Səməd Şıxı atilan bir daş
Yüklə 2,65 Kb. Pdf görüntüsü
|
166 -Neçə gündü ki, bizədə gəlmirsiz. Farizə deyərəm sabah gələr götürər, gedərik bir yerə. Çay kənarına düĢərik. -YaxĢı fikirdi. Nərgizdə biraz hava almıĢ olar. -RövĢən nə edir? DanıĢmısan? -YaxĢıdı. Ġki gün əvvəl Dənizin ailəsi ilə tanıĢ olub. – Gülnaz dedi. -Özü tək baĢına? -Hə. TanıĢ olmaq istəyiblər, buda gedib. -Nə danıĢıblar? Dedi sənə nəsə? – Validə incimiĢ olsada maraqına üstün gələ bilmədi. -YaxĢı keçib dediyənə görə. Seviblər RövĢəni. -Heç olmasa bu yaxĢı xəbərdi. Tətildə gətirərdi, bizdə görərdik qızı. Sonra yanına gedəndə ailəsi ilədə tanıĢ olarıq. -Məndə onu fikirləĢirəm. -Yazmağa davam eliyir? -Hə, yazır. Keçən yay bir uĢaq gəlmiĢdi. Nərgizlə çoxdan tanıĢ idi, deyəsən. O, gedəndən sonra Nərgiz onun yazdığına film çəkəcəyin dedi. O, gündən sonra qızın üzündə yeni gün doğdu. Sevinir, deyir gülürdü. Onu hələ belə görməmiĢdim. Hər gün daha həvəslə yazırdı. Mən kömək edəndə isə deyərək bunu çəkmək olar? Maraqlı olar? - deyərək canlandırırdı. -Sonra nə oldu ki, yenə üzüldü? Qəbul eləmədi? -Oğlanın buna verdiyi nömrəni itirib. Nə qədər axtardım tapa bilmədim. O, gün – bu gündü yemir – içmir otaqda uzanır. Yazı belə yazmır. – Gülnaz qapıya baxıb xəyala daldı. Validə söz demək istəsədə susdu. -Harda ola bilər ki? Bəlkə, vərəqlərinin arasına düĢüb. – Validə araya çökən sükutu pozdu. -Baxmadığım yer qalmayıb. Tapa bilmədim... Bəlkədə alınmayacaq idi. Yazdığına film çəkilməyəcəkdi. Ən azından həvəsini ala biləcəkdi. 167 -Yazığın bəxtidə hər tərəfli gətirmir. – Validə üzün büzdü. -O, da belə düĢünür. O, da indi bəxtsiz olduğunu, allahın onu sevmədiyini, dünyaya sadəcə əzab çəksin deyə göndərildiyini düĢünür. – dedi və ağlamağa baĢladı, övladını canından da çox istəyən ancaq onun üçün heçnə edə bilməyən güclü və bir o qədər zəif qadın. Gülnaz axĢam yeməyinə hazırlaĢır. BoĢqabları masaya qoyub, RövĢənin otağından Nərgizi çağırmağa gedir. Sağ tərəfinə bürünmüĢ, ayaqlarını qucaqına qısmıĢ tərəfdə yatırdı. -Qızım... - əyilərək Nərgizin saçını sığalladı. Nərgiz yatmıĢdı. – qızım, qalx. Yemək hazırdı. – alçaq səslə Gülnaz Nərgizi qaldırmağa çalıĢırdı. -Nə olub? – yuxudan ayılan Nərgiz doğrulmağa çalıĢdı. -Yemək hazırdı, qalx yemək yeyək. -Mən istəmirəm. Yeməyəcəm. -Neçə gündü düz əməlli yeməkdə yemirsən. Qalx, belə olmaz. – Gülnaz Nərgizin qolundan tutub doğrultmağa çalıĢdı. Anasının əl çəkməyəcəyin görüb ona tabe oldu. Anasının qolundan tutunaraq doğrulub ayaqüstündə durmağa çalıĢdı. -Günorta nənə gəlmiĢdi. Səni soruĢdu, yatdığını görüb heçnə demədi. -.... -Hə. Bu arada, sabah baban gəlib bizi götürüb gəzməyə aparacaq. -Ġstəmirəm. – qapını çıxaraq divardan tutaraq yolu getməyə çalıĢırdı. -Niyə ki? həm gəzərik, havanı dəyiĢərsən. Həm də, məndə sıxılıram. Çıxım, biraz gəzim. -Sən gedərsən. Mən uzanacam. Söz yerimdən də qalxmaram. 