Aşkın Gözyaşları I -şems Tebrizi
Yüklə 0,68 Mb. Pdf görüntüsü
|
Mevlâna’yı bir nebze de olsa ayağa kaldırmış ve mektupları yazmaya başlamış. Sultan Veled, babasını ayakta tutan tek umudun benim Şam’dan dönüşüme bağlı olduğumu bildiğinden Mevlâna takattan kesilmesin diye, Şam’a gelirken geliş yolundan sık sık “Şems’i bulduk, bulmak üzereyiz, beraber dönüyoruz” diye haberler yollamış. Dönüş yolunda gözümde tüttü bozkırın can baharı, Konya Ovası’nın kar beyaz nuru. Her gittiğim yerde yalnızdım. Gölgesizdim. Geceleri uykusuzdum. Gündüzleri kalabalık sokaklara kapalıydım. Ya kan odasında bağdaş kurmuş, diz çökmüş zikirdeydim ya bir ağacın altında güneş batana, herkes evine çekilip sokaklar boşalana kadar tefekkürdeydim. Yalnızdım. Kendimi hatıralara veremeyecek kadar yalnız. Acı, hassasiyetini kabuklaştırır insanın. Acı, alışkanlığa dönüşür bir müddet sonra. Tatlı rüyalardan hoştur yalnızlığın acısında, acının göbeğinde kalmak. Artık yakarak değil yanarak, hiç değilse tüterek yaşıyorum. Altmış sekizine gelmiş bir çınarım, köklerim çölleri sarmış, gövde kabuk dökmüş dallarımın bir ucu Konya’da, diğer ucu Şam’da içten içe çürüyen bir çınar. Yıllardır içimde büyüttüğüm sükût uçurumlaşıyor. Arkamdan ne düşündüklerini önemsemiyorum. Yaşadığım çağın insanları da beni anlamadılar, çağın kalemleri de. Ben Konya’dan kaçmadım. Ben kaprisli değilim, kimseye de gücenmedim, küsmedim. Bana kin besleyen yürekler vardı. Bana küfreden diller. Bana karşı “Fetiyan” denilen genç dervişleri kışkırtıyorlardı. Gençlik, kanın akışını hızlı tutar. Gençler deli heyecanlıdır. Sloganlarla hareket ederler. Bu genç dervişler bana diş bileye dursun karşıma çıkarak cesaretten mahrumdurlar. Bakışımdan korkuyorlardı. Gündüz köpük köpük kabarıyorlardı. Akşama sönüyorlardı. Dicle kenarında yol alıyoruz. Kafileye seslendim: — Duralım biraz… Akan suyun şırıltısını dinleyelim. Masmavi bir gökyüzünün altında koşup bir ağaca sarılalım, ve Allah’a yalvaralım. Yaptığımız bütün hataların bağışlanması için. Aşk için ağlayalım. Aşka ağlayalım. Aşkla ağlayalım. Gözyaşımızla sulansın topraklar. Sırtımdaki çantayı atın üstüne yükledim. Yere eğildim. Bir avuç toprak aldım. Kokladım. Kokladım… O en uzun yolculuğa başladım içimde. Toprak çorak… Uzakta tek bir dağ, zirvesi karla kaplı… Daldım bir an gençliğime… Yanımdaki tek canlı eşeği hatırladım. Bir de meşe ağacı altındaki tabutu. Gece o tabutun içinde uyurdum. O uyku anının içinde ölüm kadar sessiz. Kendi tabiatımın zikrinin, kâinatın zikri ile o muhteşem uyumunu hissediyorum uykularda. Bu tek bir anın içinde gördüğü rüyanın belki bütün hayatı olduğunu düşünüyorum uyanınca… — Efendim iyi misiniz? İsterseniz burada mola verip dinlenebiliriz. Sultan Veled’in sesi ile başımı kaldırdım topraktan ve ona doğru yaklaşarak sağ elini tuttum. — Evlat! Getir parmaklarını sol yanıma