79
edilmişdi. Mütəzililər İslam dinində rasional istiqamətli ilk teoloji sistemin
yaradıcıları olmuşlar. Onlar “kobud antropomorfizmə qarşı çıxır, ilahi keyfiyyətləri
inkar edir, Allahın təkliyini və onun saf mənəvi varlıq olduğunu təbliğ edirdilər”
42
.
Quranı dini həqiqət mənbəyi hesab edən mütəzililər bu müqəddəs kitabın sonradan
yaradıldığını göstərirdilər. Onlar Quranın “alleqorik təfsirini mümkün hesab edir
və rəvayətə kor-koranə riayət olunmasını rədd edirdilər”.
43
IX əsrdə mütəzililər
özlərinin ehkamlar sistemini yaratmışdılar. Həmin vaxtadək İslam dinində
ehkamların vahid sistemi, dövlət dini tərəfindən etiraf olunan və hamı üçün
məcburi olan bir sistem olmadığına görə xəlifə Məmun (813-833) mütəzilizmi ən
mükəmməl ilahiyyat sistemi kimi dövlət dini elan etmişdi. Lakin xəlifə əl-
Mütəvəkkilin dövründə (847-861) bu təlim yenidən “küfr” elan olundu. Buna
baxmayaraq, mütəzililiyin başlıca ideyaları X-XII əsrlərdə də yaşamaqda idi. Bu
təlimin əsas ideyaları (antropomorfizmin inkarı, iradə azadlığı haqqındakı
müddəalar, Quranın sonradan yaradılması fikri və s.) sonralar şiə ilahiyyatçıları
tərəfindən təbliğ olunmağa başlandı. Ədalət və bərabərlik ideyaları ilə zəngin olan
mütəzillik təlimi yuxarıda adları çəkilmiş Azərbaycan alimləri tərəfindən də fəal
surətdə təbliğ olunmuşdur.
VIII yüzillikdə İraq və Suriyada yaranmış, “zühd” (asketizm) əsasında
təşəkkül tapmış sufizm (sufilik, təsəvvüf) Azərbaycanda da geniş yayılmışdı. Öncə
sufilik passiv formada təzahür etdi (mənəvi kamillik ideyası maddi sərvətə qarşı
qoyulur, asket həyat tərzinə üstünlük verilirdi). Mistik cərəyan olan sufizmin
səciyyəvi cəhətləri aşağıdakılardan ibarət idi:
1.İrfanın (oxumaq və zehin işlətmək sayəsində kamilləşmənin) xüsusi tərki-dünya
təcrübəsi
ilə birləşdirilməsi;
2.Müridin mistik məhəbbət yolu ilə Allahı dərk etməyə və tədricən ona qovuşmağa
yaxınlaşması təlimi;
3.Müridi Allaha qovuşanadək mistik yol (təriqət) ilə aparan ustadın (mürşidin,
pirin) yolunun mühüm olması.
Xüsusi rəqslərin və ya duaların sonsuz təkrarı yolu ilə intuitiv idraka,
“nurlanmaya”, ekstaza cəhd sufiliyin səciyyəvi əlamətlərindəndir. Sufizmin
Azərbaycanda yayılması IX-X əsrlərə təsadüf edir. Şəriət, mərifət, təriqət və
həqiqət (Allaha qovuşma) sufizm təliminin başlıca mərhələləridir. Həllac Mənsura
görə, sufinin ruhu Allah ilə gerçək qovuşa bilər. Ekstaz anlarında o, “ənəl-həqq”
(yəni “haqq, Allah məndədir”) deyə qışqırırmış. Ona görə də Mənsur bidətçilikdə
(İslam dininin başlıca ehkamlarına “yenilik” gətirmək cəhdində) təqsirləndirilərək
922-ci ildə edam olunmuşdur. Müsəlman ilahiyyatçısı, mütəkəllim, sufizmin böyük
nümayəndələrindən biri olmuş Əbu Hamid Məhəmməd ibn Məhəmməd Qəzalinin
(1059-1111) islahatçılıq fəaliyyəti sayəsində ortodoksal İslamda sufiliyin təqibi
dayandırıldı. Lakin bu məqamadək sufilik təqib olunan təlim olmuşdur. Sufizmdə
şamanizm, buddizm, zərdüştilik, xristianlıq baxışlarının da əlamətləri vardı. Bu
təlim yarandığı andan ortodoksal İslama qarşı müxalifətçi ruhda olmuşdur. Sufi