116
də düzgün deyil. Rus dilindəki “Вольный стих” isti-
lahı dilimizə düzgün tərcümə edilməmişdir. Əslində
onun düzgün tərcüməsi “вольный” – sərbəst, “стих”
– şeir, yəni sərbəst şeir deməkdir. Sərbəst şeir həm nə-
zəri, həm də praktiki cəhətdən mümkün və gərəkli
olan bir şeir formasıdır. Onun yaradıcıları ədəbiyya-
tımızda Sabir və Caviddir. Sabirin “Əhval-pürsanlıq”,
Cavidin “Qız məktəbində”, “Şərq qadını”, “Azər” po-
emasındakı həm heca, həm də əruz vəznli bir neçə şe-
irini bura aid etmək olar. Sonralar əruz vəznində sər-
bəst şeirin ən gözəl nümunələrini S.Rüstəm, heca vəz-
nində isə S.Vurğun, M.Müşfiq, R.Rza, X.Rza və baş-
qaları yaratmışdır. Bu, məqbul hadisədir və poeziya-
mızın gələcək inkişafında sərbəst şeirin özünəlayiq
yer tutacağı heç bir şəkk-şübhə doğurmur. Sərbəst şe-
ir vəznsiz şeir deyil, bu forma şeirdə mövcud olan
bölgülərin sərbəstliyini nəzərdə tutur. Məsələn, heca
vəznində ən çox yayılmış 3, 4, 5, 6 hecalı bölgüləri
yerli-yerində işlətməklə bəzən 11, bəzən 8, yeri gə-
ləndə 3, 4 hecalı misralar yaradaraq onları bir-birinə
qafiyələrlə bağlayıb gözəl ahəng və axıcılığa malik
nəzm nümunələri yaratmaq olar. Həmin bu formaya
güclü bədiiyyat, dərin, incə məna, məzmun da veri-
lərsə yaranan şeir nümunələri, doğrudan da ecazkar
olur, yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi, sərbəst şeir təkcə
heca yox, həm də əruz vəznində yaradılır və əruz
vəznində yaradılan sərbəst şeirin imkanları daha ge-
nişdir. 7, 8 növ bölgü hara, 72 növ təfilə hara? Şübhə-
siz ki, üstünlük 72 növün yaratdığı ahəng və ölçüdə
olacaqdır.
117
Təəssüflər olsun ki, 20-30-cu illlərdə yaranan və
sərbəst vəzn şüarı ilə XX əsrin az qala sonlarına qədər
ədəbiyyatımızda cövlan edən bir başqa cərəyan da
var idi. Həmin cərəyanın nümayəndələri Qərbdə və
Rusiyada kök salan tonik vəznə meyil salmış və hətta
qafiyəyə qarşı belə çıxmışdır. Onlar bir şeyi anlamaq
istəmirdilər ki, dilimiz iltisaqi dildir, vurğusu sabit-
dir. Flektiv dillərə uyğun gələn tonik vəzni dilimizə
uyğunlaşdırmaq olduqca çətindir. Daha doğrusu qey-
ri-mümkündür. Aleksandr Blok, Vladimir Mayakov-
skiyə doğma olan bir vəzn əslində bizim üçün yaddır.
Xalq bu azad şeir, sərbəst vəzn müəlliflərini qəbul edə
bilməyəcək. Tonik vəzn ədəbiyyatımızda həm nəzəri,
həm də praktiki cəhətdən sayılmasa da, sillabik-tonik
vəznin inkişafına və onun sərbəst şeirdə işlənməsinə
M.Müşfiq, R.Rza, S.Vurğun və digər şairlərin yaradı-
cılığında rast olduğumuzdan, deyə bilərik ki, imkan
vardır. Məsələn, Mayakovskinin:
Я волком бы
выгрыз
бюрократизм.
К мандатам
почтения нету.
– tonik vəznli şeir parçasını R.Rza:
Mən qurd kimi
gəmirərdim
bürokratizmi.
