KƏBLƏ N ƏSİR
(m ə n z u m heKayat)
Ey u şaq lar, tu tu n yerinizdə m əqam,
O tu ru n bircə saKİtü aram .
G ö tü rü n b ir qələm, açın d əftər,
M ən deyim , siz yazm , edin əzbər.
Nəql edim bircə m ü x təsər qissə,
Tapasız siz о qissədən hissə.
V ar id i Isfah an d a b ir dəllaK,
ZirəKÜ c istü
çabÜKÜ
са1ак.
Ö zünün ismi-paKİ Kəblə N əsir,
A ta sın ın adı id i u s ta Əm ir.
V ar id i b ir də b ir qara ulağı,
О u lağ ın u z u n id i qulağı.
Q uyruğu qısa, qıçları nazİK,
N o x tası para-para, un b uzu dİK.
B u rn u m u n ü s tü y ara, b u rn u c ın q ,
P a lan ı
K öh n ə,
qoşqunu y ırtıq .
V ar
i d i b ir d ə b ir
a rıq
K e ç isi,
Nə m ələrdi, nə də çıx ard ı səsi.
B uynuzu əyrij həm ayağı topal,
TÜKİəri b ir qarış, u zu n saqqal.
Başı-boynu q o tu r, beli y ara,
G özləri sarı, d işləri qara.
B ir g ü n ü xoş havada Kəlbə N əsir,
Eylədi öz y an ın d a b ir tədbir.
tstə d i b ir səyahətə getsin,
Qəlbini qüssədən xilas etsin.
Həm dolansın çəm ənlərin için i,
Həm o ta rsm ulağı, həm
Keçini.
Eşşəyi m indi, b ir yavaş sü rd ü ,
Y eridi eşşəyi,
Keçi
d u rd u .
K eçini istə d i qabağa sala,
EşşəK ilə özü dalıda qala.
G ördü
gəlm ir Keçi,
d a h d a qalır,
Gəh g ed ir, gəh d u ru r, gəhi y ıx ıh r
K eçinin boynuna asıb b ir zəng,-
E şşəyin q u y ru ğ u n a bağladı tən g .
Zəngdən gəlsə g ər q ulağına səs,
K eçini bəs oğurlam az heç
kəs
.
Eşşəyi m indi x ü rrə m ü xəndan,
N azla bağa səm t oldu rəvan.
B ir qədər g etd i bu səyaq ilə,
Bu cəlal ilə, təm təraq ilə.
N agəhan çıxdı üç n əfər əyyar,
B ir-birilə bu növ qoydu qərar:
Ə w əlim ci oğurlasın
Keçini,
İKİmcisi piyada qoysun onu
Ü çüm üncü
dedi:
- B u lar asan,
Mən libasın alıb, edim ü ry an .
Əhdü peym anı e td ilə r möhKəm,
Ə w əlim ci qabağa qoydu qədəm.
Y eriyib ta yavaş-yavaş səngin,
K eçinin boynunun açıb zəngin.
Əlbəəl zəngi ol səadətm ənd,
E şşəyin q u y ru ğ u n a eylədi bənd.
K eçini q u rd Kİmi alıb getdi,
Göz önündən uzaqlaşıb itd i.
0 tərəfd ən çıxıb
İKİmci
h ərif,
B ir baxib güldü , söylədi: - А zərif.
Eşşəyi etm isən cəfəng nə üçün?
Boynu boş, q u y ru ğ u n d a zəng nə üçün?
D alına döndü, baxdı Kəlbə N əsir,
H aləti tap d ı ol zam an təğ y ir.
Əl-ayaq titrə y ib , qaçıb rəngi,
Keçi gördü gedib, qalıb zəngi.
S inəsin
çaK
edib, açıb başın,
Gəldi fəryada,
tÖKdü
göz yaşın.
Dedi: - Ey qıçları top allı
Keçiml
M əməsi ballı, b u rn u x allı Keçim!
