Mpetencji do podejmowania samodzielnych decyzji dzielimy organy na

Euro zaczęło funkcjonować zaledwie sześć lat temu, 1 stycznia 1999 roku. Jednak z konieczności wprowadzenia wspólnej waluty integrujących się gospodarczo krajów europejskich zdawano sobie sprawę od wielu lat. Tworzenie wspólnego rynku wymagało jak najbardziej stabilnych kursów walutowych, usuwających niepewność co do cen i kosztów.

1.Geneza powstania waluty Euro
Początki Euro: wczesne dni Unii Europejskiej
·19 września 1950 roku: Europejski Związek Płatności (EPU)
Europejski Związek Płatności został założony jako część składowa Europejskiej Organizacji Ekonomicznej Co, dostarczając podstawę do wymiany waluty w Europie. Stworzyło to automatycznie mechanizm regulacji oraz niwelowania nadwyżek i deficytów jej członków, tym samym wprowadzając zarówno ekonomiczną poprawę jak i integrację w Europie.
·18 kwietnia 1951 roku: założenie Europejskiego Związku Węgla i Stali
Sześć krajów podpisało Traktat Paryski, zakładając Europejski Związek Węgla i Stali, który stworzył podstawę do tego co miało w przyszłości stać się Unią Europejską. Traktat był ważny przez pięćdziesiąt lat, wygasając w 2001 roku.
·25 marca 1957 roku: Traktat Rzymski
Oryginalny Traktat Rzymski zakładający Europejską Społeczność Ekonomiczną zawarł tylko drobne zagadnienia dotyczące monetarnej współpracy między jej sześcioma założycielskimi państwem członkowskimi. Wszystkie sześć krajów było uczestnikami spotkania w Bretton Woods, podczas którego wprowadzono międzynarodowy system monetarny w 1944 roku. System został oparty na parytecie złota i na ustalonych warunkach wymiany wraz z mechanizmem dla koniecznych dostosowań. System wprowadzony w Bretton Woods został zatwierdzony, by utworzyć monetarną stabilność w światowej gospodarce po II Wojnie Światowej. Zostało to wykorzystane by wprowadzić system równoległy w Europie.
·29 grudnia 1958 roku: Europejskie Porozumienie Monetarne
Założony przez Organizację Europejskie Porozumienie Monetarne zostało zaprojektowane, by sprzyjać ogólnej wymienialności europejskich walut i osiągnięcia wielostronnego handlu. Porozumienie to zostało zakończone w 1972 roku.

·Późne lata ‘60- te: Niestałość Waluty

System zatwierdzony w Bretton Woods zaczął okazywać oznaki słabości, zagrażając monetarnej stabilności w Europie i doprowadzając do wprowadzenia nowej struktury, w celu zapewnienia większej walutowej stabilności na europejskim poziomie.
·1-2 grudzień 1969 roku: Szczyt w Hadze
Podczas Szczytu w Hadze głowy państw oraz Rządy zadecydowały o utworzeniu Unii Gospodarczej i Walutowej (EMU). Wyraźnym celem Szczytu przewodzonego przez Pierre’a Wernera było ustawienie zgromadzenia na wysokim szczeblu, aby osiągnąć określone założenia.

·8 października 1970 roku: plan (raport) Wernera

Sprawozdanie Wernera premiera Luksemburga proponowało trójstopniowy plan, w celu utworzenia Unii w ciągu dekady. W odniesieniu do szybkości przekształcania waluty i tworzenia pojedynczej waluty oraz pojedynczej polityki monetarnej, EMU sprzyjałoby ostateczne zjednoczenie polityków gospodarczych w Unii. Zawierałoby to kontrolę przez podstawowe cechy narodowych budżetów państw członkowskich i włączało tworzenie korespondujących instytucji Unii, zawierając Komitet Gubernatorów Banku Centralnego

Aby osiągnąć EMU zostały wprowadzone trzy etapy:

·Redukcja marginesów wahania się między walutami państw członkowskich, obszerne instrukcje dla polityki gospodarczej na poziomie Związku, przygotowanie zmian w Traktacie;

·Integracja rynków finansowych i systemów bankowych, by utworzyć wolny ruch kapitału, postępowa eliminacja wahań tempa wymiany, bardziej zamknięta koordynacja krótkoterminowej polityki gospodarczej;

·Konwergencja polityk gospodarczych, ustanowienie systemu Banków Centralnych w Unii.