Mandatlara qarşı
yoxdur hörmətim.
118
– misraları ilə silllabik-tonik vəzndə tərcümə etmiş-
dir.
Və ya Nazim Hikmətin
Sən yanmasan,
Ben yanmasam,
Biz yanmasaq,
Nasıl çıkar
Karanlıklar aydınlığa?
– misraları da sillabik-tonik vəznindədir.
Dediklərimizə yekun vuraraq onu arzulayardıq ki,
hal-hazırda yazan və gələcəkdə hünərini poeziya sa-
həsində sınamaq istəyən şairlərimiz şeir yaradarkən
məna, obrazlılıq, xüsusi deyim tərzi, qafiyə ilə yanaşı,
vəznə də xüsusi diqqət yetirsinlər. Dünya poeziyasın-
da dil qanunlarımıza uyğun gələ bilən yaxşı, gözəl nə
varsa, onu poeziyamıza gətirməkdən çəkinməsinlər.
“Filan şey dəbdədir, filan şey Qərbdə yaxşı qarşıla-
nır” – düşüncəsi ilə dil qanunlarımızı pozan bayağı,
süni forma və ölçüləri (buna misal olaraq, repi göstər-
mək istərdik) incəsənətimizə gətirməkdən çəkinsinlər.
Əruzşünas alim Zülfəli Zülfəliyev
F.ü.f.d.,dos. Şəmil Sadıqov
119
120
III FƏSİL
Günümüzdə ədəbiyyat və ya
Ədəbiyyatımızın günü
121
122
Bic uşaq kimi böyüyən ədəbiyyatımız
Bugünkü ədəbiyyatın aparıcı qüvvəsi olan gəncli-
yin bədii əsərlərini, bədii əsərlərə yazdıqları tənqidi
yazıları, müəyyən auditoriyada etdikləri çıxışları oxu-
duqda və ya dinlədikdə ilk ağlımdan keçən bu olur
ki, bugünkü ədəbiyyat atasız bic uşaqlar kimi böyü-
yür. Bu zaman da bir neçə sual çıxır ortaya: bunun
günahı kimdədir? Bic uşaqların gic uşaqlardan üstün
xüsusiyyətləri həddindən çox deyilmi? və sairə.
Məncə, günümüzdə ədəbiyyatımız bir lider, bir
məktəb, bir cərəyan qıtlığı çəkir. Bunun səbəblərin-
dən biri də ədəbiyyatımızda, çağdaş yazıçıların, şair-
lərin arasında “avtoritet”in olmamasıdır. “Avtori-
tet”in olmaması isə ədəbiyyatın özbaşına inkişaf et-
məsinə səbəb olur. Kimlərsə düşünəcək ki, indi mən
başımızda durub bizi idarə edən, yönləndirən axtarı-
ram. Və ya mayası azadlıqla yoğrulmuş ədəbiyyata
diktator axtarıram. Qətiyyən, belə fikrim yoxdur. Am-
ma ədəbiyyatı izlədikdə vallah bu məsələ üzə çıxır.
Bəzi tənqidçilər gənclərlə klassiklər arasında qütbləş-
mə var deyəndə az qalıram sevinim. Amma vallah bu
qütbləşmə də nəyinsə ətrafında olur axı. Deməli,
qütbləşmə də yoxdur. Qütbləşmə Mollanəsrəddinçi-
lərlə Füyuzatçılar arasında idi. Həm də xeyirli qütb-
ləşmə.
Ədəbiyyatı atasız qoyan, atalıq borcunu layiqincə
yerinə yetirməyən, ata olmağa layiq olmayanlar bu
gün çağdaş ədəbiyyatımızın bic uşaq kimi böyümə-
sində ən böyük günahkarlardırlar. Çünki əllərində
olan qələmlərini gəncliyin haqlı-haqsız ittihamlarına
Dostları ilə paylaş: |