145
M
e
nz
e
r
e
l
e
r
B
əhruz bəy Kəngərlinin ya ra dı-
cılığı janr etibarilə rəngarəng
olsa da, bu zənginlikdə mən-
zə rənin say etibarilə çox olması kifayət qədər
görünəndir. Yaxşı haldır ki, bu məsələdə kə-
miyyət keyiyyəti üstələmir. Başqa sözlə desək,
gənc rəssamın portret janrında nümayiş etdirdiyi
yüksək sənətkarlığı mənzərələrində də
müşahidə etmək mümkündür. Əgər bu
məsələyə professionallıq müstəvisindən
baxmalı olsaq, onda demək lazımdır ki,
Bəhruz bəy hər iki janrda klassik mənada
realist-gerçəkçi olsa da, gəncliyinə və
yaşadığı məkanda hər hansı rəqabətin
yoxluğuna baxmayaraq ərsəyə gətirdiyi
əsərlərin hər birində özünəməxsusluğu-
fərdi yaradıcı məziyyətlərini sərgiləyə
bilmişdir. Gənc Bəhruz bəy Kəngərli
özünün bu janrlarda XX əsr təsviri
sənətimiz üçün yeni və başlanğıc
sayıla biləcək fəaliyyətində təbii ki. tək
deyildi. Təəssüf ki, obyektiv-subyektiv
səbəblərdən bu ilkinlərin sırası bir qayda
olaraq çox məhdud və qeyri-dəqiq
təqdim olunub. Belə ki, yalnız Bəhruz
bəyi az qala Azərbaycan rəssamlıq məkanında
bütün janrların yaradıcısı kimi təqdim ediblər.
Bu cür “elmi” münasibəti sovet dönəmində
bir qədər təbii saymaq, haradasa informasiya
qıtlığı ilə əlaqələndirmək də olardı. Amma
bu xoşagəlməz ənənə Azərbaycan təsviri
sənətinin ən qaranlıq səhifələri barəsində yeni
məlumatlar əldə olunduqdan sonra da, yəni,
müstəqillik dönəmində də davam etdirilib.
Təsviri sənət tariximizin zamanında gizli
qalan bir çox həqiqətləri artıq məlum olsa
belə, bir çox kitab və kataloqlarda mənzərə
və portret janrının yalnız B.Kəngərlinin adı
ilə bağlanması sadəcə başa düşülən deyil. Bu
mənada daha əhatəli həcmə malik olan və
2013-cü ildə “Sərvət” devizi ilə Azərbaycan
Milli İncəsənət Muzeyinin təşkilatçılığı ilə
nəşr olunan kitabda (mətnin müəllii Xədicə
Əsədova) yer alan təhriləri xüsusi qeyd etmək
istərdik: “Bəhruz Kəngərli Azərbaycanda
realist dəzgah boyakarlığının, portret,
M¬nz¬r¬l¬r
B.Kəngərli. “Türbə”. 1919.
146
M
e
nz
e
r
e
l
e
r
mənzərə, natürmort, süjetli-tematik və teatr-
dekorasiya janrlarının peşəkar bədii ifadəsinin
əsasını qoyub. Heç şübhəsiz, XX əsrdə milli
peşəkar rəngkarlıq sənətinin yaranması Bəhruz
Kəngərlinin adı ilə bağlıdır”.
Əlavə edək ki, bu yalnış ifadə müəlliin
2012-ci ildə rəssamın 120 illik yubileyi
münasibətilə işıq üzü görmüş kataloqunda
da yer almışdır. Əgər Bəhruz bəydən bir
qədər əvvəl Tilisdə elə onun təhsil aldığı
məktəbdə Qeysər Kaşiyeva-Seyidbəylinin
(1907-1908), Moskvada isə Bəhruz
bəylə eyni vaxtda naxçıvanlı Əkbər
Kazımbəyovun
(məşhur
“Qara
kvadrat”ın
müəllii
K.Maleviçin
tələbəsi olub) peşəkar rəssamlıq təhsili
aldığını (1911-1915) nəzərə alsaq, onda
hansı birincilikdən söhbət gedə bilər.
Heç şübhəsiz nə sonradan repressiyaya
uğramış Q.Kaşiyeva-Seyidbəyli, nə də
Naxçıvana qayıtmayaraq Türkiyədə
fəaliyyət göstərmiş Ə.Kazımbəyov
sənətdə Bəhruz bəyin səviyyəsinə
yüksələ bilmədilər.
Təbii ki, buna gənc rəssam milli
sənətimizi zənginləşdirən zəngin və
qiymətli bədii irsi ilə nail oldu. Bəhruz
bəy sənətinin özünəməxsusluğu onun
yuxarıda adları vurğulanan janrlara
birinci və yaxud ikinci-üçüncü
müraciət etməsində yox, onlara davamlı
olaraq müraciətində və bu sahələri uğurla
inkişaf etdirə bilməsində əks olunub, desək,
daha düzgün olardı. Əgər rəssamlığın bütün
mənalarda inkişafı üçün Naxçıvanın Paris
olmadığını etiraf etməli olsaq, onda müxtəlif
maddi-mənəvi sıxıntıların onu heç vaxt tərk
etmədiyi Bəhruz bəy Kəngərlinin rəssamlıq
fəaliyyətini özünə və xalqına başucalığı
gətirən yaradıcılıq qəhrəmanlığı saymaq
olar. Məhz bu cür səmərəli – səriştəli və
cəsarətli fəaliyyət həm bu janrların, həm də
milli rəssamlığımızın təşəkkülündə onun
fərdi və fərqli yer tutmasını şərtləndirmişdir.
Qənaətimizcə, vətənpərvərlikdə tayı-bərabəri
olmayan Bəhruz bəy Kəngərlinin adını elə
bu məziyyətlərlə Azərbaycan təsviri sənət
tarixində əbədiləşdirməyimiz daha elmi və
ədalətlidir. Düşünürük ki, bu vətənpərvər-
rəssamın adını əbədiyyətə qovuşduran bən-
zərsiz mənəvi qazancıdır.
Yeri gəlmişkən, duyulası zaman distan-
siyasından azərbaycanlı fırça ustasının
dünyaya gerçəkçi-realist baxışının nəticələrini,
onun dövründə gerçəkləşən və bu vaxta qədər
beynəlxalq miqyasda sərgilənmiş oxşar bədii-
yaradıcı baxışlarla müqayisə etsək, onda
əminliklə Bəhruz bəyin onların arasında
xüsusilə seçildiyini qeyd etmək istərdik. Əlavə
edək ki, əgər bu qeyri baxışlarda süstlük
və durğunluq nə qədər ənənəvi və duyulan
bədii məziyyətdirsə, azərbaycanlı rəssamın
istər qraik, istərsə də rəngkarlıq irsində
cəlbedicilik və duyğulandırıcılıq qabarıqdır
və bu bədii keyiyyət onu başqalarından
fərqləndirməkdədir. Bütün bunlarınsa Bəhruz
bəy Kəngərlinin bir insan və yaradıcı kimi
B.Kəngərli. “Mənzərə”. 1916.