Memleket Hikâyeleri / Ayfer Tunç

ların  bulunduğu  alana  gidiyor.  Çadırlar  A’dan  F’ye,  bazı  kala­
balık ve sıcak yazlarda  G’ye  kadar adlandırılan bloklar  halinde, 
karşılıklı sıralanıyor.  Çadır  gruplarının  bir  başında  bir  sonun­
da  çadırcılar için yapılmış umumi  tuvaletler var.  A ve B bloklar 
plajın  en  eğlenceli kısmı olan  çay bahçelerine daha yakın oldu­
ğu  için  çok  revaçta.
Pek  çok  yazlıkçı  yaz  başında  kiraladıkları  çadırların  önleri­
ne  kalın  naylonlar  ve  kontrplaklarla  yaptıkları  “oturma  oda­
larını”  evlerinden  getirdikleri  buzdolabı,  ocak,  koltuk,  masa, 
sandalye,  kilim  gibi  eşyalarla  döşüyorlar.  Bütün  çadırlar  eve 
benziyor,  hepsi  birbirinden  farklı,  birbirinden  sıcak,  neşeli  ve 
sevecen oluyor.  Bütün yazı burada geçiren bazı ailelerin çadır­
ları değişmiyor, onlar her yaz aynı yerden aynı çadırı kiralıyor­
lar.  Çadırın  yan  tarafına  tahtadan  bir  tezgâh  yapıyorlar,  üstü­
ne  musluklu  bir  bidon,  musluğun  altına  bulaşık  leğeni,  leğe­
nin  yanına  da  bulaşık  selesi  koyuyorlar,  bildiğin  mutfak  tez­
gâhı  oluyor.
Bazıları  işi  iyice  ileri  götürüyor.  Çadırlarının  yanma,  kuma 
dört direk çakıyorlar, üstüne sağlam tahtalar oturtuyorlar,  tah­
taların üstüne  de bir su  deposu yerleştirip  duş başlığı bağlıyor­
lar.  Böylece  sanki  evlerindelermiş  gibi  duş  yapabiliyorlar.  Tek 
sorun  gün boyunca güneş  altında  ısınan  suyun  kaynaması.  Al­
tına  girmek  mümkün  değil,  haşlanırsın.  Onlar  da  depoyu  ya­
rım  dolu  tutuyorlar.  Duş  yapacakları  zaman çadırlar boyunca 
uzanan  daracık beton  yola  belli  aralıklarla  dizilmiş  musluklar­
dan  birine  hortum  takıp  deponun  kalanını  soğuk  suyla  doldu­
ruyorlar.
Arkadaşının  annesi  leğende deniz  havlularını  çiğniyor,  arka­
daşı  orada  değil.  Köye  yumurtayla  yoğurt  almaya  gitmiş  baba­
sıyla.
İçi  sıkılıyor.  Gitmeyeceğine  dair  annesine  söz  verdiği  halde 
yalnız  başına plaja gidiyor.  Ceyhun Abi’nin arkadaşlarını görü­
yor.  Denizdeler  ama  yüzmüyorlar.  Bellerine  kadar  suyun  için­
de dikilmiş, heyecanlı heyecanlı konuşuyorlar. Onlar da komü­
nist,  demek  ki  onlar  da  hapse  girecek  diye  düşünüyor,  ne  ko­
nuştuklarını  merak ediyor.  Duymak için  denizin  kıyısına,  dal­
181

