Memleket Hikâyeleri / Ayfer Tunç

ni  görüyorlar.  Doktor  içeri giriyor ama  kadın  uyumuyor,  saba­
ha  kadar balkondan  içeriye,  kocasına  bağınyor.
Bu,  Doktor Beylerin Karasu’daki son  günü  oluyor.  O  yazı bi- 
tiremeden apar  topar gidiyorlar.  Evleri  satılığa  çıkıyor.  Muaye­
nehane  kapanıyor.  Aile ortadan  kayboluyor.
Doktor  insanlığa  dair  acı  bir  hikâye bırakıyor  arkasında.  Bu 
örnek  nedeniyle  site  sakinleri  yıllarca  tanıştıkları  her  dokto­
ra  şüpheyle  bakıyorlar,  bir gün  gazetede  “Sahte  doktor  Kütah­
ya’da yakalandı,”  diye  bir haber görünceye  kadar.  O sarışın  ki­
birli  yüzü,  tiril  ipek  gömleği,  ışıldayan  altın  zinciri  hemen  ta­
nıyorlar.
194

---

Güzellik  kraliçesi Belkıs
O  yaz  D  bloktaki  çadırlardan  birine  üç  güzel  kızı  olan  bir  aile 
geliyor. Kızların adları Belgin,  Belkıs,  Belma, vaktiyle en az kız­
ları kadar güzel olduğu her halinden belli olan annelerininki de 
Endam.  Kızların  en büyüğü Belgin  on sekiz yaşında, Belkıs on 
beş, Belma ise on bir.  Henüz çocuk ama büyüyünce ablaları ka­
dar güzel  olacağı  belli.
Belgin’in  vücudu,  Belma’nın  yüzü  güzel.  Ortancaları  Bel- 
kıs’ın  hem  vücudu hem yüzü  güzel.  Amcasında  misafir  kalan 
on  bir  yaşındaki  Dodi için  güzelden  de  öte,  melek diye bir şey 
varsa  Belkıs  işte  o.  Söğüt  dalı  gibi,  uzun  bacaklar,  yanık  tenli, 
ince belli gövde,  kestane rengi  kucak kucak saçlar, upuzun  kir­
pikli  yeşil  gözler.  Hele o  gülüşü  yok mu...  Belkıs’ı  beyaz çiçekli 
kırmızı bikinisini giymiş,  elleri belinde,  gamzeli gülüşüyle  gör­
düğü  andan  itibaren  Dodi’de  ne  uyku  kalıyor  ne  iştah.  Yirmi 
dört  saatin  on sekizinde Belkıs’ın  peşinde.
Kızlar  gerçekten  güzel;  ama  babaları  Tuncer’i  görenler  bu 
kızların  ondan  olduğuna  inanmakta  zorluk  çekiyorlar.  Düpe­
düz  çirkin  bir  adam.  Zayıflıktan  kemikleri  sayılıyor.  Gözleri 
sulu  kanlı,  ince beyaz bıyıklan  tütünden sapsarı  kesilmiş,  diş­
leri  çürük.  Neyin  nesi,  kimin  fesi oldukları,  nerede  oturdukla­
rı, Tuncer’in ne  iş  yaptığı  muamma.  İkide  bir  ortadan  kaybolu-
195

---

yor.  Üç  gün  varsa  beş  gün  yok.  Döndüğünde  de  eli  kolu  dolu 
oluyor.  Çadırın önünde mangal yakıp et pişirmesi çadırcılar ta­
rafından  çok ayıplanıyor.  Sefanın  terbiyeyi  çiğneyip  geçmedi­
ği  zamanlar,  uluorta  et  pişirilip  kokutulmaz,  almaya  gücü  ye­
ten var, yetmeyen var.
Çadır ahalisi Tuncer’in karanlık işler çevirdiği kanısında. Bir 
adam  ne  iş  yaptığı  sorulduğunda  kıvırtıyorsa  ondan  uzak  du­
racaksın, Tuncer de düzgün bir  işi  olsa gerine gerine söyler  di­
ye düşünüyorlar.  Çadırcı babaların  hemen  hepsinin adresi  bel­
li  bir  işleri,  geliş  gidiş  saatleri  var.  Tatilde  bile  bir  düzen  için­
de  yaşıyorlar.  Oysa  bu  adam  ne  zaman  geliyor  ne  zaman  gidi­
yor belli  değil.
Babaları  gelince  anne  ve  kızları  çadırın  civarından  ayrılmı­
yorlar  pek.  Ama  Tuncer  gider  gitmez,  adıyla  müsemma  En- 
dam’ın  üç  güzel  kızını yanma  alıp,  süslenip  püslenip  kendini 
diskoya,  gazinoya,  çay bahçelerine  atması  dikkatlerden  kaçmı­
yor.  Laf,  söz  gırla.  Bir  gece  büyük  kızı  Belgin,  yazlıkçılar saye­
sinde  ufacık  dükkânını  “beşi  bir  yerde”ye  (bakkal,  kasap,  ma­
nav,  nalbur,  tüpçü)  çeviren Kocabaş bakkalın  hırt oğluyla plaj­
da öpüşürken görülüyor. Böylece fısıldaşmalarla başlayan dedi­
kodu  çarkı hızlanıyor, son  sürat dönmeye başlıyor.
Birbirlerini  yıllardır  tanıyan,  hep  aynı  bloktan  aynı  çadırları 
kiralayan  bir  grup  çadırcı  aile  var  ki  pek  dedikoducu.  Dediko­
duyu  seviyorlar,  birbirleri  hakkında  da  yapıyorlar,  tabii  içlerin­
den biri namus sınırlarını aşacak bir hareket yapmadığı takdirde. 
O  sınır aşılırsa iş  dedikodudan  çıkıyor,  tavır almaya dönüşüyor. 
Genellikle  para-pul,  pintilik-müsriflik,  karı-koca,  nişanlı kavga­
ları,  gelin-kaynana  küslükleri,  hayırsız damatlar, gizlenen hasta­
lıklar,  kıskançlık  konusunda  dedikodu  yapıyorlar.  Bazen  ama­
cın aşıldığı,  kavgaya dönüştüğü, küslükler yaşandığı da oluyor.
Çadırcılar her yaz Batı Karadeniz’in bu küçücük sayfiye kasa­
basına  çadır  tatili yapmaya  gelen  orta-alt sınıftan  küçük şehirli 
insanlar.  Bazıları  köylerde  yaşayan  yaşlı  anne  babalarını  da ge­
tiriyorlar,  denize  değil,  kuma girsinler,  romatizmalarına iyi gel­
sin  diye.  Gelirleri sabit,  çoğu  küçük  esnaf veya  memur.  Zengin 
olsalar belediye  çadırı  değil,  banyolu  tuvaletli yazlık ev  tutarlar
196

