Microsoft Word kip\307aklar

Genç  Ermeni  piskopos,  işte  bunun  için  Derbent’e  gelmişti.  O,  vaftizi  (Türkçe  “arı-sil”  veya 

“arı-alkın”) kabûl etti. Onu, üç kere, gümüş haçla kutsanmış suya daldırıp çıkardılar. 

Suyla  takdis,  Tengri  dîninin  mühim  bir  törenidir.  Dîne  girme!  Diğer  bir  deyişle,  Türk 

dünyâsına. Bu bir Altay kaynaklı törendir; çünkü Eski Altay’da, yeni doğmuş çocukları buzlu 

vaftiz teknesine batırıp çıkarırlardı. İnsan, bu banyodan sonra Sonsuz Mâvi Gök’ün dünyâsına 

girerdi.  (En  nihâyet,  Çince’de  bile  “sağlıklı”,  “sağlam”  mânâsına  gelen  Türkçe  “Türk”  sözü 

buradan geliyor.) 

Eski  Türklerde  bir  “arıg”  sözü  vardı.  Bu  söz,  rûhî/mânevî  mânâda  “temiz”  mânâsına 

geliyordu. Onlara, ‘kutsal arınma törenini geçen insanlar’ adını veriyorlardı. 

Suyla vaftiz, Altay’da ortaya çıktı. Kendisinin fizikî ve rûhî/mânevî temizliğine îtinâ gösteren 

bir kavimde. Bugün, bunu Hristiyanlara ve başkalarına atfediyorlar ki, hiç de doğru değildir. 

İlk Hristiyanlarda bu yoktu, olamazdı. Onu, Avrupa’da ancak Kıpçakların gelişlerinden sonra 

öğrendiler.  Bu,  inkârı  mümkün  olmayan  bir  hakîkattir  ki,  bunu  Hristiyan  târihçiler  bile 

gizlemiyorlar. IV. yüzyılda burada, içinde Hristiyanları vaftiz ettikleri havuzlar yapmışlardı. 

Bir  de,  Tengri  inancı  geleneğinin  muhâfaza  olunduğu  Tibet’te,  arı-alkın  ve  arı-sili  törenleri, 

eskiden olduğu gibi, hâlâ duruyor... 

Demek ki,  Ermeni  piskopos, Tengri  dînine  giren  ilk Avrupalı  idi. Böylece açık ruhlu Türkler, 

Batı ile ittifâka karşı kendi tavırlarını izhar ettiler... Grigoris’i vaftiz ettikleri göl bile biliniyor. 

O, Kayakent köyü yakınında ve Aci, yâni “haç-gölü” adını taşıyor. 

Türk din-adamları, (rûhen!) temizlenmiş olan Grigoris’i Hamrin şehrine gönderdiler ve orada 

kendisine evrensel ağacın sırrını  açtılar. O,  Türklerin  kutsal metinlerini görmüştü; ki  bunlar 

bugün,  bâzı  parçalara  bakılırsa,  Kur’ân’a  da  girmişlerdir.  Ancak,  o  zaman,  sırların 

açıklanmasından  sonra,  ona  sağ  elin  iki  parmağını  –baş  ve  adsız  parmağı-  birleştirme  izni 

verdiler. Bu, ilâhî rahatlama işâreti oluyordu. 

İki parmağı bu şekilde birleştirme, Doğu’da Gök (Tanrı)’e bağlılık mânâsına geliyordu. Onları 

alına,  göğüse,  sol  omuza,  sağ  omuza  indirirlerdi...  Türkler,  bu  hareketlerle  Gök  Tanrı’dan 

himâye  ve  iltimas  diliyorlardı.  (Bu  şekilde  istavroz  çıkaran  ilk  Hristiyan,  yine  piskopos 

Grigoris oldu.) 

Hristiyanlar  haçın  gücünü  bilmedikleri  gibi,  istavroz  çıkarmayı  da  bilmiyorlardı.  Bunu  da 

Kıpçaklardan aldılar. 

Grigoris,  onlara,  Avrupa’da  kendisine  ibâdet  olunan  Îsâ  (Hrista)’yı  ve  Hristiyanlara  yönelik 

baskı ve zulümleri anlattı. Türkler, Îsâ (Hrista)’yı Gök Tanrı’nın oğlu kabûl ederek, Grigoris’e 

inandılar.  Bilhassa  Geser’e,  yâni  Türk kavminin  Peygamberi’ne.  Ona,  kısa  ve  kolay  anlaşılır 

kelimelerden oluşan duâlar ithâf olundu. 

“Biz  sana  Geser’i  verdik,  öyleyse  sen  de  Rabbine  duâ  et...”;  bu  satırlar,  Tanrı’nın 

öğütlerinden. (Bugün onlar, Kur’ân’ın 108. sûresi oldular). “Geser” (Kausar, Kevser) sözünün 

mânâsı,  bugüne  kadar  Doğu’da  her  ne  kadar  unutulmamışsa  da,  burada  artık  herkes 

hatırlamıyor. 

Grigoris,  uzun  süre  âyinlerin  sırlarını  özümsedi.  Derbent’te  bir  Hristiyan  kilisesi  yapmasına 

yardım  ettiler.  (Daha  sonra  bu  kiliseye  –Kafkas’ta  ortaya  çıkan  ülkenin  ismiyle-  Arnavut 

kilisesi adı verildi; Geser şehri, anlaşılan, Kafkas Arnavutluğu’nun şehirlerinden birisiydi.) 

