- 62 -
-Belə deyildi?
-Elə olsaydı, torpağın altında yox üstündə olardı.
-Bu cinayəti necə adlandıraq?
-Qanunların gücsüz olduğu yerdə,ən böyük qanun qanunsuzluğdu.
-Hökmünü vermisən?
-Bəli.
-Bağışlamağa gücün çatmadı?
-Düşməni bağışlamaq olar, ancaq onu asandan sonra!
-Aydındı. Cənab hakim, hakim ekspert Səməd Lətifov müddəhim Əliyevin
psixoloji durumunun normal olmadığını müəyyənləşdirib, xahiş edərdim bunu da
nəzərə alasız.
-Etiraz edirəm cənab hakim!
-Etiraz qəbul olunmur, Ağayev buyurub davam edin.
-Cənab hakim, vətəndaş Əliyev ölkənin ən tanınan, kübar ailələrindən birinə
mənsub hörmətli iş adamıdı. Tanıtıma ehtiyacı yoxdu. Məzuniyyət adıyla hamıyla
sağollaşıb, küçələrə düşməsi sizcə normal haldımı? Aidiyyatı olmayan bir ailənin
qeyrətini çəkib, cinayətkar olması normal haldımı? Kim öz lyuks həyatını bir heçə
qurban edər? Psixi normal insan edərmi? Xeyr! Deməli, vətəndaş Əliyevin
müalicəyə ehtiyacı var.
-Ey, ağzıva gələni danışma! Xəstə, psix özünsən! Nə etdiyimi gözəl dərk edirəm!
-Vətəndaş Əliyev, danışdıqlarınıza diqqət edin! Bura məhkəmədi. Məhkəməyə
etdiyiniz hörmətsizliyə görə də əlavə maddə açmayaq.
-Cənab hakim, icazənizlə davam edə bilərəm?
-Buyurun.
- 63 -
-Çox sağ olun. Vətəndaş Əliyev, mən sizin və vətəndaş Tağıyevanın
müdafiəçisiyəm. İşimi çox gözəl bilirəm. Əsəbləşmək lazım deyil...Sualıma
konkret cavab verin. Əməlinizə peşmansızmı? Cavab verməzdən əvvəl düşünün.
Sualım vətəndaş Tağıyevayadır. Əgər Əliyev Əhədovu o gün qətlə yetirməsəydi,
indi bu an Əhədovu öldürərdiz? Vicdanınızla cavab verəcəyinizə inanıram.
Zala sükut çökdü. Gözlər Banuya dikildi. Hətta Eyvaz da, Banunun cavabına
səbirsizləndi. Banu başını aşağı salıb, gözlərini sildi. Dərindən nəfəs alıb dedi:
-Xeyr, öldürmazdim.
-Dürüst cavabınız üçün təşəkkürlər. Buyurun Əliyev, siz cavab verin.
Eyvaz susdu. Gözlərini gizlətmək istədi hamıdan. Bacarmadı. Üç tərəfi qəfəs, bir
tərəfi divar. Sağ tərəfində üzünü əlləriylə örtən Banu. Divarı dağıdıb qaçmaq,
uçmaq arzusuyla barmaqlarını ovuclarında sıxdı. Oyun bitmişdi. Adsız yolunun
sonu onu uçurumla üzbə-üz saxlamışdı. Qalxdı ayağa danışmaq üçün və danışdı...
-Siz heç avtobusa, metroya minirsiz? Dükanlara gedirsiz? Növbə gözləyirsiz
bankomat qarşısında? Palçıqlı küçələrdə yağışa islanıb, söyürsüz cəmiyyəti,
küçələri?
Kafedə bir loxma çörək yemək istədikdə, fahişə ofisiantkaların murdar əllərini
gördükdə çəkilmirmi iştahanız?
Baxmağa, oxumağa bir şey tapırsız?
Təyyarəni ömür boyu səmalarda, bahalı oyuncaqları yaşıdlarının əlində görəcək
olan övladınıza "ata, niyə bizim filan şeyimiz yoxdu" sualında cavabı olmayanları
düşünmüsüzmü ?
