Şehrin Aynaları
Yüklə 1,04 Mb. Pdf görüntüsü
|
Söylediğin her kelime, bir sende yankı bulacak, bir de yüreğinde! Beatriz ertesi günü iple çekmiş; sabah olunca, koştura koştura Fortuna Sokağı'ndaki eve gitmişti. Aklını La Barbuda'nın talimatlarını harfiyen yerine getirmekle bozduğundan, kapıyı Miguel'in açmasını bekliyordu. Fakat karşısında sevdiği erkeğin yerine, uyku mahmuru Isabel'i bulmuştu. Isabel bu habersiz ve vakitsiz ziyarete pek anlam verememiş, hatta bir şeylerden şüphelenmiş gibiydi. Gene de nezaketi elden bırakmayıp Beatriz'i yarımağız içeri davet etmişti. Miguel evde yoktu. Geceyi kim bilir nerede geçirmiş, bir haber bile vermemişti. Beatriz umursamadı. Nasıl olsa büyü tuttuğunda, çektiği eziyetlerin semeresini fazlasıyla görecekti. Biraz daha dişini sıkması gerekiyordu, o kadar. Madem Miguel evde değildi, orada daha fazla bulunmak lüzumsuzdu. Arkadaşıyla birazcık çene çalmak bile içinden gelmemişti. Son günlerde bir hayli huzursuz görünüyordu Isabel. Canını sıkacak, ruhunu karartacak hiçbir şey olmadığına ve olamayacağına göre, bulmuş da bunamış olmalıydı. En iyisi onu kendi kasvetiyle baş başa bırakmaktı. Sokağa adımını atar atmaz bir mucize gerçekleşmişti. Miguel uzaktan, sallana sallana geliyordu. Haline bakılırsa tam olarak ayılamamış gibiydi. Ara sıra kusacakmış gibi iki büklüm oluyor, sonra toparlanıp sarsak sarsak yürümeye devam ediyordu. Genç kadını görmemişti ve böylesi çok daha iyiydi. Beatriz, yüreği ağzında, şimşek hızıyla karşıya geçti. Çaprazdaki evin duvarını siper edinip saklandı. O esnada başını kaldırıp baksaydı eğer, ev sahibesi Elena Rodriguez'in pencereden dikkatle ve merakla kendisini izlediğini fark ederdi. Fakat Miguel'den başkasını görmediği, yaşlı büyücünün söylediklerinden başka bir şey düşünmediği için gizli seyircisini fark etmesi mümkün değildi. Miguel önünden geçip giderken, Beatriz parmaklarının ucunda onun peşinden seğirtip, ayak izlerine koyu sarı sıvıyı döktü. Açık sarı sıvıyı da kendi ayak izlerine boşalttı. Sonra sağını solunu kolaçan edip La Barbuda'nın ezberlettiği şarkıyı mırıldanmaya başladı. Kılları kopartırken biraz zorlanmıştı ama Miguel evine varmadan büyüyü tamamlamayı başarmıştı. Boğa kadar kudretli, Ateş kadar sıcak, olacaksın içimde; ve tıpkı a...n kılları gibi, vücuduma tâbi kalacaksın Miguel Pereira Miguel Pereira Miguel Pereira! Bunları mırıldanırken yüzünün kızarmasına mâni olamasa da utanç duymamıştı. Sevdiği erkeğin gönlünde taht kurabilmek için her şeyi göze almıştı. Zamanlama müthişti. Şarkı bitti; Miguel eve girdi. Kapı kapandı; Beatriz derin bir soluk aldı. Bir türlü yaranamadığı insanların türlü türlü hallerine akıl sır erdiremeyen Fortuna Sokağı geceliğini giyip uykuya daldı. Oysa Beatriz için gün daha yeni başlamıştı. Bundan sonra, apış arası kıllarını sevdiği erkeğin kıvır kıvır saçlarına karıştırmaktı tek ihtiyacı. Büyü tutmuş, olmaz zannedilen olmuştu. Aradan birkaç gün bile geçmeden çıkıp gelmişti Miguel. Gerçi suratı asıktı; yorgun ve mutsuz görünüyordu ama bunların hepsi silinmişti sevişirken. Beatriz kendini tamamıyla onun ellerine bırakmıştı. Korkuyu ve sevinci, hazzı ve acıyı aynı anda tatmıştı. Miguel'in bu denli ateşli olup vahşi bir hayvan gibi sesler çıkarmasını; ellerini okşamaktan çok acıtmak, ağzını öpüşmekten çok ısırmak için kullanmasını ve o yana bakmamaya çalışan Beatriz'e inat, anadan doğma dolaşıp çıplaklığı sıradanlaştırmasını hem baş döndürücü hem de ürkütücü bulmuştu. Korkunç bir belirsizliğe doğru paldır küldür yuvarlanırken, varlıkla yokluk arasındaki dikenli tellere tutunmaya çalışmıştı. Kan içinde