---

veya  daha gelişmiş sayfiyelere  giderler.  Çoğu  CHP’li  ama arala­
rında AP’li olan  da var.  Aralarındaki  tartışmalar çoğu  zaman si­
yaset  nedeniyle  çıkıyor.
Doğu’da yaşayıp Batı’ya bakıyorlar.  Çocuklarını okutup dok­
tor,  mühendis,  avukat,  subay  yapmak  istiyorlar.  Şana,  şerefe, 
mevkie  düşkünler.  Hem  geleneklerine  bağlı  kalmak  hem  mo­
dern  yaşamak  istiyorlar.  Modern  hayat  hakkında  pek  fikirle­
ri  yok  aslında.  Tatil  ve  doğum  günü  partisi  yapmanın,  moda­
ya  uygun  giyinmenin,  pop  müziği  dinlemenin  ve  apartmanda 
oturmanın  onları  şehirli,  dolayısıyla  modern  kılmaya  yettiği­
ni  düşünüyorlar.  Kuralları  sorgulamak,  farklılığı  seçmek,  baş­
kalarının düşüncelerine  ve  özgürlüklerine  içtenlikle  saygı  gös­
termek,  herkes  gibi  olmayanı  kabullenmek  akıllarının  alacağı 
mevzular  değil.  Onlar  için  muhalefet  CHP  iktidardaysa  AP’li, 
AP  iktidardaysa  CHP’li  olmak,  zaten  fazlasının  toplum için  za­
rarlı olduğu  kanısındalar.  Yaşam  tarzları  da üç aşağı beş yukarı 
birbirine benziyor.  Kendilerince  modern  hayatlarının sınırları­
nı namus  belirliyor.  Mahallenin  namusu  kültürünü  çadırda  da 
devam ettiriyorlar.  Bazıları  modernlik gereği kızlarını özgür bı­
raktıkları  kanısındalar.  Gitmeseler  daha  iyi  gerçi  ama  zamane 
kızlarına söz geçirmek  mesele, dolayısıyla çok nadiren ve vakit­
lice dönmeleri şartıyla,  güvenilir abilere emanet ederek kızları­
nın  diskoya  gitmesine  izin  veriyorlar.  Diskonun  adından  bile 
ürküp  ne kızını ne  oğlunu  gönderenler de az  sayılmaz.
Çadır  ahalisi  için Endam  ve  kızları  pek  tasvip  edilecek,  ya­
kınlık  kurulacak  insanlar  değiller.  Kadının  süslenip  püslenip 
kızlarını  yanına  alıp aileye  uygun  olmayan  ortamlarda boy gös­
termesi,  esnafla  içli  dışlı  hareketleri  iyi  karşılanmıyor.  Bu  ne­
denle  aileyle  aralarına  mesafe  koyuyorlar.  Merhaba,  merhaba, 
o  kadar.  Endam’ın  da  aman  beni  aralarına  almıyorlar  diye  ka­
hırlandığı  söylenemez,  çadır  ahalisinin  parçası  olmak,  kadın­
ların  her akşamüstü  yaptıkları  sıkıcı  muhabbetlerine  katılmak 
zorunda  kalmıyor.
Belkıs’a  âşık  olan  Dodi’nin  Karasu’daki  ilk  yazı.  Anne-ba­
bası  çalışıyor,  ikisi  de  bankacı.  O  yaz  bebekliğinden beri  Do-
197

---