Koncepcja ta nie doczekała się jednak realizacji. Na przeszkodzie stanęły kryzysy walutowe na początku lat siedemdziesiątych, które doprowadziły do upłynnienia kursu dolara i wielu innych walut.

·1971 rok : Upadek Systemu z Bretton Woods
System z Bretton Woods skutecznie załamał się kiedy Prezydent USA Richard Nixon ogłosił, że Stany Zjednoczone przerwą wymienialność dolara na złoto, kończąc ustalony reżim tempa wymiany i powodując falę niestałości w dewizach. Projekt EMU chwilowo został zawieszony.
·24 kwietnia 1972 roku: „Wąż w tunelu”

Sześć państw członkowskich umieściło tzw. „wąż w tunelu”- system stabilizujący kursy między walutami krajów Wspólnoty. Dopuszczalny przedział wahań kursów rynkowych wynosił w nim +/- 2,25%. wokół kursów centralnych. W praktyce system ten daleki był od doskonałości. Zmieniał się skład walut, których kursy były w jego ramach stabilizowane. Najdłużej uczestniczyły w nim waluty krajów silnie związanych wymianą handlową z Republiką Federalną Niemiec. Wielokrotnie też dokonywano zmian kursów centralnych. Nad EWG wciąż wisiała groźba, że za pomocą polityki kursowej kraje członkowskie będą realizowały działania protekcjonistyczne, stwarzając zagrożenie dla funkcjonowania wspólnego rynku.

. Do 1977 roku „wąż” został zredukowany do strefy dookoła Niemiec z pięciu państwem członkowskimi pozostającymi z dziewięciu.
·5 grudnia 1978 roku: Europejski System Walutowy
Idąc za niemiecką inicjatywą, Związek zdecydował wprowadzić monetarną integrację podczas Europejskiej Rady w Brukseli poprzez tworzenie Europejskiego Systemu Walutowego (EMS), z celami stabilizacji tempa wymiany, zmniejszenia inflacji i przygotowania do monetarnej integracji. EMS wszedł do życia 13-ego marca 1979.

System składał się z trzech elementów: ECU- europejska jednostka walutowa, która w przyszłości miała stać się wspólną walutą EWG, Mechanizmu Tempa Wymiany (ERM- podobny do ”węża walutowego”), Europejski Fundusz Monetarny (FECOM).

ECU - Jej poprzedniczką była utworzona w 1975 roku wyłącznie na potrzeby rozliczeń budżetu wspólnoty oraz określania cen produktów rolnych w ramach wspólnej polityki rolnej Europejska Jednostka Rozrachunkowa (EUA). ECU stanowiło koszyk złożony, początkowo z 9, a ostatecznie z 12 walut krajów członkowskich. O skali udziału każdej z nich decydował potencjał gospodarczy danego państwa oraz jego znaczenie we wspólnocie. Chodziło o udział kraju w produkcie brutto EWG oraz w handlu wewnątrz wspólnoty. W ten sposób ustalano kurs centralny każdej waluty wobec ECU. W wyniku skrzyżowania tych kursów otrzymywano bilateralne kursy centralne wobec walut pozostałych krajów członkowskich. Ich zmiana mogła nastąpić tylko za zgodą wszystkich krajów uczestniczących w systemie.

Kurs rynkowy walut uczestniczących w ESW mógł wahać się jedynie w wyznaczonym paśmie względem kursu centralnego. Od 1979 roku do 1993 roku zasadniczo był to przedział +/- 2,25%. Przejściowo w odniesieniu do walut niektórych krajów mógł być stosowany przedział +/- 6%. Po kryzysie walutowym w 1993 roku przedział został rozszerzony do +/- 15%. Banki centralne krajów członkowskich systemu zobowiązane były do interweniowania na rynku walutowym w celu utrzymania wahań kursów w tych granicach. Środki na interwencje mogły pochodzić z udzielanych sobie wzajemnie kredytów. Rozliczeń z tego tytułu dokonywano w ECU. W Europejskiej Jednostce Walutowej ewidencjonowano również wspólne rezerwy dewizowe znajdujące się w Europejskim Funduszu Współpracy Walutowej, będącym prekursorem dzisiejszego Europejskiego Banku Centralnego.

