Qоzоqbоy yO‘ldоshеv, vаlijоn qоdirоv, jаlоlbеk yO‘ldоshbеkоv

II bOb. O‘zbeK ADAbIYOTI TARIxI

---

48
Shunga ko‘ra har bir asar “Xamsa” deb atalmog‘i uchun: 
a) besh dostondan tashkil topmog‘i; b) birinchi doston, albatta, 
pand-nasihat ruhidagi ta’limiy-axloqiy, falsafiy bo‘lmog‘i; d) ikkinchi
-
si, Xusrav va Shirin mojarolariga bag‘ishlanmog‘i; e) uchinchi doston 
Layli va Majnun muhabbatini mavzu qilib olmog‘i; f) to‘rtinchi doston 
shoh Bahrom va beshinchisi Iskandar haqida yozilmog‘i shart edi.
Dehlaviydan qariyb 200 yil keyin ikki buyuk xamsanavis Jomiy 
va Navoiy maydonga chiqdi. Jomiy avval quyidagi besh asarni yoz-
di: “Tuhfatul-ahror” (“Erkinlar tuhfasi”), “Sabhatul-abror” (“Yaxshilar 
tasbihi”), “Yusuf va Zulayho”, “Layli va Majnun”, “Xiradnomayi 
Iskandariy”. Bu besh asarni 1485- yili yozib tugalladi. Keyin “Silsilat 
uz-zahab”, “Salomon va Absol” asarlarini qo‘shib, “Xamsa”sini yetti 
dostonga yetkazdi va “Haft avrang” (“Yetti taxt”) deb atadi. 
Alisher Navoiyning “Xamsa”si boshqalardan farqli ravish 
da 
mual lifning ona tilisida – turkiy tilda yozildi. Bunday ulkan, katta jaso-
rat talab qiladigan mas’uliyatli ishga daho ijodkor Navoiygina jur’at 
qila olardi. Adibning fikricha, xalqqa uning o‘z tilida, unga manzur 
bo‘lgan asar yaratishi lozim. Shuning uchun “Layli va Majnun” dostoni 
xotimasida Nizomiy va Dehlaviyni ta’riflar ekan, turkiy tilda “Xamsa” 
yozishning sababini shunday izohlaydi:
...Gar nukta
1
lari jahonni tutti,
G‘avg‘olari ins-u jonni tutti.
Chun forsiy erdi nukta shavqi,
Ozroq edi anda turk zavqi.
Ul til bila nazm bo‘ldi malfuz
2
,
Kim forsiy anglar o‘ldi mahzuz
3
.
Men turkcha boshlabon rivoyat,
Qildim bu fasona
4
ni hikoyat.
Kim shuhrati jahonga to‘lg‘ay,
Turk eliga dog‘i
5
bahra bo‘lg‘ay
1
Nuktа – so‘z, bu yеrdа ijоd, аsаrlаri mа’nоsidа qo‘llаngаn; 
2
Мisrаning mа’nоsi: 
Bu (fоrsiy) til bilаn nаzm (аsаr) yarаtilsа; 
3
Мisrа mа’nоsi: fоrslаrgаginа tushunаrli 
edi; 
4
Fаsоnа – аfsоnа, bu yеrdа dоstоn mа’nоsidа qo‘llаngаn; 
5
Dog‘i
– shuning-
dek, yana.

