7
nitar deyərdi. Görünürdü ki, rəis olan hadisədən hər-
tərəfli xəbərdar idi.
–Cənab polkovnik, həkim yardım eləsə də, hələ
özünə gəlməyib...
Bir qədər aralıda duran, məruzənin bitdiyini
güman edən Bəkirlə Şamil yaxınlaşıb rəislə görüş-
dülər.
–Hadisə neçə baş verdi? – Rəis cib telefonu ilə
müavini Niyazdan və bir neçə xəbər ötürənindən çox
şeyi bilsə də, onların da fikirlərini eşitmək istəyirdi.
–Rəis, – Bəkir dedi, – üzr istəyirəm, bu it uşağı
məhkumlar meydana çıxanda yataqxananın içərisin-
dəki ayaqyolunda gizlənibmiş. Kimsənin görməmə-
si üçün hamının başı yoxlamaya qarışan vaxtı özünü
ikinci mərtəbədəki pilləkənin sürahisinin – qırağın-
dan asmaq istəyib. Yaxşı ki, vaxtında görüblər. Yadı-
nızdadı də, keçən ay da özünü yandırmağa cəhd et-
mişdi.
–Adı nəydi onun? Nazim?..
–Xeyr, Nizamdı...
–Nəzarətçilər bir az da gec xəbər tutsaydılar ca-
nını tapşıracaqdı, – Şamil əlavə etməklə söhbətə qa-
rışdı.
Qanıqara rəis onun əlavəsindən əsəbiləşdi:
–Günah nəzarətçilərdədi, niyə sanitarın giz-
ləndiyini vaxtında görməyiblər, hara baxıblar? – Şa-
mil dillənməsinə peşman oldu. – Ötən növbədə kim
8
olub hamısını yığın kabinetimə. Hamısı izahat yaz-
sın...
Əsəbiləşmiş rəis cavabı gözləmədən dönüb
müəssisənin idarə binasına, öz kabinetinə doğru get-
di.
* * *
Tibb məntəqəsində Nizama iynə vurulsa da, gə-
lib-gedən nəfəsindən savayı onda həyat əlaməti hiss
olunmurdu. Koma vəziyyətinə düşmüş kimi dərin
yuxuya getmişdi.
–Nə edək bu özünə gəlsin, – tibb məntəqəsin-
dəki həkimlərdən biri o birindən soruşdu, – vurdu-
ğumuz iynənin təsiri olmadı. Bəlkə, yaxşısı təcili
etapla mərkəzi xəstəxanaya göndərək? Öləcəksə, get-
sin orada ölsün...
–Tələsmə. Bir-iki saat keçsin, özünə gələcək.
Əgər özünə gəlməsə, onda o barədə düşünərik.
Nizamı üzdəniraqlar üçün nəzərdə tutulmuş
otaqda sınıq çarpayının üzərindəki kirli döşəyə uzat-
mışdılar. Tibb məntəqəsində ən köhnə, salxaq çar-
payılar, dolablar, rəngi getmiş kətillər, paralanmış
yataq dəstləri axırncı palata sayılan otağa yığılmışdı.
Yazılmamış qanuna görə belə də olmalıydı: üzdəni-
raqlar hər şeyin ən pisinə layiq idilər.
Nizam ikinci dəfə idi ki, intihara cəhd edirdi.
Bir ay əvvəl zonun anbarından başqasının adı ilə ba-
laca qabda əldə etdiyi salyarkanı üstünə töküb özü-
9
nü yandırmağa çalışmışdı. Amma sanitar yoldaşları
vaxtında duyuq düşmüş, onu yanmağa qoymamış-
dılar. Əynindəki qalın qış paltarından od bədəninə
keçməmişdi. Təkcə yalın ayaqları bir az yanmışdı.
Əməliyyat rəisi Bəkir buna görə Nizamı du-
binka ilə döyüb beş günlük karsa salmışdı. Sonra da
ona bir də belə “poxu yeməməyi” bərk-bərk tapşır-
mışdı. Əlbəttə, Bəkir Nizamdan niyə özünü yandır-
dığını soruşmuşdu. O da ağlayıb, daha yaşamaq is-
təmədiyini bildirmişdi...
Altı ildən çox həbsdə olan Nizam özünü öldür-
mək fikrinə son üç ayda düşmüşdü. Gülbaxta gələn-
dən sonra buradakı məhkumlar arasında həmkənd-
lisi ilə rastlaşandan bəri onda bu fikir yaranmışdı:
“Artıq çox keçməyəcək, onu tanıyan bütün doğma-
ları, qohumları da türmədə üzdənirağa çevrildiyini
biləcəkdilər. Özü də elə-belə, adi üzdəniraq yox, pas-
siv homoseksual olduğunu öyrənəcəkdilər. Axı niyə
vaxtında qətiyyəti olmadı, özü-özünə yiyə dura bil-
mədi?..”
O, şəhərə pul qazanmaq üçün gəlmişdi. İlk ay-
lar məcburiyyət üzündən ağır işlərdə çalışdı. Gəl ki,
bina tikintisi, tunel qazıntısı sayaq zəhməti çox olan
işlərdə işləmək heç ürəyincə deyildi. Günlərin birin-
də rastlaşdığı iki həmyerlisi ona pullu, rahat bir iş
təklif etdi: sadəcə gözətçilik. Gecələr “dostları” əv-
vəlcədən gözaltıladıqları mənzillərdə oğurluğa çı-
10
xanda, o, kənardan gözətçilik edirdi. İşləri pis get-
mirdi. Aldığı pulların hesabına az müddətdə əyin-
başını təzələdi. Haqqı artdıqca içkinin, nəşənin da-
dına baxdı, dostlarına qoşulub fahişə ovuna çıxdı.
Ehtiraslanmağı çox xoşlayırdı. Etiraf etməyə çəkinsə
də, bəzən ürəyindən qız kimi əzizlənmək keçirdi.
Onun üçün fərqi yox idi, qız ya oğlan – sevilmək is-
təyirdi...
Lakin başa düşürdü ki, bu oğurluq qazancla
uzağa gedə bilməz. Yeni vərdişlərinə elə aludə ol-
muşdu ki, geriyə də yol tapa bilmirdi. Qurşandığı
oyunun sonunu gözləyirdi.
Son gəldi. Növbəti oğurluğa yollanan zaman
Allah ağıllarını neçə aldısa, əvvəlcə əyləşdikləri tak-
sini soymaq istədilər. Yol qırağındakı ağaclıqda ma-
şını saxladıb özləri ilə götürdükləri kapron ipi sürü-
cünün boğazına doladılar. Arxada əyləşdiyinə görə
iplərin ucunu sıxmağı ona tapşırdılar. Tapşırılan işin
öhdəsindən layiqli gəlməsi üçün sürücü çapaladıqca
düşünmədən ipi var gücü ilə sıxdı. Birdən yanındakı
dostu üstünə qışqırdı:
–Boğub öldürdün bədbəxt oğlunu, bəsdi sıx-
dın...
Sürücü keçinmişdi. Dörd dostun maşını ora-
daca ataraq qaçıb gizlənməkdən başqa yolları qal-
mamışdı. Bir həftə sonra onların ikisini tutdular. O
biri iki nəfərin törətdikləri cinayətləri də üzərlərinə
Dostları ilə paylaş: |