Microsoft Word kip\307aklar

demir  kalkan  hazır”  dediler,  Türkler  o  zamandan  beri.  Demirin  yapılış  sırrı,  Türk  milletinin 

başlıca sırrı, onun kalkanı oldu. 

Metalürji ocağı/fırınının sırrını ağızdan ağıza, babadan oğula naklettiler. Bu konuda sâdece en 

güvenilir  âileler  bilgi  sâhibi  oldular.  Bu  insanlara,  yabancılar  yaklaştırılmıyorlardı  bile. 

Demirciler  ve  metalürji  uzmanları,  her  zaman,  Türk  milletinin,  belki  en  önde  gelen 

mücevherleri,  hazîneleri  oldular!...  Meselâ,  metalürji  uzmanının  oğluna  -kazâen  de  olsa 

rüyâda karısına ağzından bir şeyler kaçırmasın diye-, metalürji uzmanı olmayan bir sınıftan 

kızla evlenmek yasaktı. 

Mâhir  demirciler,  azizlere  eş  değerde  idiler.  Bunda  bir  haklılık  payı  da  vardı.  Zîrâ,  demirle 

Türklere  görülmemiş  bir  refah  gelmişti.  Onlar,  dünyânın  en  güçlü  ve  en  zengin  milleti 

olmuşlardı. Her tarafta bronz çağı hâkimken, sâdece Türklerde, demir, gündelik hayâtın bir 

parçası hâline gelmişti. 

İnsanlar,  Temir’in  basit  taşlardan  (daha  doğrusu,  demir  cevherinden)  elde  ettiği  kıymetli 

demir  külçelerini  ellerinde  tutarak,  “Temir’e  bu  parlak  fikri  kim  verdi?”  diye  sordular.  Hep 

birlikte, “ona iyi kalpli Gök Tanrı verdi,” diye düşündüler. 

İyi kalpli Tanrı, Altayların koruyucusu oldu. Onu, Türkçe “Gök Tanrı” veyâ “Ebedî Mâvi Gök” 

mânâsına gelen  Tengri  diye adlandırdılar. Tengri, o zamandan  beri Türkleri korudu, onların 

millet olmalarına yardım etti.   

O, Eski Altay’a, insanları dürüst/dindar bir hayâta sevk eden sevgili oğlu Geser’i gönderdi... 

Geser, Yeryüzünde ilk Peygamberdi. O, Gök Tanrı’nın Elçisi, insanlara Tanrı’yı anlattı. 

Merkezî  Asyalı  milletlerde  Geser  ve  onun  güzel  fiilleri  hakkında  pek  çok  efsâne  muhâfaza 

olunmuştur.  Gerçekten,  yüzyıllar  içinde,  Geser’in  ismi  biraz  biçim  değiştirmiştir  ki,  bu, 

milletlerin târihinde nâdir şeylerden değildir. Şimdi Türkler, onu, daha çok Keder veya Hızır 

olarak isimlendiriyorlar. O, halkın hâfızasında Gök Tanrı imajıyla birlikte muhâfaza olunuyor. 

O, bilge ve Yeryüzünde hayâtın kaynağının muhâfızıdır. O, kimi insanların, âsâsına dayanan 

sakallı  bir  ihtiyar,  kimilerinin  de  sıhhatli  ve  güçlü  bir  delikanlı  olarak  gördükleri  ölümsüz 

kahramandır. 

İlgi  çekici  olan  şu  ki,  Hızır  (Keder  veya  Kederles  [Hızır-İlyas])  tipine,  bugün  dünyânın  pek 

çok  halkında  rastlanıyor.  Ne  var  ki,  hepsinde  değil,  sâdece  eski  Türk  kültürü  ile, Tengri  ile 

sıkı bağları olanlarda... Bu, aydın bir insana çok şey anlatıyor. 

Geser hakkındaki efsânelerde, Altay dağlarına refah ve mutluluğun geldiği, yeryüzünün ilkel 

şeytanlardan arınmış olduğu aydınlık çağ hakkında anılar çınlıyor. Altaylılar, o zaman, zengin 

demir  cevheri  yataklarını  buldular,  şehir  ve  kasabalar  inşâ  etmeye  başladılar.  Gök  Tanrı’yı 

öğrendiler... Hayat onları tanınmaz bir biçimde değiştirdi. 

Eski Altay târihinin bu dönemini büyük arkeolog, profesör Sergey İvanoviç Rudenko inceledi. 

Gerçekte,  o,  kendi  kitaplarında,  hiçbir  zaman  Türklerden  söz  etmedi.  Altaylıları,  İskitler 

olarak adlandırdı. 

Bunu yapması tesâdüfî değildi. 

İSKİTLER – ESRÂRENGİZ HALK MI?

 

Sergey  İvanoviç  kazıları  sürdürürken,  o  sırada  Türk  kültürü  ile  ilgili  gerçeği  anlatmıyor  ve 

yazmıyorlardı. Yasaktı! Çarlık Rusyası’nda, sonra da Sovyetler Birliği’nde bu konuda  sırf  bir 

söz etme yüzünden, ilim adamları hapse atıldılar, hattâ kurşuna dizildiler. Yasak konuydu. 

