Elmar Şahbazov Otaq y oldaşım Pint I
partlayıram, fəqət əldən gələn nədir ki? Heç nə. Nə isə
Yüklə 0,51 Mb. Pdf görüntüsü
|
partlayıram, fəqət əldən gələn nədir ki? Heç nə. Nə isə, dostum. Mən bu əhvalatlarla rastlaşdıqdan sonra yeni yaranmış olan Dövlət Gömrük Komitəsinin Akademi yasının Gömrük işi fakültəsi üzrə hüquqşünaslıq ixtisa sına qəbul olmuşam. DGKAya qəbul olduğumu mənə ilk söyləyən və bu şad xəbərin qarşılığında bir dənə də 39 olsun şirinlik, bəxşişfilan istəməyən telefonum oldu. Marketdə atamla birlikdə müştəriləri yola saldığım za man telefonuma mesaj gəlmişdi. Mesajı oxuduğumda hara qəbul olduğum mənə o vaxt məlum oldu. Mesajı oxuyan kimi mesajdan əvvəlki halım necə idisə, elə o halda, nə sevinmədən, nə üzülmədən, nə də başqa bir hiss keçirmədən atama da oxudum. Amma atamın nə hiss keçirdiyi gözlərindən oxunurdu. O buna çox sevin mişdi və marketə gəlibgedən bütün kəndçilərimizlə söhbətində sözü fırlayıb gətirərək mənim hara qəbul olduğumu fəxrlə deyirdi. Mənim sevindiyim də yalnız ca bu oldu. Atamın sevinməyi mənim üçün xoş hal idi. O mesajı oxuduğumda ağlımdan keçən yalnızca: “Artıq 11 ildir daşıdığım yükü çiyinlərimdən atdım”, – oldu, buna görə də çox rahatlamışdım. Dünyaya göz açan dan məktəbə gedən vaxta kimi yaşadığım azadlığı, 11 ildən sonra bir ay ərzində yenidən yaşayacaqdım və bu, şübhəsiz, mənim üçün möhtəşəm idi. 40 Mesajın azadlığı A vqust ayı dəhşət isti və yorucu olmasına bax mayaraq, mənim üçün ən gözəl aylardan biri oldu. O ayda düstur əzbərləmək, test etmək, sınaq lara getmək, ümumiyyətlə, oxumaq yox idi. Zeh ni əziy yət bitmişdi mənim üçün, ən azından bir ay ərzin də. Daha məndən xoşbəxti olmazdı, sanıram. Həmin aylar kənddə bir qızdan xoşum gəlirdi, doğrusu, heç adını da bilmirdim o qızın. Bu adsız gözəl xanım haqqında bildiyim, sadəcə, başqa bir rayondan bizim qonşu kənddə yaşayan nənəsigilə yayı keçirmək üçün gəldiyindən ibarət idi. Adsız gözəlin ritmik yerişi, incə səsi, iti danışığı, sarı qıvrım saçları, işıq saçan gözləri, balaca burnu var idi və o da mənim kimi balacaboy, məndən də balaca idi. Bəlkə də o buna görə mənim daha çox xoşuma gəlirdi. Məni gözəlliyi ilə valeh edən, adı nı bilmədiyim xanıma ondan xoşlandığımı bildirmək istəyirdim. Bunu ona necə deyəcəyimi yüz ölçüb bir biçmədən düşünmüşdüm. Çox sadə bir plan qurmuş dum. Planıma görə adsızı kimsənin olmadığı bir yerdə gördüyüm zaman, əlimə düşəcək ilk fürsətdə, təmkinlə yaxınlaşıb, onu sevdiyimi deyəcəkdim. Avqustun 19u günəş səmadan qürub edərək Talış dağlarının arxasın da itdiyi bir vaxtda nəzərimdə tutduğum o fürsət əlimə düşdü. Ürəyim yerindən çıxacaqmış kimi dəlicəsinə çır pınırdı, bəs olacaq qədər həyəcanlanmışdım. İndi deyə 41 bilməsəm, bir daha deyə bilməyəcəyimi düşünüb, özü mü itirmiş halda ona yaxınlaşıb, dilim topuq vuravura, elə birbaşa “səni sevirəm” dedim və bundan çox utan dım. Həmin an kaş yer aralanaydı da girəydim yerə. Ağıllıbaşlı düşünülməmiş bir hərəkət oldu bu. Özü də ki, kənd yerində. Demək olar ki, heç tanımadığın bir qıza, heç adını bilmədiyin. Bunu etmək özü dəlilik, sarsaqlıq idi, mən də bu sarsaqlığı etdim. O gözəl xanım tərəddüd içində, gözləmədiyi bir sözdən çalxalanmış halda üzümə baxırdı. Olanlar, sadəcə, bir anın içində oldu. Hər şeyin necə başlayıbbitdiyini heç özüm də anlamadım, sadəcə, yadımda qalanları deyirəm sənə. O kübar xanım özü nüsözünü toplayıb, sağ olsun ki, yaman mədəni tərzdə mənə “eşşək oğlu, eşşək” deyib yanımdan qaçaqaça çıxıb getdi. Mən də o arada qeyriixtiyari dediyim sözə çaşbaş qalıb, əlimi üzümə tutmuş: “Mən nə etdim? Axı niyə dedim?” – deyə sayıqlayırdım, deməyimə çox peş man olmuşdum. Bu situasiya ilə ilk dəfə idi ki, qarşı qarşıya qalmışdım, nə edəcəyimi də bilmirdim. O kü bar xanım məni söydüyü sırada ona “bağışla, bağışla” dediyim də yadımdadır. O, atamı söyürdü, mən isə ona “bağışla” deyirdim. Görürsənmi dünyanın işini? Mən ona nə dedim axı? Azar demədim, dərd demədim, sadəcə “səni sevirəm” dedim. Kaş deməzdim. Bir atamı söydürməmişdim, kişini də söydürdüm. Mənim atam müqəddəs insandır, kobud xanım. 42 Qətliam B u xatirəni səhəri gün balıq ovuna getdiyimdə təfərrüatı ilə, sənə danışdığım kimi dostlarıma da danışmış, lağ obyekti olmağıma baxmayaraq, başıma gələnlərə dostlarımla bərabər qəhqəhələrlə xeyli gül müşdüm. Dostlarımla balıq ovundan böyük qənimətlə geri dönmüş, fəxrlə evdəkilərə nümayiş etdirmişdik. Balığa getdiyimizdə ov alətimiz 1.5 metr eni, 3 metr uzunluğu olan, iki tərəfinə 2 metr uzunluqda, əllə dart maq üçün, nazik, amma davamlı taxta keçirdiyimiz tor idi. Ov edəcəyimiz yerə çatdıqda Toğrulla mən evdən gətirdiyimiz köhnə paltarlarımızı geyinib kanala gir miş, birimiz sağ tərəfdəki, birimiz də sol tərəfdəki tax talardan tutaraq toru kanalın içində sürüyürdük. Kanal yosundan, mamırdan təmiz olsa da, suyu bulanıq, həm də tor sürümək üçün dərin idi. Dərinliyinə baxmaya raq, Toğrulla 100 metr kanal boyu toru gah kanalın sağ sahilinə, gah da sol sahilinə dartır, balıqları tora salmaq üçün əlimizi torla əhatə etdiyimiz sahildə suya çırpır, ov alətimizi bulanıq kanal suyundan qaldırıb yoxlayır, qurbağa və tısbağadan başqa bir şey ələ keçirə bilmir dik. Kərimlə Mikayıl sahil boyu təpələrdən bizi izləyir, toru sahilə gətirdikdə arada çaya enərək suyu ayaqla rı ilə qarışdırır, uğursuz nəticələrdən təəssüflənirdilər. Biz bu kanal boyu cəhdlərimizdən gətirdiyimiz qənimət kisəsinə cəmi bir dənə əl böyüklüyündə çapaq ata bil 43 mişdik. Boş nəticələrlə toru dartadarta kanalı başa vur duqda görmüşdük ki, bənd vurulmuş çayın əkinləri suvarmaq üçün kanal çəkilmiş hissəsində mənasız cəhdlər edirmişik. Bəndi aşaraq yan tərəfləri qamış larla, böyürtkən kolları ilə sərhədlənmiş, üstünü azca mamır örtmüş, arabir yerlərində yosunlar çıxmış çayın sonradan bildiyimiz zəngin hissəsinə keçdik. Ümidsiz halda torun ağaclarını çayın bulanıq sularına salıb yana dartdıq. Kərim sahilin torla çənbərə aldığımız üçmetrlik ərazisində çaya girib, suyu şappıldadaraq bir sağa, bir sola qaçdı. Yenə ümidsiz və cəld toru yığaraq çaydan çıxardıq. Bu ümidsiz cəhddə çapaq balığından sonra ilk 8 ov özünü torumuza salmış, canlarını qurtarmaq üçün vurnuxurdular, biz də sevincək, tələsik balıqları kisəyə doldurub, toru zəngin çay sularına vurub yenə dartır, yaxalayır, yenə dartır, yenə yaxalayırdıq. Görməmiş kimi 200 metr çay boyu tor çəksək də, gözlərimiz doy maq bilmirdi, çayı ələkvələk edib, tordan keçirərək düz bir kisə durnabalığı ovlamışdıq. Tor dartdığımızda bizi ən çox bezdirən sağasola, üstümüzəbaşımıza atılan qurbağalar ilə tora ilişən tısbağalar oldu. Hələ yekə bir su siçanı da torumuza düşmüşdü. Toğrul vəhşicə dov şan dişli, arxa ayaqlarının enli pəncəsi olan, böyük, boz siçanın quyruğundan tutaraq tordan çıxarmış, başına qaldırıb quru torpağa çırparaq həyatına son vermişdi. Mikayıl suya girən böyük bir su ilanını və həmin si çanı gördüyündən çaya girmir, bizim tordan çıxarıb sahilə atdığımız balıqları kisəyə yığıb, söyüd ağacları nın kölgəsində siqaret çəkməklə, Kərim suyu qarışdır 44 maqla, Toğrulla mənsə çayın dibindəki palçığa bataba ta tor sürüməklə məşğul olurduq. Evə dönüb qəniməti bölüşdürdükdə hərəmizə 1112 kiloqram durnabalığı düşmüşdü. Həzz üçün həyatlarına son verdiyimiz can lıların mənə düşən hissəsini qonşulara paylamış, pis əməldən azacıq yaxşı əməl qoparmağa çalışmışdım. 19 avqust hadisəsini tarixdən silsək, avqust ayını bütünlüklə nəşəli keçirmişəm. Dostlarımla hər gecə çay evlərində, kafelərdə içibçəkməklə vaxt keçirərək, gündüzləri maşınla veyillənib ordaburda gəzib əylənərək gündüzlərimi gecə, gecələrimi gündüz edir dim. Demək olar ki, hər gecə qəlyan çəkir, pivə, çaxır, ya da araq içir, həftədə üç dəfə dostlarımla birgə ma rixuana çəkirdim. Əslində elə də çox içmirdim, pivənin 4cü bakalı limitim idi. Bu limiti aşanda ürəyim açılır, hər yerə qusubbatırırdım, bütün “kayf”ım da ölür dü. Buna görə də özümə bir sərhəd müəyyən etmiş dim və dörd bakaldan artıq içmirdim. Amma onu da deyim ki, pivənin başı əladır. Mədə ağrısı, səhərlər də susuzluğu olmasa, zəhrimar tamam əladır. Hə, bir də çeşmənin gözü açılıbmış kimi gecəni tualetdə keçirirsən, o da pisdir, amma halın qəşəng olur. İçməyən dostlarım mənə “niyə içirsən?” dediklərində onlarla: “Yuxu adlı bu dünyada ayıq qalmaq düzgün deyil” – deyə zarafat edirəm. Əslində mənə mənalı gəlir zarafata dediyim bu söz. Səncə də elə deyilmi, dostum? İndi düşünürəm ki, əslində doğru deyil. Çox insan yuxuda olduğu za man onun yuxu olduğunu bilmək istər. Bilirsənmi niyə? Çünki yuxuda hər şey məhdudiyyətsizdir, 45 düşün dük lərimiz, xəyallarımız kimi. Fəlsəfəyə keçmək istəmirəm, söhbətimizə davam edək. Yay tətili içibçəkə rək, gəzibəylənərək qurtarmaqda, sentyabrın 15i isə yaxınlaşmaqda idi. Dərslərə az qalmışdı, mənsə hələ də öz kefimdə kənddə əylənirdim, şəhərdə ev kira yələməmişdim. Bu səbəbdən, kirayə ev tapmaq üçün sentyabrın 10u yola düzəlib Bakıya gəldim. *** Əksər rayondan şəhərə işləyən taksi sürücülərinin etdiyi kimi, əyləşdiyim taksinin sürücüsü də məni gətirib Bakıda “20 Yanvar” metrostansiyası yaxınlı ğında taksidən endirdi. O vaxtlar bu şəhəri yaxşı tanı mırdım, hara necə getmək olar barəsində məlumatım yox idi. Bunun arxasınca Bakının Maştağa kəndi yolu üzərində yerləşən, qəbul olduğum Gömrük Akademi yasına heç çətinlik çəkmədən getdim desəm, ağ yalan olar. Taksidən endikdən sonra “20 Yanvar” metrostansi yasına girib qatarla bir neçə stansiya getdim, “28 May” metrostansiyasında qatardan enib işıqlı dünyaya, aydın lıq şəhərə çıxdım. 