Səməd Şıxı atilan bir daş

217 
 
Hər kəsin ömründən – ömür getmiĢdi. Nərgizin canına 
qəsdi  hər  kəsə  məlum  idi,  amma  özlərini  bilmirmiĢ  kimi 
aparırdı.  Rona  icazə  alaraq  Ģəfa  diləyib  çıxdı.  Dəniz 
anasını yola saldıqdan sonra palataya qayıtdı.  
-Niyə  elədin  bunu  özünə?  –  Gülnaz  gözündən 
axmasına mane ola bilmədiyi yaĢlarla bərabər dilləndi.  
-YaĢamaq  istəmirəm.  Ölməyi  belə  bacarmayan 
insanam. Ġstəməyirəm yaĢamaq.  
-Niyə, axı? Nə olubda bizə deməyirsən? – bədəni tir – 
tir əsən RövĢən dedi. onunda gözündə yaĢ axırdı.  
-Ġstəmirəm.  Heç  kəsin  səsini  eĢitmək,  görməyi  onsuz 
bacarmayıram,  yanımda  olub  mənə  yazığı  gəlməsin. 
Ġstəmirəm. Niyə anlamayırsız? Buraxın ölüm, rahatlayım.  
Dəniz RövĢənin  halının  yaxĢı olmadığın görüb qoluna 
girərək  çölə  çıxartdı.  Gülnaz  Nərgizlə  qalıb  söhbət  elədi. 
RövĢən  hələ  də  olanlarda  öznü  günahkar  hiss  edirdi. 
Dənizdə  bir  ara  kaĢ  onu  dinləməzdim,  evdə  onunla 
qalardım  deyərək  özünü  günahlandırdı.  Fərziyələr  hər 
kəsə  görə  fərqli  idi.  RövĢənlə  Dənizə  görə  Nərgiz 
həyatdan 
bezmiĢdi. 
Həyatında 
gələn 
ardarda 
uğursuzluqlar  onu  gücdən  salmıĢdı.  Özünə  inamı 
ölmüĢdü. Gülnaza görə isə, canına qəsqinin səbəbi Yusif  
və  Yusifin  elədiyi  idi.  Baxanda  seçim  eləmək  lazım 
deyildi. Hər iki fərziyə Nərgizin intiharının səbəbi idi. 
Nərgiz isə deyinirdi. “KaĢ öləydim.” 
GünəĢin  Ģərqdən  çıxıb,  qərbdə  batması  kimi  sadədi 
bəlkə  də  həyat.  Sadəcə  Ģərqin  hara,  qərbin  hara  olduğun 
biləsən.  Problemsiz  insan  olmadığı  kimi,  problemlə 
bacara  bilməyən  insanda  yoxdu.    Yarı  yolda  buraxıb 
getmək  isə  qorxaqlıqdı.  Nə  fərqi  var  ki,  insanı  allah 
yaradıb, elədiklərin günahdı ya deyil. Cənnəti, cəhənnəmi 
niyə  baĢqa  aləmdə  axtarsın  insan?  Ətrafımıza  bir  baxaq. 
Cənnətdən fərqli nə var ki? ya Cəhənnəmdən fərqli nə var 
ki?  Dünya  bizim  dünyadı.  Onu  bəzəməkdə  bizə  düĢür. 
Necə  görəriksə,  yenə  davranarıqsa  o  da,  bizə  verdiyimiz 