koy. Sessizlik… Sessizlik… — Sessizlik en güzel dinlenmedir. Sözlerden yoruldum. Kelimeler nefes olup çıkmazsa ağzından susarsın. Ucu bucağı olmayan bir tabiatın içinde tek bir kelimeyi beklersin tekrar yaşanan ana dönmek için. Seni anlayan bir söz yaklaşır nihayet. O tek bir kelime Allah’ın güzel ismiyle, kalbin yeniden çarpmaya başlar. Yazının harfleri, insanın nefesi. Bu yüzden Kur’an-ı Kerim okuyunca nefes alıyor insan. Şu ağacın altında biraz Kur’an okuyalım mı? — Olur efendim. Sessizce öne eğdim başımı. Ağaçlara sarıldım. Ağlamaya başladım. Sonra abdest aldım ırmağın serin suyu ile. Ağlamaklı halim devam ediyordu. Gözyaşlarım ırmağın suyuna karışıyordu. Islanan ırmak mı, ırmak mı ıslatandı beni belli değildi. “Mevlâna“ dedim, hıçkırıklarla “Mevlâna’m”… Uzun dönüş yolunda Sultan Veled ile bolca hasbıhâl ediyorduk. Kâh atın üzerinde giderken, kâh namaz molası için bir bahçede durakladığımızda. Halep’e gelmiştik. Her yer gözün alabildiğince yeşillik. Bağ bahçe bahar coşkusunda. Ben bir an önce Mevlâna’ma kavuşma arzusundayım. Namaz için bir bahçede durduk. Abdest alıp namaza duracaktık. Sultan Veled’in imam olmasını istedim. — Aman efendim size imam olursam ayaklarım dayanmaz bayılırım. — Sen Mevlâna oğlusun artık imamet günün geldi geçiyor bile, haydi kametin benden. Namazdan sonra yalnız kalmak istediğimi söyledim ve bahçeyi gezintiye çıktım. Gün boyu kırlarda gezindim durdum, hava kararmaya başlamıştı. Güneş ışıklarını bahçeden çekip alırken ve ay, kuş tüyü ışıklarını çiçeklerin üstüne sererken, ben ağaçların altında oturup çalıların arasında mavi bir halı üzerine serpilmiş gümüş pullar gibi parıldayan yıldızları seyrederken, gökyüzünün ne kadar olağan üstü olduğunu düşündüm. Bu arada uzaklarda bir yerde çağlayarak kendine vadide yol açan bir dereciğin heyecanlı homurtularını duyuyordum. Ağacın altında uyuyan tabiatı seyrederken dalmışım. Rüyamda bir kafes içinde ölü bir kuş gördüm. Gözlerimin önünde kafesin ansızın bir insan iskeletine, ölü kuşun da kederli bir kadının dudaklarına benzer derin bir yara yüzünden kanamakta olan bir insan yüreğine dönüştüğünü izledim. Yara konuşarak, “Ben insan kalbiyim, maddenin esiri, dünyevi kuralların kurbanı”, dedi. “Allah’ın güzellikler tarlasında, yaşam ırmağının kenarında, insan tarafından konulmuş kurallardan yapılmış bir kafese hapsedildim. Güzel yaratılmışlığın tam ortasında bakımsızlıktan öldüm. Allah’ın cömertliğinin, özgürlüğünün keyfini çıkarmaktan alıkonuldum. İnsan kavrayışına göre içimde aşk ve tutkuyu uyandıran güzellik adına her şey bir rezillik; onun yargılamasına göre yanıp tutuştuğum her iyi şey beyhude.“ Ben, insanın emrettiklerinin iğrenç zindana kapatılmış, kayıp bir insan yüreğiyim, dünyevi yetkinin zincirlerine vurulmuş, dili tutulmuş ve gözleri belirgin yaşlardan yoksun, gönlünü eğleyen insan tarafından Yüklə 0,68 Mb. Dostları ilə paylaş:
|