34 nəfər tanımadığım şəhər sakininə yaxınlaşaraq Maştağaya necə gedə bilərəm deyə soruş dum. Tərsliyə bax, kimdən soruşdumsa, bilmədiyini söyləyirdi. Bəlkə onlar da mənim kimi Bakının sakinləri deyilmişlər. Burada bir məlumat ala bilmədiyimi görüb, çıxdığım kimi “28 May” metrostansiyasından girib bir stansiya getdikdən sonra “Gənclik” metrosundan çıx dım. Yenə “28 May”da olduğu kimi, bir neçə nəfərdən suallar soruşdum. Bir orta yaşlı kişidən “Ulduz” met 46 rosundan Maştağaya marşrut işlədiyini öyrənib dayı nın dediyinə əməl edərək “Ulduz” metrosundan Maş tağaya gedən avtobusa əyləşib qəbul olduğum Aka demiyaya gəldim. Akademiyanın açılışı mənim qəbul olduğum il edildiyindən hələ yeni binası tikilməmiş, Gömrük Komitəsinin Tədris mərkəzi binası müvəqqəti olaraq Akademiyaya verilmişdi. Çox da böyük olmayan bu məkanda 3 kiçik bina birbirlərinə uzun bir dəhliz vasitəsilə birləşir. Dəhlizlə birləşdirilmiş soldakı bina 3 mərtəbədən, birinci mərtəbəsi sinif otaqlarından, ikinci mərtəbəsi müəllimlər və təhsil şöbəsi işçilərinin otaq larından, üçüncü mərtəbəsi isə tələbələr üçün olan ya taqxanadan ibarətdir. Dəhlizlərin mərkəzində yerləşən bina da üçmərtəbəlidir. Bu binanın 1ci mərtəbəsi rek tor statusu almış rəis otağından, rəis müavinlərinin və mühasibin otaqlarından, ikinci mərtəbəsi iki sinif otağı və kitabxanadan, üçüncü mərtəbəsi isə konfrans zalından ibarətdir. Dəhlizə birləşdirilmiş, üçüncü, sağ dakı bloksa, digərlərindən fərqli olaraq, bir mərtəbə əskik, ikimərtəbəlidir. Bu blokun birinci mərtəbəsində idman zalı, tualet və hamam, ikinci mərtəbəsində isə yeməkxana, təmizlik və yemək işlərinə baxan xid mətçilərin otaqları var. Mən ilk dəfə Zamin və adaşım Kənanla həyətində kiçik futbol meydançasından sava yı bir şey olmayan həmin yaşıl damlı blokların önündə tanış oldum. Mən oraya zarzor təkbaşına gəlsəm də, onlar ataları ilə birgə gəlmişdilər. Onlarla birlikdə Aka demiyaya yaxın ərazidə piyada gəzibdolaşaraq nor mal bir kirayə ev tapıb mülk sahibi ilə sövdələşdik. O 47 zaman lom udmuş, danışıbdinməyən Kənanla Zamin indiindi dilotu yeyiblər. Biz danışıbdinməzlərin ataları ilə birlikdə kirayə ev sövdələşdikdən sonra ayrılıb uşaq lıqdan yaşadığımız doğma diyarlarımıza qayıtdıq. Sent yabrın 14ü atamla birlikdə yükümü maşına vurub Ba kının Sabunçu rayonunun Zabrat qəsəbəsində yerləşən, qəbul olduğum Akademiyaya yaxın kirayə etdiyimiz evə gəldik. Tülkü Zamin məndən bir gün öncədən gəlmiş ən yaxşı yatağı özünə götürmüşdü. Mənə də bir il üzərində yatmaq məcburiyyətində qaldığım köhnə bir yatağı götürmək qalmışdı. Zibil yığını lap köhnələrdən, setka ilə həsirlənmiş olanlardan idi, özü də telləri bo şalmışdı. Üzərində uzandığım zaman dalım yerə dəyir, ayaqlarımla başımsa göydə qalırdı. Ona görə belim hələ də ağrıyır. *** Kirayə tutduğumuz evdə ilk gün valideynlərimiz bizə bir xeyli məsləhət vermişdilər. Evdən özümüz üçün bişiribgətirdiyimiz cücəni də yeyib getmişdilər, neynək, canları sağ olsun. Onların hər biri məsləhətlərində meh riban olmağımızı, yemə yi, qabları, evi təmizləməyi sıra ilə etməyimizi tövsiyə edirdilər. Biz də quzu kimi sakitcə onların söylədiklərini başımızla təsdiqləyir, nə deyirdilərsə, “yaxşı” deyirdik. O məsləhətləri dinləməyimizin, “yaxşı” deməyimizin üstündən qoy madıq ki, uzun zaman keçsin. Elə bundan 1 ay sonra ermənimüsəlman davası başlamışdı artıq. Birbirimizə iyəşir, nə qab yuyur, nə də ev təmizləyirdik. Acdığı mız zaman da birnəfərlik bir şey bişirir, kolbasa qızar 48 dır, kartof qaynadır, ya da evdən gələn hazır, bişmiş yeməklərdən isidib yeyirdik. Hələ günün birində ortada çirkli bir boşqab var idi. Yuyulmamış boşqabın kimin ol duğunu tapa bilmir, birbirimizə: “Mən o qabda yemək yeməmişəm, bunu sən bulamısan, sən də yumalısan”, – deyərək mübahisə edirdik. Kimin əməli olduğunu dəqiq bilə bilmədiyimiz yağa bulaşmış, çirkli, dilsizağızsız, bu günahsız qabı üçümüz də yumaq istəmirdik. Belə bax dıqda o qabı yumaq çox da çətin iş deyildi, bir boşqabı yumaq nədir ki? Sadəcə, onda dost deyildik, birbirimi zi yeni tanıyırdıq və kimsə kimsənin buladığı hər hansı bir qabı yumurdu. Belə baxanda düz edirdik. Ah, eqo, özümüzə sığışdıra bilməzdik bunu. Halbuki indi, 2016 cı ildə mən onların yanındayam, Zamin əsəbiləşib evi silibsüpürdü, indi də qabları yuyur. Zamin qız olsay dı, 100 faiz zəmanətlə indiyə almışdılar. Yeməklərindən yesən, barmaqlarını yalayarsan. Mən o vaxtlar an caq yumurta bişirirdim, günün bu günü də yumurta bişiri rəm. O isə yeməkdən fantaziyalar yaradır indi. O günlər mübahisələrdən bezibusanaraq, təmizlik işləri və yemək bişirmək üçün cədvəl qurmaq qərarına gəldik və qurduq da. Cədvəli yazıb mətbəx divarına as mağımızdan çox keçməmişdi ki, yazdığımız bu nizam intizam cədvəlinin müddəalarının mənə sərf etmədiyini gördüm, özü də cədvəldəki sıralamanın əksəriyyətini özümün yazmağıma baxmayaraq. Özümü didib tökərək cədvəldəki sıralamanın dəyişilməsini, mənim üçün uyğun olmadığını Zaminə və adaşım Kənana söylədim. Axır 34 gündü ki, keçmək bilməyən bu 49 istəyimlə əvvəlki cədvəli cırıb yenisini yazdıq. Lakin bu yeni cədvəl də əskisi kimi yararsız oldu. Beləcə biz kons titusiyalı monarxiya yaratmış kimi olduq. O cədvəli ba yaq yenə gördüm, hələ də vurduğumuz divarda eləcə, boşboşuna asılı qalır. O bizim tarixi cədvəlimiz, ilk qa nunumuz oldu. Birlikdə yaşamağımızın üstündən bir müddət keçdikdən, birbirimizə öyrəşdikdən sonra heç cədvələ də ehtiyac qalmadı. Biz birbirimizə öyrəşmiş, yavaşyavaş dostlaşmağa başlamışdıq. Daha yemək bişirmək, qabları yumaq, təmizlik etmək üstə mübahisə etmirdik. Üçümüz də mədənicə yemək bişir mək dən, təmizlik etməkdən üz döndərmişdik. Qablar yığınyı ğın yuyulmağı gözləyir, kim yemək yemək istəsə, qab lardan birini yuyur, yeməyini yeyir və yenidən əvvəlki yerinə qaytarıb qoyurdu. Akademiyada da hər şey öz yolunda idi. Qrup yoldaşlarımın adını biriki həftəyə tam dəqiq öyrənə bilmişdim. Doğrusu, əvvələvvəl tələbə yoldaşlarım la birbirimizi yaxşı tanımırdıq, hələ səmimiyyət ya ranmamışdı, aramızda soyuq və səmimi olmayan yol daşlıq münasibəti vardı. Zaman dərmanı işə düşdükcə səmimiyyət yaranırdı, birbirimizi tanıyır, vaxt ötdükcə qaynayıbqarışırdıq. Bəzi qrup yoldaşlarım mehriban idilər. Həftəsonları həmin qrup yoldaşlarımla birlikdə Dənizkənarı bulvara, İçərişəhərə dolaşmağa, film izləməyə gedirdik. Dərslərin başlanması günündən 3 ayına qədər hər şey çox xoş, tələbələrin hamısı səmimi görünürdü gözə, mən də elə sanırdım ki, yüksək bal toplayan, oxuyan insanlar mədəni, səmimi, hörmətli 50 insanlar olur. Sən demə, oxumaqla, yüksək bal topla maqla adam olmaq olmurmuş, cahillər hər yanda olur muş. Az öncə dediyim dostluqmehribanlıq adlı illüzi yanın sirri də 1ci semestrin axırlarına yaxın açılmağa başladı, bu vaxtlar kimin kim olduğunu tanımağa baş lamışdıq. Bizim qrupun daxilində qruplaşmalar yaran mışdı, hər kəs bir tərəfə çəkilmişdi. Mənə görə mənim yanımda olanlar və qarşı tərəfin qrupunda olanlar var idi. Hə, bir də adət aldığı kimi ikiüzlülük çox yerdə olur, əfsus ki, burada da var idi. Hər hansı bir qrupla əlaqəsini pozmayıb hamısı ilə mehriban olmağa çalışan lar. Elələrini öz mövqeyimdən sevmirəm, sanki Ameri kadır o adamlar, bütün dünyaya qaradərili adamlarla, əsas ki, müsəlmanlarla yola getdiyini, tolerant olduğu nu göstərməyə çalışan, fəqət sevməyən Amerika. Belə insanların heç vaxt səmimi dostu olmur. Onlar kimi aldatdıqlarını hələ də anlaya bilmirlər. Onlar özlərini aldadırdılar, özlərini. Nə isə, Bunlardan yeri gələrsə da nışaram. Daha danışmaq istədiklərim, sadəcə, yaşadığım bu evə necə gəlib çıxmağım, Arzu və xor rəhbərinə bənzər, dilsizağızsız otaq yoldaşım Pinti barəsində aydınlığa çıxarmaq istəyirəm səni. İndi isə kitabın əvvəllərində Arzu haqqında dediyim yalanları düşünmə və gözünü aç, doğ ruları dinlə, bu sözdə nəsə yanlışlıq var. Ən yaxşısı, kitabı oxumağa davam elə, dostum. *** Zaminlə, Kənanla olduğu kimi Arzu ilə də Akade miyada tanış oldum. Bəzi türk filmlərindəki kimi ilk görüşdən ona aşiq olmamışdım. O vaxt kənddən şəhərə 51 yeni gəlmişdim, buna görə də gözlərim buqələmun gözləri kimi qaynayırdı. Bütün günü parklarda sülənir, açıqsaçıq geyinən qadınların çöldə qalmış sinələrinə, ayaqlarına, kiçik alətimi oyadacaq çılpaq bədənlərinə baxır, evə gəldikdən sonra masturbasiya edirdim. An layacağın axmaqaxmaq şeylərlə məşğul olur, gözümün önünü görə bilmirdim. Bir müddət sonra masturbasiya dan savayı digər iyrənc hərəkətlərimdən yaxa qurtarma ğı bacarıb, gözümün önündəkiləri görməyə başladım. Zamanla Arzuya qarşı hisslərim yarandı, bu hisslər, əlbəttə, cinsi ehtirasdan doğan hisslər deyildi. Bunlar pak qəlblərə məxsus saf məhəbbət hissləri idi. Bir qadı na qarşı necə belə hisslərin yarandığını soruşacaq olsan, buna bir cavab verə bilməyəcəm, deyəsən, bunlar taleyin oyunudur. Bildiklərim yalnız onun danışığı, hərəkətləri, gülümsəməsi, nə edirdisə mənə xoş gəlməsidir. Arzuya qarşı hisslərim elə bir həddə çatmışdı ki, onu, iradəmdən asılı olmayaraq, qısqanırdım. Bu məndən asılı deyildi, özüm də istəmədən onu qısqanırdım, sevgidən doğan qısqanclıqla. Arzu dostları ilə harasa gedəndə “evə tez qayıt” demək istəyir, dərsdə həmişə təsadüfən olurmuş kimi yanında oturub kimləsə yanbayan oturmaması na çalışır, dərsdən çıxanda qəsdən yubanaraq onunla birlikdə getmək istəyirdim. Xoşuma gəlməyən geyimi olduqda “bu nədir, geyinmisən?” demək ürəyimdən ke çirdi. Axı mən bunları ona necə deyərdim? O mənə “sənə nə” desə idi birdən, axı mən onda nə deyərdim Arzuya? Nə söz tapıb deyə bilərdim ki? Bu onun həyatı idi, öz istədiyini də edərdi. Belə bir şey olsa, düşünürdüm ki, 52 filmlərdəki kimi “çünki səni sevirəm” deyərəm, sonra təkrar düşündüm ki, “əşi, Kənan, bu həyatdır, film de yil, birdən dönüb desə ki “o sənin problemindir”, onda nə deyəcəksən bəs?” Heç başlamamış bir eşqin sonu olardı. Hər şey o filmlərdəki kimi asan deyil ki. Ame rikan filmlərində olanlar bizim mentalitetdən tamam ayrıdır, oğlan bir qızı sevirmi... hə, belədə gedir qızı tu tur, dodaqlarını söykəyir dodaqlarına, nə bilim harasını əlləyir, axırda gedib çıxırlar yatağa, bir az da yataqda güləşdikdən sonra ələlə tutub gedirlər, xoşbəxt son. Gəl sən onu dalın çatır buralıqda elə görüm də. Şəlaləni göstərməyə, butulka söhbətinə qızın qohumlarının gənc kadrları namus borcu olaraq, gözlərini qırpmadan, başı üstə gələcəklər, bəlkə də çəkib “Youtube”afilan “şərəfsiz adam” başlığı altında atarlar ki, hamı görsün, ibrət olsun. Həmin qızın əmisi, dayısı nə edər? Daha orasını da özün düşün, dostum. Gör hara gəldim çıxdım e... söhbətimin ardını gətirim, mənim əziz və mehriban dostum. Arzunu sevdiyimi bir neçə dostuma da demiş dim, ağlıma görə ağıllı adamlarla məsləhətləşmişdim. Bu günə kimi əli qız əlinə dəyməyən, sevgilisi bir yana, qız dostu olmayan bəzi dostlarım: “Nədən qorxursan axı, get de, de ki, səni sevirəm, nə bilim, səndən xoşum gəlir, qorxma, qaqaş canı, düz deyirəm, nə var axı bur da? Pis bir şey etmirsən ki, utanılacaq da heç nə yoxdur, get denən” – dedilər mənə. Mən də bu sözlərlə bir xeyli havalanıb yüksəldim. Onsuz da ürəyim