---

218 
 
dəyər  qarĢılığında  mükafat  verər.  Necə  ki,  insanların 
eləmiĢ olduğu yaxĢılığa görə cənnətə düĢməsi kimi.  
Ġntihar qaçıĢ  yolu ola bilər. DüĢünməyin ki, gedəcəm 
orda, ya baĢqa bir yerdə yanacam. DüĢünün ki, həyatınız 
siz istədiyiniz kimi bitəcək. Ya bu çıxıĢ yoludurmu? Bunu 
bir yox, bir neçə dəfə, bəlkə daha çox düĢünün.  
Nərgiz  evə  köçürülür.  Gülnaz  xəstəxanada  olarkən 
atası  ilə  danıĢanda  Nərgizin  elədiyin  babasına  dedi. 
gəlmək  istəsədə  Validəni  vəziyyəti  səbəbindən  gedə 
bilməyirdi.  Vəziyyəti  get  -  gedə  ağırlaĢmıĢdı.  Yataqdan 
çıxa  bilmədiyin,  dilindən  Nərgiz  sözü  düĢməyirdi.  Fariz 
Gülnaza  tez  gəlmələrini  istədi.  Açıq  demədi,  amma 
anasının son günləri olduğunu oan baĢa saldı.  
Nərgizin  evə  buraxıldığı  günün  sabahısı  rayona  yola 
çıxacaqdılar.  AxĢama  yaxın  idi.  Gülnaz    çantalarını 
qapının  ağzına  düzürdü.  Səhər  saat  on  birdə  avtobus 
çıxacaqdı. Ona görə indidən hazırlaĢırdı ki, səhərə tələsik 
görməsin.  Nərgiz  isə  kresloda  oturmuĢdu.  Dizlərini 
qucaqlamıĢdı.  BaĢını  dizlərinin  üstünə  qoyaraq  səsləri 
izləyərək olanları analiz eləməyə çalıĢırdı.  
Telefon zəng çalır. RövĢən otağından  gələrək telefonu 
götürür.  Zəng  edən  babası  Fariz  idi.    Telefonu  götürüb 
anasına  babam  zəng  eləyib  dedi.  Gülnaz  çəmkirərək  nə 
gözləyirsən, götür – gör nə deyir, - dedi. 
-Alo, salam, baba. 
-Alo, RövĢən, sənsən? – səsi titrəyirdi.  
-Hə baba, mənəm.  
-Gülnaz ordadı?  
-Hə,  iĢ  görür.  Gözdə  bir  dəqiqə  -  deyərək  anasına 
telefonu apardı.  
-Alo, salam ata. 
-Qızım... 
-EĢidirəm ata. Nəsə olub? 
-Anan...  
-Nə  olub  ki,  anama.  –  Gülnaz  çantalarla  oynamağı 
buraxıb telefona kilitləndi.  

---

219 
 
-...  
-Ata.  
Farizin telefondan ağladığın eĢitdi.  
Yoxsa?  –  ata?  –  Gülnaz  getdikcə  həyəcanlanmağa 
baĢlamıĢdı. Ürəyinə danmıĢdı.  Sabahdan  özünü  nəsə pis 
hiss etməsindən nəyinsə yerində getmədiyin anlamıĢdı. 
-Yarım saat əvvəl. Son sözü siz oldunuz. Sizi son dəfə 
görə bilmədən öldü.  
Gülnaz  oturaraq  hərəkətsiz  qaldı.  Nə  edəcəyin,  nə 
deyəcəyin  bilməyirdi.  Anasının  yerə  düĢdüyün  görüb 
yanına qaçaraq nə olduğun soruĢdu. Telefonu götürdükdə 
babası hələ də xəttdə idi.  
-Alo, baba. Nə olub? Anama nə oldu? 
-Nənən yarım saat əvvəl dünyasını dəyiĢdi.  
Anasına baxırdı. Gülnaz hələ də səssizcə donmuĢ halda 
hıçqıraraq  ağlayırdı.  Babasına  sabah  tezdən  avtobusla 
gələcəklərin  deyərək  dəstəyi  asıb  anasını  qaldırmağa 
çalıĢdı.  Anasını  ayağa  qaldırarq  otağa  gətirib  Nərgizin 
yanında  əyləĢdirdi.  Nərgiz  nə  olduğun  soruĢdu.  RövĢən 
anasının  hələ  danıĢmağın  görüb  özü  cavabladı.  Nərgiz 
sakit idi. Ya ağlamağa gözündə yaĢ qalmadığından ya da 
acılara  öyrəĢdiyindən  burnunu  çəkərək  səssizcə  əli  ilə 
anasın  tapın  ona  yaxınlaĢdı.  Anasını  qucaqladı.  Nərgizin 
onu  qucaqlamasından  sonra  ayılaraq  Nərgizə  baxıb  o  da 
qızını qucaqladı.  
Gecə  məlum  məsələ,  hər  kəs  yuxusuz  idi.  Heç  kəsin 
gözünə  yuxu  getməyirdi.  Səbəb  yalnız  birinin  anası,  o 
birilərinin  nənəsi  olması  deyildi.  Bir  insanı  sevmək  üçün 
doğman  olması  vacib  deyil.  Ondan  gördüyün  insanlıqdı. 
Adicə  birinə  gülümsəməyin  belə  ona  dünyanı  bəxĢ  edər. 
Onunla  xoĢ  rəftarın  ona  dünyaları  bağıĢlayar.    Sevmək 
qan  bağlılığı  tələb  eləməyir.  Sevmək,  insanlığı,  qəlblə 
bağlılığı tələb edir.  
Səhərisi  gün  tezdən  hazırlaĢıb,  hamısı  avtovağzala 
yollandı.  RövĢən  dərsə  gələ  bilməyəcəyin,  bir  –  iki  gün 
onu  idarəeləmələri  üçün  Fəridlə  Ceyhuna  zəng  eləyib 

---