Bəhruz Kəngərli nadir istedada malik bir insandır. O, Azərbaycan xalqının
Yüklə 37,21 Mb. Pdf görüntüsü
|
351
İthaflar
almağa çalışdı. Uzaqdan Didubi kilsəsi görünürdü, kilsəyə xeyli qalmış qarşılarına Müctəhid bağı çıxdı. Bu bağ Tilisin ən gözəl və ən qədim bağlarından biri idi. – Bağa gedək?! – Gedək, bərk yorulmuşam. Bir az dincimi almaq istəyirəm. Bağın kərpicdən hörülən naxışlı, alçaq hasarının böyrü ilə gedib başdan-başa sarmaşıqlara bürünmüş qoşa qapıdan keçib bağa girdilər. Bağ, nə bağ, nə payız, nə də qışın nəfəsi sanki ona toxunmamışdı, yamyaşıldı. Sükut içində uzanan boş, kimsəsiz xiyabanlar yaşıllıq içində itmişdi. Bağ onlara isti gəldi, bayaqkı soyuq sanki yoxa çıxmışdı. Mariya da daha acıqlı deyildi. Bir tərəi sınmış skamyada əyləşib etüd çamadanını yanına qoydu. – Nə gözəl bağdır– dilləndi – cənnətdir elə bil. İstəyirəm, Bəhruz, məni çəkəsən! – Mariya! – deyə səslənəndə onun çevrilməsi və təbiət bağında çəkilmiş rəsmini görüb diksinməsi bir oldu. Bəhruz heyrətlənən Mariyanın üzündə maraq işığı gördü. – Heç inana bilmirəm, Bəhruz. Yəni sən çəkmisən?! Nə vaxt, harda?! – Təbiət bağında. – Bəs niyə mənə göstərməmisən?! – Bilmirəm. – Mənə verərsən, həmişəlik xatirə kimi qalsın... – Yox.
– Niyə?! – Çünki... çünki – Bəhruz kəkələyib susdu, gözlərini uşaq kimi yerə dikdi. Sükutu Mariya pozdu: – Üşüdüm, gedək daha – ayağa qalxdı – qoy şəkli alboma. İncimirəm, görünür şəklim özümdən qiymətlidir. Axşam düşürdü . Bu dəfə Mariya qoluna girib ona sıxındı. Hava sərtləşmişdi, elə bil qışın qapı ağzında olduğunu xəbər verirdi. Bəhruz mənalı-mənalı Mariyaya baxdı: – Fayton tutum?! – Nə ağıllı oğlansan! – Faytonda Mariya yenə də ona sığındı və qulağına pıçıldadı: – Mən səni çox istəyirəm, Bəhruz! – üzünü onun kürəyində gizlətdi. Bəhruz üçün bu o qədər də gözlənilməz deyildi, sakit dayansa da, hardasa, dərinlikdə yüngül bir təkan duydu, bu təkan da ötüb keçdi. Fayton dayananda, Bəhruz birinci düşüb Mariyanın əlindən tutdu və onun aşağı enməsinə kömək etdi. Mariya dərhal qapını açdı, işığı yandırdı. Bəhruz otağa girib bir küncdə dayandı. – Niyə orda durmusan? Bəhruz getmək istəyirdi, amma bunu deməyə dili gəlmədi. Yeməkdən, azacıq şərabdan sonra bu istəyi heç yada düşmədi, Mariya açılmış çarpayısında əyləşıb əllərini Bəhruza sarı uzadanda, dərhal ona yaxınlaşıb ağ, çılpaq qollarından tutdu. – Bəhruz, əzizim! – deyə başını qaldıran Mariya pıçıldadı – Şəklimi niyə çəkmisən, düzünü de, gizlətmə məndən, bir damcı da olsa, məni sevirsənmi? Bəhruz, niyə dinmirsən? Bəhruz əyildi, üzünü Mariyanın üzünə yaxınlaşdırıb dodaqlarını pıçıldayan dodaqlarına to- xun durdu. Bu, bir an çəkdi, Mariya xalatını çıxarıb, çarpayının başına atdı, yorğanın altına girə-girə:
352
İthaflar – Gəl, yanımda uzan – dedi. Bəhruz Mariyanın ağappaq, gecə köynəyindən pırtdayıb çıxan iri döşlərini görəndə, titrədi. Ömründə ilk dəfə idi ki, qadınla belə yaxınlıq edirdi. Ona görə də paltarını soyunub yatağa girəndə də özünü ələ almağa çalışdısa da bacarmadı. Mariya azca dikəlib ona baxdı. Bəhruz əlini Mariyanın kürəyində gəzdirdi, necə oldusa, gecə köynəyi dartıldı, qadının çılpaq bədəni titrədi. Mariya ona sıxıldı.Otaq qaranlıq idi. Bayaqdan bəri nə baş vermişdisə, hamısı ona möcüzə kimi gəlirdi. Bu möcüzənin sehri onun ürəyində qalmışdı.