W rzeczywistości ECU była jednostką rozrachunkową, a nie pieniądzem jaki powszechnie znamy. Nigdy nie emitowano takich banknotów ani monet. Używane było jednak w rozliczeniach między instytucjami finansowymi, takimi jak banki komercyjne, a także przedsiębiorstwami, stało się też walutą rezerwową wielu banków centralnych, nie tylko z krajów uczestniczących w ESW. Zyskało także sporą popularność jako waluta emisji obligacji międzynarodowych.

Nie spełniły się jednak nadzieje wielu, że ECU wyprze z obiegu waluty narodowe krajów Unii Europejskiej. Konieczne okazało się stworzenie nowego pieniądza - Euro.

·1987 rok:

Wszedł w życie Jednolity Akt Europejski, zgodnie z którym utworzono jednolity rynek europejski oparty na tzw. czterech swobodach (swobodnym przepływie ludzi, towarów, usług i kapitału). Dzięki temu obywatele Unii Europejskiej mogą się swobodnie osiedlać w każdym z państw członkowskich, zakładać tam przedsiębiorstwa, produkować towary i sprzedawać je do wszystkich innych krajów Piętnastki.

·28 czerwca 1988 roku: Rozpoczęcie badania EMU

·12 kwietnia 1989 roku: Raport Delors’a

Komplet Sprawozdania Delors’a z planem, by wprowadzić EMU w trzech etapach:

·Etap Pierwszy: Zwiększenie współpracy między bankami centralnymi w stosunku do polityki monetarnej, usunięcie przeszkód do finansowej integracji, monitoring narodowych polityk gospodarczych;

·Etap Drugi: Przygotowawczy etap dla końcowej fazy EMU, ustanowienia ESCB (Europejskiego systemu Banków Centralnych) i postępowego transferu polityki monetarnej dla europejskich instytucji, zwężając marginesy wahania w mechanizmie tempa wymiany;

·Etap Trzeci: Odpowiedzialność za politykę monetarną przeniesiona do ESCB.

·27 czerwca 1989 roku: Akceptacja Raportu Delors’a
Sprawozdanie Delors’a zostało zaakceptowane przez Radę Europejską w Madrycie, która zdecydowała rozpocząć pierwszy etap EMU 1-go lipca 1990 roku.
·1 styczeń 1994 roku: Drugi etap EMU: rozpoczęcie EMI
Europejski Instytut Monetarny (EMI) został założony jako zwiastun dla Europejskiego Banku Centralnego, z celem pomocy przy następującym założeniu:

"warunek konieczny dla przejścia do trzeciego etapu Unii Gospodarczej i Walutowej … wzmacnianie koordynacji polityk monetarnych z zamiarem zapewniania stabilności cen; przygotowania do ustanowienia Europejskiego Systemu Banków Centralnych i dla zachowania pojedynczej polityki monetarnej i tworzenia pojedynczej waluty w trzecim etapie."

(Artykuł 2 Protokołu na EMI).
·16 grudnia 1995 roku: Wprowadzenie nazwy „Euro”
Liderzy UE podczas Europejskiej Rady w Madrycie zdecydowali nazwać pojedynczą walutę Euro i ustawić datę na 1 stycznia 1999 roku, ponieważ tego dnia przypadał etap końcowy EMU. Uzgodniono również kluczowe elementy zmian:

·wczesne tworzenie ECB i spotkania zarządu, w celu umożliwienia sprawnego stanu na dzień 1 stycznia 1999 roku, trzyletni okres przejścia między tworzeniem Euro, a wprowadzeniem banknotów i monet;

·możliwość przeprowadzenia transakcji w Euro podczas okresu przejściowego lecz brak takiej konieczności;

·maksymalny okres sześciu miesięcy dla podwójnego krążenia Euro i narodowych banknotów i monet przed końcowym wycofaniem narodowych walut (później zredukowano ten okres do maksimum dwóch miesięcy).