Sizdəmi məcbursuz süni gülüşlə gəzməyə ? Sizdəmi günün qaraltdığı qara gün
ömür payının tükənməsinə tələsirsiz? Sizdəmi varlığıyla yoxluğunun önəmi
olmayan kabussuz mənim kimi? Sizdəmi azadlığın əsirliyində qula çevrilmisiz ?
Günortalar aşiqlərin sevişməsindən qızan skamyalarda gecələr necə soyuq
olduğundan xəbərdarsınızmı? Ümüdsüzlük tanışmı sizə?
- 64 -
Yox, sizə xas olan mədəni söyüş olan təsəlli yedirtməyin mənə!
Maşında, kostyumda, kresloda, villa balkonunda gördüyünüz cənnət bizim
qəbirstanlıqdı. Dirilər, kabuslar qəbirstanlığı.
Görə bilməzsiz bizi, istəsəz də...Yanımızdan ötsəz də.
Gördüyünüz deja vü kadrlardı keçmişin arxivindən.
Bizim yoxumuzdu sizin üçün var anlayışı arxasında olanlar. Nə maşın, nə pul, nə
villa, bağ, xadimə, kəniz, məşuqə, qudurğan uşaq, maniken xanım.
Sizdən fərqli görürük, gəzirik, yeyirik, sevirik və düşünürük.
Evlənmə təklifini romantik etmək üçün Londona bir gecəlik iki bilet almırıq...
Yağışı gözləyirik...
Çəngəlin düz qoyuluşuna fikir vermirik...
Çəngəlsiz yeyirik...
Pulu hara xərcləyim kimi dərdimiz yox...
Pulumuz yox, çünki...
Siz canınız üçün mühafizəçi tutanda, bizləri intihar etməyə qoymur keyfiyyətsiz
kəndirlər...
Sizlərlə bizlər arasında elə bir uçurum var ki, o uçurumu illərlə doldursaz da
dolmaz.
Hər birimiz bir ürək daşıyırıq...
Bu ürəyin necə yandığından xəbəriniz varmı?
Kənardan necə də asan görünür, deyilmi?
Küçələrinizdə gündə bir meyit, tutulan cinayətkarlar...Necə asandı...
Meyit və cinayətkar...
- 65 -
Adlarının önəmi yoxdu, dahasının da heç...
Gedib araşdırmısızmı həyatlarını, yaşamlarını, yediklərini, içdiklərini...
Lənət olsun, lənət!
Heçmi önəmi yox insanlığın?
Hansı it oğlu it gedib boş yerə adam vurar? O cinayətkarsa qapısına vətəndaş kimi
getdiyi, iş istədiyi məmurlar kimlərdi? Hə?
Vətəndaşın haqqını yeyib də, əzib də, bundan utanmayıb da, əməllərinə xitam
verməyənlər kimlərdi, yoldaş hakim? Kimlər?
Siz adı, tarixçəsi önəmli olmayan bir insanı müddəhim kürsüsünə çıxarıb da,
nədən cinayətkar olduğumu soruşursuz, peşman olub-olmamağımı soruşursuz...
Peşmanam, yoldaş hakim!
İnsan olmağıma, vətəndaş olmağıma, dürüst olmağıma peşmanam!
Hə, yadıma bir şey düşdü...
Bolqariyanın paytaxtı haradı?
Önəmi yoxdu, elədi?
Var, var! Coğrafiya müəllimi Sofiya cavabı qarşılığı məktəbdə parta yoldaşım
Ənvərə 2 yazmış və əslində paytaxtın Buxarest olduğunu bildirmişdi!
Sizə də mən kiməm suali verilsə cavabı cinayətkar olacaq!
Tam sükut çökmüşdü. Nəfəslər çəkilmirdi sanki. Hakimlər öz aralarında
pıçıldaşırdılar. Ağayevin gözləri yol çəkirdi. Nəhayət hakim ayağa qalxıb dedi:
-Hökm on dəqiqə fasilədən sonra oxunulacaq!