partlayırdı, bu günsabah ona yaxınlaşıb sevdiyimi demək istəyirdim. İnşallah, avqustun 19dakı kimi olmazdı, istədiyim kimi 53 alınardı. Mən yenə ogünkü kimi – avqustun 19da qərar verdiyim kimi özümü hazır hiss etdim, nə deyəcəyimi də çoxdan fikirləşmişdim. *** 26 dekabr, 5ci gün dərsə çox tez getmişdim, Arzu nun gəlməsini gözləyirdim. Dərs başlamamış ona onu sevdiyimi deyəcəkdim. Eşq etirafı etmək fikrilə, ağılsız başımla, eşqlə yanan qəlbimlə həmin gün bir saat Aka demiyanın koridorunda Arzunu gözləmişdim, amma o gəlib çıxmaq bilməmişdi. O gün Arzu gələnə kimi dərsin vaxtı yetişdi, mən də keçib sinifdə, arxa sıralar dan birində əyləşdim. Müəllim sinfə girərək salam verib tələbələrə məxsus partalarla üzbəüz, sinfin sağ tərəfində, pəncərə önündə yerləşən, üzərinə kompüter qoyulmuş, müəllimlərə məxsus masanın arxasındakı stulda əyləşdi. Masa üzərindəki, müəllimlərin istifadəsinə verilmiş kompüterdə Akademiya saytındakı profilinə daxil olub jurnalı yoxlamağa başladı. Müəllim öz dəmində adını söylədiyində səsini eşitmədiyi tələbələrə qayıb yaza yaza digər tələbələrin adlarını çəkməkdə idi, mən isə: “Ay kor bəxtim, bu gün özümü toplayıb Arzuya sevdi yimi deyəcəkdim” – deyə düşünürdüm ki, qapı açıldı və Arzu sinfə girmək üçün müəllimdən icazə istədi. Müəllim Arzuya 2 dəqiqə gecikdiyi üçün minnət edərək: “Bir daha gecikmə, yoxsa qayıb yazaram” – demədi. Amma oğlanlardan hansısa geciksəydi, əminəm ki, deyərdi. Bəzi müəllimlər bu mövzuda qızla oğlan ara sında fərq qoyurlar. Nəinki bu mövzuda, bir çox möv zuda müəllimlər heç də obyektiv deyillər, subyekt nə 54 cür obyektiv ola bilər ki?! Nə isə, o zaman qapını açanın Arzu olduğunu görəndə üzümü təbəssüm canlandırdı. Yenə: “İkinci dərsdən sonra 30 dəqiqəlik fasilədə ona sevdiyimi deyəcəyəm”, – deyə düşünməyə başladım. İkinci dərs fəlsəfə fənn müəllimi, Elçin müəllimin dərsi idi. Müəllimin maraqlı tədris metodologiyasına bax mayaraq, fəlsəfə mənə hədsiz sıxıcı gəlirdi. İki min il əvvəl kimlərinsə birbirinə dediyi atmacaları mən niyə öyrənməliydim axı? Bir azca fəlsəfənin sıxıcı olmasını, qalan dərsin 70 dəqiqəsini isə Arzunu düşünməklə bi tirdim, son 10 dəqiqədə müəllimin: “Sabah şənbə günü dür, bəlkə sinemaya gedək, uşaqlar, çox maraqlı bir film var” – deməsində ayıldım. Getmək istəyənlər təsdiq ola raq əllərini qaldırmışdılar. Əllərini qaldırmış tələbələr sırasında Arzunun da əlini qaldırdığını gördüyümdə mən də əlimi qaldırdım. Müəllim neçə nəfər tələbənin gedəcəyini saydı, nəticədə mən də daxil olmaqla birlikdə sinemaya gedəcək olan tələbələrin sayı 12 nəfər oldu. Film “Nizami” kinoteatrının böyük zalında olaca ğı üçün sayın çox olmasının heç bir problemi yox idi, lap istəsən əlavə yüz nəfər adam yığ get, biz isə cəmi 25 nəfər tələbəyik, niyə saydı ki? Sinema işini nəzərə alıb: “Arzuya onu sevdiyimi sabah desəm, daha yaxşı olar”, – deyə düşündüm. Böyük fasilədə Arzuya yaxınlaşıb sabah ona bir şeylər söyləyəcəyimi deyəndə israrla nə deyəcəyimi öyrənmək istəsə də, ona heç nə deməyib, qız kimi utanıb gülümsəyərək: “Sabah deyəcəyəm”, – de dim. O, israrından əl çəkib axır mənimlə razılaşmışdı. Razılaşmasa idi də, onsuz yenə deməyəcəkdim. 3cü 55 dərsi də bitirdikdən sonra evə yollanmaq üçün Arzu ilə birlikdə söhbət edəedə dayanacağa getdik. Oradan da avtobusa minib Akademiyadan ayrıldıq. Mənim yolum qısa olduğundan təxminən 5 dəqiqədən sonra Arzu ilə sağollaşıb avtobusdan endim. Evə çatdığımda Kənanla Zamin qoca arvadlar kimi eşq mövzumla əlaqədar mənə: “Nə oldu? Nə dedin? Necə dedin?” kimi bir çox suallar yağdırdılar. Onların suallarının bitməyəcəyini düşü nüb, hələ söyləmədiyimi, sabah sinemaya gedəcəyimizi, filmdən çıxdıqdan sonra söyləyəcəyimi burada yazdı ğımdan daha təfərrüatlı danışdım. Söhbətimin sonunda adaşım Kənan: – Ə, kişi ol, niyə qorxursan? – dedi, bəlkə də məni dəli etmək üçün. Mən də Kənana: – Bayaqdan məni haranla dinləyirsən, sabah deyəcə yəm də, – dedim. Üçümüz də buna bir xeyli güldük desəm, yalançı olaram, amma güldük. *** İndi olduğu kimi o zaman da bir xeyli şeir yazır dım, ən çox da sevgidən yazırdım, aşiq oldun, belə olur, neyləyəsən? Bu şeirlərimi hər kəs bəyənirdi, hər kəsin qəlbinə yol tapırdı. Bir Zaminin bibisi oğlu yazıçı, pub lisist, dramaturq, şair, Xalq artisti adını almayan, alim, professor olmayan Ənvər bəyə bəyəndirə bilmirdim. Elə şeirlərimdə bir balaca səhv axtarırdı ki, gözdən salsın. Ona oxuduğum bütün şeirlərin hamısında bir yanlışlıq axtarırdı. Öz şeirlərində qoyundanquzudan bəhs et 56 mirmiş kimi, sadəcə, qafiyədən və yerliyersiz sözlərdən ibarət olan şeirlərini elə ürəklə oxuyurdu ki, sanki fəlsəfi, hikmətamiz nəsə yazıb. O gün bu Ənvər bizə qo naq gəlmişdi, bunları oradan xatırladım. Qonağımız bir paket günəbaxan da almışdı, sağ olsun, nə vaxt gəlsə idi, bir paket günəbaxan gətirərdi, heç vaxt əliboş gəlməzdi. Mən sabahla əlaqədar həmin gecə həyəcandan yata bilməyib, məcburən gecə saat 3ə kimi Ənvərin oxu duğu şeirlərin sehrini görməyə çalışdım, ha çalışdım, çox vuruşdum, ancaq bir şeylər görə bilmədim. Onun şeirlərində sehr axtarmaq samanlıqda iynə axtarmaq kimi bir şeydi, o iynəni axtaransa ya ağıldankəmdi, ya da aşiq, eynən mənim kimi. Gecə saat 4ə işləmiş insanın belinə rahatlıq verən, dünyalara belə dəyişməyəcəyim, zibilə qalmış yatağıma uzandım. Haradasa saat beşə kimi Arzunu, ona sevdiyimi necə deyəcəyimi düşünərək yerimin içində fırlanıbdururdum. Axır nə vaxtsa yuxu qapını döymədən, astaasta, səssizcə içəri girməyi ba cara bilmiş, gözlərim yumulmuşdu. Sabahı saat 10da yerimdən qalxarqalxmaz duşa girib, 45 dəfə saçımı şampunlayıb yuduğumu rahatlıqla deyə bilərəm. Ha mamda baş verən digər əhvalatları qədim avropalı lardan, suya həsrət afrikalılardan və dünya üzərində yaşayan heç nəsizkimsəsiz insanlardan başqa bütün insanlar bildiyi üçün daha buraya yazmıram. Ayna önünə keçərək bir xeyli saçlarımı sağasola, oyanbuya na fenləyib, yeni aldığım köynəyimlə cins şalvarımı ge yindim, Zaminin ətri ilə, demək olar ki, bir daha çimib, hazırlaşaraq evdən ayrılıb dayanacağa getdim. 57 Böyük Gün A vtobusla “Koroğlu” metrostansiyasına çat mışdım ki, Elçin müəllim zəng edib harada olduğumu soruşdu. Mən də yalandan “28 May” met rostansiyasında olduğumu deyib, tələsik metroya gir dim. “İçərişəhər”ə gedən qatara minib, “Sahil” metro sundan “Nizami” kinoteatrının qarşısına gəldim. Mən gəldiyimdə Elçin müəllim, Sənan, Adəm, Əli, Ramil, Gülnar və Nərgiz orada dayanmış, digər tələbələrin gəlməsini gözləyirdilər. Arzunun burada olmadığını görüb film izləməyə gəlməyəcəyini düşündüm. Buna görə kimsə Arzunu xoşladığımı hiss etməsin deyə, san ki soruşanda Arzudan xoşlandığımı hamı biləcəkmiş kimi utanıbçəkinməyimi gizlədərək, üzümü müəllimə tutub etinasızca: “Ülvi, İlkin, Nigar, Arzu hardadırlar bəs?” – soruşduğumda Nəcəf də özünü məclisə yetir di. Müəllim: “Nigarla Arzu harada olsa gələr, Ülvi ilə İlkin bayaq “Ulduz” metrosunda olduqlarını dedilər. Onlar da bir azdan burada olarlar” – deyəndə boşuna narahat olduğumu, “harda olsa gələr” – deyə düşün düm. Həm sevincli, həm də çox həyəcanlı idim. İçimdə kəpənəklər uçuşur, ürəyim sürətlə döyünür, gözlərim gülürdü. Nə vaxtdır Arzuya demək istədiyim sözü bu gün, axır ki, ona deyəcəkdim. O vaxt orada bir anın içində necə xəyallar qurduğum yadımdadır, xəyallarım o yerə kimi gedib çıxmışdı ki, artıq Arzu ilə evlənmiş, 58 böyük evimizi romantik edən buxarının qızdırdığı ge niş otaqdakı masada uşaqlarımızla birlikdə şam yeməyi edirdik. Xəyallar aləmində olsam da, gerçəklikdə dinc dura bilmir, teztez əlimlə saçımı düzəldib hey ətrafa baxır, Arzunun gəldiyini görmək istəyirdim. Gah əlimlə qaşlarımı tumarlayır, gah köynəyimi dartışdırır, gah da kəmərimin toqqasını sağasola çəkir, hövsələsiz təkrar ətrafa boylanır, göz gəzdirirdim. Elə dinclik bilmədən, səbirsiz ətrafa baxdığımda uzaqdan, piyadalar üçün nəzərdə tutulmuş, ağacların kölgələdiyi yol qırağındakı səkinin üzəri ilə bir xanımın sevgilisi ilə qolqola girib bizə sarı gəldiyini gördüm. O xanıma qəfil gözüm sa taşmışdı və Arzuya bənzətmişdim. Sevgilisi ilə qolqola gələn xanımı bir anlıq Arzuya bənzətdiyimdə az qal sın ürəyim çıxacaqdı yerindən, sanki sinəmə iynə batı rırdılar, elektrik vurmuş kimi oldum. Bir anda karıxıb qalmış, özümü itirmişdim. O xanımın Arzu olmadığı nı yəqin edərək özümə gəlib, saçımı düzəldədüzəldə yenə ətrafa boylanmağa davam etdim. Səbirsizliyə, həyəcana, yenə xəyallara bürünərək xoşbəxtlər dünya sının endorfin dənizinə baş vurdum. Dənizdən çıxıb qu rulanaraq az öncə görüb həsəd apardığım cütlük gələn yönə təkrar baxdım. Bayaqkı cütlüyün yaxınlaşdığını, bizə lap az qaldığını gördüm. Gözlərimə inana bilmir dim, bu həqiqətdirmi, yoxsa qorxulu bir yuxudayam? O anda gözlərim qaraldı, ürəyim dəlicəsinə döyünməyə, yenə məni elektrik vurmağa başladı. Sinəmdə ildırımlar çaxır, fırtınalar çuğlayır, xoşbəxtlər dünyasının endorfin dənizi donur, su pəriləri ölərək üzə çıxırdı. Gözlərimə 59 inana bilmədiyimdən onları bərəldərək diqqətlə baxır dım. Amma heç bir şey dəyişmirdi. Gözlərim məni aldat mırdı. Az öncə gördüyüm o cütlük, Arzuya bənzətdiyim o qız elə Arzunun özü imiş. O, sevgilisi ilə qolqola gir miş, bizə tərəf gəlirdi. Gördüklərim qorxulu yuxu kimi idi, lənət olsun ki, bu qorxulu yuxudan oyana bilmir dim, oyanmaq olmur. Nə edim indi mən? Yuxu deyilən həyatdanmı oyanım? Özümü öldürümmü? Bu 13cü adam. Bu 13 rəqəmi həqiqətən uğursuz imiş, uğursuz luq oldu mənim üçün. 13 rəqəminin uğursuz olduğu nu eşitmişdim, amma inanmamışdım, həqiqət imiş. O cütlüyün gəliş səhnəsini çox izləyə bilməyərək su almaq adı ilə kinoteatr binasının içinə girdim, ipi qırılmış bu zov sayağı hara gedəcəyimi bilmirdim. *** Mən içəri girəndə izləyəcəyimiz filmə yarım saat qalırdı, zamanı itirməyə ən rahat yerin tualet olduğunu düşünüb kinoteatr işçilərindən tualetin yerini öyrənərək tualetə gedib kranda ovucovuc üzümə soyuq su vur dum. Aynaya baxdığımda gözləri qızarmış, üzü pört müş, hüzn səhrasının isti qumları üzərində yanan, əzilmiş bir insanla rastlaşdım. Aynadakı o adamın sa kit, yazıq halına acıyır, hər şeyini itirdiyindən bu dəmdə olduğunu düşünür, nəsə bir kömək etmək, dərdini so ruşmaq istəyirdim. Onun üzündəki ifadədən qəlbindən keçənləri, başına gələnləri oxuduğumdan dərdini soruş madan, bir şey demədən, səssizsəmirsiz tualetdən