Aylar keçdi o gündən. Səmra təmizlikdən başqa heç nə düşünmür, kimsənin
sualına cavab vermirdi. Anası arxası olmadığından o gecə qonşunun evinə
getmədi. Qəlbində özünü günahkar hesab edirdi. Əgər həmin gecə nişana mane
olsaydı, bəlkə də bircə balasını bu cür görməzdi. Səmra ağlasaydı, qışqırsaydı
yenə rahat olardı, amma o tamamilə içinə qapanmışdı. Bəzən gecə ikən yatağına
yaxınlaşıb "Qızım yatır, yoxsa oyaqdır"- deyə narahat olurdu. Amma o oyaq
olurdu. Səhərə qədər...
Yatarkən kədər dolu gözlərinə yuxu necə gələrdi axı? Uşaqlığa qayıtdı, qonşu
qızla dostluğunun başladığı günə getdi bir anlıq. 6 yaşı olardı elə hər ikisinin.
Səmra fındıq ağacının altında oturub ağlayırdı. Atasını itirmişdi elə həmin gün.
Bu evə yeni köçdüklərindən heç kimlə tanış olmamışdı. Birdən yanında ona
baxan mavi gözlü qız gördü -"Burda niyə ağlayırsan? Gəl gedək fındıq dərək.
Kimdə fındıq çox olsa, o da qalib gələr". O gündən dostluq edirdi qonşu qızı
Zərifə ilə. Məktəbi də bir oxudular. Hər cür sirr bölüşərdilər həmin fındıq
ağacının altında. Bir gün Zərifə:"Sənə sözüm var. Amma kimsə bilməsin.
Mənim sevdiyim var. Bir aydır tanış olmuşuq. Məktəbə gəlmişdi, sən
tanımırsan. Çox xoşuma gəldi. Onun da məndən. Bilirsən, Səmra mən ona aşiq
olmuşam, deyəsən elə ilk baxışdan. Amma onun sevgisinə əmin deyiləm. Naz
edirəm ki, bəlkə mənə ürəyini aça." Beləcə uşaqlıq sirrlərini sevgi sirri əvəz etdi.
Səmra Zərifənin dostluğuna qiymət verirdi. İndi yatağında o günü xatırlamışdı.
Demək sevdiyi oğlan elə Zərifənin sevgilisi də imiş. Eyni zamanda həm məni,
həm də Zərifəni aldadırmış. Amma sonda onunla evlənməyə qərar verdi. Bəs
niyə kişi kimi qarşıma keçib demədi ki, ay Səmra səni daha sevmirəm....
Hər gecəsi elə belə keçərdi. Öz-özünə suallar verərdi, cavab isə çox vaxt
tapmazdı. Dan yeri söküləndə əlində süpürgə həyət darvazasının yanından düz
bağa kimi süpürərdi. Bir dənə daş belə qalmamışdı o yolda. Anası tək çarəni
bacısında gördü. Zəng etdi məsləhətləşdi. Səmranın bu vəziyyətindən çıxış yol
axtardılar. Onun tərs xasiyyətindən xəbərdar idilər Odur ki, tərs insanın
öhdəsindən ondan da tərs biri gələ bilərdi. Beləcə xalası öz qızını göndərəcəyini
dedi. Bəlkə o, Səmraya kömək olar deyə.
Səmra əlində toz əskisi televizorun tozunu silirdi. Elə bu vaxt darvazaları
açıldı. Səmra kim olduğuna baxmaq istəyəndə gələn arxadan onu tutdu-"Salam
Səmam necəsən? Çox darıxmışdım."Səmra arxaya çönüb xalası qızı Xədicəni
gördü. O gecədən bəri ilk dəfə idi ki, üzü güldü. Onu qucaqlayıb bağrına basdı.
Dayanmadan ağladı. Bu 3 ayda bir dəfə də olsun Səmra ağlamamışdı. Xədicə
onu sakitləşdirməyə çalışmadı. Çünki anası hər şeyi anlatmışdı. Yaşca Səmradan
kiçik olsa da yaşıdlarmış kimi davranırdılar. Səmra onun gözündə ideal insan
idi. Güzgü önündə dayananda - "Səmraya oxşayıram görəsən?" deyə özünə sual
verərdi. İdeal saydığı doğma xalası qızı tamamilə dəyişmişdi. Dolu olsa da
boyunun hündürlüyü gözəllik verirdi Səmraya. Gülərkən yanaqlarında güllər
açırdı sanki, saçları təbii qara rəngdə idi. Hər külək əsəndə sanki darayardı
Səmranın saçlarını. Hər telinə sığal çkərdi astaca. Gözləri iki qara mirvari tək
parlayardı ehmalca. Amma indi qarşısında o Səmradan əsər-əlamət yox idi.