·3 maj 1998 roku: Decyzje dla pierwszych członków obszaru Euro
Głowy państw i Rządy zebrane w Brukseli zdecydowały, że jedenaście państw członkowskich spełnia kryteria konwergencji i wezmą udział we wprowadzaniu Euro od 1 stycznia 1999 roku. Krajami tymi były: Belgia, Niemcy, Hiszpania, Francja, Irlandia, Włochy, Luksemburg, Holandia, Austria, Portugalia i Finlandia.
·1 czerwiec 1998 roku: Utworzenie Europejskiego Banku Centralnego (ECB)
Europejski Bank Centralny został utworzony kiedy członkowie jego zarządu zostali wyznaczeni przez państwa członkowskie akceptujące Euro, do zastąpienia EMI. Bank kontynuował pracę EMI nad przygotowaniem nowej waluty do wprowadzenia 1 stycznia. Pierwszy prezesem został mianowany Duisenberg Wim, były prezydentem banku centralnego Holandii.
·1 styczeń 1999 roku: Narodziny Euro
Euro stało się nową walutą dla jedenastu państw członkowskich i pojedyncza polityka monetarna została wprowadzona pod władzą ECB, ogłaszając trzeci i ostatni etap monetarnego reformacji. Prawnie, uczestniczące narodowe waluty przestały istnieć. Rynki finansowe obszaru Euro przeszły na walutę Euro, zawierając dewizę, udziały i rynki obligacji.
·Wrzesień 2001 roku: Przed – dystrybucja banknotów i monet Euro

Chociaż jeszcze nie prawnie w krążeniu, pierwsze banknoty i monety Euro zostały rozprowadzone do handlowych banków i urzędów pocztowych w tak zwany „frontloading”, operacje wprowadzenia banknotów i monet z góry na 1 styczeń.

·1 styczeń 2002 roku: Dzień Euro - banknoty i monety Euro wchodzą do obiegu
Około 7.8 miliarda banknotów Euro i 40.4 miliarda monet Euro, razem wartych 144 miliardy € , został wprowadzone do ogólnego obiegu przez banki centralne dwunastu uczestniczących, krajów obszaru Euro. Banknoty Euro zostały rozprowadzone przez mechanizmy bankowe. Równocześnie , każdy kraj zaczął wycofać narodowe banknoty i monety z obiegu.
·1 maj 2004 roku: Wstąpienie dziesięciu nowych państwa członkowskich do UE
Dziesięć nowych państw członkowskich dołączyło do UE 1 maja 2004 roku ( Republika Czeska, Estonia, Cypr, Łotwa, Litwa, Węgry, Malta, Polska, Słowenia i Słowacja). Kraje te wprowadzą Euro jak tylko spełnią konieczne warunki założone w Artykule 122.2 Traktatu EC.
2.Euro – produkcja i dystrybucja
Banknoty

Rada Europejskiego Instytutu Monetarnego (EMI), zwiastun ECB, ogłosiła w lutym 1996 roku przetarg na zaprojektowanie banknotów Euro.

Narodowe banki centralne mianowały projektantów, by szkicować serię siedmiu banknotów, używając jednego albo dwóch mianowanych tematów: ‘”Wieki i style Europy” i abstrakcyjne nowoczesne tematy. Tego samego roku doświadczeni eksperci w marketingu przedstawili listę pięciu najlepszych projektów w dwóch kategoriach.

Badanie opinii publicznej w sprawie wciągniętych na listę skróconą projektów zostało prowadzone przez Europę. Zwycięskie projekty zostały wybrane w grudniu 1996 roku przez Radę Europy w Dublinie . Banknoty Euro zostały zaprojektowane przez Roberta Kalina, projektanta banknotów w Austriackim Banku Narodowym i motywem graficznym nawiązują do tematu „Wieki i style Europy”.