4 Bir neçə gün sonra Bəhruzun gözləmədiyi bir hadisə baş verdi. Tənəffüs vaxtı kimsə onu çağırtdırdı. Bəhruz mərmər pillələri düşüb aşağı mərtəbədə, qapının yaxınlığında üç qızın dayandığını görəndə özünü itirdi. Dərhal da varlığını dərin maraq bürüdü. Ortada dayanan qız o birilərindən həm gözəl idi, həm də yaxşı geyinmişdi. Başına qoyduğu qəhvəyi rəngli dəyirmi şlyapa, uzun paltarı, paltarın üstündən geydiyi bahalı arxalığı ilə uyuşmasa da qızın gözəlliyi, qəşəng ağ üzü hər şeyi unutdururdu. Bəhruz onlara yaxınlaşıb, şlyapalı qəşəng qızın önündə dayanıb, şaşırmış halda salam verdi. Qız gülümsündü, bütün sifəti işıq içində yandı: gözləri də, yanaqları da, dodaqları da! Üzünün qəşəngliyi, zəriliyi, təravəti ilə birlikdə bu işıq ona xüsusi məlahət və cazibədarlıq gətirdi. – Salam, Bəhruz!– dedi– Deyəsən məni tanımadınız?! -Yox! – Cəfərqulu xanın qızıyam. Yadınızdadır, sərginizə baxmağa gəlmişdim, atamla... – Bəli, yadıma düşdü. Dəyişmisiniz. – Yox, Bəhruz, dəyişməmişəm. Başqa paltar geyinmişəm. Elə həmin gördüyünüz qızam. – Tilisə nə əcəb gəlmisiniz?! – Burda təhsil alıram. Qızlar gimnaziyasında. Siz necəsiniz? – Pis deyiləm, sağ olun! – Bəlkə bir şeyə ehtiyacınız var, atamdan yanınıza gəlmək üçün icazə almışam, o da sizinlə maraqlanır, düzünü deyin, atam bir-iki gün hələ şəhərdədir, kömək lazım olsa... – Yox, razıyam, sağ olun, minnətdaram. Bu zaman Mişa Çiaureli Bəhruzun böyründə dayanıb, qızları heyranlıqla süzə-süzə: – Tanış elə bizi, Bəhruz! – dedi. Gözləmədən dərhal məzə ilə əlini uzatdı -Artist, rəssam Mixail Çiaureli... Şlyapalı qız yenı işıq dolu təbəssümlə onun əlini sıxa-sıxa astaca: – Narınc! – dedi və əlavə etdi – Mən sizi tanıyıram. Yayda Orta Çalada görmüşəm. Gürcü artistlərinin konsertində. Gözəl çıxış etdiniz. – Eşitdin, Bəhruz, eşitdin! – Mişa Çiaureli fərəhləndi.– Məni sizin Azərbaycan da tanıyır. Daha dayanmadı, yuxarıya – ikinci mərtəbəyə qalxdı. Bəhruz bildi ki, Mişa tələbə dostlarına hər şeyi məzə ilə, ikiqat uydurma ilə çatdıracaqdır. Narınca baxıb, onun qəşəng üzünü, yenə işıqlı təbəssümlə dolu olduğunu görüb dedi: – Sizin şəklinizi çəkmək istəyərdim. – Bu mənim üçün böyük şərəfdir, Bəhruz! Sizin rəsminiz onsuz da Naxçıvanda, bizim evdə Yüklə 37,21 Mb. Dostları ilə paylaş:
|