Kitabxanası Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında
Yüklə 2,88 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Yeganə bala
160 Ə Ə Ə l l l ə ə ə k k k b b b ə ə ə r r r ə ə ə m m m i i i n n n i i i n n n n n n a a a ğ ğ ğ ı ı ı l l l ı ı ı 161 Epiloq: Balaca qızcığaz ağzını açıb yeməyini yemək istəmir. Anası deyir ki, yeməyini yeməsən Ələkbər əmi bizə gəlməyəcək. Axı, o gün tamaşada sənə dedi ki, yeməyini ye, bir gün sizə gəlib anan- dan soruşacam, yemisən, ya yox. Qız dərhal ağzını açıb həvəslə ye- məyə başlayır. Yeganə bala Bakıda əslən Gəncədən olan Adıgözəl adlı bir kişi yaşayırdı. Xanımının adı Yaqut, yeganə övladlarını adı Ələkbər idi. Adıgözəl kişi Bakı dəmir yolunda maşinist işləyirdi. Cavanlığında ixtisasca həkim Yaqutun xəstəsi olmuşdu, soyuqdəyməsi canından çıxandan sonra isə Yaqutun xəstəsinə çevrilmişdi. Onun üçün oxuduğu “Hə- kim qız” mahnısının sehrinə düşən Yaqut Adıgözələ necə vurul- muşdusa bu məhəbbət evliliklə nəticələnmişdi. 1983-cü ildə-onda artıq Ələkbər də böyük oğlan idi-Adıgözəl kişini Binəqədi şosesini keçəndə “Volqa” markalı avtomobil vurdu. O vaxtkı Abşeron tərəvəz institutunun direktorunu gəzdirən ma- şının sürücüsü hər gün onlara gəlir yalvar-yaxar edir, göz yaşları axıdırdı: “Mənim beş balaca uşağım var. İndi hər şey sizdən asılıdır. Onları yetim qoymaq istəmirsinizsə, şikayətçi olmayın”. Ələkbər o vaxt əsgərlikdə imiş. Atasının başına gələni eşidən- dən sonra icazə alıb evə gəlmişdi. Ələkbərin ürəyi dözməyib: “Ay ana, yazıqdır. Hər bir adamın başına gələ bilər. Onsuz da onu tut- durmaqla ata sağalan deyil”. Beləliklə anasını razı salıb şikayət etməkdən çəkindirir. 162 Ata isə yataq xəstəsinə çevrilir. On bir il yataqda qalır. 1994- cü ildə Adıgözəl kişi elə yataqda ikən təkrar insult keçirib dünyasını dəyişir. Anası Yaqut Hüseynova: “Ələkbər 1961-ci ildə anadan olmuşdu. Sakit uşaq idi. Sək- kizinci sinfə qədər o biri uşaqlardan heç nəylə fərqlənmirdi. Öz otağına çəkilər, özünə müxtəlif məşğuliyyətlər tapardı. Daha burada nələr düzəltmirdi: təyyarə, maşın, qatar. Onun üçün “Tex- nika-molodyoji” jurnalını alardıq. Ordan maraqlı konstruksiyalar seçib qurur, redaksiya ilə əlaqə saxlayır, gənc texniklər üçün keçirilən tədbirlərdə iştirak edirdi. Bir dəfə indiki Azadlıq mey- danında keçirilən yarışda onun quraşdırdığı təyyarə modelini uçurtdular. Bu an mənə elə gəldi ki, bu, Ələkbərin fantaziyası, sakit, mülayim təbiətində gizlədib-saxladığı xəyallarıdır, genişliyə, ümmana doğru uçur. Ondan daim ehtiyat edirdim. Bir az zəif uşaq idi, tez-tez soyuqlayardı. Ona görə də çalışırdım onu bu işdən, açıq havada təyyarrə uçurmaqdan uzaqlaşdırım. Amma hardasa 13-14 yaşlarından o özü texnikadan daha çox musiqiyə, rəqsə meyil göstərməyə başladı. Nəyə görəsə son vaxtlar