- 66 -
On dəqiqə azadlıq olardı.
Gözlər azadlıqdan doyardı.
Sonrası cəhənnəm cənnətdə solardı.
Bir damcı su,bir ovuc torpaq.
Bir də bir neçə xatirə şikəst,çolaq.
Azadlıq yeyək,azadlıq içək,azadlıq qoxlayaq.
Qoxular özü də bir ətir.
Satılacaq yağışsız çətir.
Gətir!
Mənə yağış gətir!
Mənə azadlıqdan nə tapsan gətir!
-Qalxın,məhkəmə gəlir!
-Əyləşin!
Hakim eynəyini silib, gözünə qoydu. Cinayət tarixçəsini başdan-ayağa oxudu və
mətləbə gəldikdə, zaldakılar ayağa qalxdılar.
-Azərbaycan Respublikası Cinayət məcəlləsinin...
-Saxla görüm!
Hamı hakimin sözünü ağzında qoyan, ona susmaq əmri verən səs tərəfə
boylandı. Qapıda dəbdəbəli kostyumda, mühafizəçilərinin əhatəsində əlində
çemodan tutmuş Cavid durmuşdu.
Hakim çaş-baş olduğundan dili söz tutmurdu nəsə deməyə. Cavid ona yaxınlaşıb,
qulağına nəsə pıçıldadı. Hakim udqundu, özünü toparlayıb dedi:
- 67 -
-Məhkəmənin işə yenidən baxması üçün hökm təxirə salınır!
Cavid bic-bic gülümsəyib, hakimin əlini sıxaraq, Eyvaza göz vurdu.
Penitensiar xidmətin əməkdaşlarının müşayiəti ilə məhkəmə zalından çıxan
əlləri qandallı Eyvaz və Banu küçədə maşınına söykənib duran Cavidi gördülər.
Qollarındakı qandalları açan ədliyyə əməkdaşları sağollaşıb getdilər. Cavid
eynəyini qaşlarına qaldırıb gülərüz halda qışqırdı:
-Böyük, böyük uşaq olasız...
Eyvazı qucaqlayıb, doluxsundu.
-Hə Eyvaz, nə gözləyirsiz gedək?
-Getdik qardaş.
-Hara?
-Burdan uzaq, lap elə cəhənnəmə, amma burdan uzağa.
-Cavid?
-Ay can?
-Toğrul?
-Narahat olma o öz yoluna ad qoyub, qayıtdı.Ha-ha-ha.
-Necə yəni?
-Darıxma, bilərsən. Dincəl, sual vermə, görəcəksən.
-Bəs Cəlil?
-O da yaxşıdı. Artıq mayordu.
-Gözəl xəbərdi.
-Dincəl, dincəl...
- 68 -
-Sür Sovetskiyə.
-Sovetski hardan çıxdı?
-Sür, deyərəm.
Təndir çörəyi satılan pəncərə qarşısında Eyvaz Caviddən maşını saxlamağı xahiş
etdi.
Ona
çörək
verən
kişinin
simasını
asanlıqda
tanıdı.
Kişi
isə
tanımamışdı"səyyahı"...
-Cavid, pul ver mənə.
-Buyur, bəsdi?
-Hə, hə bəsdi. Gözləyin, gəlirəm indi.
Maşından düşüb, kişiyə yanaşdı. Doğma iyin burnuna dolmasından ləzzət
alırmış kimi, ah çəkdi.
-Dayıcan? Sənə söz vermişdim, gələcəyəm. Gəldim.
-Xoş gəldin oğul, amma qüsuruma baxma, tanımadım vallah...
-Önəmli deyil...Mənə bir təndir çörəyi, zəhmət deyilsə.
-Buyur oğlum, nuş olsun.
-Al pulunu dayı, çox sağ ol.
Kişi Eyvazın verdiyi pula baxıb təəcübləndi. Bir çörək qarşılığı üç yüz manat.
-Oğul bu pul...
-Dayıcan, düz vermişəm. Halal xoşun olsun. Allaha əmanət ol.