çıxıb bilet satılan yerə gəldim. Kinoteatr binasının əsas giriş 60 qapılarının açıldığı böyük zalda müəllim və tələbələrin bir qıraqda toplaşdığını, Arzunun da sevgilisi ilə yanba yan tələbələrlə birlikdə dayandığını görüb məyusməyus onlara yaxınlaşdım. Müəllim mənə: “Film indicə başla yacaq, bayaqdan səni gözləyirik, al, bu biletin, tələsin, uşaqlar, gedək”, – dedi. Biz də müəllimin dediyini edib, ikinci mərtəbəyə qalxaq deyə pilləkənlərə sarı getdik. Arzunun mənə üçüncü salamında onu eşidə bilmiş, sakitcə salamını qaytarmışdım. O, eybəcər sevgilisinin yanından bir dəqiqə də olsun ayrılmayır, qolundan qop mayır, filmi izləmək üçün sevinclə, həvəslə irəliləyirdi. Mənimsə hər şeyə həvəsim ölmüşdü, heç film izləmək havasında deyildim, evə qayıtmaq istəyirdim. Onsuz da film izləmək üçün gəlməmişdim ki, mənim niyyətim Ar zuya onu sevdiyimi demək idi, o isə sevdiyi ilə gəlmişdi. Bundan pis daha nə ola bilərdi ki? Təsirləndiyim o dram teatrın tamaşasından sonra göz yaşlarımı silmək üçün daha orada durmaq istəmirdim. Amma özümü məcbur edib müəllimə hörmətsizlik olmasın deyə zala girib biletdə göstərilən yerə əyləşdim. Sanki o gün mənim ta lesizlik günüm idi. Arzu sevgilisi ilə gəlib düz solumda əyləşdi – 500 nəfərlik oturacaqlı, o böyüklüyündə zalda. İlahi, nə bədbəxt adamam mən! İşıqlar sönüb zalı qaranlığa qərq etdikdə zalın bö yük ekranı açılaraq bir şam kimi ətrafı işıqlandırdı. Si nemada olan digər filmlərin fraqmentləri göstərildikdən sonra izləyəcəyimiz film başladı. Hər kəsin fikri filmdə, mənimsə fikrim Arzu və onun qoyun sevgilisində idi. Elçin müəllimin dərsdə tələbələrə maraqlı dediyi film, 61 sən demə, ruhlardan bəhs edən qorxu filmi imiş. Dərsdə müəllim bunu bizə deməmişdi. Mən də nə müəllimdən soruşmuş, nə bu günlə bağlı filmlərə Sinemanın saytın dan baxmış, nə də ki, film başlayanadək əlimdəki biletə diqqət yetirmişdim. Başım o qədər dağınıq idi ki, heç nəyə fikir vermirdim. Yalnızca fikrim solumda oturan larda, Arzu və onun qoyun sevgilisində idi. Mən özümü ölü kimi hiss edir, “Kaş filmə gəlməzdim, heç bunların şahidi olmazdım”, – deyə düşünür, filmə gəlməyimə it kimi peşman olmuş, boğulaboğula yerimdə oturur dum. Mən bura Arzu üçün gəlmişdim. Arzu isə sevgilisi ilə gəlmişdi – necə də xoşbəxt adamam mən! O gün hər şey sanki üstüstə gəlirdi. Filmin 34üncü dəqiqəsində, qorxulu bir epizod gəldiyi sırada Arzunun o yanında kı zibilə necə sığındığını görmək ömrümdən ömür aldı. Sanki bunları qəsdən, mənə acıq vermək üçün edirdilər. Bu artıq görmək istəmədiyim, sərhədlərimi aşmış, mən 10 yaşında, gördüklərimsə 18+ səhnə idi. Daha bu qədəri yetmişdi mənim üçün. Qaranlıq zalda oturacağımdan qalxıb, birbaşa qapıya yönəlib zalı tərk etdim. *** Zaldan bayıra, işıqlı dünyaya çıxsam da, dün ya gözlərimdə qaralmış, üzərinə gün düşməyən so yuq Ay səthinə bənzəyirdi. Oradan üstümdə min tonluq yük varmış kimi əziləəzilə, bütün arzularım, düşündüklərim, xəyallarım məhv olmuş halda birbaşa Zabratda kirayə tutduğumuz evə qayıtdım. Evə çat dığımda, yaxşı ki, nə Zamin vardı evdə, nə də Kənan, 62 çox şükür ki, Ənvər də çıxıb getmişdi. Onlara bu gün Arzuya sevdiyimi söyləyəcəyim barədə bir şeylər de mişdim. Əgər evdə olsaydılar, söhbətə tutacaqdılar, mən də onların bu barədə sorğusualına tab gətirə bilməyəcəkdim. Çarəsiz halda onlara puç olmuş eşqim barədə, yaxud başqa şeylərdən danışmağa nə məndə hal qalmışdı, nə də bir söz. Gördüklərimdən sarsıl mış, istəklərimin bu qədər tez bitməsindən tükənmiş, qəmimi boğazımdan keçirə bilməyib udqunmaqdan yorulmuşdum. Heç olmasa bir müddətlik yaşadıqla rımdan, gördüklərimdən, həqiqətlərdən doğan ağrılı əzabdan, ümumiyyətlə, dünyadan uzaqlaşmaq üçün, sadəcə, başımı atıb yatmaq istəyirdim. Nəhayət ki, bu gün bir istəyim ürəyimcə oldu – evə girməyimlə yata ğa girməyim bir oldu. Sadəcə, başımı balışa qoyduğu mu, Arzunun o qoyunu qucaqlamasını düşündüyümü xatırlayıram, ondan sonra məni dərin yuxu aparmışdı. Oyandığımda gecə saat 3 idi, bir az yerimin içində fır lanıb, uzandığım vəziyyətdə yataqda telefonumu axtar dım. Yerin içindən, qarnımın altından tapdığım telefo numa baxdığımda 2 dəfə Elçin müəllimdən, 23 dəfə də Ramillə Sənandan zəng gəldiyini gördüm. Onlar mənə təxminən günorta saat 4də zəng etmişdilər, əks zəng etmək üçünsə heç də uyğun bir vaxtda oyanmamış dım. Uyğun zamanda oyansaydım da, zəng etməzdim, çünki mənim üçün əhəmiyyətli deyildi və onların niyə mənə zəng etmələrinin səbəbini anlamaq çətin deyildi. Onların filmdən xəbərsiz çıxıb getdiyim üçün “Sən hara getmisən? Niyə getmisən?” kimi gicgic suallarına ca 63 vab verməyə niyə zəng edim, özümü yorum ki? Zəng edənlərin adlarını oxuduqdan sonra interneti açıb “Face book” profilimi yoxladım. Bu, demək olar ki, hər gün əl üzümü yumazdan əvvəl adət etdiyim şeylərdən biri idi, “Facebook” profilimdə mesajlar bölməsinə girdiyimdə mesaj yazanlar siyahısında Arzunun da adı var idi. Si yahıdakı adları oxuduqda Arzudan başqa 34 nəfərin də mesaj yazdığını gördüm. Bu gün gördüklərimlə xəyal qırıqlığından, Arzuya əsəbi olduğum üçün onun mesajına baxmaq istəmirdim, onun da yazdıqları zəng edənlərin niyyəti kimi aydın idi mənə – boş və mənasız. Mesaj yazanlardan digərləri Ramil, Sənan, Ülvi və Ni gar idi. Nədənsə ərinməyib boş və mənasız suallara elə boş və mənasız cavablar yazmaq keçdi ağlımdan. Dü şündüyümü edib Ramil, Sənan və Ülvinin yazdıqları nı oxuduqdan sonra üçünə də bir bəhanə taparaq eyni bəhanəni yazıb yolladım. Nigar qız olduğu üçün ona oğlanlara yazdığımdan fərqli, səmimiyə bənzər, şirin bir bəhanə uydurub, mədəni oğlanların yazdığı tərzdə bir az uzun cavab yazdım. Nigardan sonra növbə Ar zunun yazdığına gəlmişdi, amma saatlar öncə gör düyüm mənzərə Arzuya qarşı olan sevgimi tamamən məhv etmiş, əvəzindəsə yerinə bir böyük boşluq və bu boşluqdan doğan əzablı kədər qoymuş, əzab verən bu kədər də ona qarşı nifrət oyatmışdı qəlbimdə. Mənim məlul qəlbimin onun yazdığı şablon və mənasız sözləri oxumağıma taqəti çatmazdı, infarkt keçirərdim, dos tum. Mən daha naşad qəlbimə çəkdiyi ağrılardan artıq ağrı vermək, daha da əzab çəkmək istəmirdim. Elə ağrı 64 əzabla dolu nifrət hissi ilə Arzunun yazdığı mesajı oxu madan telefonu söndürüb bir qırağa atdım. *** Həmin gecəyarısı oyandığımda sadəcə bir şey üçün sevinmişdim. Sevindiyim o şey də ki, oyandığım vaxt Zaminlə Kənanın xorulxorul yatdıqlarını görmək oldu. Sevindim, çünki oyandığım vaxt da onlarla bir şeylər danışmağa halım yox idi, yalnız sakitcə qəlbimi parça layan əzabı çəkmək, əzabın verdiyi acıyla həzz almaq istəyirdim. Bunlar bir yana, onu da deyim ki, həmin vaxt telefonu bir qırağa tolazlayıb qaçaraq tualetə getməyib, yerimdə azca da uzanıb qalsaydım, yatağı isladacaq dım. Yatarkən belə əynimdən çıxarmadığım şalvarımın kəmərini tələsətələsə açaraq, özümü zorla düşüncələri tüğyan etdirən məkana çatdırıb, yanğınsöndürənlərin əksinə yanmayan yerləri isladaraq, içimdə alovlanan yanğını söndürdüm, beləcə sidik kisəsindəki qalmaqal, böyrəklərdəki üsyan, kəmərdən aşağıdakı xaos yatdı, mən də yüngülləşib rahatlaşdım. Kəmərimi düzəldib, şalvarın zəncirbəndini dartaraq qapını bağlayıb evə girmişdim ki, tualetdən çıxıb əlimi yumadığım yadı ma düşdü. Ah, lənət olsun, bu küləkli, soyuq gecədə yenidən qayıdıb yaşadığım kirayə evin əsas qapısını açaraq eyvana çıxıb, yenə sol tərəfə istiqamət alaraq kra nın yanına dönüb üşüyəüşüyə əlimi yumalı idim. Əlimi yumaq üçün həmin yerə təzədən getməyə ərindiyimdən özümə: “Onsuz əlimi vurmadım ki, şalvardan tutmuş dum, təmizdi əlim. Lap belə dəysin, öz orqanımdı da, 65 nə olacaq axı?!” – deyərək təskinlik verdim. Şalvarımın cibindən əzilmiş siqaret qutusunu çıxarıb, içindən bir siqaret götürərək gedib aynabəndin başına qoyulan, qol söykənəcəyi qırılmış, yaşıl üzlü, qəhvəyi naxışlı divanda əyləşdim. Biz adətən yemək yeyəndə, çay içəndə, filmə baxanda, söhbət edəndə burada otururduq. Yataq otağı na isə ya kitab oxumağa, ya da birbirimizdən gizlin por novideolara baxmaq üçün, bir də yatmaq üçün keçirdik. Üzərində yayxanmaqdan fətirə dönmüş, kirdən boz rəngə çalan, iki kiçik nalçadan birini divanla belimin arasına, birini də altıma qoyaraq yerimi rahatlayıb ba yaqdan bəri damağıma qoyduğum siqareti yandırdım. Qutudan neçə siqaret götürüb çəkdiyim yadımdan çıx dığı üçün siqaret qutusunu açıb, geriyə qalan siqaretləri saymağa başladım, siqaretimi ona görə saymırdım ki, mən buna adət etmişdim. Ona görə sayırdım ki, səhərə qədər bu zəhrimar mənə çatar, ya çatmaz. Sayı nəzərə alıb fasilə aralığını nizamlaya bilim ki, siqaretim səhərə qədər bitməsin, axı gedib siqaret almağım üçün biz qa lan evin yaxınlığında 24 saat işləyən bir market yox idi, həmin vaxt isə gecə saat dörd. Ancaq səhər saat səkkizi filan gözləməli idim. Belə bir vəziyyətdə siqaretə insa nın çox ehtiyacı olur, insanın sinirlərini sakitləşdirir, əsəblərini cilova ala bilir. Həm də o bəzən dərdinə sakitcə yanacaq tək ortağın, dərdini açıbdemədən səni hər nəfəs aldığında anlayacaq sirdaşın, hər nəfəs alıb verdiyində közərəközərə, yanayana özünü tükədəcək dostun olur. Hələ belə vaxtlarda, kefinin olmadığı bir vaxtda zəhrimar yağlı yemək üstündən çəkilən kimi 66 çəkilir sinəyə. Siqaret çəkəçəkə yenə dünən olanla rı düşünməyə başladım. Gələn cütlükləri təsadüfən gördüyümdə xanımı Arzuya bənzətməyimi, sonra o xanımın elə Arzunun özü olduğunu gördüyümü, sine mada sevgilisini necə qucaqladığını xatırladım. Orada keçirdiyim ağrılıacılı hissləri düşünərək bir daha o gecə yaşadım. Sanki o hadisələr yenidən başıma gəldi, yenə qolqola gəlir, yenə o adamla deyibgülür, yenə onu qu caqlayır. O qorxunc mənzərə hər gözümdə canlandığın da beynimdə qaranlıqda sürünürmüşəm kimi, məni ələ salırmışlar kimi, Allahın ən aciz bəndəsi olduğum kimi bir hiss yaranır, gözlərim dolur, əllərim titrəyir, özümü bərbad hiss edirdim. Birinci tədris ilində oktyabrın orta larından başlayaraq məni hər gün səhər tezdən yatağım dan çıxarıb bəzəyibdüzəyən, sevinclə o ali təhsil oca ğına aparan, sevmədiyim maraqsız dərslərdə əksər oğ lan tələbələrin nəzərə aldığı qayıb limitini gözləmədən, dərsi öyrənməyəndə müəllimin sıfır yazmağına baxma yaraq, bütün dərslərdə iştirak etməyimə səbəb, kitabı önümə qoyduqda xəyallara dalıb oxuya, dərslərə hazır laşa bilməməyimə səbəb Arzuya olan saf eşqim idi. İndi isə artıq o sevgi, o eşq