Güya heç nədən xəbəri yoxmuş kimi :" Səma (Xədicə Səmraya qısaca Səma
deyərdi) , nə olub yoxsa məni görməyinə sevinmirsən? Xalam çağırmasaydı
gəlməyəcəkdim, küsmüşdüm səndən. Üç aydır mesajlarıma zəngimə cavab
vermirdin. Yaman incimişəm səndən, xain çıxdın." Birdən anladı ki, son sözünü
nahaq yerə dedi. Çünki Səmra daha da bərk ağladı.
-Nələr yaşamısan sən, niyə ağlayırsan? danış rahat olacaqsan. At əlindən bunları
bəsdir. Onsuz da təmizdir hər yer. Bəs, ürəyini necə təmizləmək istəmirsən?"
Xədicə Səmranı bir təhər razı saldı. Səmra əvvəldən başladı. Mahirlə ilk
rəqsindən, görüşlərindən, Rusiyadan etdiyi son zəngindən və hasar başında
gördüyü o səhnədən. Səmra o qədər ağlayırdı ki, Xədicə onun ancaq bu yolla
rahat ola biləcəyini düşündüyündən dayandırmaq istəmirdi. Ətraflı öyrəndi
yaşanmışları. Zərifəni tanıyırdı Xədicə. Onun ən yaxın rəfiqəsinə bunu etdiyi
ağlına belə gəlməzdi. Həmin gecə Xədicə başladı düşünməyə: " Axı niyə zəng
edib gözlədirdi Səmranı. Məqsədi Zərifə idisə, niyə Səmraya xəbər edirdi ki elçi
gələcəyik."
Heç cürə uda bilmirdi Zərifənin hərəkətini. Həmin gecə Xədicə söz verdi özünə
ki, Səmraya edilən haqsızlığı cavabsız qoymayacaq. Əgər kişi olsaydı bir-başa
Mahirin qarşına dikilərdi. Tələb edərdi ondan Səmraya vurduğu zərbənin
səbəbini. Xalası tapşırmışdı ki, Xədicəni tək qoymasın. Çünki bu günlərdə
Zərifənin toyu olacaqdı. İstəmirdi yenidən özünə qapansın. Bircə balasını belə
görməyə dözə bilmirdi. Xədicənin gəlişinə ümidi vardı. Çünki bu 3 ayda Səmra
hisslərini yaşadıqlarını kiminlə paylaşa bilərdi ki, anası ilə də arada pərdə
saxlayırdı. Ona görə xalası işdən gəlib Xədicəni görəndə uşaq tək ağlamışdı.-"
Nə yaxşı ki, gəldin Xədicə, Səmranı tənha qoyma. Tez-tez unsiyyət qur, içinə
qapanmasın."
Səhər açıldı. Səmra yenə həyəti süpürməyə başladı. Anası işə gedəndə sığal
çəkdi başına. Xədicə çayını içərkən belə gözünü Səmradan çəkmədi. Onun bu
qədər arıqlamağı, çəkdiyi əzab yetməzdimi? Beynindəki suallara tək cavab
verən vardısa, o da Mahirdi. Amma onu tapa bilməzdi. Əvəzində isə Zərifəni
tapa bilərdi. Elə stəkanı nəlbəkiyə qoyub iri addımlarla çıxdı darvazadan. Səmra
heç nə anlamadı, baxdı arxasınca.
Qonşunun darvazasını iri daşla döydü. Qapının ağzına Zərifə çıxdı. Xədicəni
görüb rəngi saraldı. Başını aşağı dikib;
-"Salam Xədicə. Utandığımdan gəlib Səmranın halını soruşa bilmirəm. o
necədir?"
Xədicə qəzəbindən nə dediyini bilmədi:
-"Yəni utanmağı da bacarırsan? Sənin kimi dost olmaz olsun. Nədi yer üzündə
başqasını tapmadın? Belə tez ərə getmək istəyirdin? Evdə qalmışdın? Səmranın
sənə nə pisliyi dəymişdi? Lənət olsun səni tanıdığımız günə."
Xədicə sözünü dedi, amma rahatlaşmadı. Qarşısında başı aşağı yazıq vəziyyətdə
dayanmış Zərifə dinmirdi. Sanki başı ilə təsdiq edirdi, onun təhqirlərini qəbul
edirdi. Xədicə birdən anladı ki, səbəbi hər nədirsə Səmranında bilməyə haqqı
var. Odur ki, çəkinmədən tutdu Zərifənin qolundan
Dostları ilə paylaş: |