KəNDİMİZDƏ Bİr göZƏl var novellalar romani sevimli qızım Leylaya ithaf edirəm
Yüklə 1,58 Mb. Pdf görüntüsü
|
62 Sonralar Yeganə ilə görüşməyə başladığı ilk günlər Aslanın bütün varlığı gözəlliyin əsiri olmuşdu. Xəlvət bir guşədə bu qadınla üz-üzə oturub pıçıldaşdığı anları, şəhərin küçələrində, parklarında qol-qola gəzişdiyi dəqiqələri o, həyatının əvəzedilməz çağları sanırdı. Bəzən fürsət tapıb Yeganəni qucaqlayanda, əllərinin toxunduğu yerdən bədəninə gizli bir şəhvət süzülür, məstanəliyini artırırdı. Aslana görə onun sevgisindən başqa hamısı yalan, Yeganədən qeyrisi əfsanə idi! Yeganə ərdə olduğunu gizlətmişdi. “Müharibədən əvvəl Əkrəm adlı birisi ilə görüşürdüm... əsgər getdi. O, məni dəlicəsinə sevirdi, mən isə, elə-belə...” – demişdi. Hətta “həmin oğlanın onu aldadıb yoldan çıxardığını” da utanmadan uydurmuşdu. Əlbəttə, o zaman Aslan bunlara inanmaya bilməzdi. Bir halda ki, Yeganə onun evlənmək barədəki təklifini də yubadaraq, davanın qurtarmasını gözləməyi xahiş etmişdi. Lakin sonralar qadının münasibətindəki açıqlıq oğlanı ayıltdı. Sevdiyi gözəl əyləncəyə çevrildi. Aslan istəməsə də, rəftarını dəyişməyə məcbur qaldı... Cəbhələrdən döyüşçülərin tez-tez ölüm xəbərini eşidən Yeganə, Əkrəmin də qayıdacağına ümid bəsləmirdi. O, özünün gələcək həyatını düşündüyündən ürəyinə yatan həkim oğlandan dördəlli yapışmışdı. Şəhərin mərkəzində, ata-anasından ayrı yaşayan Aslan gündüzlər poliklinikada növbətçi həkim işləyir, axşamlar evində xəstə qəbul edirdi. Sol qıçını çəkdiyindən onu əsgər çağırmamışdılar. Müharibənin ən ağır günlərində belə, ehtiyacla qarşı-qarşıya durmamışdı. Yeganəni bu oğlanın başqa məziyyətlərindən daha çox qabaqdakı şan-şöhrəti maraqlandırırdı. Cavanlığına baxmayaraq, Aslan indidən istedadlı bir həkim kimi tanınırdı. Hələ əlindəki elmi işini bitirib alimlik dərəcəsi aldıqdan sonra... başına bəxtəvərlik yağacaqdı. O, özgə təmənnada ikən ərindən gələn qəhərli bir xəbər bütün fikirlərini alt- üst eləmişdi. Əkrəm hərbi xəstəxanadan yoldaşına yazdırdığı məktubda deyirdi: “...Yeganə! Məni yandıran odur ki, dörd il dəhşətlər içərisində gecəli-gündüzlü vuruşdum, heç burnum da qanamadı. Ancaq... müharibənin axır çağlarında ömürlük bədbəxt oldum: gözlərimi itirdim! İndi koram! Heç nə, qətiyyən heç nə görmürəm... Bir aya yaxındır günəş işığına həsrətəm... Həkimlərin apardığı cərrahiyyələr də fayda vermir. Hər dəqiqə məktublarını gözləyirəm. Səndən ayrı təsəllim yoxdur. Məni unutma, Yeganə...” Lakin Aslan bunların hamısından bixəbər idi. Qadın nə edəcəyini kəsdirə bilmirdi. Təkcə onu bilirdi ki, iki gözdən kor bir ərin arvadı olmağı ləyaqətinə heç cür sığışdırmayacaq. Son zamanlar Aslanın şövqdən düşdüyünü, əvvəlki ehtirasının söndüyünü duyan Yeganənin narahatlığı birə-beş artmışdı. Axşam onun restorandakı qaradinməzliyi, soyuqluğu buna bir daha sübut idi. downloaded from KitabYurdu.org 63 “Ağılsızlıq elədim! – deyə indi divanda uzanıb fikirləşdikcə özünü məzəmmətləyirdi. – Aslana tez təslim oldum!..” Bu gecə o, mütləq bir hiylə ilə oğlanı sınaqdan çıxarmağı, ürəyindəkiləri öyrənməyi qarşısına məqsəd qoydu. Aslan əlində iki fincan qəhvə mətbəxdən otağa qayıdanda, Yeganəni bikef görüb soruşdu: −Nə var, gözümə birtəhər dəyirsən? Yeganə cavab əvəzinə köksünü ötürdü. Oğlan keçib divanın qırağında əyləşərək, barmaqları ilə onun saçlarını daradı. −Neyçün məyussan? Bəlkə xətrinə dəyən bir söz demişəm?.. Yeganə yerində