117
Özü hətta əbəs sözlərdən də çox çəkinirdi, o ki qala
qeybətdən, yalandan və bu kimi günahlardan.
Bir dəfə birlikdə kəndə getmişdik. Bir müddət öncə
anasına bir mülk çatmışdı. Gəlib Əbdülhüseynin yanında
oturdu və gileylənməyə başladı.
– Bilmirəm sən necə oğulsan, bala?!
Əbdülhüseyn gülümsədi.
– Niyə ki?!
– Kəndə gəlib bizə baş çəkirsən, amma bir dəfə mənə
demirsən ki, ana, sənin mülkün haradadır?
Onu deyən kimi Əbdülhüseynin qaşları çatıldı.
- Mənim sizin əmlakınızla bir işim yoxdur.
Anası eynilə mənim kimi yerində dondu. Əbdülhüseyn
sözünə davam etdi: «Elə bildim yanımda oturub nə qədər
qəza namazı, nə qədər gecə namazı qıldığını deyəcəksən.
Mülk və əmlak söhbəti nədir edirsən?!»
Ondan həmişə belə reaksiya gözləyirdim, amma anası
ilə yox. Sakit qala bilmədim.
– Yəni bu, düzgündür?! Axı o, sənin anandır!
Tez cavabımı verdi: «Yəni bu, düzgündür ki, mənim
anam bu yaşda oturub dünya söhbəti eləsin?!»
Səsi yumşaldı, bir qədər dayanıb sözünə davam etdi:
«Ruzini Allah yetirir, bizim anamız artıq axirəti haqda
düşünməlidir».
Dostları ilə paylaş: 
