmışam, nə kiminsə hasarından hoppanmışam, nə də
kiminsə namusuna baxmışam.
Son sözləri diqqətimi cəmlədi, narahat olsam da,
qalanını eşitmək istədim.
– İndi də deyirəm ki, sən başıaçıq bayıra çıxsan da, heç
kim sənə baxmaz. Arxayın ol ki, bu evdə heç bir canlı səni
narahat etməz. Çünki mən heç kimi narahat etməmişəm.
Əsla narahat olma.
Əminliklə danışırdı. Özümə gəldim. Sözləri alov
üzərinə tökülən su effekti verirdi. Çantasını bağlayıb yola
düşəndə iynə ucu qədər də narahatlığım qalmamışdı.
Bir müddətdən sonra gəldi. Baxışı həmişəki kimi
mehriban idi. Uşaqları bir-bir qucaqlayıb öpürdü. Hələ
oturmamış üzünü mənə tutdu, uzun və mənalı bir «bəli»
deyib soruşdu: «Bu müddətdə bir oğru-zad gəldi, yoxsa
yox?!»
– Yox.
Güldü.
– Sözlərin o qədər təsirli idi ki, biz arxayın yaşadıq.
Əgər zərrə qədər də qorxduğumu desən, yalandır.
52
Allah ona rəhmət eləsin! O sözlərinin təsiri hələ də
qəlbimizdə qalıb. Özü demiş, hələ heç bir canlı bizi
narahat etməyib.
Dostları ilə paylaş: |