Microsoft Word kip\307aklar

Bâzı ilim adamları, târihi yazarken, politikacıların emriyle, bâzı şeyleri inkâr ediyorlar, sükûtla 

geçiştiriyorlar  veya  gizliyorlar.  Onlar,  hakîkati  gizlemenin  mümkün  olmadığını  sanki 

bilmiyorlar.  Onlar,  çuvaldan  biz  çıkar  gibi,  ansızın  ortaya  çıkıyorlar.  Grekler,  hakîkatleri 

gizleme  yoluna  gittiler.  Konstantin  zamânında  Tanrı  dînini  kabûl  ettiler;  bunu  kimse  inkâr 

etmiyor.  Fakat,  bu  dîni  Türk  din-adamlarından  aldılar!  İşte  bu  konuda  târihçiler  nedense 

susuyorlar.  Gök  Tanrı  inancını  o  sırada  öğreten  ve  taşıyan  başkalarının  bulunmadığını, 

bunların sâdece Kıpçaklar olduklarını unutuyorlar! 

Türklerin dîninden Doğu’da Budizm, Batı’da ise yeni bir Hristiyanlık doğdu. Tengri, insanlara 

farklı  biçimlerde  göründü;  bu  da  (O’nun  huzûrunda)  Büyük  kavimler  göçünün  bir  başka 

eseridir.  Avrupalılar,  Tanrı’yı  kabûl  ettiler;  onunla  da  Türk  rûhî/mânevî  kültürünü.  Bu,  gizli 

bir şey değildir! 

Konstantin’in Tanrı’yı kabûl etmediğini gizlemek pek mümkün değildi. O, ömür boyu pagan, 

Yüksek  bir  râhip  olarak  kaldı.  Çünkü,  onu  ilgilendiren  din  değil,  iktidardı.  O,  her  şeye 

başvurdu;  yeter  ki,  Kıpçaklar  kansın.  Yeter  ki,  onlarla  birlikte  olsun.  Yeter  ki,  onlar  iktidar 

için maşa olarak kullanılsın. 

Romalılara karşı zafer  için  cömert  davranan Konstantin,  hediyeler ve  vaatler husûsunda  da 

cimrilik etmedi. Hiçbir şeye acımadı; yeter ki, Türk askerleri yanında daha uzun süre tutsun. 

Yeter  ki,  onlar  kendisine  hizmet  etsinler.  Ve  atlılar  kaldılar!  Grekler  sanki  onları  sarhoş 

ettiler... Bunları “federat”, sonra da hâinler olarak tavsif ettiler. (“Federat” kelimesi, Latince 

“antlaşma”dan geliyor.) 

Konstantin,  onlara  yapabildiği  kadar  yaranmaya  çalıştı.  Meselâ,  yeni  bir  takvim  ihdâs  etti; 

tâtil  gününü,  Türklerde  olduğu  gibi,  Pazar  günü  olarak  belirledi.  İnsanları  kiliseye  gitmeye, 

yeni Gök Tanrı’ya duâya mecbûr etti. 

Belirtelim  ki,  Grekler,  325  yılına  kadar  sâdece  Tengri’ye  duâ  ettiler!  Türklerin  kutsal 

metinlerini ve duâlarını okudular!   

Fevkalâde  bir  vâkıa.  Tamâmen  unutulmuş.  Bu  durum,  Avrupa  târihinin  bâzı  karanlık 

noktalarını  çok  iyi  aydınlatıyor...  Bizans  sikkeleri  üzerine,  Güneş  tasvirleri,  daha  doğrusu, 

güneşli ışınlarını temsil eden eşkenar haçlar darbettiler... “Güneşin İşâretleri”. Konstantin’in 

kendisinin mutlakâ “güneş kültüne tapan” biri olduğunda söz ederler. Bu da nerden çıktı? 

Diğer taraftan, Türk dili uzun süre Bizans ordusunun dili olarak kaldı; onu “asker dili” olarak 

tavsif  ettiler.  Binlerce  bozkırlı  âile,  Greklere  göç  ettiler.  Onlara  en  iyi  toprakları  verdiler; 

onların  göç  etmeleri  için,  Deşt-i  Kıpçak  hanlarına  altın  ödediler.  Tabiî,  bu  göçler  de  Büyük 

kavimler göçü, onun devâmıdır. Ne var ki, serbestçe değil! Daha doğrusu, onlar, ne de olsa, 

altın karşılığında satın alınan insanlar idiler. 

Kıpçaklar, aslında, Bizans’ı –doğu Avrupa’nın ünlü ülkesini– kurdular... Üç nesil sonra, orada 

iki  halkın  ortaklığının  meyvesi  olan  ve  bugüne  kadar  hayranlık  uyandıran  Bizans  kültürü 

oluştu. Fakat, uzmanlar, burada Doğu’nun açık bir şekilde baskın olduğunu varsayıyorlar. 

Şaşırtıcı  hiçbir  şey  yok.  Avrupa  toprağında,  Kuşan  hanlığının  târihi  tekrarlanıyordu;  ondan 

farklı  olan  tek  şey,  Bizans’ta  hükümdarın  Türk  değil  Grek  olmasıydı.  Fakat  iki  kültürün 

kaynaşması ortada! (Basitçe, Greklerin Kıpçakları nasıl satın aldıkları, nasıl onları kurnazlıkta 

ustaca bastırdıkları.) 