Ermenistan, Avrupa’daki ilk kilisenin, kendisindeki yeni Hristiyan kilisesi olduğunu iddiâ etti. 

Bu,  301  yılında  olmuştu.  Orada  Tengri’yi  ve  onun  haçını  kabûl  ettiler.  Ermeniler,  Türklerin 

---

âyin  törenini  benimsediler.  (Hristiyanların  kendi  törenleri  bile  yoktu;  onlar  Yahûdî  dîninin 

sinagoglarındaki kâidelere göre duâ ediyorlardı.) 

Eski  kâidelerden  ilk  olarak  Ermeniler  uzaklaştılar;  böylece  Roma’da  infiâle  sebep  oldular. 

İmparator Diokletian, o zaman, yeni Hristiyanlara yönelik meşhûr baskı ve kovuşturmalarına 

başladı. 

Ne var ki, tâkipler, îdamlar, sürgünler artık korkutmuyordu. Sâdece, yeni dînin taraftarlarının 

sayısı  arttı...  Türk  rûhî/mânevî  kültürünün  tohumları,  pagan  Roma’nın  taşlık  topraklarında 

bile bol ürünler verdiler! Çünkü, dünyâda Gök Tanrı’dan daha güçlü kimse yoktur! 

Roma  imparatorluğu  kavimleri,  korkmadan,  eski  tanrıların  güçsüzlüğünden  söz  ediyorlardı. 

Herkes,  Jüpiter’den  açıkça  yüz  çevirdi.  Merkür’ün  heykellerini  yıktılar;  putların  heykellerini 

kırdılar... 

“Tengri’nin takdîrinden kaçılmaz!” 

Sonunda Roma’da  bunu anladılar. İmparator Diokletian,  yeni Hristiyanlığı kabûl etmeyi  bile 

istedi,  fakat  korktu.  Ümitsizlik  içinde  tahtı  terk  etti  ve  saraydan  ayrıldı.  Bilge  politikacı, 

birdenbire, Türklere yenildiğini hissetmişti. 

Yenilmişti, onlarla savaşa bile girişmeden! 

AVRUPA MÂBEDLERİ ÜZERİNDEKİ HAÇ

 

Ermenistan, Kafkas Arnavutluğu, sonra İveriya (bugünkü Gürcistan), Sûriye, Mısır birbiriyle 

yarışırcasına  Kıpçakları  çağırdılar:  Büyük  kavimler  gücü,  burada  kendi  devâmını  buldu. 

Fakat, bunu artık Büyük kültür göçü olarak tavsif etmek daha doğru olacaktır. 

Her  tarafta  Tengri’nin  haçını  kabûl  ettiler;  onunla  da  Türk  rûhî/mânevî  kültürünü.  (Türk 

modeline  göre  şekillenen)  Yeni  Hristiyanlık,  onların  Roma  hâkimiyetinden  mutlak  olarak 

kurtulmalarını sağladı. 

Onlar için –bu ülkeler için–, Kıpçaklar, bizzat Derbent’te Patriklik  tahtı kurdular. Bu, mühim 

bir girişimdi. Batı için, bir nevi rûhî/mânevî okuldu. Buraya (bir vakitler Altay’a veya Kuşan 

hanlığına gidişte olduğu gibi), tecrübeli olarak gelmişlerdi. Burada ilk Hristiyan din adamlarını 

okuttular;  onlara  ilâhî  törenleri  ve  âyinleri  gösterdiler,  dînin  sırlarını  açtılar;  vâizler 

yetiştirdiler. 

Diğer  Avrupalılar,  Gök  Tanrı’yı  nasıl  öğrendiler?..  Kafkas,  uzun  süre  daha,  Orta  Avrupa’nın 

eğitimcisi olarak kaldı. 

Burada  –Derbent’te–,  dünyânın  ilk  Hristiyan  kilisesi  kurulmuştu.  Bu  kilise  de,  yine  Türk 

mâbetleri  örnek  alınarak  yapılmıştır;  onda  da  sofaya  girmek  yasaktı.  Roma’nın  eski 

kolonilerinden yeni rûhî/mânevî kaynağa yüzlerce insan koştu. 

Bu  kilise  binâsı  hâlâ  ayakta...  Arkeologlar,  bu  binâyı,  kale  kazılarını  sürdürdükleri  sırada, 

tesâdüfen  buldular.  Hiç  kimse,  burada  bu  kadar  paha  biçilmez  bir  buluntuyla  karşılaşmayı 

beklemiyordu.  Önceleri  onun  ne  olduğunu  anlamadılar;  tahıl  ambarı  zannettiler.  Ancak 

sonra,  binâ  topraktan  temizlendiği  zaman,  bunun  eski  bir  mâbet  olduğu  açığa  çıktı.  Zîrâ, 

kubbenin  en  üst  kısmına  kadar  toprağa  gömülmüştü...  Bunca  yüzyıl  geçmiş,  Tanrı  onu 

korumuştu. 

Binânın  üstten  eşkenar  haçları  hatırlatması  için,  Türkler  mâbetlerini  tam  böyle  yaparlardı. 

Derbent’teki tapınak tıpatıp böyleydi. Ölçüleri îtibâriyle küçük. Duvarları kerpiçten. Her şey, 

---