yox idi. Bəlkə də var idi, amma o sevginin üstündə ondan daha böyük olan nifrət hissi da yanmışdı. Nifrətimin yanında zərrə olan sevgimlə daha nə dərsə getmək, nə də onun üzünü görmək istəyirdim. Onsuz da dərslərdən o qədər sıxılıb təngə gəlmişdim ki, heç Akademiyaya getmək istəmirdim. Oxuduğum Akademiya yeni yarandığından özünəməxsus müəllim heyəti yox idi. Bu səbəbdən də buraya Bakı şəhərində 67 yerləşən bir sıra universitetlərdən xüsusilə seçilmiş, tədris etdiyi fənni üzrə yaxşı mənada fərqlənən, adlı sanlı müəllimləri dəvət etmişdilər, həmin müəllimlər də dərslərə çox ciddi və tələbkar yanaşırdılar. Buna mənəvi baxımdan deyə bilərəm ki, tələbələrin yaxalarından yapışıb öyrətdiklərini tələb edirdilər. Hətta hüquq fənnindən dərs deyən bir müəllim var idi ki, kürsüyə çıxıb dərsi sətirsətir, sözbəsöz, əla danışanda 10 ballıq qiymətləndirmə üzrə maksimum ya 8, ya 9 yazırdı. Bu nun səbəbini soruşduqda isə: “Heç kim 10a layiq deyil, heç mən özüm də”, – deyirdi. Bir dəfə müəllim yenə belə deyəndə: “Belədirsə, 10u çıxarsınlar, 9 ballıq sistemlə qiymətləndirmə olsun, ay müəllim”, – dedim, uşaqla rın hamısı buna gülüb və özlərinə sərf edən söz olduğu üçün zarafata basıb mən deyəni təsdiq etdilər. Daha mən müəllimlərin belə sıxmaboğmasından yorulubbezmiş, üzləşdiyim bu kimi hallarla həvəsdən düşmüşdüm, üstəgəl 27 dekabrda sinemada olanlardan sonra nə dərsə getmək istəyirdim, nə də oxumaq. Ayağa qalxıb ətrafı vurub dağıtmaq, hər şeyi salıbsındırmaq, dəli kimi ba ğırmaq, başımı götürüb buralardan, bu şəhərdən arxama baxmadan qaçaraq ayrılmaq istəyirdim. Sanki, dostum, illərdir o qızı sevirdim, ona elə möhkəm bağlanmışdım ki. Özünü bir mənim yerimə qoy və elə düşün ki, birini aylar yox, illərdir tanıyırmış kimi, illərdir onu sevirmiş kimi tanımısan və sevmisən. İndi isə sanki aylarım yox, illərim puç olmuş, o illərin bağı çürüyüb qopmuş, məhv olmuşdu. Məni oxuduğum o yerə, çürüdüyüm bu evə, bu qəsəbəyə, bu şəhərə bağlayan bir bağ yox idi artıq, 68 yox olmuşdu. Yaşadığım hadisədən doğan hisslərin qəlbimdəki izi, onların mənə təsiri ilə sarsılmış, ağılsız başla düşündüklərim mənə o zaman heç də məntiqsiz görsənmirdi. Tələbə olmamışdan beş il əvvəl vaxtımın çox hissəsini oxumaqla keçirib, son iki ildə hazırlaşdı ğım kurs yataqxanasında gözlərimi korlayıb, gecəmi gündüz edərək, min bir əziyyət çəkərək oxuyub, hazır laşıb bu tələbə həyatına gəlib çıxmışdım. O zamansa bir nakam sevgiyə görə çəkdiyim əziyyətləri puç etmək, təhsilə xərclədiyim zamanımı heç etmək, həyatımı məhv etmək fikrinə düşmüşdüm, deyəsən. Siqaret çəkəçəkə, olanları düşünərək, parçalanmış hisslərimlə birlikdə günəşin həqiqətən də şərq üfüqündən səmaya qalxdığını, ətrafı aydınlandırdığını gördüm. Havanın buludlu olmasına baxmayaraq, üfüqdən günəşin çıxma ğını, kölgələrə həyat verməsini, onu gizlətməyə çalışan buludları öz əzəməti ilə necə yavaşyavaş parçaladığını görmək olurdu. Külək usanmadan günəşin parçaladığı buludların yerinə yenilərini dartıb gətirir, onun önünü qapayır, mübarizəni izləməyə aman vermirdi. *** Mən düşündüyüm şeylərə görə özümü çox yorğun, çəkdiyim siqaretlərə görəsə dilimdodağım qurumuş, yaman susuz hiss edirdim. Mətbəxə keçib iki stəkan su içərək gecəyarısı ayrıldığım yatağıma döndüm. Bir az yerimin içində sağasola fırlanıb rahat səth tapdıqda telefonu atdığım yeri əlimlə gəzibaxtardım. Telefo nu tapdıqda yenə “Facebook” profilimi açıb mesajlar 69 bölməsinə girdim. Bu dəfə Arzunun mesajını oxuyub, digərlərindən fərqli bir şey yazıbmış kimi nə yazdığını görmək istədim. Arzuya olan əsəbim, eşqə olan qəzəbim saatlar öncəkinə nisbətən azalmış, beləcə ürəyimlə ba carmayıb mesajı açıb oxumağa başlamışdım: “Salam, Kənan, film təzə başlamışdı, sən qalxıb getdin, niyə elə tez getdin? Film qurtardıqdan sonra müəllim sənə zəng etdi, deyəsən, cavab vermədin, bir az narahat ol duq, bir də dünən mənə bir şey deyəcəyini demişdin, nə deyəcəkdin? Onu da demədən getdin”, – yazmış, sonunda kiçik smaylik atmışdı. Mesajı oxuduqdan sonra telefonu söndürüb yenə saatlar öncəki əsəb və nifrətlə bir qırağa atdım. Onun son yazdığı cümlələr, elə bil ki, qəsdən iynələyici yazılmışdı. “Nə deyəcəkdin? Demədən getdin”. Telefonu söndürdükdən sonra da bu cümlələr beynimdə təkrarlanırdı: “Nə deyəcəkdin? Nə deyəcəkdin? Nə deyəcəkdin?”. Özözümə ürəyimdə: “Nə deyəcəkdim, azar deyəcəkdim, dərd deyəcəkdim, nə deyəcəkdim, cəhənnəm ol başımdan, get rədd ol deyəcəkdim, nə deyəcəkdim, Arzu, nə deyəcəkdim, səni sevdiyimi deyəcəkdim mən, səni sevdiyimi, hə demədən getdim, nə edəcəkdim? Gəlib sənə ondan ayrıl, mənimlə get deyəcəkdim? Nə deyəcəyimi bilib, sevgilini gözümə soxmaq üçün qəsdən götürüb gəlmisən, zibil, axmaq zi bilin biri” – deyinədeyinə son sözləri həm Arzuya, həm onun sevgilisinə, həm də özümə aid etmiş, gözü yaşlı, bazar günü səhəri açılaraçılmaz yenə yuxuya getmiş dim. 70 *** Oyanıb ilk işim olan telefonu götürüb baxdığımda saat 16:53ü göstərirdi. Elə bir vaxt oyanmışdım ki, hava bir saatdan bir az keçmiş yenə qaralacaqdı. Yatağımdan çıxıb aynabəndə keçdiyimdə Zamin aynabənddəki di vanın yanına qoyulmuş kreslolardan birində telefonu ilə, Kənansa divanda oturmuş çay içəiçə kompüteri ilə oynayırdı. Kənan məni görüb: – Nə qədər yatırsan, ə? – dedi. Zamin də: – Dünən axşamçağından yatır, – deyərək Kənanın sözünü təsdiqlədi. Onlar görünüşümdən nəsə məndə işlərin düz getmədiyini anlayıb, “Nə olub? Niyə kefin yoxdur?” kimi suallar verdilər, mənsə lal kimi səssizsəmirsiz ge dib, mətbəxdən götürüb gətirdiyim fincana çay süzüb sakitcə ikinci, boş kresloda əyləşdim. Zamin: – Deyəsən, Arzu döyüb bunu, – deyərək kiçik gülümsəməylə zarafat etdi. Kənan: – Ə, neynək, düzələr, kef elə, – kimi zarafatməsləhət qarışığı bir şeylər deyib, mənə baxabaxa gülümsədi. Mən də: – Döyülsəm, bundan yaxşı olardı, özüm ölüm... Niyə mən filmə getdim axı... Bu dəfə çətin düzəlsin, Bu mövzuda başqa sual verməyin mənə, heç kefim yoxdu... – deyib fikirli halda təbəssüm göstərməyə çalışaraq üzü mü onlara tutdum. Onlar: “Ə, canın sağ olsun, qızdan çox qız var, sənə qız tapılmayacaq? Heç nəyi dərd etmə özünə”, – deyə 71 bu kimi sözlərlə zarafat edib, kefimi düzəltməyə çalış dılar. Mən də yasa batmış simamla, könülsüz, yalançı bir gülümsəmə göstərib, kiçik masanın üzərindən içindən 34 siqaret götürülmüş yeni bir siqaret qutusunu əlimə götürdüm. Bu qutunu mən yatan vaxt, ehtimal ki, Za min gedib dükandan almışdı, çünki mən gecə bütün siqaretləri çəkib qurtarmışdım. Siqaret qutusundan iki siqaret çıxarıb, birini Zaminə verərək digərini də dama ğıma qoydum. Siqaretləri yandırıb, bir az öncə son qoy maq istədiyim söhbəti özüm açıb: – Sevgilisi var imiş, – dedim. Kənanla Zamin qeyrinormal bir hadisədən danışır mışam kimi təəccüblə mənə baxaraq, sual verməyə baş ladılar. Zamin: – Ağlına gələni danışırsan da... Hardan bilirsən? Kənan: – Özü dedi, sevgilim var? Mən: – Gözlərimlə gördüm. Kənanla Zamin hər ikisi birdən: – Harda? Mən: – Harda olacaq, sinemada. Dünən filmə baxmağa sevgilisi ilə bir yerdə gəlmişdi. Kənan: – Neylədin bəs? Zamin: 72 – Nə eləyəcək, sevgilisi var imiş də. Mən: – Bir az filmə baxdım, sonra səbrim çatmadı, çıxıb gəldim. Hə, dostum, onlarla olanlar barəsində uzunuzadı söhbət etdik. Onlar yenə mənə qızların bolluğundan, yaraşıqlı oğlan olmağımdan, hər şeyin əla olacağın dan danışdılar və bir az yalan, bir az doğru ümidve rici sözlərlə məni dirçəltməyə çalışdılar. Yalan, ya da doğru olduğunu bilmədiyim sözlər mənə sanki azacıq kömək etdi. Söhbət əsnasında siqaretin hamısını çəkib bitirdiyimizdən Zaminlə dükana gedib yenə siqaret alıb gəldik. Gecə kompüterdə internet üzərindən bir film saytına girib, türkcə tərcümə olunmuş, aksiyon dolu amerikan filmi izlədikdən sonra, hardasa gecə saat 2də hər kəs öz yatağına getdi. Bu gün ayın 29u idi, sabah 30 u, o biri gün isə 31 dekabr – Dünya Azərbaycanlılarının Həmrəylik günü, 1 yanvar da Yeni il, iki gündən sonra 8 gün dərs olmayacaqdı. İki gün sonra doğma kəndimə, evimə gedəcəkdim deyə çox sevinirdim, sadəcə, iki gün də dözüb səbir etməli idim. 8 günlük dostlarımla, ailəmlə birlikdə olmağın, istirahət etməyin mənə çox yaxşı gələcəyini düşünürdüm. 2014cü il tələbə olma ğımdan başqa bir şans tanımamışdı, bu il heç düşərli olmamışdı mənə. 2014ü yamanyaxşı tərk edib Yeni ilə nikbin baxışlarla girib bütün kədərimi keçən ildə qoyub, xoşbəxt bir yeni ilə başlamağın xəyalları ilə başımı balışa qoyub gözümü yumdum. 73 *** Səhər yatağımın sirkələndiyini hiss edib cəld ya taqdan çıxıb ayağa qalxdım. Ətrafa göz gəzdirdiyimdə evdə nə varsa sirkələndiyini gördüm. Hər şeyin laxla ması, sirkələnməsi, əşyaların öz yerindən başqa yerə diyirlənməsi – bunların hamısı zəlzələ əlaməti idi, ya man da dəhşətli dalğa idi. Elə bu vaxt Zamin də yatağın dan ayağa sıçradı. Mən Zaminə: – Tez ol, tez ol, ev uçacaq indi, – dedim. İkimiz də çaşmış halda birbirimizə baxırdıq, ada şım Kənan isə yatağında öz kefində xorulxorul yat maqda idi. Zaminlə birlikdə: – Kənan, Kənan, ayə, oyan, – deyə çığırbağır salıb onu oyandırmağa çalışırdıq. Tavandan üstümüzə toz tökülür, əşyalar aşaraq sınırdı, divarlarda çat əmələ gələrək evi daha da dəhşətli hala salırdı. Çöldə qorxu dan doğmuş hayhəşir səsləri otağımızdan aydın şəkildə eşidilirdi. Biz də “Kənan” deyə ikinci mərtəbədə çığırır, o hayküy səslərinə səsimizi qoşmuşduq. Birdən Zami nin qorxu içində əli ilə çiynimdən yapışıb: – Ayə, hey... oyan day, gecikirik, müəllim qayıb ya zacaq, geciksək, – dediyini eşitdim. Gözlərimi açdığımda hər şeyin Zaminin məni sirkələyərək “Kənan, Kənan” deməsi ilə beynimin mənə oynadığı qorxulu yuxu oyununda olduğumu anladım. Saniyələr içində beynimdə film yaranmış, evi xaraba qoymuşdum. Şükürlər olsun ki, o gördüklərim həqiqət yox, yuxu imiş. Tətilə yaxın bir vaxtda kirayə ev axtar maq fikrim yox idi heç. Röyadan gerçək həyata atılıb, 74 paltarımı geyinib Zamin və Kənanla birlikdə Akademi yaya yollandıq. Bir daha heç zaman görmək istəmədiyim üz orada mənə görünən ilk üz oldu. Arzu mənə yaxın laşaraq: – Salam, Kənan, necəsən? Filmə getdiyimiz gün mesaj yazmışdım “Facebook”dan, oxuyub cavab verməmişdin, – deyə gözəl səsi ilə dedi. Mən də minillik düşmənimlə danışırmış kimi: – Əleykəssalam, yaxşıyam, yuxulu idim, cavab yaza bilmədim, – dedim. Arzu: – Hə, anladım, bir də həmin gün nəsə deyəcək din axı mənə, onu hələ də deməmisən, – deyib gülümsədi. Durğun halda, solğun sifətimi ona tutub: – Hə, düzdür, sənə nəsə deyəcəkdim, yadımdan çıxdı nə deyəcəyim, yadıma düşsə, deyərəm, indi sinfə getməliyəm, sağ ol, – dedim. Arzu: – Hə, yaxşı, hələlik, – deyib narahat baxışları ilə baxıb gü lümsədiyində mən onun yanından tələsik ay rılıb dərs olacaq sinfə sarı getdim. Arzunun “hələlik” deməsinə ilişib özözümə: “Hələ lik yox, birdəfəlik, Arzu xanım”, – düşündüm. Axı o mənə heç nə etməmişdi, mən sarsaq niyə ona kin edir dim ki?! Həmin gün vaxt keçmək bilmirdi, sanki çolaq olmuş du, elə yavaşyavaş keçirdi ki, 1 dəqiqənin 60 saniyədən yox, 5 dəqiqədən ibarət olduğunu düşünürdüm. Həmin günü sinifdə oturub bütün 90 dəqiqə ərzində dərsi dinləməyə səbrim çatmırdı, buna görə də hər dərsin 75 ortasında icazə alıb sinifdən çıxırdım. 