...Konstantin’in  artık  düşmanları  yoktu;  o,  saf-dil  Kıpçakları  eyerledi.  Bu  sebeple,  onlarla 

dostluk uğruna, onları kandırıp kendi tarafına çekmek için hiçbir şeye acımadı. Başka türlü, 

Bizans’ı kimse hiçbir vakit duymazdı. 

---

İmparator,  324  yılında  Konstantinopol’ün,  yeni  başkentin  temelini  attı.  Bu  işe  Türk  ustaları 

memur  etti.  Onlar,  Roma’ya  nisbet  olsun  diye  kendi  –doğu–  modellerine  göre  inşâ  ettiler. 

Şehir içinde, Tengri adına mâbetler diktiler... Kurnaz (imparator), her şeyi hesâba katmıştı. 

Böylece Bizans doğdu. 

İMPARATOR KOSTANTİN’İN İHÂNETİ

 

Roma’nın dünkü kolonisi, yıldan yıla görülmemiş bir güce kavuştu; Kıpçaklar sâyesinde, hızla 

mâmur  bir  ülke  hâline  geldi.  Türklerle  ittifak,  onu  kazançlı  çıkardı.  Grekler,  kendi  şartlarını 

Mısır’a, Filistin’e, Sûriye’ye ve bizzat Roma’ya dikte ettirdiler. Fakat bunlar Konstantin’e artık 

az geliyordu. 

325  yılında  Konstantin,  İznik  şehrinde  bütün  Hristiyan  din-adamlarını  topladı.  Bu,  İznik 

ismiyle bilinen ilk rûhânîler toplantısı (Ekümenik konsül) idi. 

Konsül,  tek  bir  hedef  gözetmekteydi.  Bunu  saklamadılar  bile.  İmparator,  Konsül’e 

Hristiyanlığın kilisesini kurmayı emretti; fakat bu kilise, artık Türk modeline göre değil, Grek 

modeline  göre  olacaktı.  Uzun  yıllar  zihninde  taşıdığı,  uğruna  her  yola  başvurduğu,  işte 

buydu. 

Grek kilisesinde Tengri ve Hristos, Konstantin’in fikrine göre, tek bir şahsiyet, daha doğrusu 

tek  tanrı hâlini  aldılar...  Grekler,  böylece,  Tengri  adını  kullanarak,  ilâhî  gücü  ele  geçirmeye 

karar vermişlerdi. Bunun için onlara İznik konsülü ve kendi kiliseleri gerekliydi. 

Fakat,  Tengri’yi  kendi  kiliselerine  kapatıp,  Türklerin  duâlarına,  âyinlerine/törenlerine, 

mâbetlerine saldırdılar... Onların rûhî/mânevî kültürlerinin hepsine. Türklerin yüzyıllar içinde 

biriktirdikleri, şimdi Bizans’a, onun kilisesine geçiyordu. Bu, Türk milletine karşı işlenmiş bir 

suç değil midir?! Böyle îtinâ ile sakladıkları, bu değil midir?! 

İznik konsülünde hiç kimse, imparator Konstantin’in emrettiği şeyi anlamadı bile. Anladıkları 

zaman ise, öfkelendiler. Tanrı ile insanı birleştirmek, düşünülemeyecek büyük bir saçmalıktı. 

Bu bir hakâretti. 

Tengri’yi ilk olarak Mısırlı piskopos Ariy müdâfaaya kalktı. O, Tanrı’yla insanı aynîleştirmenin 

imkânsız  olduğunu  söyledi.  Çünkü,  Tanrı  rûh,  insan  ise  cisim,  yâni  Tanrı’nın  eseridir;  o, 

ancak  Tanrı’nın  irâdesi  üzerine  doğar  ve  ölür.  Ariy,  çok  tahsilli  bir  adamdı.  O,  güvenle 

inandırdı.  Onu,  Ermeni,  Arnavut,  Sûriye  ve  diğer  ülkelerin  kiliselerinin  piskoposları 

selâmladılar.  Onlardan  hiç  biri,  tabiî  ki,  Hristo’yu  inkâr  etmiyorlardı;  fakat  hiç  biri  Tanrı  ile 

onu aynîleştirmediler. Gök (Tanrı)’ün cezâsından korktular. 

İhtilâf  hüzünlü  bitti.  İmparator  Konstantin,  kendisine  muhâlefet  edilmesine  müsaade 

etmeyeceğini söyleyerek, anlaşmazlığı kaba bir biçimde kesiverdi. 

Fakat,  muhâlif  piskoposlar  fikirlerini  değiştirmediler.  Onlar,  Konstantin’in  emrine  boyun 

eğmediler  ve  Tengri’yi  Hristo’ya  eş  tutmadılar.  Diğer  bir  deyişle,  Derbent’te  Türk 

din-adamlarının kendilerine öğrettikleri temiz dîni muhâfaza ettiler. 

Ermenistan,  Kafkas  Arnavutluğu,  İveriya  (Gürcistan),  Sûriye,  Mısır,  Habeşistan’ın  hristiyan 

kiliselerinde,  Tengri,  gerçek  Tanrı  olarak  kaldı.  Sâdece  O,  O’na  duâ  ettiler.  O’nun  sûretinin 

benzeri, ikonlar üzerinde tasvir olundu. O’na mâbetler tahsis ettiler. 

Şaşırtıcı  olan  şu:  Türk  hanları,  İznik  konsülünün  farkına  varmadılar;  onlar  sanki  başka  bir 

dünyâda yaşıyorlardı. “Tanrı’dan başka tanrı yoktur” düşüncesiyle yaşıyorlardı. 

---