---

gaların  yaladığı yere  kadar gidiyor, ama bir şey  duyamıyor.  Du­
yamadıkça  bir adım  daha  atıyor,  bir adım  daha,  bir  adım  daha. 
Derken  su  dizlerini  geçiyor.  Büyükçe  bir  dalga  gelip  vuruyor, 
şortu  ıslanıyor.  Kuruyana  kadar  eve  gidemeyecek.  Annesi  su­
ya girdiğini  anlar.
Daha  büyük  bir  dalga  geliyor,  birden  bastığı  kum  çöküyor, 
ayağının biri dağılan  kuma batıyor,  tokyosu  ayağından çıkıyor. 
Telaşlanıyor,  tokyosunu  almak  için  hamle  ederken  öbür  aya­
ğı  da  kuma batıyor,  öbür  tokyosu  da  çıkıyor.  Kum zemin  dur­
muyor,  ayaklarının  altında  sürekli  oynuyor.  Düşüyor,  kalkı­
yor,  bir  türlü  ayakta  duramıyor.  Tokyolarının  peşinde,  teki­
ni  yakalasa,  gelen  dalga  öbürünü  uzaklaştırıyor.  İkisi  de  kaçı­
yor  elinden.  Paniğe  kapılıyor,  tokyolarım  kurtarmak zorunda! 
Dalgalar  tokyolarım  giderek uzağa atıyor.  Büyük bir dalga geli­
yor,  küçük  kızı deviriyor.  Baştan aşağı denize  batıyor,  fena hal­
de  su  yutuyor.  Ayağa  kalkmaya,  karaya  çıkmaya  çalışıyor,  ne­
fes almak  istiyor,  olmuyor.  Dalgalar suyun  içinde  oradan  oraya 
sürüklüyor  küçük  kızı.  Dayısının  ne  demek  istediğini  anlıyor. 
“Sen  istediğin  kadar  yüzdüğünü  zannet,  dalga  seni  açığa  atar.” 
İşte  böyle  yani!
Boğulmak  üzere  olduğunun  farkında.  Nefes  almak,  bağır­
mak istiyor ama  suyun  üstüne  çıkamıyor.  Bir yandan aklı  hâlâ 
tokyolarında.  Boğulduğunu  gören  yok.  Karasu’nun  sorunu  bu- 
dur  zaten,  kıyıda,  bir  karış suda  bile  boğulabilirsin.  Dalgalarla 
oynadığını zannederler,  kimse seni  kurtarmayı  akıl  etmez.  Kü­
çük  kız  pes  etmek  üzere,  tokyolarından  vazgeçmiş  çoktan.  Bo­
ğulmak  böyle  bir  şey  demek  ki  diye  düşünüyor,  korkulu  bir 
heyecan  sarıyor bedenini,  bütün  bunları  düşünebildiğine  şa­
şırıyor.
Ceyhun  Ahi’nin  arkadaşları  küçük  kızın  dalgalarla  filan  oy­
namadığını,  düpedüz  boğulduğunu  görüyorlar.  Koşuyorlar,  kı­
zı  kucakladıkları  gibi  karaya  çıkarıyorlar,  baş  aşağı  tutup  ci­
ğerlerine  dolan  suyu  boşaltıyorlar.  Küçük  kız  kendine  geliyor, 
tokyolarım soruyor.
Annesi  olayı duymuş,  koşarak filan değil  uçarak geliyor, yü­
zü  bembeyaz,  bütün  kanı  çekilmiş sanki,  ölmüş  korkudan.
182

---

“Tokyolarımı  kaybetmedim!”  diyor  panikle  annesine,  ayak­
larını  kaldırıp  göstererek.
Annesi  cevap  vermiyor,  kızına  öyle  bir sarılıyor ki,  denizden 
kurtuldu  ama  annesinin  koynunda  boğulacak.  Küçük  kız  an­
nesinin  kalbinin korkunç bir gürültüyle  attığını  duyuyor.
183

---

Doktor Bey’in  tatil günü
Doktor Bey’in  Karasu’da geçirdiği ilk ve son yaz.  Beyazıt'ın  otel­
ken  siteye  çevirip  sattığı  yazlık  evlerin  en  büyük,  en  lüks,  en 
güzel  manzaralı  olanında  oturuyor.  Bu  daireyi  kışın satın  aldı. 
Beyazıt’ın yaptırdıklarıyla  yetinmedi,  baştan  aşağı tadil  etti,  iyi­
ce  genişlettiği  balkona  bambu  koltuk takımı, aplikler,  çiçek do­
lu saksılar koydurdu.  Her şey hazır olunca  da  karısı ve  uyuşuk 
oğlu  geldi,  yerleştiler.  Doktor  Bey  her  sabah  kuyrukları  beyaz, 
gövdesi  koyu  kırmızı  Chevrolet’sine  biniyor, Adapazarı’na  mu­
ayenehanesine  gidiyor,  akşamları  güneş  batmadan  dönüp  bal­
konuna  kuruluyor.
Ellinin epeyce  üstünde, saçları hâlâ gür,  sarışın bir adam.  Sa­
rışınlığı site  sakinlerinin sayısız  merak  konularından biri, saçı­
nı  boyadığını  düşünüyorlar.  Karısı  doktordan  daha  genç,  kırk 
bile  yok.  Uzun  kumral  saçları  sırtına  dökülen,  hoş  bir  kadın. 
Burnu minicik  ama  delikleri  öyle  büyük  ki  ameliyatlıyım  diye 
bağırıyor;  nerede  kime  yaptırdıysa  pek  başarılı  olmamış.
Karı  kocanın  hallerinde  site  sakinlerine  giderek  gülünç  ge­
len  aşırı  bir  kibarlık,  aslında  kibarlık  da  değil,  bir  çeşit  caka 
var.  Doktor Bey akşamları işten eve döndüğünde herkes gibi at- 
let-şort  giyeceğine  tiril  tiril  ipek  gömlekler,  parıltılı  pantolon­
lar  giyiyor.  Çorapsız  ayaklarında  tokyo  veya  terlik  değil,  o  yıl-
184

---