Görünmez Adam

BÖLÜM 
18
GÖRÜNMEZ ADAM UYUYOR
Ne kadar bitkin ve yaralı olsa da, Görünmez Adam Kemp’in, onun özgürlüğüne saygı göstereceğine
dair verdiği sözü kabul etmek istemedi. Yatak odasının iki penceresini de inceledi, storları açtı ve
Kemp’in oradan kaçmasının mümkün olabileceğine dair söylediklerini teyit etmek için sürgülü
pencereleri kaldırdı. Dışarıda gece çok sessiz ve sakindi, yeniay yaylaların üzerinde doğmak
üzereydi. Bunların da birer özgürlük garantisi olabilecekleri konusunda kendini tatmin etmek için,
yatak odasının ve iki giyinme odasının kapılarının anahtarlarını da kontrol etti. Sonunda tatmin
olduğunu açıkladı. Şöminenin kiliminin üzerinde durdu, o sırada Kemp bir esneme sesi duydu.
“Kusura bakma,” dedi Görünmez Adam, “yaptıklarımı bu gece anlatamazsam. Ama çok yorgunum. Bu
çok tuhaf, şüphesiz. Korkunç! Ama inan bana Kemp, iddialarına rağmen bu son derece mümkün olan
bir şey. Bir keşif yaptım. Bunu kendime saklamak niyetindeydim. Yapamayacağım. Bir ortağım
olması gerekiyor. Ve sen... seninle öyle yapabiliriz... Ama, yarın. Şimdiyse, Kemp, uyumazsam
ölecekmişim gibi geliyor.”
Kemp başı olmayan elbise parçasına bakarak odanın ortasında dikilip kalmıştı. “Sanırım şimdi seni
yalnız bırakmam gerekiyor,” dedi. “Bu... inanılmaz. Şu olan üç şeye bak, bütün önyargılarımı yerle
bir ettiler, çılgına dönebilirim. Ama hepsi gerçek! Senden öğrenebileceğim başka bir şey daha yok
mu?” “Sadece iyi geceler dile,” dedi Griffin.
“İyi geceler,” dedi Kemp ve görünmez bir elle tokalaştı. Yan yan kapıya doğru gitti. Birden sabahlık
ona doğru yürüdü.
“Anla beni!” dedi sabahlık. “Bana engel olmaya ya da yakalamaya çalışmak yok! Yoksa...”
Kemp’in ifadesi biraz değişti. “Sana söz verdiğimi sanıyordum.” dedi.
Kemp kapıyı arkasından yavaşça kapadı, hemen ardından anahtar ona doğru döndü. Sonra yüzünde
kıpırtısız bir şaşkınlık ifadesiyle orada dikilirken, içeriden hızlı ayak sesleri giyinme odasının
kapısına doğru geldi ve o kapı da kilitlendi. Kemp elini alnına vurdu. “Rüya mı görüyorum? Bütün
dünya mı çıldırdı... yoksa ben mi?”
Güldü ve elini kilitli kapının üstüne koydu. “Kendi yatak odamdan kovuldum, hem de bariz bir
saçmalık tarafından!” dedi kendi kendine.
Merdivenlerin başına doğru yürüdü, sonra geri döndü ve kilitli kapılara baktı. “Bu gerçek,” dedi
kendi kendine. Parmaklarıyla hafifçe morarmaya başlayan boynuna dokundu, “inkâr edilemeyecek bir
gerçek.”
“Ama...”
Ümitsizce başını salladı, döndü ve aşağı indi.
Yemek odasının lambasını yaktı, bir puro çıkardı ve bir şeyler mırıldanarak odada volta atmaya

---

başladı. Arada bir kendi kendine tartışmaya başlıyordu.
“Görünmez!” dedi.
“Görünmez bir hayvan diye bir şey var mı? Denizde, evet. Binlerce! Milyonlarca! Bütün o larvalar,
bütün o küçük naupliuslar ve tomarialar
31
, bütün o mikroskobik yaratıklar, deniz anaları. Denizde
görünürden çok görünmeyen şey var! Bunu daha önce hiç düşünmemiştim. Göllerde de! Bütün o tatlı
su yaratıkları... renksiz, yarı şeffaf pelte zerrecikleri! Ama havada? Hayır!”
“Olamaz.”
“Ama yine de, niye olmasın?”
“Bir insan camdan da olsa, yine görünür olurdu.”
Düşünceleri birbirine girmeye başlamıştı. İçilen üç puronun dumanı görünmez mi oluyordu, yoksa o
daha konuşmaya başlamadan halının üzerinde beyaz bir küle mi dönüşüyordu? Sonrasında
düşünceleri sadece bir sayıklamaya dönüşmüştü. Döndü, odadan çıktı ve küçük muayene odasına
gidip, oradaki gaz lambasını yaktı. Burası küçük bir odaydı, çünkü Dr. Kemp yaşamını muayene
ücretlerinden kazanmıyordu ve içeride o günün gazeteleri vardı. Sabahki gazete darmadağınık açılmış
ve bir tarafa atılmış duruyordu. Gazeteyi kaptı, arkasını çevirdi ve Port Stowe’daki denizcinin Bay
Marvel’a öylesine bin bir zahmetle heceleye heceleye okuduğu “Iping’den Tuhaf bir Hikâye”
makalesinin başlığını okudu. Kemp makaleye hızla bir göz attı.
“Sargılar içinde!” dedi Kemp. “Kılık değiştirmiş! Gizleniyor! ‘Kimse onun bu talihsizliğinin farkında
değildi.’ Bu lanet herifin numarası ne acaba?”
Gazeteyi elinden bıraktı, ama gözleri hâlâ aranmaya devam ediyordu. “Ah!” diyerek hâlâ geldiği
zamanki gibi katlı duran 
St. James’ Gazette
’ye doğru atıldı. “Şimdi doğru bir şeyler öğrenebiliriz,”
dedi Dr. Kemp. Gazeteyi yırtarcasına hızla açtı, şimdi önünde bir çift sütun duruyordu. Başlık
“Sussex’te Bir Köy Toptan Çıldırdı” diyordu.
“Aman Tanrım!” dedi Kemp, hevesle, bizim daha önce anlatmış olduğumuz, önceki öğleden sonra
İping’de meydana gelen olaylar hakkında pek de olaylara inanmayan bir dille yazılmış bir makaleyi
okumaya başlayarak. Sayfanın üst kısmında sabah gazetesindeki haber yeniden basılmıştı.
Haberi tekrar okudu. “Sağa sola saldırarak sokaklarda koşuşturdu. Jaffers baygın. Bay Huxter büyük
acı içinde... hâlâ ne gördüğünü anlatabilecek durumda değil. Papazın üzücü bir şekilde küçük
düşürülmesi. Dehşetten yataklara düşen kadınlar! Paramparça pencereler. Bu olağanüstü hikâye
muhtemelen uydurma. Ama basmamazlık edemeyeceğimiz kadar iyi... 
cum grano!"
32
Gazeteyi bırakıp, boş boş önüne bakmaya başladı. “Muhtemelen uydurma!”
Sonra tekrar gazeteyi kaptı ve bütün meseleyi bir kez daha okudu. “Ama şu serseri ne zaman ortaya
çıkıyor ki? Ne halt yemeye bir serserinin peşinde koşuşturuyordu ki?”