168 -Nərgiz?! Niyə belə eləyirsən? Itib – itibdə. Dünyanın sonudu? Bəlkə, yenə gəldi. Onda göstərərsən. Niyə özünü sıxırsan? Niyə çölə çıxmaq, hava almaq, insanlara qarıĢmaq istəməyirsən? – səsindən əsəbləĢdiyi hiss olunurdu. -Üzünü görmədiyim bir adamın yanımda olub – olmamasının mənim üçün əhəmiyyəti yoxdu. Özümü qaranlıq otağa bağlanmıĢ kimi hiss edirəm. Hər tərəf qaranlıqdı, sonra bir səs gəlir. Səsin tanıyıram. Kim olduğun ayırd edə bilirəm. Ancaq üzünü görə bilməyirəm. Sonra ona cavab verirəm, onunla danıĢıram və beləcə özümün dəli olduğun hiss edirəm. – masadan tutunaraq əyləĢməyə çalıĢdı. Gülnaz susurdu. Hərəkət etmədən susur, qızının dünya qədər dərdə gözü yumulu qarĢı gələn üzünə baxırdı. -Ana?! – Nərgiz anasından səs eĢitmədiyi üçün ona səsləndi. Nərgizin səsi onu ayıldır. – hə, burdayam... gözlə, sənin yeməyini çəkim. Gülnaz Nərgizin boĢqabına yemək çəkib, qabağına qoydu. Tək – tük hallarda Nərgizin yemək yeməsinə kimsə kömək edərdi. Kimsə kömək eləməyə çalıĢsa, kor ola bilərəm, çolaq deyiləm deyib itələyərdi. Gülnaz özü üçündə yemək götürüb Nərgizin yanında əyləĢdi. -Su verim? -Yox. – çəngəli boĢqabına yavaĢca batıraraq tikənin çəngələ iriĢdiyindən əmin olduqdan sonra ağzına aparıb çörəkdən bir diĢləm alırdı. -Sabah babayla gedərik? – Gülnaz sakitləĢməyə çalıĢıb yenidən soruĢdu. Anasının israrlı olduğun görüb, onunla mübahisə etməyin mənasız olduğun anlayıb məcbur razılaĢdı. -Narahat olma, o nömrə harada olur – olsun tapacam. Evdən çıxmayıb ki, harda olacaq?! Yəqin harada iriĢib. 169 -Axtarma. Ġstəmirəm artıq. Elə Ģey olacaqna inanmayırdım onsuz. – Yemək, yeyərək anasının səsi gələn tərəfə baĢını fırladıb, gülümsəməyə çalıĢdı. -Sən yaz qurtar. Tapan kimi zəng edə bilək. -YazmıĢam. Hazırdı... Nömrəni ona görə axtarırdım... Zəng eləmək istəyirdim. -Tapacam. Sənə söz verirəm. - Nərgizin baĢını sığallayaraq, sinəsinə basıb, baĢını öpdü. Səhər saat təxminən on olardı ki, qapıya maĢın yaxınlaĢaraq siqnalladı. Gülnaz səsin onların qapısının ağızından gəldiyin anlayıb qapıya qaçdı. MaĢında atası və anası əyləĢib onlara gülümsəyərdi. – gəlmirsiz? Deməyin ki, hazır deyilik, yoxsa çıxıb gedəcəm. – Fariz baĢını pəncərədən çıxartıb dedi. -Hazırıq. – gülümsədi. – Nərgizi gətirim gəlirəm. – qapını açıb içəri girdi. Iri addımlarla evə girib Nərgizə səsləndi. Otağa girib Nərgizin dirsəklənib səsi anlamağa çalıĢdığın gördü. -Gəlib, bizi gözləyirlər. -Getmək istəmirəm axı. -Onlar sənə görə iĢlərini atıb gəliblər. Nərgiz məğlubiyyətlə razılaĢıb ayağa qalxmağa çalıĢdı. Gülnazın qolundan tutaraq qapıyacan getdi. Qapını Validə açaraq Nərgizin maĢına minməsinə yardım elədi. -Niyə əziyyət çəkirdiniz. – Nərgiz dedi. -Nə əziyyəti. Sənin vasitənlə məndə bu qocanı çölə çıxartıram. Yoxsa qapıdan çölə çıxmağa ərinir. OxĢamısan elə babana. – Validə ön oturacaqdan arxaya boylanaraq Nərgizə dedi. Fariz onları kəndin kənarında yerləĢən, ətrafı ağaclarla sıx olan bir əraziyə gətirdi. Dağın ətəyinə yaxın olan ərazi yaĢıllıq və müxtəlif ağaclarla bəzənmiĢdi. -Tənbəl olsa da zövqlüdü. – Validə ətrafa baxaraq əri ilə zarafatlaĢdı. Yüklə 2,65 Kb. Dostları ilə paylaş:
|