Microsoft Word Baba ocaq Aylis 27. 10. 14. doc
Yüklə 1,75 Mb. Pdf görüntüsü
|
Nizami Muradoğlu 106 Alxan kişinin ortancıl oğlu idi. Rövşən zarafat etmək istədi: -Qapıları nə bərk-bərk bağlayıbsan... -Neyniyim, e, ay Rovşən dadaş, son vaxtlar yenə bu hayların arasında pıçhapıç başlayıb. Pıç- hapıç ev yıxar deyirlər, gərək ayıq-sayıq olaq. -Deyirəm axı... Rövşən fikirləşdi ki, Hayriki onun yanında görən haylar da onlara birtəhər baxırdılar. Elə Hay- rik özü də bir qədər narahat kimi görünürdü. Axıra qədər Rövşəni tək buraxmasa da, hər halda nədənsə ehtiyatlandığı hiss edilirdi. Yenidən intiligent yadına düşdü. Mizin arxasında saatlarla oturan, bir bardaq çaxırı qurtum- qurtum içib ondan həzz alan intiligent yenə guşə gəlmişdi. Onun söylədiklərindən huşunda qalan misralar Rövşənin qulaqlarında cingildəyirdi: Gör necə lərzə gəlib bütün bu meydan oynuyur. Meydanın ortasında bir sarı şeytan oynuyur. İntiligent Qarabağ hakimi İbrahimxəlil xanı da lənətləyirdi: Bilirsən, Dadaş, gorbagor olmuş İbrahim xan gətirdi bunları. Əslində, bilirsən nə var? İbrahim xan da, Cavad xan da şah olmaq istəyirdi. Hər iki xan rus imperiyası tərəfindən aldadılmış və sonra da məhv edilmiş bədbəxtlərdi. Bəlkə də o vaxt Ağa Məhəmməd Şah Qacarın ətrafında birləşsəydilər, heç Baba ocağı 107 bu müsibətlər də başlarına gəlməzdi. Hələ bəzi tarixçilərin yazdığına görə Ağa Məhəmməd Şah Qacarın ölümü də İbrahimxəlil xanın təşkilatçılığı ilə həyata keçirilmişdir. İbrahim xan 1805-ci ilin may ayının 14-də Gəncənin 20 verstliyində Rusiyanın Qafqazdakı Ordu komandanı general Sisianovun Kürəkçay sahilindəki düşərgəsində bir bədnam himayə mü- qaviləsi bağlayaraq, rus imperatoruna sədaqət andı içib öhdəlik götürdü. Halbuki, Ağa Məhəmməd Şah Qacarın ölümündən sonra Fətəli Şah müxtəlif güzəştlər hesabına da olsa, Qarabağ xanlığını Rusi- yanın himayəsi altına keçməkdən çəkindirməyə çalışırdı. Fətəli Şah o vaxta qədər heç kəsə etmədiyi güzəştləri İbrahim xana təklif edir, Qarabağ mahalını şah xəzinəsinə çatmalı olan mədaxil ilə birlikdə əbədi olaraq İbrahimxəlil xana verməyi öhdəsinə götürür- dü. Bütün bunların müqabilində isə Tiflis və Gəncə yolunun üstündə olan Əskəranın hər iki qalası və Şuşa qalasının ətrafında qazılmış səngərlərin şahlıq qoşunları tərəfindən idarə olunmasını istəyirdi. Amma İbrahimxəlil xan, bilirsən, nə etdi? Bədnam “Kürəkçay müqaviləsi” ilə Qarabağın taleyini qu- mara qoydu. Məmləkətin görəcək günləri hələ qabaqdadır. Bu Qarabağ var ha; o Qarabağ yox, qarabattağıdır məmləkətin. Dadaş, sən məndən cavansan, inşallah, yaşayarsan, görərsən, hələ qara günləri var bu Nizami Muradoğlu 108 yurdun, bilirsən, elə sizin Əylisin də... bir məm- ləkətdə ki, kimsə gələ otura, sən də ona tabe olasan, daha o məmləkətdə, demək, sənə yer yoxdu, Dadaş. Qonağı mindirərik çiynimizə, sonra deyərik düşmür. Babam gərək oni çiyninə mindirmədən düşünə- ydin... Amma qəm eləmə, Dadaş, vur getsin, onsuz da dünya fanidir. Çox fikir eləmə, sözdü deyirəm də. Sözə qaldı, bizə qaldı... Amma çoxdan intiligentin dediklərini bu gün Mirzə Tahir Əfəndi də demişdi. Elə bil bir-birilərinə dil vermişdilər. Səhər oyananda gün dağlara yayılmışdı, dağ- ların üzü gülürdü. Əylisin dağları çılpaq olsa da, mehriban idi, isti idi. Həmişə dağları belə gülərüzlü görmüşdü. Bu gün də dağlar gülümsəyir, sanki ona “gəl-gəl” deyirdi. Qəlbində çoxdan çıxmadığı qayaların üstünə çıxmaq, gəzmədiyi dağları gəzmək istəyi baş qaldırmışdı. Bir vaxt Qaçaq Səmədin məskəni olmuşdu bu dağlar. Bir gecə bir sürü canavar Əlbaba qayasında Qaçaq Səmədin üzərinə hücuma keçirlər. Səməd bir daşa söykənib əlindəki xəncər ilə səhər açılana qədər canavarlarla mübarizə aparmışdı. Hava işıqlanandan sonra canavarlar Səmədi buraxıb getmişdilər. Canavarlar işıqda insana hücum etməkdən qorxarlar. Baba ocağı 109 Bu əhvalatı Rövşənə Qaçaq Səməd özü söyləmişdi. Bir də söyləmişdi ki, gərək canavardan qorxmayasan, onlar çox hissiyatlıdırlar. Qorxduğunu hiss etsələr, hücum edib parçalayacaqlar, ancaq qorxmadınsa, mübarizə apardığını görüncə, özləri də ehtiyatla- nırlar. Rövşən qarmaqarışıq fikirlər və xəyallar ilə başını bir xeyli yordu. Başında bir keylik vardı, tut arağının təsiri özünü göstərirdi. Özü özünü bir xeyli danladı. O, bura bütün pis əməllərə son qoymağa, tövbə etməyə gəlmişdi. İndi nə oldu bəs? Hələ tövbəyə başlamamış yenidən içkiyəmi qurşanacaqdı? Yaraşardımı? Yox, belə getməz, amma bu dindarlar da heç adama əməlli-başlı bir yol göstərə bilmirdi. Əgər Mikayıl keşiş də bir yol göstərə bilməsə, daha onda kimə inanmaq olar, nəyə etibar etmək olar. Axı, hər işin bir nəticəsi olmalıdır. Tövbənin də nəticəsi olmalıdır, ya yox? Bax, bir ağac əkərsən, ağac böyüyüb meyvə gətirər. Bəs tövbə də belə olmalıdır. Tövbə edib nəticəsini görməlisən. Mən tövbə etməyə gəlmişəm. Düzdür, mən çox naqis işlərlə uğraşmı- şam, çox adamları döymüşəm, incitmişəm. Amma mən bir kasıbın malına göz dikməmişəm, bir əlsiz- ayaqsız adamı incitməmişəm, bir nəfər də olsun halal pul qazanan adamın evini aparmamışam. Mən yetimin malını yeyənləri döymüşəm, millətin malını oğurlayıb adını “millət atası” qoyanların pulunu əlindən almışam, axı deyirlər oğrudan oğruya Yüklə 1,75 Mb. Dostları ilə paylaş:
|