42
hatlığını evində yox, burada tapır. Özü bədbəxtdir
deyə,
istəyir ki, biz də onun tayı olaq...
Şərifin sözlərində həqiqət vardı. Niyaz neçə il-
lər idi evində özünü yad, tənha sayırdı. Onu uşaqla-
rı, heç xanımı da əvvəlki tək sevmirdi. Müavin işlə-
yəndən bəri evə yalnız yatmağa gəlirdi. Tamamilə
özgələşmişdi, evdəkilər üçün gecə qonağına dön-
müşdü. Onların necə günlərini keçirməsindən, ad
günlərindən də xəbəri olmazdı. Diqqətsizlikdən, say-
ğısızlıqdan uşaqları da, yoldaşı da incimişdilər on-
dan. Qarşılıqlı olaraq onlar da çox vaxt Niyaza əhə-
miyyət verməyib öz bildikləri kimi yaşayırdılar. Heç
kimə gediş-gəliş etmədiyindən dost-tanış, qohumlar
da soyumuşdu Niyazdan. Müəssisədə özünü güclü,
sözü ötən, vacib bir adam saysa da, evə gələndə zə-
ifləşir, kiçilirdi, söz yiyəsi olmamasını, evdə sadəcə
pul götürülən bankomat olduğunu anlayırdı. “Qəri-
bə insanlardı, – ürəyində ailəsini qınayırdı, – çoxlu
pul da istəyirlər, üstəlik diqqət də... Sizin gündəlik
qayğılarınızla məşğul olsam, bəs pulu kim qazana-
caq? Səkkiz saat işləməklə qazanacağım pul sizi qane
etməyəcək, axı...”
Son günlər arvadının oğlu haqqında etdiyi xə-
bərdarlıq qanını lap qaraltmışdı. Özəl ali məktəbin
üçüncü kursunda oxuyan oğlunun marixuanaya alış-
ması bir yana, internetdən tanış olduğu yaşlı bir qa-
dınla görüşəndən sonra bəzən gecələr də “dostum-