xırda-xırda bizdən pul alır, özü üçün yığırdı. Günlərin bir günü gördük budur, həmin pula nağara alıb gətirib evə. Azca keçəndən sonra qarmon, sonra maqnitofon aldı. Beləcə, otağını çevirib incəsənət guşəsi elədi. Bununla paralel məktəbdə də özfəaliyyət musiqi dərnəyinin solisti kimi çıxış edirdi. Səs ona atasından keçmişdi. Adıgözəlin də gözəl səsi, qeyri-adi ifa tərzi vardı. Ələk- bərin səsi isə çox nadir rast gəlinən tembrə malik idi. Bir gün də eşitdik ki, rəqsə gedir. Hardasa bir il rəqsə gedəndən sonra mü- əllimi ona belə xarakteristika verdi: bu uşaq artıq peşəkar rəq- qasdır. Sən demə, Ələkbərin axtarışları bununla da bitməyəcəkdi. Bir gün gəlib bizə xəbər verdi ki, Yuri Qaqarin adına Pionerlər Sarayında (indiki Tofiq İsmayılov adına Uşaq və Gənclər Sarayı – red.) dram dərnəyinə yazılıb. Bax özünü, nəhayət, orda tapdı. Ona baş rollar verirdilər. Bir gün məni Mark Tvenin əsəri əsasında “Şah- 163 zadə və dilənçi” tamaşasına çağırdılar. Tamaşa anşlaq keçdi. Mən hətta unutmuşdum ki, baş rolda oynayan mənim uşağımdır. Ta- maşaya baxdıqca gülür, ağlayırdım. Onuncu sinfə qədər Ələkbər bütün diqqətini, gününü, vaxtını dram dərnəyinə sərf etdi. Bir- birinin ardınca müxtəlif tamaşalarda çıxış etdi. Açığı, istəmirdim bu yolu tutsun. Onu fikrindən döndərmək, başqa sənət seçməyə yönəltməyə çalışırdım: “Alik, bax a… Birdən artistliyə meyil salar- san… Biz atanla səni tamam başqa sahənin adamı görmək istəyirik.” Bakıdan Şəkiyə və geri Taledən isə qaçmaq olmur. Ələkbər özü də bu taleyin ardın- ca məmnunluqla gedirdi. O, aktyor olmalıydı. Onuncu sinfi qur- taran kimi sənədlərini İncəsənət İnstitutunun aktyorluq fakültəsinə verir və daxil olur. ”İnstituta imtahan verəndə mən də qarşıdakı bağda oturub nəticəni gözləyirdim. Mənimlə yanaşı dayanan, skamyada əyləşən valideynlər dilənçilərə pul verir, dua eləyirdilər ki, uşaqları yaxşı qiymət alsın. Mənsə ürəyimdə Allaha yalvarırdım ki, qoy, Ələkbər daxil olmasın. İstəmirdim o, aktyor olsun. İstəyirdim, texniki elm- lərə yiyələnsin, alim olsun. Bu fikirlərlə institutun qarşısında məş- hur aktyorların içəri girdiyini, içəridən çıxdığına baxır və onları ilk dəfə həyatda gördüyümə görə xoş təəccüb, maraq hissi keçirirdim. Rasim Balayev, Şəfiqə Məmmədova, Mikayıl Mirzə… Birdən görürəm, daha bir tanış institutdan çıxıb, sevincdən əllərini havada yellədə-yellədə mənə doğru gəlir. O anda başa düşdüm ki, Allah belə məsləhət görür, oğlum aktyor olacaq. Mənim yalvarışlarımın heç bir əhəmiyyəti yoxdur”. İxtisas fənnindən imtahan götürən müəllimlər, professorlar Mehdi Məmmədov, Rza Təhmasib, Ələmdar Quluzadə, Nəsir Sa- dıqzadə və digər hörmətli pedaqoqlar, sənətkarlar Ələkbərə şeir dedizdirdikdən, etüd oynadandan, mahnı oxutdurandan, rəqs et- Yüklə 2,88 Kb. Dostları ilə paylaş:
|