45 dəqiqə ko ridorda dolanıb sinfə döndüyümdə dərsin bitməsini səbirsizliklə gözləyirdim. Bayrama qalan bu son iki gün ömrümdə gördüyüm ən uzun günlərin siyahısındadır. Səhərisi gün Akademiyada Arzu ilə rastlaşdığımda salamlaşdıqdan sonra o məndən: – Deyəcəyin yadına düşmədimi? – sanki bir az zara fatyana soruşdu. Mən də: – Yox, düşmədi, düşsəydi, deyərdim də, Arzu xa nım, – özümdən ixtiyarsız acıqlı halda dedim. Arzu: – Hə, yaxşı, sağ ol, – deyə bir az pərt olmuş halda kiçik, zərif addımlarla məndən uzaqlaşdı. Onun pis olması, inciməsi mənim heç vecimə də deyildi. Axı mənə nə?! Özözümə düşünürdüm ki, o da əzab çəkməlidir, mənim kimi. Amma bunu niyə düşün düyümün səbəbini bilmirdim. Bayramla sərhəddə duran sonuncu gün cənuba doğru gedən, bizim kəndin qaba ğından keçən axşam qatarına bilet almışdım. Elə bu gün bu şəhərdən ayrılıb evə gedəcəkdim, buna görə özümü yaxşı hiss edir, evə getmək həyəcanını yaşayırdım, kefim kök idi. Qısa zaman ərzində olsa da Bakıdan, dərslərdən, pis yatağımdan və Arzudan yaxa qurtarıb vətənimə, ataanamı, qardaşlarımı, kənddəki dostlarımı görməyə, həm də istirahətə gedəcəkdim. Kəndimin havası, suyu üçün, palçıqlı yolları üçün belə çox darıxmışdım. Həmin gün son gün idi deyə müəllimlər çox sıxmırdı bizi, dərsi olan müəllimlər, rastlaşdığımız Akademiyanın digər 76 işçi heyəti qarşıdan gələn yeni il münasibətilə bizi təbrik edir, onların adından ailələrimizi də təbrik etməyimizi söyləyirdilər. Son dərs bitdikdən sonra tələsik kirayə qaldığım evə qayıdıb, ehtiyacım olacaq paltarlarımı, bir də çirkli paltarlarımı çantalarıma yığıb kirayə evdən ay rılmaq üçün hazırlaşdım. 77 Səfər K ənanla Zamin səhəri gün gedəcəklərdi deyə heç hara tələsmirdilər. Onlar öz keflərində olsalar da, evə getmək üçün səbirsiz, həyəcanlı görünürdülər. Onlarla sağollaşıb, çantalarımı götürüb küçəyə çıxdım, yüküm çox, həm də ağır olduğundan məcburən bir taksiyə əyləşib “28 May”a getdim. Vağzala çatdığımda telefonda saata baxıb qatarın hərəkət vaxtına bir saat qal dığını gördüm. 1 saat boşluğu qəsdən nəzərə alıb nizam lamışdım, çünki yola çıxmazdan əvvəl içmək istəyirdim. Ona görə də vağzal yaxınlığındakı kafelərdən birinə getdim. Kafedə boş gördüyüm ilk masada əyləşərək bir bakal pivə, yanında da noxud gətirilməsini sifariş et dim. Həmişə içdiyim qədər, 4 bakal içib, üç qab noxud yemiş, 27 dekabr hadisələrini beynimdə canlandırıb za manı keçirmiş, özümü qətlə yetirilmiş Pakistan lideri və fələstinli uşaqlar kimi hiss etmişdim. Axırıncı bakalı biti rib kafedəki saata baxdığımda qatarın hərəkət etməsinə 1015 dəqiqə qalmışdı. Tələsik hesabı ödədim, çantala rımı götürüb vağzala gəldim. Biletdə göstərilən vaqo nu soruşasoruşa tapmış və vaqon nəzarətçisinin biletə nəzərindən sonra öz kupemə girmişdim. Yerim yaxşı yer idi, birinci mərtəbədə əlimiqolumu uzadıb rahatca yata bilərdim. İkinci mərtəbədə olduğu kimi yıxılmaq təhlükəsi yox idi. Özümlə sürüdüyüm yüklərimi yata cağın altındakı yerə sıxışdırıb TQDK imtahanında ümid 78 etdiyim kimi kupeyə heç olmasa bir qızın gəlməsini ümid etdim. Kupedəki ümidlərim puça çıxdı, yer tut duğum kupeyə 60 yaşlarında ağsaqqal kişi ilə ağbirçək bir qadın gəldi, onlar ərarvad idilər, deyəsən. Kupedə yeri olan 4cü adamsa uzun boylu, orta yaşlı, başı kuba bənzər, saçları bozarmış kişi cinsi idi. Kupeyə bilet alan o yaşlı ərarvadın birinin yatacağı ikinci, birininsə birinci mərtəbədə olduğundan yaşlı kişi mənim yerimi göstərib üzünə yorğun, halsız ifadəsi verərək: – Ay oğul, bura sənin yerindir? – soruşdu məndən, Mən: – Bəli, dayı, mənimdir, – deyib növbəti söz üçün özümü hazırladım, o yaşlı xeyirsizin nə deyəcəyini bi lirdim daha. Elə o təxmin etdiyim kimi: – Mənim yerim ikinci mərtəbədədir, mən ora çıxa bilmərəm, sən cavan oğlansan, bir hə deyib atılıb çıxar san, gəl yerimizi dəyişək, – dedi, mən də içimi xıs kəsə kəsə, birtəhər gülümsəmə göstərib: – Hə, dayı, problem yoxdur, – dedim. Yaşlı kişi: – Çox sağ ol, bala, cavan oğlansan, indi heç yatan vaxtın deyil, – dedi. Bu da dayının təşəkkürü. Mən yenə bir yalançı gü lüş göstərərək: – Hə, elədir, – deyib yatağımı işğalçıya verib, ikinci mərtəbəyə qalxaqalxa ürəyimdə: “Bilet alanda, lal de yilsiz ki, deyin, aşağı yer versin də. Gəlib adamın başını bu cür xarab edirsiz. Deyəcəksən, vermirəm, olacaqsan 79 pis. Elə bir kupe bağlatdırıb yolboyu ərarvad sevişərdiz də”, – deyindim. Öz yerimi bilərək işğala məruz qoyub, çıxıb ikinci mərtəbədəki yeri düzəldib uzanmışdım ki, yaşlı qadın suallar yağdırmağa başladı: “Hardansan, bala? Bakıda işləyirsən? Nəylə məşğulsan?” Bu kimi filanfilan su allar... Hardasa 40 dəqiqəmi o xalanın suallarına cavab verərək itirdim. Axır ki, xalanın gözlərinə yuxu gəldi və canım qurtuldu, yoxsa səhərə kimi çənə döyməli olacaq dım. Elə 510 dəqiqə olar başımı atıb gözlərimi yummuş dum ki, dili susan bu qadının yatdıqdan sonra burnu da nışmağa başlamışdı. Bu canavar xalanın ağzında sanki motorlu mişar işləyirdi. İndi gəl səhər altıya kimi döz bu səsə. Bunun əri, yazıq kişi, necə dözüb bu səsə bir ömür görəsən? Yaxşı ki, qulaqcıqlarım yanımda idi, tez götürüb qulaqlarıma keçirərək telefondan bir həzin musiqiyə səs verib dinlədim. Daha rahat yata bilərdim, şükürlər olsun. Gecə saat 34 olardı oyandım, dilimdodağım qurumuş du. Ciyərlərimi susuz səhra kimi hiss edirdim, yaman susamışdım, yediyim üç qab duzlu noxuddan olma lı idi. Su içmək məqsədilə yatağımdan kimsəni nara hat etməmək üçün ehmalca enib, vaqon nəzarətçisinə yaxınlaşdım. 45 stəkan su alıb içdikdən sonra yatağıma döndüm. Saat 7yə işləmiş qatar mən enəcəyim kəndin qabağında yerləşən stansiyaya çatmışdı. Evə piyada 20 dəqiqəlik yol var idi, hava da hələ açılmamışdı. O za manlar itdən çox qorxurdum, elə indi də qorxuram, çarəsiz cəsarətimi toplayaraq stansiyadan ayrılıb yola düzəldim. Kənddə hürən bütün itlərin səsini eşidir, 80 yolboyu Allahla bağlı bütün suallarımın üstündən xətt çəkib “Bismillahirrəhmanirrəhim 1 . Əşhədu ənlə ilahə illəllah 2 . Əşhədu ənnə Muhəmmədən rəsulullah 3 . La ilahə illəllah 4 . Allahuəkbər 5 . İyyakə nəbudu və iyyakə nəstəin 6 . Ləm yəlid və ləm yuləd 7 . Və ləm yəkulləhu kufuvən əhəd 8 . Subhanə rəbbiyəl Əla və bihəmdih 9 ” deyədeyə evə gedirdim. Evimizə 150200 metr qalmış üşənməyə başladım. Məni vəsvəsə bürüdü, içimə qorxu düşdü, sanki kimsə arxadan tutacaqmış kimi bir hiss yarandı başımda. Bu qorxu ilə həmin məsafəni qaça qaça evə getdim. Evin qapısına çatdığımda qorxularım çəkildi və bir anlıq “nənəm məni görüb sevinəcək” deyə düşündüm, o fikir saniyələr içində yarandı və yarandı ğı kimi də yox oldu. Bir anlıq nənəmin öldüyünü unut muşdum. İçəri girib evdə oyaq olanlarla görüşdüm. Evdəkilər “ac olarsan” deyib yemək hazırladılar mənə, yediklərim mədəmə çatarçatmaz yuxu qapını döyməyə başladı. Qatarda yatmağıma baxmayaraq, özümü yor ğun hiss edirdim, buna görə gedib üzərində 3 ilə yaxındı ki, rahat yata bilmədiyim yatağıma uzandım. 1 Bağışlayan və mehriban Allahın adı ilə 2 Şəhadət verirəm ki, Allahdan başqa məbud yoxdur 3 Şəhadət verirəm ki, Məhəmməd Allahın elçisidir 4 Allahdan başqa məbud yoxdur. 5 Allah böyükdür 6 Yalnız Sənə ibadət edirik və yalnız Səndən kömək diləyirik 7 O nə doğmuş, nə də doğulmuşdur 8 Onun heç bir tayı, bərabəri, bənzəri yoxdur. 9 Rəbbim pakdır, ucadır və həmd sahibidir 81 *** Gündüz saat 1112də oyanaroyanmaz kənddəki dostlarıma zəng edib zarafatyana vətəndə olduğumu dedim, axşam hardasa görüşmək barəsində danışdım. Gündüzü evdəkilərlə keçirib axşam sinif yoldaşım, həm də yaxın dostlarım Kərim, Toğrul, bir də həm qohum, həm də yaxın dostum olan Mikayılla kəndin qabağında kı köhnə binada sahmana salınmış kafeyə getdik. Yenə həmişəki kimi üçümüzə də pivə, yanında saçaqlı pendir və noxud istədik, siqaret çəkəçəkə 2014ü necə bitirək deyə, əylənmək üçün nə edək deyə söhbət etməyə baş ladıq. Mən: – Sabah 2014ün son günüdür, gedək səviyyəli bir restorana, yaxşıca yeyibiçək, sonra da qəlyanafilan gedərik. – dedim. Mikayıl: – Evdə yemək dolu olacaq, restoranazada getməyək, amma qəlyana gedək, – dedi. Toğrul: – Axşam bir az da rayonda fırlanarıq, konsert ola caq, baxmağa gedərik, – deyib onunla razılaşaq deyə gözünü üzümüzə zillədi. Biz onun sözünü təsdiqləyib, Kərim nə deyəcək deyə Kərimə baxdıq. Kərim bicbic gülüb: – Bilet tapşırmışam, Əfqanıstana, – deyib türk mahnısı olan: – uçacaqsın, uçacaqsın, havalara uçacaq sın... – əlavə edib güldü. Onun nə dediyini anlamaq çox da çətin deyildi. Mən: 82 – Ə, lazım deyil, zibilə salacaqsan bizi, – desəm də, Kərimin fikri xoşuma gəlmişdi. Kərim mən deyənə qarşılıq gülüb: – Qorxma, mənlikdi, kef elə, – deyərək sözünə qüvvət verdi. Pivələrimizi içəiçə sabah nə edəcəyimizdən, şəhərdən, ordanburdan söhbət etdikdən sonra sağolla şıb hərə öz evinə getdi. Mən evə çatanda saat gecə 12yə qalırdı. Atam: – A bala, elə bu gün gəlmisən, tapa bilmirik səni, bir yarım saat evdə otur, üzünü görək də, – dedi. Bu sözləri eşitdiyim ilk dəfə deyildi. Kursda oxu duğum vaxtlarda gəzibdolanıb gec saatlarda evə döndüyümdə də eşitmişdim. Evdəkilərlə birlikdə çay içərək televizora baxıb, söhbət etdik. Saat birə qalmış artıq evdə hər kəs yatmışdı. Mən gec yatıb, gec qalx mağa öyrəşdiyim üçün, həm də pivənin təsirinə çox da düşmədiyimdən yuxum gəlmirdi deyə telefonda qurda lanmağa başladım. İnterneti açıb “Facebook” profilimə baxdığımda hər kəsin yeni il abhavasında olduğunu görürdüm. Həmin günlər kimin statusunu oxuyurdun sa, bütün insanlara yeni ildə xoşbəxtlik arzuladığını, yeni