Każdy banknot ma pojedyncze projektowanie wspólne dla wszystkich krajów obszaru Euro. Przedstawiają one architektoniczne style siedmiu okresów w kulturalnej historii Europy: klasyczny - € 5, styl romański - € 10, gotyk - € 20, renesans - € 50, barokowy i rokokowy - € 100, XIX wiek żelaznej i szklanej architektury - € 200 oraz nowoczesna architektura XX wieku - € 500. Okna i bramy są głównym elementem na awersie banknotów.

Mosty są główną cechą na odwrotnej stronie każdego banknotu. Projektowanie opiera się na typowym architektonicznym stylu każdego okresu a nie na określonych strukturach

Monety

Komisja dokonała wyboru z pośród dużej grupy projektantów dla wspólnej twarzy monet. Projekty miały opierać się na trzech tematach: architektoniczny i dekoracyjny styl, cele i ideały UE i europejskich osobowości. Państwa członkowskie dokonały narodowej selekcji, a następnie poddano do europejskiego sądu ekspertów w marcu 1997 roku, by wybrać dziewięć najlepszych serii z 36 złożonych. Zwycięska seria została wybrana przez Ministrów Finansów UE i została potwierdzona przez Radę Europy w Amsterdamie w czerwcu 1997 roku. Odnośnie narodowej strony, każdy kraj był wolny, by zadecydować o projekcie jego narodowej strony. Część krajów wybrało pojedyncze projekty dla wszystkich nominałów, kiedy inni zdecydowali wybrać różne projekty dla każdego, albo zaadoptowali podejście pośrodku.

Ministrowie finansów UE zasiadający w nieformalnej Radzie Ecofin w Veronie zdecydowali wiosną 1996 roku, że monety Euro powinny mieć wspólną europejską stronę jak również narodową stronę, łącząc zaletę zjednoczonego podejścia jak również uwzględniając wyrażenie narodowej rozmaitości i tradycji. Luycx Luc, graficzny projektant w Królewskiej Belgijskiej Mennicy, pokonał europejską szeroką konkurencję, by zaprojektować wspólną stronę monet Euro, gdy jego projekty uznano wg opinii za najlepsze w UE. Na odwrotnej stronie każdej monety Euro znajdują się prezentacje Europy. 1, 2 i 5 monet centa ilustruje Europę w świecie: 10, 20 i 50 centów prezentuje UE jako grupa narodów; i € 1 i € 2 pokazuje Europę bez granic.

Wyłączne prawo do wydawania banknotów Euro a także wszystkie decyzje o projektach, denominacjach etc. ma Eurosystem, składający się z Europejskiego Banku Centralnego (ECB) i narodowych banków centralnych krajów członkowskich. Banknoty Euro są wydawane przez ten organ. Eurosystem jest odpowiedzialny definiowanie i wprowadzanie w życie polityki monetarnej obszarów Euro. Jego najważniejszym zadaniem jest utrzymanie stabilności cen w obszarze Euro. Ponadto prowadzi obce operacje dewizowe, popiera i zarządza oficjalnymi obcymi rezerwami Euro na terenie Euro - obszarów państw członkowskich i promuje wygodną operację systemów płatności.

Reguły produkcji banknotów są ustalane przez Europejski Bank Centralny i zapewniają, że społeczeństwo będzie mogło odróżniać prawdziwe banknoty od reprodukcji. Reprodukcje banknotu Euro będą spełniały wymagania:

- jednostronne reprodukcje: wielkość reprodukcji powinna mieć przynajmniej 125% wielkości (zarówno długości i szerokości) poszczególnych banknotów Euro;

- dwustronne reprodukcje: wielkość reprodukcji powinna mieć przynajmniej 200% wielkości (zarówno długości i szerokości) poszczególnych banknotów Euro;

- reprodukcja indywidualnych elementów: takie elementy nie powinny zostać przedstawione na tle podobnym do tła banknotu;

- jednostronne reprodukcje przedstawiające część przodu: taka część powinna być mniejsza niż jedna trzecia oryginalnego przodu lub odwrotnej strony;

- reprodukcje powinny być wykonane na materiale wyraźnie różnym od papieru użytego do banknotów