qurcalanıb azacıq dikəldi: −Sən məni ancaq dildə sevirsən, ürəyində məhəbbət olsaydı, bayaq restoranın vestibülündə o farmazonun mənə yaxınlaşdığını görəndə qısqanardın. Heç vecinə də almadın... Aslan gülümsündü: −Mən arxayınam ki, özün düzünü deyəcəksən. Dur, bir fincan qəhvə iç, fikrin dağılsın. −Lazım deyil. Evimizə getməliyəm, gecdir. −Hara? Evinizə? – Aslan onun çiyinlərindən yapışıb özünə tərəf çəkdi. – Səni kim buraxır? Yeganə bezikmiş təki üz-gözünü büzüşdürüb dartındı. −Toxunma mənə, xahiş edirəm! Aslan guya təəccübləndi: −Bəs onda bura niyə gəldin? −Bilmirəm. Yüngüllüyümdən! −Canın üçün, sənin bu axşamkı hərəkətlərin mənə çox qəribə görünür. Yeganə getməyə hazırlaşırmış kimi divandan enib, ayna qabağına keçdi. −Mən necə vardım, elə də qalmışam! – dedi və üst-başını səliqəyə salmağa başladı. – Qəribəliyi səndə görürəm! −Məndə?! −Bəli! Siz Aslan həzrətlərində. Mən çox eşitmişdim ki, bütün kişilər bir bezin qırağıdır, inanmırdım... Axırda özüm şahid oldum. Aslan cavab verməyə söz tapmadı. Yanındakı dolabçanın siyirtməsini çəkib, “kazbek” qutusundan bir papiros çıxararaq yandırdı. Yeganə nə fikirləşdisə, elə sərtliklə çevrilib üzünü ona tutdu ki, saçları sifətinə səpələndi. −İstəyinə çatmaq üçün keçən il həmin bu otaqda dilənçi kimi yalvarırdın. Nə tez yadından çıxdı?! “Mən həyatımı sənsiz təsəvvür etmirəm, əzizim... – deyə o, downloaded from KitabYurdu.org 64 səsini dəyişərək oğlanı yamsıladı. – Yolunda hər şeydən keçməyə hazıram...” Hanı, hanı ilanı yuvasından çıxaran şirin dilin?! Arada ikicə həftə rayona getdin, mənə hərəsi bir palaz boyda beş-altı məktub yazdın. Yalan deyirəm?!. Bəs indi sənə nə olub? Bu gün neyçün ağzına su alıb oturmuşdun?!. Bəlkə daha məni özünə yaraşdırmırsan?! Ona qalsa, restoranda yediyimi, elə xarabamda da oturub zəhrimar eləyə bilərdim! −Yeganə, axı, mən... Qadın ona danışmağa macal vermədi. Saçını üzündən dala atıb, əli ilə yuxarıdan-aşağı havanı yardı. −Səni heç eşitmək də istəmirəm! Aslan düşüncəli halda papirosundan bir-iki qullab aldıqdan sonra başını qaldırmadan, səbrlə sözə başladı: −Əvvəla, mən heç vaxt öz istəyimə çatmaq üçün səndən sədəqə ummamışam. Danışanda, yaxşı fikirləş! Elə bilirəm aramızda olub-keçənlərə görə mən daha çox heyfsilənməliyəm. −Necə?! – Yeganə gözlərini qıyıb, kinlə Aslanı süzdü. −Qulaq as. Onu düz deyirsən, mən həyatımı, gəncliyimi sənə möhkəm bağlamışdım. Yolunda canımdan keçməyə hazır idim. Bunu özün də hiss etməyə bilməzdin... −Bəs, niyə dəyişdin?! Həmin Aslan deyilsən?! −Mən həmin Aslanam, ancaq... sən o Yeganə deyilsən. Gəl bir-birimizi başa düşək. Hər şeyi açıb-tökməyin nə mənası! Söhbətin ciddi şəkil aldığını görən qadın, yumşalmağa məcbur oldu. −Nə isə... Bu gün səni heç özünə oxşatmıram, − dedi və keçib qəhvədən bir qurtum içdi... Onca dəqiqə sonra Yeganə yenə divanda uzanmışdı. Aslan da yanında oturmuşdu. Bir-birlərinə baxıb, danışmırdılar. Qadının yanaqlarında yaş gilələnmişdi. Gözlərindən günahkarlıq oxunurdu. Bu dəqiqə o, bəlkə də ömründə ilk dəfə belə miskin vəziyyətə düşmüşdü, aciz qalmışdı. Aslan mütəəssirbir halda dilləndi: −Heyf səndən, Yeganə! Qadın udqundu. −Açıq danışsana... Mən çoxdan heyf olmuşam!.. −Heç bilirsənmi, o Zakir kimdir? −Hansı Zakir? −Restorandan çıxanda gözlərini qapayan adam. “Xozeyin zərgərin oğlu!..” −Onun kimliyinin mənə nə dəxli?! downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 1,58 Mb. Dostları ilə paylaş:
|