ildə gözəl günlər dilədiyini, həyatın gözəl olma sını arzuladıqlarını görə bilərdin. Statusları oxuduqda anladım ki, insanlar birbirlərini nə qədər çox sevir, lap gözlərim yaşaracaqdı, gəl ki, yaşarmadı. Bunların ha mısı, sadəcə, adət aldığımızdandı. İnsanlar yalandan birbirlərini elə təbrik edirlər ki, guya birbirlərini çox sevirlər. Əslində isə kütlə nə edir, sən də onu edirsən, 83 mühitin təsiri. Başqa bir dünyada yaşasaydın, sonra bu dünyaya gəlsəydin, bu kütlənin birbirlərini niyə təbrik etdiyini anlamayacaqdın, bunun nə qədər mənasız ol duğunu görəcəkdin. Çox qəribədir, il dəyişir öz axarı ilə, bu yandan millət birbirini təbrik edir. Zamanın dili olaydı kaş, dönüb bizlərə: “Dəyişən mənəm, sizə nə dü şüb? Elə bil bunlar nəsə edib”, – deyə idi. Bizlərə bax e... bir, təbrik etmək üçün ayları, illəri gözləyirik, hər yeni günə görə niyə təbrik etmirik, görəsən? Bir fikirləş, dostum, yanvarın beşidir, hər kəs birbirini təbrik edir, “Neçə belə yanvarın beşinə, bu yanvarın beşi arzulayıb içində qalan arzuların yerinə yetsin” – yazır, deyir. Yenə təkrar bu sözləri yanvarın altısı yazır, beləcə təkrar təkrar hər gün... Çox gülməli olardı, yəqin ki. Bəlkə də belə insanlar daha çox mehriban və səmimi olardı, hmmm, necə düşünürsən, dostum? Nə isə, düşünməyi boş ver, oxumaqda davam elə, daha bitir də bu kitabı, hələ bu vərəqdəsən. Həmin gecə saat 3ə kimi telefon da qurdalandıqdan sonra gedib yatağıma uzandım. Bu vaxt ağlıma 18+ şeylər gəldi, elə bu vaxtlar nədənsə ağ lıma belə şeylər gəlirdi. Bu fikirlərlə yatıb 2014ün son gündüzü saat 1112də oyandığımda ağzımdan leş iyi gəlirdi. Dünən axşam içdiyim pivə ilə çəkdiyim siqare tin təravətindən idi bunlar. Özümözümdən iyrənərək dişlərimi yuyubtəmizlədikdən sonra susuzluqdan ya nan ciyərlərimin dadına şirin çay ilə yetdim. 84 Sərxoşluq G ündüzü boşbikar keçirərək, arada qohumla ra zəng edib Həmrəylik günü münasibətilə təbrik edir, ya da tələbə mədəmi nə iləsə doldururdum. Nəhayət, axşam saat 78də evdəkilərlə birlikdə bayram yeməyini yeyib yola çıxdım. Kərimlə Toğrul maşınla gəlib məni yoldan götürdükdən sonra Mikayılgilə gedib onu da götürdük. Oradan Toğrul maşınla bizi kəndin əhalisindən daha çox insanın olduğu məkana, kəndin qəbiristanlığına gətirdi. Qəbiristanlığa çatdıqda Kərim cibindən kibrit qutusu çıxarıb içindən bir çay qaşığı qədər sellofana bükülü qurumuş ot çıxardı. Sonra bir siqaret götürüb dişləri ilə filtrini çıxarıb, yenidən yerinə taxıb gilizi ovuşduraraq içindəki tütünü əlinə boşaltdı. Tütünün böyük hissələrindən təmizləyib kibrit qutu sundan çıxardığı otla qarışdırdı. Bu vaxt Toğrul siqaret qutusunun qapağından bir az kağız cırıb yumrulaya raq Kərimi gözləyirdi. Kərim tütünlə qarışmış çətənə yarpağını ehtiyatla boşaltdığı gilizə doldurub, başını yumrulayaraq Toğrula verdi. Toğrul siqaretin filtrini yerindən çıxarıb yumruladığı kağızı gilizin filtr çıxa rılmış hissəsinə taxdı. Mikayılla mən sakitcə, həyəcan dolu nəzərlə onları izləyirdik. Toğrul marixuana dol durulmuş gilizi astaasta tüpürcəyi ilə isladıb, həşiş deyilən şeyi hazır vəziyyətə gətirdikdə uşaq həyəcanı ilə maşından düşərək yandırıb çəkməyə başladıq. Uç 85 maq növbəsi mənə gəldikdə onlar kimi, onlar necə çəkirdisə, elə etdim. Damağıma qoyaraq siqaret kimi sinəmə çəkib bir az gözləyib onların “bir az da gözlə, buraxma” deməsinə baxmayaraq, tüstünü çölə buraxır dım, iki dəfə belə tüstülədib ötürdüm Mikayıla, hərəmiz iki dəfə belə çəkdik. Marixuana doldurduğumuz gilizin son közərtisi kağız taxdığımız hissəyə çataraq söndükdə birbirimizdən “hə, nə oldu, tutub?!” deyə soruşurduq. Mən o sıra sinəmin sıxıldığını hiss edirdim deyə dönüb uşaqlara “sinəm dağıldı ki mənim” dediyimdə başladı lar üçü də buna dəli kimi gülməyə. Nədənsə məni də gülmək tutdu. Beləcə dördümüz də başladıq dəli kimi, möhkəm qəhqəhə ilə gülməyə. Kərim: “Ayə, bunu tu tub” – deyəndə qeyriadi bir ifadə eşitmiş kimi Kərimin sözünə də gülüşdük. İçmək fikri ilə kafeyə getmək üçün maşına əyləşib, maşınla torpaq yolu eşərək toztozanaq qaldıracaq bir qazla yola çıxdıq. Maşında uçduğumuz da yolboyu nə görürdüksə, gülürdük, özü də ürəkdən gülürdük, demək olar ki, biz çöpə gülürdük, dostum. Uça uça həmişə adət etdiyimiz kimi kəndin qabağındakı kafeyə yox, rayonun mərkəzində yerləşən başqa bir kafeyə getdik. Kafeyə güləgülə girib bir masa arxasında əyləşib ofisiantı səslədik, ofsiant “buyurun” deyəndə bizi yenə dəli gülmək tutdu. Bilmirəm, ofisiant da çəkmişdi, nə idisə, o da bizə baxıb gülməyə başladı. Mən: – Çaxır, bir də snikers gətir, qaqa, – dedim. Biz sifariş verdiyimiz çaxırı süzüb içəiçə elə dəli kimi gülməkdə davam edirdik ki, başqa masada əyləşmiş dostları ilə içki içən biri kobud şəkildə: 86 – Ə, sakit də, nə olub? – dedi. Toğrul əsəblə üzünü həmin adama tutub: – Yaxşı eləyirik, xoşun deyil, çıx get, – dedi. Mən çəkdiyimiz zibilə görə özümüzü idarə edə bilmədiyimizi anlayıb Toğrula: – Qaqa, düz deyir də, bir az sakit olsaq yaxşıdı, – dedim. Toğrul: – Yaxşı, çıxaq gedək başqa yerə, – deyib sakitləş mişdi ki, az öncə dillənən şəxs gəlib əlini masaya çırparaq: – Nə deyirsiz, ə? – deyəndə diksinib, dördümüz də əsəblə ayağa qalxdıq. Toğrul o adamın hərəkətindən dərhal sonra çaxır iç diyimiz stəkanı götürərək həmin adamın başında sındır dı. Zərbə almış adam yırğalanaraq yerə yıxılanda onun la oturan digər dörd nəfər üstümüzə gəldi. Onlar cılız, cansızbədənsiz göründükləri üçün biz özümüzə daha da arxayınlaşdıq. Üstümüzə gələnlərin hərəsini birimiz tutub yumruqdava edirdik. Mən savaşdığım adamın bir yumruq qabırğasının aşağısından, boşluqdan, bir möhkəm düz zərbə də burnundan vurub yerə sərərək Mikayılla əlbəyaxa olanın üstünə cumdum. Digər tərəfdə Kərim birini yerə yıxıb, söyəsöyə təpikləyir, Toğrul da dördüncü adamı masanın üstünə çaxıb yumruqlayırdı. Kafedə olanlar, ofisiantlar bizi ayırmağa çalışanda biz: “Burax məni, burax deyirəm!” – deyə qışqırır, bizi tutub saxlamaq istəyən adamların əlindən çıxmağa çalışırdıq. Savaşdığımız adamlardan çöpə bənzəyənin burnu, keçəl olanınsa başı partladığından digər üçü onları da götürüb, maşına əyləşərək kafedən getdilər. Mübahisə 87 etdiyimiz vaxtı əyləşdiyimiz masa aşmış, üzərindəkilər düşüb sınmışdı deyə, başqa masada oturaraq bizə yenə çaxır gətirməsi üçün ofisiantı çağırdıq. Ofisiant gəlib asta tonla: – Administrator polisə zəng edib, tez çıxın gedin burdan, – dedi. Biz hesabımızı və sınmış qabların pulunu ödəyib, ofisianta bəxşiş verib tez kafedən ayrıldıq. Maşına əyləşərkən dostlarıma: – Yaxşı ki, burada bizi kimsə tanımır, yoxsa heç yaxşı olmazdı, polislər qapımıza gələrdilər, – dediyimdə gülərək məni lağa qoydular. Bir gün öncəki planlarımızı unudaraq kəndə qayı danda da olanları danışıbgülməkdə davam edirdik, o zibil bizə nə etmişdisə, biz hadisələri, olanları dərk edə bilmirdik, elə hey gülməklə məşğul idik. Kəndə çatanda saat 12yə 10 dəqiqə işləmişdi. Yeni ilə evimizdəkilərlə birlikdə girək deyə hərə öz evinə səpələndi. Ayrılma mışdan əvvəl kafedə olanları kimsəyə danışmamaq barədə sözləşdik. Evə az qalmış paltarımın yaxasının cırıldığının, əlimin cızıldığının fərqinə vardım. Üstba şımı düzəldərək evə girdiyimdə birbaşa aynanın qarşı sına keçdim. Aynada boğazı qızarmış, mübahisə edənə bənzəyən birini gördüm. Üzərimdən dava etmiş fikrini yayındıra bilərdim, amma gözlərimin içi qızarmışdı. Bu alovlu qızartılar kafedə olanda Toğrulun, Kərimin, Mi kayılın da gözlərində parlayırdı. Bu qızartılar çəkdiyimiz o zibilə görə olmuşdu. Cəld gedib əlüzümü yuyub qu rulanmadan qonaq otağına girdim. 88 D əyər A tam yeni ili, hər il olduğu kimi, yataqda qar şılamağa getmişdi. Çoxbilmiş qardaşlarım sağ olsunlar, üstbaşıma baxıb dava etdiyimi anlasalar da, bir söz deməmişdilər. Anam məni görən kimi: – Savaşıbsan?! – həyəcanla soruşdu. Mən də: – Savaşmamışam e, uşaqlarla qapışırdıq, – deyərək bir bəhanə gətirdim. Anam: – Bəs yaxan niyə cırılıb? Boğazın niyə qızarıb? – deyə soruşdu. Mən: – Kərimlə qapışırdıq, əl atdı, yaxamdan tutdu, dart dı, belə cırıldı, – deyərək şirinşirin güldüm. Anam: – Nçnçnç... nə vacibdi axı, a bala, bi yerdə qala bil mirsiz? – dedi. Mən gülərək: – İdman edirdik də,– deyib söhbəti zarafata yönəl dərək dəyişdim. Yeni ilə 15 dəqiqə qalmış qardaşlarımın aldığı fişən gi, toputüfəngi götürüb çölə çıxdıq. Səkkiz atımlıq fişəngi aparıb yumşaq torpağa salaraq yerini bərkidib yeni il üçün hazır hala gətirdim. Uşaqlıqdan bayramlar da atdığım partlayıcılar, raketlər və başqa atəşfəşanlıq üçün partlatdığım şeylər çox xoşuma gəlirdi. Yaşımın üstünə yaş gəldikcə əylənməyin yaşa baxmadığını, insa 89 nın hər yaşda uşaq olduğunu anlayırdım. Qardaşlarım həyətdə: – Savaşmısan, həəə? – məndən soruşdular. Mən də onlara: – Sabah danışaram, – dedim. Razılaşıb saata baxdığımızda yeni ilə 2 dəqiqə qaldı ğını gördük. Cəld dəmir sürahili, mərmər pilləkənlərlə yuxarı qaçıb evdən anamı da çağırdım. Yeni ilə saniyələr qala fişəngi yandırıb qaçaqaça yanından uzaqlaşıb kənardan tamaşaya durdum. Fişəngin gurultu ilə part layıb havaya qalxan, kimyanın yaratdığı ulduzun parça lanaraq rəngbərəng qığılcımlara dönməsi həqiqətən də çox möhtəşəm görünürdü. Düzdür, kənddə şəhərdəki kimi yarım saat ardarda partlayıb göy üzünü tutacaq qədər atəşfəşanlıq olmur, amma şəhərdə qalıb onu izləmək öz doğmalarımla birlikdə partlatdığımız bu aciz fişəngi izləmək qədər gözəl görsənmir mənə. Kənddə öz cibimizdən 2030 manat xərcləyərək aldığımız fişəng yüz minlərlə dollar pul xərclənib meqapolislərdə partla yan fişənglərdən daha ecazkar görünürdü mənim üçün. Fişəngin sonuncu ulduzu yeni ilin ilk gecəsi səmada part layaraq közərib yox olduqda anamın, qardaşlarımın yeni ilini təbrik edib, yeni ilin ilk gecəsinin yuxusunu almaq üçün özümü yun döşəkli, qalın yorğanlı, quş tüklü balı şı olan isti yatağıma atdım. Keçən il çəkdiyim və içdiyim zibillərə görə bu ildə yuxu gözlərimdən tökülürdü. Başımı balışa qoyan kimi yuxu şirin xəyallara apardı məni. *** Yeni ilin ilk səhəri, yanvarın 1i oyandığımda yenə dünya həmin dünya, yenə Kənan həmin Kənan olaraq 90 qalır, zaman yenə öz ritmi ilə keçirdi, nə sürətli, nə ya vaş. Gündən, aydan, ildən başqa dəyişən bir şeylər yox idi. Oyandığım vaxt ilk yadıma düşən bir həftə sonra olacaq semestr sonu imtahanlar oldu. İmtahanlar yadı ma düşən an sanki sinəmdən basıb sıxdılar