Banknoty Euro przedstawiają bramy i okna na stronie przedniej oraz mosty na stronie odwrotnej. Wszystkie prezentują różne, wspomniane w opisie, okresy w sztuce europejskiej. Pozostałe elementy wzoru zawierają: symbol Unii Europejskiej, nazwę waluty w alfabecie łacińskim i greckim; inicjały Europejskiego Banku Centralnego w językach urzędowych państw członkowskich, symbol © wskazujący na zabezpieczenie praw autorskich oraz podpis prezesa Europejskiego Banku Centralnego. W przeciwieństwie do banknotów Euro, które w każdym państwie członkowskim UGW będą miały jednakowe obie strony, monety Euro będą miały jedną stronę wspólną (awers), zaś drugą - narodową (rewers). Koncepcja wspólnych i narodowych stron monet Euro ma odzwierciedlać ideę integracji europejskiej (tj. jednoczenie się z zachowaniem różnic narodowych), a ponadto zwiększyć stopień ich akceptacji przez mieszkańców UE. Naturalnie, każda moneta Euro - bez względu na stronę narodową - będzie prawnym środkiem płatniczym w całej strefie Euro, a nie tylko w państwie członkowskim, w którym została wyemitowana.
Euro będzie podzielone na 100 centów. W obiegu będzie:

·siedem banknotów o nominałach:

·5 Euro

·10 Euro

·20 Euro

·50 Euro

·100 Euro

·200 Euro

·500 Euro

·osiem monet (1, 2, 5, 10, 20, 50 centów oraz 1 i 2 Euro):

Monety Euro oraz eurocenty (europejskie "grosze") mają wspólny awers (reszka) z wybitym nominałem, czyli wartością danej monety. Na rewersie (nasz "orzełek") znajdują się symbole narodowe kraju, w którym została ona wybita. Tak więc w Unii Europejskiej w obiegu są monety z 12 różnymi rewersami. Również Polska, kiedy przystąpi do unii monetarnej, co stanie się najprawdopodobniej w ciągu 2-3 lat po przystąpieniu do Unii Europejskiej, wybije monety opatrzone własnym symbolem.

Symbol Euro € został zaprojektowany przez usługi Komisji podobny do greckiej litery epsilon nawiązuje do kołyski europejskiej cywilizacji i pierwszego listu Europy, skrzyżowanej dwoma równoległymi liniami wskazującymi stabilność Euro.

Wczesna definicja wyróżniającego symbolu dla Euro też odbija powołanie Euro, by stać się głównymi walutami jednego świata.

Z 25 państw członkowskich Unii Europejskiej, 12 już utworzyło część obszaru Euro (Belgii, Niemiec, Grecji, Hiszpanii, Francji, Irlandii, Włoch, Luksemburga, Holandii, Austrii, Portugalii i Finlandii). Inne kraje są państwami członkowskimi z uchyleniem (Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii, Słowacji i Szwecji) które dołączą się do obszaru Euro jak tylko spełnią konieczne warunki na podstawie "Maastricht"- konwergencji kryteriów idących za założoną procedurą. Wielka Brytania i Dania mają specjalny stan pozwalający im, by zdecydować kiedy dołączą do obszaru Euro.

3. Przeliczanie EURO
Sposób przeliczania między Euro a walutami narodowymi:

Kursy 12 walut narodowych do Euro są wyrażone za pomocą 6 cyfr, do których nie wlicza się początkowego zera.

Na przykład:

·1 EUR = 13,7603 ATS,

·1 EUR = 1936,27 ITL,

·1 EUR = 0,787564 IEP.

Przy dokonywaniu przeliczeń nie wolno tych kursów zaokrąglać. Kursy wymienne mogą mieć wyłącznie postać:

1euro = x jednostek waluty narodowej.

Nie istnieją w związku z tym kursy w postaci:

1 jednostka waluty narodowej = x jednostek Euro.

Przeliczając walutę narodową na Euro, dzielimy sumę w walucie narodowej przez kurs wymiany, składający się z 6 cyfr:

np. 1000 DEM: 1,95583 = 511,29 EUR.