Bunu deyib, çörəkdən bir dişdəm vurdu. Kişi "səyyahı" indi tanıdı. Əlində pul
donub qalmışdı. Dolmuş gözlərinin müşayəti ilə "səyyahı" aparan maşın sürətlə
uzaqlaşırdı...
- 69 -
***
-Niyə?
- ...
-Cavab ver, niyə?
-Toğrul, mən...Deyə bilmədim.
-Niyə? Niyə?
-Nə deyərdim? Deyərdim hər kəsin qardaşım bildiyi Aqil, ərimdi? Deyərdim
aşnasıyam? Deyərdim zorlayıb məni, sonra da qaçırdıb?
-Deməməyin yaxşı idi, hə? Bəs mən...
-Nə sən? Hə,Toğrul? Nə sən? Nə qədər dedim ki, əl çəkəsən?! Nə qədər dedim,
alınmayacaq?! Mən də insanam Toğrul. Sevdiyim sənin duyğularına necə cavab
verməyə bilərdim axı?! Özümü təmizə çıxartmıram, amma sənə də haqq
qazandırmıram!
Toğrulun yadına damda Günayın bağışla deməsi düşdü...O vaxt əhəmiyyət
vermədiyi bu söz indi, bu an onunla üzbə-üz durmuşdu...
-Niyə bəs ona qardaşım deyirdin?
-Özü belə tapşırmışdı. Ad çıxmasın deyə.
-Günay...
-Hə?
-Mən səni sevirəm!
- 70 -
-Məndə, Toğrul. Məndə, ömrüm!
Adsız yolun sonu və...
Hər şey belə bitə bilərdi, amma yox...
Cavid əslində şizofren xəstəsi idi. Alik adlı bomj onun gözünə görsənirdi. Bəlkə
də yox, əslində Alik var idi, amma Cavid bunu heç kimə sübut edə bilmədi.
Xəstəxanadan çıxan zaman baş həkimdən Aliki xəbər alması, sağalma iddiasının
üstündən xətt çəkdi və beş il müalicə aldı. Məhkəmə zalına girib, hakimin sözünü
kəsməsi, hökmün oxunmasına imkan verməməsi, məhkəməni satın alması sadəcə
təxəyyülü idi. İndi guya sağalıb, amma arada kabinetində tək olanda, iş yoldaşları
onun kiminləsə söhbət edirmiş kimi, öz-özünə danışdığını eşidirlər.
Toğrul Günayı qəbul etdi. Sadə bir toy elətdirdi Xəzərin sahilində. Valideynləri
qəti əleyhinə çıxsalar da, o öz yolunu seçib, addımını atdı. Artıq atadır. İki yaşlı
Nəzrin adlı gözəl qızları var. Günayla bərabər xöşbəxtdilər!
Eyvaz...Məhkəmənin hökmü ilə ona yeddi, Banuya icbari iş verildi.Azadlığa
çıxan gün həbsxana qarşısında onu Cavid və Banu gözləyirdi. Banu ilə ailə həyatı
qurdu. Basatı, Əfqanı və Əfqanın böyüdüyü uşaq evini himayəsi altına götürdü.
Cəlil əslində həmişə onlarla idi. Harda olsalar da. Cavidin xəstəxanadakı
xərclərini, müalicəsini o boynuna götürsə də, anonimliyini qorumağı xahiş
etmişdi. Tahiri də tez-tez "görər", Toğrulun rahatlığını təmin edirdi. Tək bircə
səhv addımına peşman oldu Cəlil...Aqilin yerini o demişdi Banuya...Ağlına da
gəlməz idi ki, Eyvaz Aqili öldürə bilər.Onun niyyəti Banunun gözünü açmaq idi.
Aqilin xəyanətini öyrəndikdən sonra Eyvaza şans verməyini istəyirdi...Bir
tərəfdən də, Toğrulun Günayı dəli kimi sevməsi anlamı həqiqətin açılmasını
- 71 -
qaçılmaz edirdi. Düşünürdü ki, Aqil Günaydan əl çəkər və Toğrula maneyə
qalmaz. Amma hər şey istədiyi, düşündüyü kimi olmadı...