məni, içim sıxıldı, dostum. Gəl indi altı fəndən imtahana hazırlaş, heç imtahana hazırlaşmaq abhavasında deyildim. An caq gəzmək, əylənmək istəyirdim. Yerimdən qalxıb, əl üzümü yuyub, həyətdə saxladığımız bal arısından öz əllərimlə aldığım bal ilə nahar edib, bu soyuqda hara getmək olar, nə etmək olar deyə fikirləşirdim özüm üçün. Bikarçılıqdan nə edəcəyimi bilmirdim. Televizo ru açıb ən birinci kanaldan başlayaraq yavaşyavaş ka nalları dəyişməyə başladım. Bizim evdə birinci kanalda AzTvdir, hər kəsin evindəki kanal sıralamasında oldu ğu kimi. AzTvdə fəvvarələr meydanından fəvvarələri göstərirdilər. Digər kanallarımızda konsert və xəbərlər gedirdi. Yavaşyavaş kanalları dəyişərək gəlib türk ka nallarına çıxdım, orda da cansıxıcı seriallar, bəzi kanal larda xəbərlər gedirdi. Fikir dağıtmaq üçün Akıllı Tvyə atıb bir az gülməli və maraqlı videolara baxdım. Pul tun belini sındıraraq yenə kanalı dəyişdiyimdə Yaban Tv önümə çıxdı. O vaxt həmin kanalda Norveçdə qara bürünmüş şam ağacları ilə dolu meşədə, əlində snay per olan bir adamın ova çıxdığını göstərirdilər. O adam snayperlə yabanı hinduşka ovlayırdı. Yazıq heyvanın öldürülməsi elə maraqlı görsənirdi ki, səbirsizliklə ovçu nun hinduşka ovlayacağı anı gözləyirdim. Ovçu şikarını görən anda sakitcə soyuq qarın üzərinə uzanır, nəfəsini 91 çəkib nişan alır və atəş, hinduşkanın isti qanı bəyaz qarı qırmızıya boyayır. Mən də qan qoxusu almış balinalar, su görüb susayanlar sayağı norveçlini izlədikdə kefimə ova getmək düşdü. Bikarçılıqdan onsuz da bilmirdim nə edim. Mikayıla zəng edərək dədəsindən qalma köhnə, amma işlək olan ov tüfəngini götürüb bizə gəlməsini söylədim. Mikayıl bizə gələnə kimi ov dükanlarının birindən 15 manata 30a yaxın dolu patron aldım. Pat ron aldığımdan 510 dəqiqə keçmiş Mikayıl dədəsindən yadigar tüfəngi ilə birlikdə özünü bizə yetirdi. Mən ona kəndimizin arxasında, maşınla 10 dəqiqəlik məsafədə olan meşəlik əraziyə getməyi təklif elədim. Ora ov üçün yaxşı bir yer idi. Kənddən ora ova gedənlər ördək, qaz, bildirçin ovlayaraq qayıdırdılar. Biriki nəfərin qaban ovuna çıxdığını da eşitmişdim. Mən də Yaban Tvdə izlədiklərimdən həvəslənərək Mikayılla birlikdə ov yerinə getmək üçün hazırlaşdım. Qonşumuz, həm də atamın əmisi oğlu olan Rüfət əminin motosikleti var idi. Meşəlik əraziyə ova gedəcəyimi Rüfət əmiyə danı şaraq ondan bir günlüyünə motosikleti mənə verməsini xahiş etdim. Sağ olsun, qırmadı məni, o ikiayaqlı tex nikanı, motosikleti mənə verdi. Yanacağının az olması ehtiyatı ilə, elə birbaşa yanacaqdoldurma məntəqəsinə baş çəkib, işimi ehtiyata alaraq motosikletə yanacaq vu rub evə döndüm. Evdən batareya ilə işləyən bir akusti ka götürüb, botlarımızı geyindik. Mikayıl ov çantasını çiyinlərinə keçirib, fişəng qatarını belinə bağladıqdan, mənsə tüfəngi çiynimdən asdıqdan sonra iki yoldaş mo tosikletin belinə əyləşərək, düzəldik yola. 92 Vəhşilərin üzləşməsi T əxminən 12 dəqiqəyə ov yerinə çatdıq. Ov üçün hər kəs səhər tezdən yerindən qalxıb gəlir, biz isə günorta gəlmişdik. Motosikleti bir yerdə saxlayıb düşdük meşəliyə. Bir az olar meşənin içində addımla yırdıq ki, başımızın üstündən, ağacdan bir quş uçub getdi. Ovun bolluğunu sezərək Mikayıldan patron alıb tüfəngə qoydum. Mikayılla birlikdə səssiz addımlar la meşənin içində çox enli hissəsi olan, o qədər enli ki, kiçik gölə bənzəyən çaya tərəf gedirdik. Çünki orada qazdan, ördəkdən ovlaya bilərdik. 10 dəqiqə yeridikdən sonra çayın o enli sahəsinə gəlib çıxdıq. Özümüzə bir yer seçib çayın səthində o tərəfbu tərəfə boylanaraq canına qıyacağımız canlıları axtarırdıq. Çayın qarşı sahilinə yaxın, bizdən bir xeyli uzaqda üzən bir ördək gözümüzə sataşdı. Gətirdiyimiz akustikanı USB ilə te lefona qoşub, internetdən yüklədiyim ördək səsini işə saldım. Akustikaya səs verərək səbirlə şikarımızın yaxı na gəlməsini gözlədik. İnsan alətindən çıxan səsi ça yın qarşı tərəfində üzən şüursuz canlı qarşı cinsi sanıb, səsini çıxarmağa, yavaşyavaş bizə sarı üzməyə başladı. Biz kolkosun, qamışların arxasında gizlənib, sakitcə ördəyin gəlişini izləyirdik. Ov uzaqda olsa da, çaxmağı çəkib tüfəngi onun sinəsinə tuşlamışdım. Nişanı çayın səthindəki ördəyə nizamladığımda qanad səsləri məni fikrimdən yayındırdı, əcəlinə susamış bir ördək uça 93 raq gəlib lap yaxınımıza qondu. Çayın səthindəki digər ördək də üzərək bizə yaxınlaşmaqda idi. Yeni şikarım çaşqınlıq yaratmışdı, bir az tərəddüddən sonra tüfəngi bizə yaxın olan ördəyə tuşlayıb tətiyi çəkdim, gurultu ilə tüfəng açıldı. Saçmalar ördəyin sinəsini dələrək ca nını aldı, yazıq ördək heç çırpınmağa da macal tapma dı. Bizə sarı üzən ördəksə tüfəngin səsini eşidəreşitməz uçaraq qaçdı. Ovladığım ördək qamışlara ilişib suyun üzərində cansız yatıb qalmışdı. Biz cansız ovu yerindən tərpətməyib akustikaya səs verərək ördək gözləməyə başladıq. Sıra Mikayılın idi, tüfəngi ona verib böyürtkən kollarının arxasında yerə çöməldim. İlk ovdan son ra təxminən yarım saat səbir etməli olduq. Axırda 45 ördək uçauça bizdən 2530 metr aralı məsafəyə qondu. Mikayıl nəfəsini çəkib nişan alaraq tətiyi sıxdı və daha bir ördəyin həyatına qəsd etdik. Kaş tüfəngimiz qoşalülə ola idi, digər ördəklərin də canlarına qəsd edə idik. Sıra yenə mənə gəlmişdi, Mikayıl fəxrlə gülümsəyərək göz vurub isti silahı mənə uzatdı, silahı əlimə alıb lüləsinə fişəng salmış, səbirsizliklə gözləyirdim. Mənim sı ramda uzun vaxt gözləməli olduq, yarım saatdan da çox gözlədik, demək olar. Sonunda bir ördəyin çayın axını istiqamətində uçauça keçdiyini gördük. O quş elə uçurdu ki, heç qonana oxşamırdı. Ayağa qalxıb nəfəsimi çəkərək nişanı ördəyin düz özünə yox, uçdu ğu istiqamətə tərəf, ondan azca qabağa, başından bir az irəli tuşlayıb, əminliklə məsafəni tarazlayaraq ən yaxın məsafədə tətiyi sıxdım, lülədən çıxan qığılcımlar və par tıltı səsi, ördək fırlanafırlana çaya çırpıldı. Sıra yenə 94 Mikayıla gəldi, tüfəngi ona verib akustikaya nəzarət elədim. O da mənim kimi yarım saatdan çox gözləməli olsa da, sonunda bir əcəlinə susamış ördək uçaraq gəlib, demək olar ki, tüfəngin lüləsinin önündə dayandı. Sanki ördək “Vur məni, Mikayıl” deyirdi. O, çox bəxtlidir, daş atsa, ördəyi vurardı. Nəfəs dayandı, atəş açıldı və qələbə. Dörd ördək ovlamışdıq beləcə, hərəmizə ikisi düşürdü. Çaya girərək qamışlara ilişmiş cansız ördəkləri götü rüb, çantaya atdıq. Digər əşyalarımızı da çantaya qo yaraq evə getmək üçün hazırlaşdıq. Evə dönmək üçün tələsməli idik, çünki bir saata hava tamamən qaralacaq dı, axşam burada olmaq həyatımız üçün təhlükəli olar dı. Bu meşədə çoxlarının canavarla rastlaşdığını eşitmiş dik. Hazırlığımızı görüb geriyə, motosikletimizi qoydu ğumuz yerə tərəf hərəkətləndik. Qaranlığa gömülməyə başlayan meşənin ağacları arasında addımladıqca duy duğum bayquş, qarğa səslərindən, ayaqlarımın altında sınan çörçöp səslərindən içimə səksəkə düşdü. Ehtiyata Mikayıldan bir patron alıb tüfəngə qoydum, çaxmağı çəkib sağasola baxaraq vahiməli meşədə addımlamağa davam etdik. İki dəqiqə söhbət edəedə getdikdən sonra qorxularım dağıldı, çaxmağı buraxıb tüfəngi belimdən asdım. Ovlamağımızdan, necə atəş açdığımızdan da nışıb, sevinəsevinə gedirdik ki, Mikayıl “canavar!” deyə qışqırdı. Sanki məni elektrik vurdu. Qorxularım əbəs yerə deyilmiş, motosikletə yaxın bir yerdən cana var sürüsü keçirdi. Mikayılın səsinə canavarların ha mısı bizə sarı çevrildi. Biz canavarların vahiməsindən qorxaraq yanımızdakı böyük qarağac ağacının başına 95 necə çıxdıqsa, yadımda deyil, amma ağaca çıxmışdıq ki, o vəhşi heyvanların ağacın altında dövrə vurmalarını, bizə baxaraq dişlərini qıcıyıb mırıldamalarını heç unu da bilmirəm. İndi də yadıma düşəndə tüklərim bizbiz olur. Biz ağacın başında dalımızın qorxusundan boğazı mızı cıraraq “kömək eləyin” deyə mənasız yerə, kimsə olmayan meşədə qışqırırdıq. Çığırıbbağırarkən biriki canavar pəncələrilə ağacın gövdəsindən yapışır, ağaca atılıb ətimizi dişlərinə keçirmək istəyirdi. Vəhşilərin ağaca çıxa biləcəyini düşünüb elə əsirdik ki, qorxudan az qalsın şalvarımıza batıracaqdıq. Mikayıl böyük bu dağın üzərində ağlayacaqmış kimi: “Axı onlara nə etmi şik ki, bizi parçalayıb canımızı almaq istəyirlər? O qədər yeməli şeylər var ki, gərək bizi yeyələr? Gedin, rədd olun burdan, rədd olun, zibillər, vəhşilər!” – deyərək sa yıqlayırdı. Mən qorxudan doğan həyəcandan belimdəki silahın varlığını belə unutmuşdum, qəfil yadıma düşdü ki, axı bizim silahımız var. Tüfəngi belimdən götürüb, çaxmağı çəkib ağaca dırmanmağa çalışan boz canavara nişan alaraq tətiyi çəkdim. Bu atəşlə ağaca dırmanma ğa çalışan o vəhşi məxluqu, sadəcə, yaralamağı bacar mışdım. Axı bizim patronlar quş ovlamaq üçün idi, o vəhşinin həyatına son verə bilməzdi. Kiçik saçmalarla yaraladığım canavar, bədənindəki ağrılarla daha da az ğınlaşmışdı. Yaralı başımızdakı bütün tükləri dimdik edəcək qədər vəhşicəsinə mırıldanıb ağacın başında dövrə vurur, yanımıza çıxmağa çalışır, bizi parçalamaq istəyirdi. Xoşbəxtlikdən digər canavarlar tüfəngin çıxar dığı səsdən qorxaraq qaçıb getmişdilər. Ən azından on 96 ların getməsindən ürəklənib, yuxarıdan aşağı ilk atəşdə əlimdən düşəcək olan tüfəngi bərkbərk tutaraq Mika yıldan dolu patron istədim. Bizim əlimiz necə əsirdisə, Mikayılın verməyə, mənim almağa çalışdığım ilk üç dörd patronu yerə salmışdıq. Axır dostumdan bir patron almağı bacarmış, tüfəngə qoya bilmişdim. Həmin yaralı canavara yenə atəş açıb vurdum, o yenə də ayaqda idi. Səkkizinci atəş, doqquzuncu atəş, on, on bir. Beləcə düz on iki patronu onun parçalayıb yemək instinkti ilə dolu başına çaxdım. Axır ki, biz onu yerə sərməyi bacardıq. O, yerə yıxılsa da, ölməmişdi, amma hərəkət etməyə də halı yox idi. Tüfəngə bir patron da qoyub yavaşyavaş ağacdan yerə sürüşdüm, lüləni vəhşinin başına dayaya raq, onu sirkələdim, ayağa qalxmayacağından tamamilə əmin olmaq üçün tətiyi çəkib saçmaları onun alqana bu laşmış başına boşaltdım. Mikayıldan alıb cibimə qoydu ğum patronla yenə tüfəngi doldurdum. Mikayıl da ağac dan düşəndən sonra əlimizdən yerə düşən əşyalarımızı yığıb qaçaraq motosikleti qoyduğumuz yerə getdik. Biz hardasa bir saata yaxın ağacda qalmışdıq, hava da yaman qaralmışdı. Tələsik motosikletə əyləşib sürətlə kəndə tərəf sürməyə başladım. Elə mən sürdükcə Mika yıl mənə: “Kənan, sürətli sür, day çataq, mənim ürəyim Yüklə 0,51 Mb. Dostları ilə paylaş:
|