Jeśli przy przeliczeniu otrzymamy wynik, w którym występuje nierówna liczba najmniejszej jednostki pieniężnej, to wynik zaokrąglamy do najbliższej jednostki np. wynik 511,2918 EUR zaokrąglamy do 511,29, (511,2962 EUR zaokrąglimy do 511,30). Nie wolno przeliczać waluty narodowej na Euro, mnożąc ją przez odwrotność kursu wymiennego.

Przeliczając Euro na walutę narodową, mnożymy sumę w Euro przez kurs wymiany, składający się z 6 cyfr:

np. 1000 EUR x 1,95583 = 1955,83 DEM.

Zasada zaokrąglania jest tu identyczna, jak w poprzednim przykładzie.

Jeśli wystąpi potrzeba przeliczenia jednej waluty narodowej na inną, to nie można tego zrobić w sposób bezpośredni. Każdorazowo obowiązkowe jest przeliczanie poprzez Euro (tzw. metoda trójkąta):

Przykład: Wymiana 3 000 franków belgijskich na marki niemieckie

Nieodwołalne kursy wymiany dla Euro (z 1 stycznia 1999 r.)

1 EUR = 40,3399 BEF

1 EUR = 1,95583 DEM

Dwie fazy obliczeniowe (z wykorzystaniem powyższych kursów):

Faza 1 3 000 BEF = (3 000/40,3399 BEF) EUR = 74,368057....EUR = 74,368 EUR (po zaokrągleniu do trzeciego miejsca dziesiętnego)

Faza 2 74,368 EUR = (74,368 x 1,95583) DEM = 145,45116544 DEM = 145,45 DEM (po zaokrągleniu do najmniejszej stosowanej jednostki)

Rezultat:

3000 BEF = 145,41 DEM

Do przeliczeń między walutami narodowymi krajów UGW a walutami krajów trzecich można stosować dwie metody:

1. Za pośrednictwem Euro

np. zamiana dolarów na marki (przy przyjęciu kursu EUR/USD 0,9284):

1) 1 000 USD: 0,9284 = 1 077,121930 EUR,

2) 1 077,121930 EUR x 1,95583 = 2 106,667384 DEM, tj. 2 106,67 DEM;

zamiana marek na dolary:

1) 1 000 DEM: 1,95583 = 511,291881 EUR,

2) 511,291881 EUR x 0,9284 = 474,683382 USD, tj. 474,68 USD.

2. Z zastosowaniem tzw. kursu krzyżowego

W powyższym przykładzie kurs krzyżowy dolara do marki wyniósłby:

1,95583: 0,9284 = 2,106667.

Przy zamianie dolarów na marki:

1 000 USD dałoby 2 106,667 DEM, tj. 2 106,67 DEM.

Przy zamianie marek na dolary kurs krzyżowy marki do dolara wyniósłby:

1: (1,95583: 0,9284) = 0,474683, 1 000 DEM dałoby więc 474,683 USD, tj. 474,68 USD.

Kraje spoza UGW stosują się do wszystkich wyżej przedstawionych zasad przeliczeń, kierując się generalną regułą akceptowania prawodawstwa Unii Europejskiej wszędzie tam, gdzie chodzi o Euro.

Tak więc używane są kursy w postaci:

1 EUR = x USD,

1 EUR = x CHF,

1 EUR = x JYP itd.

Niedopuszczone jest natomiast posługiwanie się odwrotną relacją, tj.: np. 1 USD = x EUR. Sposób przeliczeń między walutami krajów spoza UGW a walutami narodowymi strefy Euro został przedstawiony powyżej. Jeśli chodzi o Polskę, to notowany jest kurs złotego do Euro w postaci 1 EUR = x PLN. Również w tym przypadku nie wolno stosować relacji odwrotnej: 1 PLN = x EUR. W polskiej tabeli kursowej kursy walut podawane są z dokładnością do 4 miejsc po przecinku. Przeliczenia między walutami narodowymi UGW są w Polsce dokonywane za pośrednictwem Euro. Podobnie jest w przypadku przeliczeń między złotym a walutami narodowymi - np. zamiana PLN na DEM odbywa się następująco: