Afaq Yusifli İshaqlı
190
nifrət oyadır. Onun bacısı Henrietta Klitandr adlı bir gənci
sevir və onunla ailə həyatı qurmaq istəyir. Öz səadətini
sevdiyi adamla rəsmi kəbində evlənməklə görən bu qız
bacısı Armandanın əksinədir. Armanda isə insanı heyvanlarla
yaxınlaşdıran, bərabərləşdirən ehtiraslardan əl çəkib fəlsəfə
ilə kəbin kəsdirməyi təbliğ edir. O, allahın adını çəkməsə də,
fəlsəfə xatirinə tərki-dünyalıq təbliğ etsə də, onun moizəsi
kilsə xadimlərinin baxışlarından fərqlənmir. O, kəbindən
əslində saxta, qondarma bir ikrahla söhbət açır.
Henrietta anası Filamintadan, xalası Belizadan, bacısı
Armandadan fərqli olaraq ağıllı, düşüncəli, təvazökar və sadə
bir qızdır. O, hadisələrə daha ayıq yanaşır, təbiətə, cismani
meyllərə qarşı çıxmağı bəyənmir. Qadın olmaq, ana olmaq
kimi şərəfli bir vəzifədən utanmır. Onun sadə danışığı,
məntiqi heyran edir. Onda paxıllıq, xudbinlik yoxdur.
Ancaq qadın cildinə girmiş Tartüf /Stendal/ olan
Armanda paxıl, intiqamçı, məkrli və xudbin bir şəxsdir. Elm,
fəlsəfə isə onun eybəcər təbiətini örtən, gizlədən bir
maskadan başqa bir şey deyildir. Klitandr vaxtilə onu sevirdi,
onun rəğbətini qazanmağa çalışırdı. O vaxtlar Armanda
Klitandrın sevgisini rədd etmişdi. Lakin onun indi başqasını,
Henriettanı sevdiyini eşidəndə onda paxıllıq, xudbinlik
duyğuları baş qaldırır. Bu özündən razı filosof qadın elə
güman edir ki, o, Klitandrı təzədən çağırsa, sevgi vəd etsə,
istədiyinə nail olar, onu bacısının əlindən ala bilər. Halbuki
Klitandr artıq bu qadını sevmirdi, onun saxtakarlığını, riya-
karlığını görmüş və anlamışdı. Armanda Klitandrla Hen-
riettanın səadətinə mane olmaq üçün hər cür imkana,
vasitəyə əl atır. Anası Filamintanı da qızışdırır ki, onların
evlənməsini pozsun. Klitandrın onun elmi haqqında hörmətlə
danışmadığını deyib, bu şöhrətpərəst qadını büsbütün
özündən çıxarır ki, Klitandrla Henriettanın evlənməsini
pozsun.
XVII əsr Qərbi Avropa ədəbiyyatı
191
Filamintanın da alimliyi formaldır və maskadır.
Platonun idealist fəlsəfəsi ilə maraqlanan bu qadın qızı kimi
qondarma əda ilə dünyəvi, cismani olan hər şeyi, ideal və
ülviyyət xatirinə rədd edir. Cisim kimi cındır bir əskiyə bu
qədər əhəmiyyət verilməsinə qarşı çıxır. Alim qadınlardan
olan Beliza da belə hesab edir ki, "cisim həmişə ruhun
dalınca bir addım arxada gedir". Şöhrətpərəstlikdə,
riyakarlıqda Beliza Armanda və Filamintadan geridə qalmır.
Molyer onların simasında yalançı alimliyi, alim kimi
görünmək xatirinə alimliyi, elmi bəhanə edib özünü xalqdan,
insani hislərdən məhrum edən şöhrətpərəstləri tənqid
obyektinə çevirir.
Komediyada Trisoten və Vadius kimi pedant, ikiüzlü
kişi alim surətləri də yaradılmışdır. Həqiqi elmi biliklərdən,
insani sifətlərdən uzaq olan bu adamların elmi ancaq
kitablarla bağlıdır, sağlam düşüncə və məntiqdən uzaqdır.
Onlar daha çox Getenin "Faust" əsərindəki Vaqneri
xatırladırlar.
Komediyada təsvir edilən üç alim qadının müəllimi
və pərəstiş obyekti olan Trisoten əslində axmaq, tamahkar,
şöhrətpərəst bir adamdır. Filaminta qızı Henriettanı ona
vermək istəyir. Ancaq gənclərin kələyi və Henriettanın atası
Krizalın özünü müflis elan etməsi onları çətin vəziyyətdən
qurtarır. Krizalın, doğrudan da, müflis olduğunu düşünən
Trisoten qızdan imtina edir. Trisotenlə Vadiusun bir-birinə
mədhnamə oxumaları və sonra bir-birini təhqir etmələri
komediyanın tənqidi ruhunu daha da gücləndirir. Bu
surətlərin vasitəsilə Molyer Koten və Menape kimi ədəbi
rəqiblərini məsxərəyə qoymuşdur. Komediyada tez-tez
fəlsəfi söhbətlər aparılır, "Gülünc ədabazlar"da toxunulan
təmtəraqlı, ədabaz danışıq üsulu tənqid olunur. Xalqın sadə
danışıq dili kobud və eybəcər sayılır. Qulluqçu Martina
Vojelin qrammatik tələblərinə uyğun danışmadığı üçün
Afaq Yusifli İshaqlı
192
qovurlar. Martina öz alim xanımlarının ədalı danışığını rədd
edir. Onun fikrincə, o danışıq xoşa gələr ki, onu başa
düşsünlər. Öz alim qəhrəmanlarına gülən Molyer həqiqi elmi
görüşləri, bilikləri alqışlayır.
"Tartüf, yaxud fırıldaqçı". Molyer satirasının gücü
"Tartüf" komediyasında daha kəskin şəkil alır. Kilsə
xadimlərinin riyakarlıq və cinayətlərinə qarşı yönələn bu
əsərdə ədib o dövrdə fransız cəmiyyəti üçün böyük təhlükə
olan real hadisələri ümumiləşdirmiş və onlara gülmüşdür.
İntibah dövrünün humanistləri tərəfindən ağır zərbələr alan
katolik kilsəsi ateist dünya görüşünü boğmaq, insanları
itaətdə saxlamaq məqsədilə yeni-yeni metodlara əl atırdı. İsa
qardaşları cəmiyyəti, yəni yezuitlər, "Müqəddəs bəxşişlər
cəmiyyəti" və başqaları belələrindən idi. Bu sonuncu
cəmiyyətə kraliça Anna gizlincə himayəçilik göstərirdi. Paris
parlamentinin prezidenti Lamuanyon isə həmin cəmiyyətin
üzvü idi. Onların hər ikisinə komediyada üstüörtülü işarələr
edilir. Cəmiyyət öz üzvlərini gizli nəzarət və casusluq
məqsədilə azadfikirlilikdə şübhə doğuran evlərə göndərirdi.
Fanatik casuslar öz qurbanlarının etibarını qazanıb, onları
açıq danışmağa məcbur edir, inkvizisiya üçün material
hazırlayırdılar. Bu təşkilatın işi o qədər çirkin bir şəkil
almışdı ki, hətta kral XIV Lüdovik ona ikrahla yanaşmış və
qanunsuz yığıncaqları, cəmiyyətləri, birlikləri ləğv etməli
olmuşdur. Lakin bu dini qardaşlıqların fəaliyyəti bununla
bitməmişdi, gizli, qeyri-leqal, güclü şəkil almışdı. Molyer də
öz satirasını bu fanatik riyakarlar əleyhinə yönəltmişdi.
Bununla bərabər "Tartüf" komediyasında məsələ daha
dərindən və əhatəli qoyulur və əsər bütünlükdə feodal-
katolik irticasına qarşı qüdrətli etiraz kimi səslənirdi. Molyer
əsərin tamaşasına nail olmaq üçün çox əlləşmiş, dönə-dönə
üzərində işləmiş, bir neçə variantını yaratmışdır. Kilsə
Dostları ilə paylaş: |