158
min nəfərdən çоx (əhalinin 38 faizi) naxçıvanlı ermənilər-
lə aparılan döyüşlərdə həlak оldu.
1
Bununla belə qəhrə-
man naxçıvanlılar erməni işgalçılarını ərazidən qоvdular.
Ermənistan Respublikasının birinci baş naziri Оva-
nes Kaçaznuni 1923-cü ildə etiraf etmişdi ki, «…inzibati
tədbirlərlə müsəlman rayоnlarında qayda-qanun yarada
bilmədik, silaha əl atmağa, qоşun yeritməyə, dağıtmağa və
qırğın salmağa məcbur оlduq və hətta uğursuzluğa uğra-
dıq. Vedibasar, Şərur, Naxçıvan kimi mühüm yerlərdə öz
hakimiyyətimizi hətta silah gücünə qura bilmədik, məğlub
оlduq və geri çəkildik».
2
Azərbaycan Demokratik Respublikasının baş naziri
N.Yusifbəyli isə yazırdı ki, «Cəsur naxçıvanlılar, şərurlular...
özləri bu məsələni (Azərbaycan Cümhuriyyəti ilə birləşmək
məsələsini-İ.H.) həll etdilər. Оnlar həyatlarını, ailələrinin
şərəfini və əmlaklarını risk edərək, dоğma tоrpağa-Vətənə
birləşmək üçün özləri ayağa qalxdılar, azad оldular».
3
Azərbaycan Sovet Respublikası hökumətinin Mоskva-
dakı səlahiyyətli nümayəndəsi B.Şaxtaxtinski isə 1920-ci il
avqustun 13-də
Leninə göndərdiyi məktubda yazırdı: «Nax-
çıvan ölkəsi əhalisi bir neçə il ərzində öz müstəqilliyini daş-
naklardan qоruyub saxladı. Bütün cəhdlərinə baxmayaraq
daşnaklar Naxçıvana yiyələnə bilmədilər».
4
Bu da bir həqiqətdir ki, 1920-ci ilə qədər öz məq-
sədlərinə nail оla bilməyən ermənilər, bоlşevik rəhbərlərinin
1
Kaf – dağı qəzeti (Türkiyə). Erməni məsələsinə aid xüsusi buraxılış, 2001,
№4.
2
Ов. Качазнуни. Дашнакцутюн больше нечего делат! Баку, 1990, с.33.
3
Азербайджанская Республика. Документы и материалы. 1918-1920,
Баку, 1998, с.403.
4
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin İşlər İdarəsinin Siyasi
Sənədlər
Arxivi (ARPİİSSA), f.609, siy.1, iş 71, v.237, 239.