---

49
Navoiy o‘z salaflarining yuksak san’atkorligini sharaflaydi, ular-
ning adabiy tajribalaridan ta’lim olganligini e’tirof qiladi. Dostonlarning 
muqaddima qismida ustozlariga bag‘ishlab maxsus boblar yozib, 
ularni ulug‘laydi. Mas’uliyatli bu ishda ularga ruhan suyanadi va
Yo‘ldasa bu yo‘lda Nizomiy yo‘lum,
Qo‘ldasa Xusrav bila Jomiy qo‘lum, — deb madad tilaydi.
Biroq Navoiy oldingi xamsanavislarni takrorlab, ularga ko‘r-
ko‘rona taqlid qilmaydi. O‘z oldiga yangi, o‘ziga xos “Xamsa” yara-
tish vazifasini qo‘yadi. Buni muallif “Xamsa”ning bir necha o‘rni-
da ochiq-oydin ta’kidlaydi. Jumladan, u “Farhod va Shirin” dostoni 
muqaddimasida shunday yozadi:
Ani nazm etki, tarhing toza bo‘lg‘ay,
Ulusqa mayli beandoza bo‘lg‘ay.
Yo‘q ersa nazm qilg‘onni xaloyiq
Mukarrar
1
aylamak sendin ne loyiq?
Bu misralari orqali Navoiy “Xamsa” yozishdagi belgilab olgan 
o‘z yo‘riqlarini bayon etadi: Shunday asar (nazm) – doston yozginki, 
o‘zingga xos (tarhing toza) bo‘lsin, o‘qigan odamlarga (ulusqa) yangi, 
boshqa asarlarga o‘xshamas (beandoza)ligi sezilib tursin. Aks holda 
(yo‘q ersa) asar o‘zgalar (xaloyiq) yozgandek bo‘lsa, bunday takror-
lash (mukarrar) senga loyiq emas. Yaxshisi, bunday asar yozmagan 
ma’qul. 
Lekin bu oson ish emas. Buning uchun Yaqin va O‘rta Sharq 
o‘lkalarida qalami mislsizligi e’tirof etilgan Nizomiy va Dehlaviy bilan 
ijodiy bahsga kirishishi lozim bo‘ladi. Bu juda katta bilim va yuksak 
adabiy didni, iste’dod hamda mashaqqatli mehnatni talab etar edi. Bu 
haqida “Farhod va Shirin”da yozadi:
Emas oson bu maydon ichra turmoq,
Nizomiy panjasig‘a panja urmoq.
Kerak sher ollida ham sheri jangi,
Agar sher o‘lmasa, bori palangi. 
1
Mukarrar – takror.

---

50
Haqiqatan ham, Nizomiydek nazm sheri bo‘lgan maydonda tur-
moq oson emas. U bilan bahslashish (panjasiga panja urmoq) uchun 
sher yoki hech bo‘lmasa yo‘lbars (palang) bo‘lmog‘i darkor. Navoiy 
sher bilan tenglashadigan sher bo‘ldi. U og‘ir va mas’uliyatli vazi-
fani muvaffaqiyat bilan ado etdi. Nihoyat qisqa bir muddat – ikki yil 
(1483–1485) davomida 51 ming misradan ortiq besh dostonni yozib 
tugalladi. U 1483- yilda “Hayrat ul-abror” falsafiy-ta’limiy dostonini, 
1484- yilda uch asarni: “Farhod va Shirin” hamda “Layli va Majnun” 
ishq qissalarini, “Sab’ayi sayyor” ishqiy-sarguzasht dostonini, 1485- 
yili esa “Saddi Iskandariy” qahramonlik dostonini yaratdi. Dostonlar, 
butun Sharq mumtoz adabiyotida bo‘lganidek, an’anaviy muqaddi-
ma – hamd va na’t qismlari bilan boshlanadi. Hamd – Yaratuvchimiz 
Allohni ulug‘lash, unga shukronalik, na’t esa payg‘ambarimiz 
Muhammad (s.a.v.) alqovidir. 
Navoiy “Xamsa”si yaxlit asardir. Buyuk shoir unda zamonasi-
ning barcha dolzarb masalalarini qalamga oladi. Besh doston bir-bi-
ri bilan ich-ichidan mustahkam bog‘langandir. Masalan, “Hayrat 
ul-abror”da shoir umr, uning mazmuni, tabiat, jamiyat va inson mu-
nosabatlariga doir savollarni qo‘yadi, keyingi dostonlarda muayyan 
taqdirlar, voqealar misolida ularga javob berishga harakat qiladi. 
Beshlikni sinchkovlik bilan o‘qigan kitobxon “Hayrat ul-abror”da beril-
gan 20 maqolatdagi diniy-falsafiy, axloqiy, ma’rifiy mohiyat keyin
-
gi dostonlar syujet va kompozitsiyasiga yuksak mahorat bilan sing-
dirib yuborilganligiga iqror bo‘ladi. Shu nazar bilan “Hayrat ul-abror” 
tuzilishi va mavzulariga diqqat qilaylik. Doston o‘ziga xos qurilishga 
ega. U falsafiy-ta’limiy doston bo‘lganligi uchun mavzu biror voqeani 
hikoya qilish asosida emas, balki muallif fikr-mulohazalarining ba-
yoni tarzida yoritiladi. Shuningdek, maqolatlar shu dostongagina xos 
bo‘lib, adibning boshqa asarlarida uchramaydi. Har bir maqolatda 
insonning kundalik hayoti bilan bog‘liq diniy, falsafiy, ijtimoiy-siyosiy, 
axloqiy biror mavzu bayon etiladi, uning mazmun-mohiyati ochib be-
riladi. Maqolat so‘ngida mavzuni dalillash, uni hayotiy asoslash maq-
sadida hikoya yoki masal keltiriladi. Mazkur hikoya va masallarning 
bosh qahramoni asosan tarixiy shaxslar, mashhur din va davlat ar-
boblaridir. Ularda shoir islomiy me’zonlar, umuminsoniy qadriyatlar-
dan kelib chiqib Olam va Odam to‘g‘risidagi o‘z mulohazalarini yuk-