Adsız yolun sonunda onların danışmağa, bölüşməyə bəlkə də heç vaxt bitib-
tükənməyəcək çox söhbətləri var idi. Ən əsası onlar çətinliyin, əziyyətin nə
olduğunu anlamışdılar. Heç biri peşman deyildi, adsız yola çıxdıqlarına görə.
Epiloq
Səndən fərqli olmağım bəlkə də səninlə yaşamağa öyrəşdirdi məni. Məni
düşündürən sənsən? Bax, bu sualın cavabını bəlkə də, yox bəlkəsiz heç vaxt
bilməyəcəyəm...
Mən qəlb qırmamışam. Bəs onda telefon kitabçasından silinən adları kim pozub?
Malena arzulayan yeniyetmə fantaziyalarını vanilli səmalarda gəzdirən
sən...Niyə bəs gizlətmişdin ki, möcüzələr diyarında da zibilliklər var.
Peyğəmbərlər də tualetə gediblər.Müəllimlər özgə planetli deyillər. Bizi leylək
gətirməyib.
"Olmaz" dediyin bütün pərdələri araladım, bütün pəncərələrdən baxdım, bütün
qapıları döydüm.
Nitşedən, Kafkadan bezdim. Markesin axmaqlar şəhərində hər gün nəsə
unutdum. Son damla düşüncəmi mürəkkəbə yığıb şəhərin ən yüksək nöqtəsində
"ALLAH var!" yazdım ki, unutmayım.
Parfumerə çöndüm fərqli xanımların spesifik qoxularını burnuma yedizdirəndə.
Əbədi məhkumum olan sənlə bərabər.(Yalan danışdım yenə).
Replay:Əbədi məhkumun olan mənlə bərabər.
- 72 -
Tapancam olmadığına hərdən sevinirəm. Pulum olmadığına da...
Minirəm bir vaqona...Xoş olmayan sima və paaartt!
Çətini başlamaqdi. Artıq cinayətkaram. Bu refleks stresiylə part, part, paaarrt,
çııık...çıık...
Satın alıram hakimi, vəkili, elə məhkəmə binasını da, şəhəri də, ölkəni də...
Diktatura yaradıram. Ətrafımdakı yaltaqlar mənə kitab yazır, haqqımda film
çəkirlər. Heykəlim Liberty heykəlinə sözün tam mənasında kölgə salır. İtim,
pişiyim üçün Vatikanı yuva, fahişələri, transvisditləri kişilərin "qara zon"alarına,
lezbiləri qadın həbsxanalarına pay edəcəyəm. Narkomanların damarlarına şprits
yerinə nasosla heroin yeridəcəyəm. Qocalar evindəki qocalara övladlarının
insafına, uşaq evindəki körpələrə valideynlərinin vicdanina bağlanmış bombanın
pultunu bağışlayacağam. Arvadina xəyanət edən oğraşları, ərinə xəyanət edən
fahişələri nəcis içində boğaza kimi basdırıb, qaynadacağam. Əlvidaları
leksikondan çixartmağı əmr edəcəyəm. Kim bu sözü işlətsə güllələnəcək. Yalan
danışanların dillərindən bayraqcıqlar hazırlanacaq.
Elə qorxacaqlar ki məndən ölümümə belə inanmayacaqlar. Hitler kimi. Elə nifrət
edəcəklər ki, dözməyib qəbrimi açıb, meyidimi təpikləyəcəklər, sonra
yandıracaqlar. Qanımdan ən öldürücü zəhər hazırlanacaq...
Nə vaxtsa, 100 il sonra mənim haqda məni tanımayanlara danışarsan, pıçıltıyla.
İşəyərlər qorxudan yerlərinə...Onda belə bilməyəcəklər ki, əslində mən elə sənəm
və sən əsl mənsən.
Onların dahisi...
Axmaqların dahisi.
Dostları ilə paylaş: |