Türk bayrağini üRƏKLƏRİNDƏ
Yüklə 1,69 Mb. Pdf görüntüsü
|
9 olarmı? Həmin axşam, hamılıqca həyət balkonunda oturub çay içməyi düşündük. Hava sərin olsa da, xoş idi. Hər kəs üstünə bir yorğan çəkərək, balkon kefi yaşadıq. Ortada gəzən mövzu Fərəc əmican üzərindən qopmurdu! Ən sonunda onun ailəsini tapmaq üçün İlyasa biraz daha bilgi verməyi mənə tapşırdılar. Səhər tezdən, hər zaman olduğu kimi İlyas qapıya dayandı. Əlində biri ev sahibi “Banu xanım”a, ikisi isə bizim üçün olan isti daşçörəyi (səngək) hamıya “günaydın”, dedi. Çay-çörəkdən dərhal sonra evdən çıxmağa hazırlandıq. Maşallahxanla Qulam xəstəxanaya, mənimlə Olqa və İlyas yeni axtarışa! Ancaq, bu kəz çıxmadan öncə Fərəc əmicanla bağlı İlyasa danışdım: - İlyas, mənim əmicanım çox vətənsevər, millətsevər bir türk əskərdir. Onun başına gələn nə varsa milli insan olduğundandır. İlyas, mən indiyəcən bəzi bilgiləri səndən saxlamışam. Mənim əmim bir başcavuşdur. O, Tehran ordusunun Təbrizdə yola saldığı genəl qırğında ortaqlıq etmədiyi üçün suçlu sayılaraq, Luristanın yaxınlığına sürgün düşüb, ailəsi əlindən alınıbdır. İndi də, savaş məhkəməsinə verilibdir. Hətta edam olma ehtimalı da var. İndi də ağır xəstədir. Uzun yaşaması üçün şansı çox azdır. Ən 10 azından xanımını və dörd uşağını görsün, sonra hayata gözünü yumsun! Bir də, xanımı ilə dörd balasının gözü yolda qalmasın deyə, onları tapmamız gərəkdir. Özünün dediyinə görə, onu Təbrizdən sürgün salanda uşaqları Tehranın Kərəc yolunda olan ordu evlərində saxlanılırdı. Ancaq, son bilgisinə görə, o evdən başqa yerə aparılacaqmışlar! İlyas: Cəvanşir bəy olan işdi! Mən də sizin yerinizə olsaydım, əmicanımın gizli-saxlısını tanımadığım birisilə paylaşmazdım! Mənə inandığınız üçün sağolun. Mənim həyəcanım daha da artdı! Mən bir milli qəhrəmanın ailəsini tapmaq üçün özümü daha çox borclu sanıram! Əgər mənim biləcəyim başqa şeylər də varsa, yolda anladarsan! İndi isə zamanı əldən verməyək! Məncə, ilk öncə kərəc yolunda olan ordu evlərinə getməliyik. Ora getmək üçün “Dərvaza Qəzvinə” ya da “Gömrük Meydanına” getməliyik. Bəlkə gecəni qayıda bilmədik. Ola bilsin ki, avtobus tapılmasın! Onda yol qəhvəxanasında səhəri gözləməliyik. Ondan sonrasına baxarıq. Olqa: O zaman mənim gəlməyim artıq olacaq! Mən evdə qalıb sizi gözlərəm! Xoş xəbərlərlə gəliniz! 11 Axşam radələrində ordu evinin girişinə çatdıq. Orada bir çox ailə evi var idi. O günədək gördüyüm ən modern evlər sayılırdı. Bizim axtardığımız türk ailələri olsa da, Məşədli bir zabitin ailəsilə parkda dolandığı diqqətimizi çəkdi. İlyas öz istəyilə zabitə yaxınlaşaraq: - Salam qurban! Sizdən yardım almaq mümkünmü? - Salam! Nə kimi yardım? - Biz Tehrandan gəlirik. Mən xalamı axtarıram. Onlar Təbrizdəndirlər. Yenicə bilmişik gəldiklərini! - Kimdir, kimin ailəsidir. Adı nədir? - Xalamın adı Gülnazdı! Dörd balası var! Zabitin eşi: Hə Təbrizli başçavuşun ailəsi Gülnaz xanım! Onları Tehrana apardılar! Bəs ağasından xəbər gəlmədi! Yazıq uşaqlar hər gün atalarını səsləyib durdular! Sonunda da buradan getdilər! İlyas: Bağışlayın Tehranın harasına apardılar? Zabit: Bildiyimə görə, başçavuşu demokratlar öldürdülər. Eləmi cavan? 12 İlyas: Çox acılıqla elədir, cənab sərvan! İndi, xalama və balalarına qovuşmaq üçün hər yeri axtarırıq. Anamın bacısı üçün gecə-gündüzü yoxdur! Zabit: Başçavuşla mən bundan 10 il öncə tanış olmusam! O zaman mən zabitliyə girdim. Ancaq, nədənsə o girə bilmədi. Sonra daha görmədim. Bildiyimə görə, başçısı ölən ailələri Tehranın “Xanı Abad” məhəlləsində tikilən binalarda, ya da “Cavadiyə” ordu evlərində yerləşdirirlər. Zabit və xanımının fərqli farsca danışmasından dolayı, İlyas onların Məşəddən olub-olmadığını soruşdu. Zabit gülə-gülə İlyası alqışladı. Mən, onların Azərbaycan haqqında verdiyi sualları xoşlarına gələn tərzdə cavbacıdım. Az sonra Tehrana sarı yola düşməyimizi duyunca, zabit dedi: - İndi bu saatda Tehrana necə gedəcəksiniz?! Böyük bir gəlişmə əldə etmişdik. Tehrana çatmaq üçün çox tələsirdik. Bu üzdən heç düşünmədən küçə qırağı ilə ayaqda yürüməyə başladıq. Axşam çağı qaranlığına doğru bir daşımaçı qarşımızda saxladı. 13 Hardasa iki saatdan sonra Tehranın “Gömrük” meydanına çatdıq! Düşdüyümüz yerdən Xani Abad məhəlləsinə çox da uzun deyildi! Ancaq gecənin qaranlığına görə, səhər tezdən axtarışımızı davam etməyi düşündük. Çox yorğun halda evə çatdıq. Axşam yeməyi üçün bizi gözləyirdilər. İlyas tezliklə evlərinə getdi! Mən, başımıza gələnləri qısaca da olsa, anlatdım! Onların sevincini gözlərkən, kədərli üzlərindən rahatsız oldum! - Əmicana nə olub? Niyə beləsiniz? Üzünüzdən tökülən bir parça! Doğrunu deyin! Olqa: Özün əmicanın durumunu yaxşı bilirsən! Halı yaxşı deyil! Bu gün də halı heç yaxşı deyildi! Çox halsız idi. Qulam: Cəvanşir biz axşamacan onun yanındaydıq. Danışmağa meyl göstərmirdi. Sanki, birilərini gözləyir! Sən də əlindən gələni edirsən. Inşallah bir sonuc əldə olunar! Maşallahxan: Umudlu olmalıyıq! Hər şey Onun əlindədir (başını qaldıraraq göyə işarə etdi). Səhər açılsın, xoş açılsın! Yorğunluqdan ayaqda duracaq gücümüz qalmamışdı. Yerlərimizə çəkildik. Yatağa girər-girməz Olqanı öpərək, “gecən xeyrə qalsın sevgilim” deyib yuxuya daldım! Yüklə 1,69 Mb. Dostları ilə paylaş:
|