kalan elleri vücudunun ağırlığını daha fazla taşıyamamış; altındaki uçurum karanlık bir mağaraya benzeyen ağzını açıp avını afiyetle yutmuştu. Artık her taraf boşluktu. Kuzey, güney, doğu ve batı boşluğa teslim olmuştu. Sarsılan yatağın altı üstü, yanı yöresi, iştahı kabaran hiçliğin ancak dişinin kovuğunu doldurmuştu. Her şeyi silip süpürmesine rağmen, hâlâ doymadığına göre yakında kendini yutacaktı. Beatriz ölümü ilk defa bu kadar yakınında hissetmişti. Bunca zaman ismini sayıkladığı, hasretini çektiği erkek, kâh azılı bir katil, kâh çılgın bir âşık, kâh haşarı bir çocuk, kâh şeytanın elçisi olup kılıktan kılığa girmişti. Onun karşısında dili tutulmuş, kanı donmuş, vücudu pelteleşmişti. Uykusuz gecelerde, yatağında dönüp dururken hayalini kurduğu sevişme bu değildi. O, tatlı iltifatlarla, masum bûselerle, küçük dokunuşlarla başlayıp giderek tırmanan bir sevişme arzu etmişti. Her şey usul usul olmalı, giderek katlanmalı, katlanarak çoğalmalıydı. Oysa Miguel, basamakları üçer beşer atlamayı tercih etmişti. Bir yerlere yetişmesi gerekiyormuş gibi aceleciydi. Gecikmiş bir intikam alır gibiydi. İşte bu sebepten, Beatriz ne hissedeceğini bilememişti. Bir yandan, sevdiği erkeğin kendisiyle değil de tek başına seviştiğini, her şeyin hayallerindekinden çok daha başka şekilde geliştiğini, hiçliğin komşu toprakları işgal edişini görüp üzülmüştü. Bir yandan da, her şeye rağmen büyünün tutmasına, asla kavuşamayacağını sandığı ana kavuşabilmiş olmasına, fersah fersah uzağa düşenin aniden yakınlaşmasına sevinmişti. Velhasıl, hazan yeline duçar olmuş kuru bir yaprak gibi bir o yana, bir bu yana savrulmuş; kafasını toparlayamamıştı. Oysa tek şaşıran o değildi. Sular durulduğunda, karaya vuran Miguel'in yüzünde, Beatriz'inkinden daha derin bir şaşkınlık gizliydi. Anlaşılan, genç kadın için ilk olabileceğini daha önce aklından bile geçirmemişti. Gerçi bunu fark ettiğinde, geri adım atamamış, çark edememişti ama böylesini sevmezdi; tıpkı kıpırtısızlığı ve teslimiyetçiliği sevmediği gibi. Bir çiçek bile ah ederdi hoyratça dokunulduğunda; bakireler gıkını çıkarmazdı. Bir ceset bile aşka gelirdi sarıp sarmalandığında; bakireler kıpırdamazdı. Ve bir kadeh bile sermest olurdu içine şarap akıtıldığında; bakireler kafayı bulmazdı. Hem sıkıcı hem de tehlikeli bulurdu onları. Sıkıcıydılar çünkü hep el üstünde tutulmak ister, devamlı kendilerini naza çekerlerdi. Tehlikeliydiler çünkü emsalsiz bir ihsanda bulunduklarını zannedip, borçlu konumuna düşürdüklerinden verdiklerinin karşılığını beklerlerdi. Bakirelerden ziyade, ihtişamının fazlasıyla farkında olan, nasıl haz alıp haz verebileceğini bilen, kendi kendisiyle sevişebilen kadınları severdi. Aynada kendine tebessüm edip öpücük gönderen kadınları severdi. Durduk yerde meme uçlarını emebilmek için iki büklüm olup, taklalar ve şen şakrak kahkahalar atan şehvetperest kadınları severdi. Miguel Pereira'nın gözünde kadın dediğin hem topraktı – bereketli, gani gani–; hem suydu – amansız, gürül gürül–; hem ateşti – sıcacık, cayır cayır–; hem havaydı – deliduman, püfür püfür. Velhasıl, karmakarışıktı kadın vücudu; başı sonu olmayan, merkezi bulunmayan gizemli bir labirentti. O labirentte, çıkışa ulaşmak ümidiyle değil, tamamen kaybolabilmek için seviştiği kadının kendisine rehber olmasını isterdi. Tıpkı seneler evvel, o yağmurlu sonbahar sabahında onun yaptığı gibi. Oysa Beatriz'in bunları anlayabileceğinden emin değildi. O kendinin farkında değildi ki fark edilsin. Vücuduna dokunmamıştı ki bir başkasının dokunuşundan keyif alsın. Miguel'e göre, Yüklə 1,04 Mb. Dostları ilə paylaş:
|