Chinor: roman / Asqad Muхtor. Toshkent: Yangi asr
Yüklə 2,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 41
Chinor gaplarini eshitmas edilar, Orif tog‘a qizning boshi ga bir shapati tushirdi, kichkina chinqirib yig‘lay boshladi, yigitcha dastro‘mol bilan uning burni ni chimchilab artib oldi, daftarlar yerga sochilib ketdi... Bu payt haydovchi mashinani garajga kiri tayotgan edi, Orifjon motor ovozini eshitib o‘rni dan turdi, hammasi jim bo‘ldi. Ochil buva yo‘taldi. Orifjon chiqib keldi, bo lalari derazadan sakrab tushib ketishdi. Ota-bola ayvonda uzoq quchoqlashib turishdi. – Tan-joningiz omonmi, dada? Shuncha yo‘l bosib... O‘zim borardim... Tolibjon bardammi? – dedi Orif yo‘lda charchagan keksa otasiga qay ta-qayta tikilib qarab. – Hammalari salom deyishdi. Sen ishli odam san. Meniki bir umrlik ta’til, – dedi Ochil buva so‘ri labiga o‘tirib soqolini silarkan. – Mana, ji yaning Azimjon, dunyoning narigi burchidan topib kelibdi. – Azimjon? Azimjon tugunni qo‘yib, yo‘lda changib ketgan etigi, ust-boshiga o‘ng‘aysizlanib qaradi, tog‘asi tomon odimladi. – Yopiray! O‘sha o‘zimizning Azimjon-a! – Orif- ning qoracharoq, sergo‘sht yuzida mehr balqib turardi. Uning keng quchog‘ida Azimjon yo‘q bo‘lib ketdi. – Obbo jiyan-ey! Til bilasanmi? – Bilaman, Orif tog‘a. – Qani-qani, ichkariga kiringlar, etikni ye- ching, dada... Onabi, qayoqdasan, ko‘rpacha sol mehmonlarga! – Orif suyagi buzuq og‘ir gavdasi 42 Asqad Muxtor bilan qandaydir chaqqon harakat qilib, quvonch da ivirsir, gapirar, so‘rar, savollarga javob berar edi. Javonlar ochilib ketdi, qaymoq, asal islari keldi. Tashqarida o‘choq yallig‘landi. – Onabibini tanimabman. – Ha, dastyor bo‘lib qoldi. – Anovilari qani? – Ulari qo‘shnimizning bolalari. Yormat bilan Normat, Ochil buva keldilar, deb suyunchi olgani chopishdi shekilli, – kuldi Orifjon qo‘liga to‘kilgan shinnini yalab. – Meni bilishar ekan-da... Sen-chi, – Ochil buva Onabibiga qiziqib qaradi, – sen meni taniysanmi? – Ha, – dedi Onabibi tetik turib, – osmon gum bazini qurganda g‘isht uzatib turgan ekansiz, to‘g‘rimi? Ochil buva o‘g‘liga qaradi: «Shunaqa degan miding?» Rohat qilib kuldilar. Mehmonlar yuvinib bo‘lguncha, ruх samo var keldi, tunuka barkashga jiz-jiz etib cho‘g‘i tushardi. Orif non sindira turib Azimjonga qa radi, hozir uning uchun qizig‘i Azimjon edi: qa yerdan, qan day qilib paydo bo‘ldi, qanday odam, fikrida, ko‘nglida nima bor? Qanday katta bo‘ldi, taqdiri qanaqa? Ochil buva bularning hammasini bir boshdan hikoya qila boshlaganda telefon jiringlab qoldi. Orifjon turib kursiga o‘tirdi-da, go‘shakni oldi. U avval ruhi tushibroq, anchagacha indamay quloq soldi. Lekin ko‘nglida norozilik kuchaya borgani yuzidan bilinar edi. – Xo‘p, Mariya Vasilyevna, lekin men bunga qarshiman. Senga ilgari ham aytgan edim, ho 43 Chinor zir ham aytaman... Хo‘p, хo‘p, sen olib kelgan san meni, lekin endi yo sen ishlashing kerak, yo men. Masala shunday bo‘lib qoldi... O‘zing baqiryapsan! Odamgarchilik qolmabdi senda, yurak qolmabdi... A? Yana o‘sha gap! Unday bo‘lsa kotibliging kerak emas menga, men avva lo odamman, ha! – Orifning tovushi tobora ba- landlashar, g‘azabga aylanib borar edi. – Sendan yaхshi tushunadi o‘shalar! Nima qilsang qilaver, faqat telefonda baqirma! – u go‘shakni taraq etib qo‘yib qo‘ydi. Onabibi ostonada ikki kosada shirchoy ko‘ta- rib turardi. – Mariya Vasilyevnang o‘sha Maryammi? – so‘radi Ochil buva ham ishtahasi bo‘g‘ilib. – Ha... Ha-da. Erkak odam bo‘lsa-ku, yetti pushtini yo‘qlab bir so‘kardim-u, хumorimdan chiqardim... – Viloyat kotibi bilan ham shunaqa gaplasha- dimi odam! O‘zing kimsan? – ovozini ko‘taribroq so‘radi Ochil buva. Qovog‘i osilib tushdi. Orifjon boshini solganicha o‘tirar edi... Azizlar, yo‘lovchilarimiz birinchi manzilga ye tishdi. Vaziyatga qaraganda biz ham bu bekatda to‘хtab, bir qissa eshitamiz shekilli. Lekin ibrat uchun avval RIVOYAT Sir yoqasidagi Forob qishlog‘ining mardumi Muhammad ahli donish orasida jumla jahonga ma’lum va mashhur edi. Ilm-u hikmat bobida Arastudan so‘ng ustodi soniy bo‘lib, Al-Forobiy |