70
maktabga olib borar edilar. Goldi ko‘chaga chiqqanda uni o‘ziga xos
qizil yopinchig‘ini kiyib chiqar edi.
Goldining sevimli joyi bu go‘sht do‘koni edi. Lekin u buyruqlarga
rioya qilishni va qo‘ldan hech narsa yemaslikni
yodda tutishi kerak
edi. U shunchaki atrofga uzoq tikilib turardi.
U shuningdek, Tim bilan futbol va
tennisga, Vitney bilan esa gimnastika va
baletga borar edi.
Boshqa
kuchuklar singari Goldi ham
sho‘xlik qilar edi. U ko‘chadan badbo‘y hidli
paypoqlarni olib kelib berkitib qo‘yishni
yaxshi ko‘rar edi. Agar hech kim qaramay
turgan bo‘lsa idish yuvish mashinasidagi
likopchalarni yalab qo‘yishga urinar
edi. Bir kuni
u oshxona stoliga chiqishni
uddaladi va usti yopiq, endigina pishirilgan
kekslarni paqqos tushirdi.
Kunlar, haftalar,
oylar tezlik bilan
o‘tib borar edi. Tim va Vitney Goldi bir
yoshga to‘lsa yo‘l ko‘rsatuvchi kuchuklar
maktabiga ketishi va balki hech qachon
uni qaytib ko‘rmasliklari mumkinligini bilar edilar.
Qachonki u
mashg‘ulotini tugatib, yo‘l ko‘rsatuvchi kuchukka aylanganda, uning
ham surati Alda, Lasey, Tulsi suratlari qatoridan o‘rin olar edi.
Tim va Vitney Goldining
ketayotganidan xafa edilar, lekin ular
unga sodiq do‘st bo‘lishni o‘rgatishgani yordam berishini bilar edilar.
Faqatgina kuchukchaligida baxtli damlarni boshdan kechirgan
kuchuklar yo‘l ko‘rsatuvchi kuchuk bo‘lishda kurasha oladi. Keyin
ular ko‘zi
ojiz insonlarga kerakli, suyukli bo‘lish uchun loyiq bo‘lib
ulg‘ayadilar.