Nə o lu r, bircə də görüm ü zü n ü ,
Y apışıb buynuzun, öpüm gözünü.
0 h ə rif
söylədi Kİ, ey dəllaKİ
Eyləmə öz-özün bu qədər
həlaK.
K işisən, v a r əgər sənin h ü n ə rin ,
K eçinin m ən v erirəm sənə xəbərin.
Mən gəlird im
b u
KÜçədən əlan,
A p a rırd ı
K e ç in i b ir
oğlan.
Eşşəyi b u ra d a gözlərəm , sən get,
K eçini al g ə tir, m u rad in a yet.
Eşidib bu sözü о biçarə,
T apşırıb eşşəyi о dindarə.
Ç aparaq yollanıb, ayaq g ö tü rd ü ,
K eçinin rəd d in i tu tu b getdi.
Eşşəyi m indi g etd i ol əyyar,
T u td u yoldaşm m y an m d a q ərar.
G ethaget, g etd i, gəzdi Kəlbə N əsir,
N eyləsin binəva,
ürəK tələsir.
K eçidən tapm adı n işn ü xəbər,
E şşəyindən də gördü yoxdur əsər.
A ğladı, gəldi dadü fəryadə,
H an ı b ir Kəs, y etişsin im dadə?
V ar id i ol yavuqda bircə quyu,
Həm b ir az v a r id i dibində suyu.
Q uyunun b aşın ı üçüm üncü h ə rif,
K əsibən d u rm u şd u zarü zəif.
E yləyirdi fəğan, naləvü dad,
Az qalıb aləm i edə bərbad.
Y etişib
yanına onun dəllaK,
Dedi: Ey b əx ti qara, sinəsi дак!
E yləyiblər qəmə d üçar m əni,
H ansı d ərd ü bəla tu tu b d u səni?
Eşşəyim ,
həm Keçim
gedib əldən,
Sən nə üçün düşm üsən belə dildən?
Mən
gərəK
nalə
eyləyim hər dəm,
Sənə
Kİ,
üz
çevirm əyibdir qəm.
Dedi: - B illah, m ənim qəm im çoxdur,
A hü zarım da səndən a rtıq d ır.
B ircə sandıq içi zərü zivər,
Ləlü y a ğ u t, həm d ü rrü gövhər.
A p arırd ım xəzineyi-şahə,
Mən yıxıldım , о d ü şd ü bu çahə.
E tgilən sən bu barədə qeyrət,
ÇəKİlginən b ir neçə nəfəs zəhm ət.
Ç ıx an b ,
eylə
şadm an
məni,
Özümə
eyləyim şərİK səni.
B ir nəfəs fİKrə g etd i Kəlbə N əsir,
G ördü v a rd ır b u işdə xeyri-Kəsir.
K eçinin, eşşəyin pulu d u ru lu r,
B irə beş də hələ ziyadə qalır.
Ф
Soyunub p a lta rın ı sü rətlə,
T a p şın b ol h ərifə rəğbətlə.
Q uyuya dam ıb, suya b atd ı,
G ötürüb p a lta rın h ə rif getdi.
S andığı a x ta n r d ı diqqətlə,
Ş adü-xürrəm ,
Kamali-behcətlə.
C üstəcu qıldı, gəzdi b ir saat,
Çox əziyyət çəKİb, görüb zəhm ət.
Gəlmədi
bəsKİ
heç şey əlinə,
Y orulub, əllərin v u ru b belinə.
B aşını qaldırıb, d ü zəltd i belin,
Q uyunun başına u z a td ı əlin.
ÇünKİ qalm ışdı binəva tən h a,
О h ə rifi b u növ qıldı səda;
Q uyunu lap dolanm ışam başa-baş,
B u rd a sandıqça yoxdur, a qardaş!
Nə qədər b u rd a d ursam a rtıq d ır,
Səsinə g ö rd ü səs v erən yoxdur.
B ildi əyyar işləyib işin i,
Q ırxıb, islatm am ış onun başını.
Dostları ilə paylaş: |