---

Fakat,  işte  İskitlerden  söz  etmeye  izin  verildi.  Onların  yerleşim  yerlerini,  mezarlıklarını 

araştırmaya  izin  verildi.  Ve  ilim  adamları  anlattılar,  incelediler.  Ne  var  ki,  her  şeyi  değil... 

Meselâ,  İskitlerin  kendi  aralarında  hangi  dille  görüştüklerini,  soylarının  nereden  geldiğini 

sükûtla geçiştirdiler. Asıl, onlar kimdiler. 

Bu, yedi kilit ardındaki sır olarak kaldı; daha doğrusu, ilim adamları, yasak konulara temâs 

etmemekte  sözleşmiş  gibi  suskun  kaldılar.  İskitler,  sanki  gökten  düşmüşlerdi;  “başka  bir 

gezegene  âit”  bir  dille  konuşmuşlardı.  Onlar,  birdenbire,  şimdiki  Kazakistan,  Özbekistan, 

Rusya,  Ukrayna,  Bulgaristan,  Macaristan  bozkırlarında  ansızın  ortaya  çıkmışlardı.  Sonra  da 

yok olup gitmişlerdi. 

Esrârengiz bir şekilde, bir hiçten ortaya çıkmışlar ve yine esrârengiz bir şekilde bir hiçte yok 

olmuşlardı. Fakat, böyle de olur mu?! 

İskitler hakkında bilgi veren ilk Avrupalı, eski Grek yazarı, eski dünyâ ehli Herodot oldu. O, 

Târih  kitâbında,  bozkır  halkının  hayâtından,  bayramlarından  ve  dînî  inançlarından, 

geleneklerinden  ve  savaşma  becerilerinden  söz  etmiştir.  Hattâ,  İskitlerin  dış  görünüşlerini, 

kıyâfetlerini anlatmıştır.   

Herodot, İskitlerin Avrupa steplerine doğudan, uzaklardan geldiklerini kaydeder... Ama tam 

nereden? O, bu konuda bir şey yazmamıştır; çünkü, onun coğrafya bilgileri çok kifâyetsizdi. 

İskitlerin, Greklerin hakkında hiçbir şey duymadıkları Altay’dan başka gelebilecekleri bir yer 

yoktu. 

Çok  daha  sonra,  ilim  adamları,  Altay  ve  Türkler  hakkında  inceleme  yaptıkları  zaman, 

İskitlerin  Altay’dan  göç  etmiş  Türkler  oldukları  düşüncesi  oluştu.  Daha  doğrusu,  bir  takım 

sebepler yüzünden anayurdu terk eden Türklerin bir kısmı oldukları düşüncesi. 

Bu  tahmin  çok  haklıydı;  çünkü  İskitlerin  ve  Türklerin  kültürü  tamâmen  aynı  idi.  Bunlar 

arasında  farklar  aramak,  ikiz  kardeşler  arasında  farklar  aramak  gibi  bir  şey,  boşuna  vakit 

harcamadır. 

Rusya’da İskitlerin ve Türklerin bir oldukları fikrini, üç yüz yıl önce, Rus târihçi Andrey Lizlov 

dile getirmişti. Fakat, onun dile getirdiği bu gerçek, saraya uygun gelmedi ve ilim adamı bu 

yüzden zarar gördü. Azak seferlerinden sonra Büyük Bozkırı işgâl eden ve hür Türk ülkelerini 

Rusya’nın sömürgesi yapan Türk milletinin can düşmanı Çar I. Petro, bu fikri beğenmemişti. 

Şimdi,  onun  için  mühim  olan  şey,  Rusya’nın  ve  Ukrayna’nın  yerli  halkının,  burada 

kâlubelâdan beri yaşan Türkler olduklarını gizlemekti. O, Türk milletinin, sözde, hiçbir zaman 

Vatanları  ve  kültürleri  olmadığını  söyledi.  Böylece,  Rus  târihinde  Türk  milletinin  yerine, 

“vahşî göçebeler” ve “pis Tatarlar” göründüler. 

Çok  geçmeden,  Rusya’ya  sınır  ötesinden  ilim  adamları  getirildi;  yazılı  veya  sözlü,  İskitleri 

Slav  olarak  göstermeleri  ve  Türkleri  ise,  her  yerde,  vahşî  göçebeler  olarak  tavsif  etmeleri 

için, onlara muazzam paralar ödendi. 

O zaman,  tâ  o zamanlardan  beri,  Türk  milletiyle  ve  İskitlerle  ilgili  gerçeği  dile  getirmekten 

kaçındılar...  Böylece,  bu  âşikâr  yalanı  geleceğe  taşıdılar;  var  güçleriyle  çalışarak  onu 

pekiştirdiler.  Ama,  buna  yine  de  kimse  inanmadı;  yalan  o  kadar  saçma  görünüyordu  ki. 

Slavların  burada  ne  işleri  vardı?  Bozkırlarda  Slavlar  hiç  yaşamamışlardı;  onlar  ormanların 

sâkinleriydiler. 

O  zaman  daha  da  ileri  gittiler;  yeni  yalan  uydurdular;  güyâ  İskitler  İran’lı  idiler  ve  Persçe 

konuşmuşlardı...  Ne  yazık  ki,  bu  fanteziler  tuttu;  o  zamandan  beri  de  Rus  târih  ilminde 

yaşıyor. 

---