---

Birden ameliyat masasının üzerine çöktü. “Sadece görünmez değil bu adam,” dedi, “deli de! Cani!”
Şafağın soluk aydınlığı yemek odasının lamba ışığına ve sigara dumanlarına karıştığında, Kemp hâlâ
bu akıl almaz olayı anlamaya çalışarak, odanın içinde volta atıyordu.
Baştan aşağı heyecan içinde olduğundan uyku tutmamıştı. Uykulu uykulu alt kata inen hizmetçileri onu
orada bulmuşlar ve daha çok, fazla çalışmaktan böyle hastalıklı bir hale düştüğünü düşünmüşlerdi.
Kemp hizmetçilerine tuhaf da olsalar, son derece açık talimatlar vererek onlardan tepe köşkündeki
çalışma odasında iki kişilik bir kahvaltı hazırlamalarını ve bodrum katıyla zemin katının dışına
çıkmamalarını istemişti. Sonra sabah gazetesi gelene kadar yemek odasını arşınlamaya devam etmişti.
Gazetede yazılanlar, önceki akşamın haberlerinin doğrulanması ve Port Burdock’taki başka bir
çarpıcı hikâyenin son derece kötü bir şekilde anlatıldığı bir yazı dışında sadece laf kalabalığından
ibaretti. Bu son hikâye, Kemp’in Şen Kriketçiler’de olanlar ve Marvel ismi hakkında bir fikir
edinebilmesini sağlamıştı. “Beni yirmi dört saat boyunca zorla yanında tuttu,” diye tanıklıkta
bulunuyordu Marvel. Iping hikâyesine de, özellikle köyün telgraf hattının kesilmiş olması gibi
birtakım küçük ayrıntılar eklenmişti. Ama Görünmez Adam’la serseri arasındaki ilişkiyi ortaya
çıkaracak hiçbir şey yoktu, çünkü Bay Marvel ne o üç defter, ne de ceplerine doldurduğu paralar
hakkında bilgi vermişti. Hikâyeye şüpheyle yaklaşan anlatım tarzları artık ortadan kaybolmuştu ve bir
gazeteci ve muhabir sürüsü çoktan olayı dikkatle incelemeye başlamışlardı.
Kemp haberin her bir parçasını tek tek okumuş, sonra da hizmetçisini bulabildiği bütün sabah
gazetelerini alıp gelmesi için dışarı yollamıştı. Sonra bu gazeteleri de bir nefeste okuyup bitirmişti.
“Gerçekten de görünmez bu adam!” dedi. “Öfkesi de gittikçe çılgınlığa dönüşüyor gibi! Ya
yapabilecekleri! Ya yapabilecekleri! Hem de üst katta kuş gibi özgür yatıyor. Ne halt edeceğim şimdi
ben?”
“Mesela şey yapsam vefasızlık etmiş olur muyum...? Hayır.” Köşedeki üstü darmadağınık duran
küçük masanın yanına gitti ve bir not yazmaya başladı. Notun yarısını yazmışken onu yırtıp attı ve
yeni bir not yazdı. Yazdıklarını tekrar okuyup, üzerinde biraz düşündü. Sonra bir zarf aldı ve üzerine
adres olarak “Colonel Adye, Port Burdock” yazdı.
Görünmez Adam tam da Kemp bunu yaparken uyandı. Öfkeyle uyanmıştı; gelecek herhangi bir sese
kulak kabartmakta olan Kemp, birden onun pıtır pıtır ayak seslerinin yukarıdaki yatak odasında
gezinmeye başladığını duydu. Sonra bir sandalyenin devrildiği ve lavabonun üzerindeki bardağın
kırıldığı duyuldu. Kemp yukarı kata fırladı ve sabırsızca kapıyı çalmaya başladı.

---