---

51
sak badiiy shaklda ifoda etadi. Masalan, birinchi maqolat iymon haqi-
da. Maqolatning birinchi baytidanoq shoir iymonning inson hayoti, in-
soniylik mohiyatida tutgan o‘rnini belgilab beradi:
Kimki jahon ahlida inson erur,
Bilki, nishoni anga iymon erur.
Ya’ni kim bu dunyoda inson deb atalibdi, insonligining belgisi 
iymondir. Iymonsizni odam deb atab bo‘lmaydi. Inson bilan hayvon 
orasidagi farqni nutqda – odamni so‘zlay bilish qobiliyatidagina deb 
bilish xatodir. Chunki odamda nutq ham, boshqa maxluq – hayvon
-
larda bo‘lgan bir qator jihatlar ham bor. Shuning uchun asosiy me’zon 
iymondir, deydi Navoiy.
Hukmdorlarga bag‘ishlangan “Salotin bobida” nomli uchinchi 
maqolat adibning adolat haqidagi qarashlarini o‘rganishda muhim 
ahamiyatga ega. Maqolatda shoirning tenglik, ozodlik, adolatli jamiyat 
borasidagi qarashlari o‘z ifodasini topgan. Uning fikricha, mamlakat
-
da juda ko‘p narsa davlat boshlig‘iga bog‘liq. Shoh odil, oqil, orif va 
el-yurtga g‘amxo‘r bo‘lishi kerak. Shuning uchun shoir shohga qarata: 
raiyat (xalq) poda bo‘lsa, sen cho‘ponsan, u mevali daraxt bo‘lsa, sen 
– bog‘bon, agar cho‘pon qo‘ylarini asramasa, ular och bo‘rilarga yem 
bo‘ladi. Podani bo‘rilardan asra, bog‘ni suv berib yashnatgin, deydi. 
Hukmdor kim bo‘lmasin, mamlakat va xalqning taqdiri uning faoliyati, 
xatti-harakatiga bog‘liq:
Shohki ish adl ila bunyod etar,
Adl buzuq mulkni
1
obod etar.
Kofiri odil ani obod etib,
Mo‘mini zolim ani barbod etib.
Karam va saxovat haqidagi beshinchi maqolatda Navoiy bu 
fazilatlarni baxillik bilan yonma-yon qo‘yib, ularning mohiyatini yorita 
boradi. Saxovat qanchalik yuksak insoniy fazilat bo‘lsa, baxillik shun-
chalar tuban illatligini adib tazod vositasida ochib beradi: